οι τρεις τρόποι επίλυσης της ανεργίας και η κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, μέχρι το 2018, θα ζήσουμε μια παγκόσμια οικονομική κρίση, από την οποία ο καπιταλισμός θα βγει τόσο τραυματισμένος που θα γίνει πραγματικά  επικίνδυνος. Οι πρώτες ενδείξεις είναι σαφείς ήδη από τις αρχές του 2008, με τον προηγούμενο οικονομικό κύκλο (2000-2007) να  ‘είναι ο πιο αδύναμος των τελευταίων  πενήντα χρόνων στις ΗΠΑ. τη δυτική Ευρώπη και την Ιαπωνία και αυτό παρά τα γιγαντιαία προγράμματα αναζωογόνησης της οικονομίας, που χρηματοδότησαν οι κυβερνήσεις’. Τα λόγια είναι του Ρόμπερτ Μπρέννερ, από το βιβλίο του Ό,τι είναι καλό για την Goldman Sachs είναι καλό και για τις ΗΠΑ (εκδ., μετ.  Εργατική Πάλη, 2010, Αθήνα).  Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι  το 1973 άρχισε ένα μακρό κύμα κάμψης, το οποίο οι οικονομικές αρχές επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν με τον μεγαλύτερο δυνατό δανεισμό, δημόσιο και ιδιωτικό, επιδοτώντας τη ζήτηση. Προσωρινά, κατάφεραν να αποτρέψουν

 το ξέσπασμα κρίσεων που είχαν πλήξει το καπιταλιστικό σύστημα στη διάρκεια της ιστορίας του, το αντίτιμο όμως ήταν αφενός μια διαρκώς εντεινόμενη αφανής στασιμότητα και αφετέρου η μεγαλύτερη αύξηση του χρέους και η αποτυχία να αντιμετωπίσουν την πλεονάζουσα παραγωγική δυναμικότητα, η οποία προκύπτει στις καλές εποχές. Να σας δώσω μόνο ένα παράδειγμα: μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, οι μισές αυτοκινητοβιομηχανίες θα κλείσουν – περιορίζουν ήδη την παραγωγή τους και κάνουν απολύσεις χιλιάδων εργατών. Οι μισές αυτοκινητοβιομηχανίες πλεονάζουν, επιβιώνουν με τη ψυχή στο στόμα.  

Ας δούμε το παράδειγμα της Γερμανίας, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Μπρέννερ. Τη δεκαετία 1960-69, το ΑΕΠ αυξανόταν σε ετήσια βάση κατά 4,4% – την εφταετία 2000-7, κατά 1,2% (Ιαπωνία: 10,1 και 1,4 αντίστοιχα). Το πραγματικό κεφαλαιακό απόθεμα του ιδιωτικού τομέα (κτήρια και εξοπλισμός, χωρίς τις κατοικίες) 6,7 και 1,2 αντίστοιχα. Η συνολική παραγωγικότητα της εργασίας, 4,2 και 1,5 αντίστοιχα. Το συνολικό εργατικό κόστος ανά εργαζόμενο: 5,7 και 0,2! Συνολικές εργατικές αμοιβές: 2,5 και -0,3! Πραγματική ιδιωτική κατανάλωση: 5,1 και 0,3!

Η κατάσταση αυτή, οι τιμές που έχω υπογραμμίσει,  είναι ίδια και για την Ιαπωνία και για τις ΗΠΑ και για την Ευρώπη των 12. Κι αυτό χάριν του δανεισμού και της επέκτασης της εμπορευματοποίησης, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στη Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία και τη Βραζιλία! Ο δανεισμός απέτυχε – μόνο η επέκταση της εμπορευματοποίησης δίνει ανάσες ζωής στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτή. Για να ξεπεραστεί η κρίση, να αυξηθεί δηλαδή η κερδοφορία, θα πρέπει α)  να τεθεί αποφασιστικά και αδίστακτα εκτός λειτουργίας το πλεονάζον παραγωγικό δυναμικό, β) να εξαφανιστούν οι μεσαίες, μικρές, πολύ μικρές επιχειρήσεις της παραγωγής, της μεταποίησης και της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων αλλά και οι αυταπασχολούμενοι, και γ) να αφαιρεθεί από τους υποτελείς Παραγωγούς ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου που ακόμα απολαύουν. 

 Ένας τρόπος υπάρχει για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι: η λιτότητα.

Η λιτότητα είναι το μέσον – ο σκοπός είναι η επανόρθωση της κερδοφορίας, η αρπακτική αποτελεσματικότητα. Δεν είναι όμως ο μόνος σκοπός. Υπάρχει κι ένας άλλος: η επιβολή της ένδειας, της σπάνης, ένας σκοπός που εμφανίζεται πάντοτε, κατά τη διάρκεια της μακραίωνης Κυριαρχίας μετά από περιόδους μεγέθυνσης του κοινωνικού πλούτου. Η επιβολή της ένδειας και της σπάνης είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος αποτροπής της κατάλυσης της Κυριαρχίας, είναι η μορφή που παίρνει στις μέρες μας η προληπτική αντεπανάσταση. Και μέσα σε αυτόν τον σκοπό λανθάνει ένας άλλος: η εξόντωση των πλεοναζόντων, περιττών πληθυσμών.

Υπάρχουν κι άλλοι δύο παράμετροι που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας. Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός θα συνεχιστεί με όπλο την εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην καπιταλιστική παραγωγή, που θα σημάνει το πέταγμα στα σκουπίδια κι άλλων παραγωγικών μονάδων. Όλα αυτά θα έχουν ως αποτέλεσμα τη δραστική μείωση των εισαγωγών από τις χώρες στις οποίες τα τελευταία χρόνια επεκτείνεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής αλλά και η δραστική μείωση των εξαγωγών προς αυτές τις χώρες. Πρόκειται για μια τεράστια δίνη, για μια παγκόσμια μειονική σπείρα, ένα οικουμενικό καθοδικό σπιράλ, το οποίο θα σκάσει μύτη μέσα στα επόμενα πέντε, δέκα το πολύ χρόνια.

Θα ολοκληρωθεί όμως αυτή η διαδικασία ή θα υπάρξουν παρενέργειες;

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο ιθύνων νους αυτής της στρατηγικής είναι  οι οικονομικές αρχές της Γερμανίας και των συνοδοιπόρων της, ο σκληρός λεγόμενος πυρήνας της ΟΝΕ και του εβρού (Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία). Η πολιτική της λιτότητας είναι ο μόνος τρόπος για να αποφύγουν την καταβύθιση σε μια κρίση από την οποία θα αργήσουν πολύ να βγουν με ανυπολόγιστες συνέπειες. Εάν τα τελευταία χρόνια δημιουργούνται θέσεις εργασίας σε αυτές τις χώρες αυτό οφείλεται στην αποτελεσματική εφαρμογή της στρατηγικής της λιτότητας, η οποία βέβαια βρίσκεται στις αρχές της. Φαντάζεστε να ολοκληρωθεί, στα επόμενα 2-3 χρόνια, στην Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία; Φαντάζεστε να επιταχυνθεί και να ολοκληρωθεί στην Ιταλία; Φαντάζεστε να επιβληθεί στη Γαλλία – που θα επιχειρηθεί να επιβληθεί οπωσδήποτε μιας και η Γαλλία είναι η χώρα των μεσαίων, μικρών, πολύ μικρών επιχειρήσεων, πέρα από τις μεγάλες πολυεθνικές, η χώρα με μεγάλο ποσοστό αυταπασχολούμενων, η χώρα με μεγάλους μισθούς και Κράτος Πρόνοιας;

Εάν η στρατηγική εφαρμοστεί,  θα φτάσουμε σε επίπεδα ανεργίας μεταξύ 40-60% σε όλες αυτές τις χώρες! Έχω πλήρη επίγνωση του τι λέω, δεν κάνω πλάκα!

Θεωρώ ότι δεν θα ολοκληρωθεί. Τι θα συμβεί; Ο σκληρός πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα βυθιστεί σε μια κρίση, το βασικό χαρακτηριστικό της οποίας θα είναι η αλματώδης αύξηση του αριθμού των ανέργων. Οι καπιταλιστικές χώρες που πλήττονται από την στρατηγική της λιτότητας θα επιχειρήσουν να βγούν από την ΟΝΕ και το εβρό και αυτά τα μορφώματα θα διαλυθούν. Θα επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα, θα επιχειρήσουν να ανασυγκροτήσουν την οικονομία, με μια ανεργία που θα ξεπερνάει το 40%. Θα μπορέσουν να την αντιμετωπίσουν και πως; 

Δεν θα μπορέσουν, φίλες και φίλοι. Δεν θα μπορέσουν και θα κλιμακωθεί ο κοινωνικός πόλεμος, ο οποίος θα πάρει τη μορφή ενός ευρωπαϊκού εμφύλιου πολέμου. 

Υπάρχουν τρεις τρόποι  να επιλυθεί η ανεργία: α) οι επενδύσεις, η ανάπτυξη, η μεγέθυνση της καπιταλιστικής παραγωγής· β) η εξόντωση των ανέργων· γ) η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας. Εγώ δεν βλέπω άλλον τρόπο, αν βλέπετε εσείς, θα ήθελα πολύ να το μάθω.

Ας δούμε τον πρώτο τρόπο. Έχουμε ως δεδομένο ότι ένα μεγάλο μέρος του παραγωγικού δυναμικού πλεονάζει και άρα πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια και πράγματι πετιέται. Έχουμε επίσης ως δεδομένο ότι η διαρκής και επιταχυνόμενη  εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή καταργεί περισσότερες θέσεις εργασίας από ό,τι δημιουργεί. Έχουμε ως δεδομένο την ριζική αλλαγής της καταναλωτικής συμπεριφοράς των Υποτελών και δεν εννοώ την υποκατανάλωση. Έχουμε ως δεδομένο της διαρκή, αφανή μεν αλλά υπαρκτή, επέκταση της αυτοπαραγωγής και της αχρήματης ανταλλαγής. Έχουμε ως δεδομένο ότι ο κοινωνικός πλούτος που παράγεται σήμερα φτάνει και αρκεί για να καλυφθούν οι ανάγκες όλης της ανθρωπότητας.

    Και με όλα αυτά τα δεδομένα, ερωτώ: τι επενδύσεις να κάνουμε, τι να παραγάγουμε επιπλέον; Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι πλήρης καθολική οχτάωρη και δεκάωρη απασχόληση είναι παντελώς ανέφικτη. Ο μόνος τρόπος για να δημιουργηθούν δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια θέσεις εργασίας είναι ο εξής:

να γκρεμίσουμε ό,τι φτιάξαμε όλες αυτές τις δεκαετίες μετά το 1945 – μόνο ένας πόλεμος που θα κάνει λαμπόγυαλα τα πάντα, που θα ισοπεδώσει τα πάντα θα εγγυηθεί την ανάπτυξη, τις επενδύσεις και την καθολική πλήρη απασχόληση. Το θέμα είναι ποιος θα πολεμήσει εναντίον τίνος; Θα ξαναπάρουν τα όπλα οι Υποτελείς της Ευρώπης και θα αλληλοσφαχτούν;

Δε νομίζω.

Ο Κύριος γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει επίλυση της ανεργίας με επενδύσεις και ανάπτυξη, το γνωρίζει πάρα πολύ καλά. Προβάλλει όμως αυτόν τον τρόπο για πολλούς λόγους. Για να κερδίσει χρόνο ώστε να ολοκληρωθεί η στρατηγική του κλεισίματος των μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων, για να εξαπατήσει και να αποπροσανατολίσει τους Υποτελείς Παραγωγούς και για να αποσιωπήσει τους άλλους δύο τρόπους.

Εκ των οποίων ο ένας είναι η εξόντωση των ανέργων και των φτωχών, η εξόντωση των πλεοναζόντων, περιττών και επικίνδυνων πληθυσμών. Θεωρώ ότι ο Κύριος μεταξύ πολέμου και ήπιας, πολιτισμένης εξόντωσης προκρίνει τη δεύτερη.  Πρώτη φορά το ξανακάνει! Ο Κύριος φίλες και φίλοι, δεν μας χρειάζεται πια! Κι όταν δεν μας χρειάζεται, μας εξοντώνει: με τη  τροφή, με το νερό, με τον αέρα, τα φάρμακα, με το άγχος, με τις ασθένειες, με τις πολιτισμικές επιδημίες και με άλλα πολλά. Αυτή είναι η ήπια, πολιτισμένη εξόντωση, εξολόθρευση.

Και ο τρίτος τρόπος είναι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας. Τον οποίο ο Κύριος δεν θέλει ούτε να ακούει. Είναι ο χειρότερος εφιάλτης του. Όχι γιατί θα μειωθούν τα κέρδη αλλά γιατί εμφανίζονται προϋποθέσεις περιορισμού, συρρίκνωσης και κατάλυσης της καπιταλιστικής δυτικής Κυριαρχίας, αποσύνθεσης και παρακμής του δυτικού πολιτισμού: κάθε μείωση του χρόνου εργασίας προκαλεί την ανάγκη μιας νέας μείωσης του χρόνου εργασίας και αυτη η εξέλιξη προκαλεί τη διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού.

Αύριο πάλι.