φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Οι τρόποι με τους οποίους ο Κύριος αναπαράγει, διαιωνίζει και ενισχύει την (καπιταλιστική, σήμερα) Κυριαρχία μας υποδεικνύουν τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπίσουμε την ανηλεή και αδίστακτη επίθεση του Κυρίου κατά των Υποτελών Παραγωγών του τεράστιου κοινωνικού πλούτου, επίθεση που αποσκοπεί στην επιβολή της σπάνης και της ένδειας ώστε γονυπετείς να εκλιπαρούμε για την επιβίωσή μας και ταυτόχρονα να δηλώνουμε την υποταγή μας, τόσο έμπρακτα όσο και ρητά, χαρίζοντας έτσι στον Κύριο την πολυπόθηση ηδονή της ταπείνωσής μας.
1. απόσταση – εγγύτητα
Ο πρώτος τρόπος του Κυρίου είναι η απόσταση· ο δικός μας τρόπος δεν μπορεί παρά να είναι η εγγύτητα. Η απόσταση είναι εκδήλωση του φόβου και της ανησυχίας του Κυρίου έναντι των Υποτελών: πρώτη εκδήλωση της απόστασης είναι η πόλις, δηλαδή η ακρόπολις, το οχυρό, το φρούριο, το κάστρο, ο πύργος, το burg, το κρεμλίν (: φρούριο). Ο Κύριος νιώθει ασφαλής και κρύβει τον αρπαχθέντα πλούτο μόνο εάν απομακρυνθεί από το πλήθος των Υποτελών. Δεν μπορεί όμως να είναι συνεχώς απομακρυσμένος μιας και ο πλούτος παράγεται από τους Υποτελείς: οφείλει να επιτίθεται και να αποσύρεται και πάλι. Η επίθεση πρέπει να είναι ταχύτατη και η επαφή συντομότατη. Η απόσταση λοιπόν πρέπει να αρθεί χωρίς όμως να καταργηθεί. Πως θα επιτευχθεί αυτό; Με την ταχύτητα. Η ταχύτητα είναι ένας τρόπος άρσης και ταυτόχρονα διατήρησης της απόστασης. Επιπλέον, το απομακρυσμένο οχυρό πρέπει να είναι και ψηλό, όχι μόνο για να είναι δυσχερής η είσοδος σε αυτό αλλά και για να επιτυγχάνεται η ασφαλής και απρόσκοπτη παρακολούθηση των Υποτελών: το ύψος εξασφαλίζει το πανοπτικόν, την πανταχού παρουσία του επιτηρητικού βλέμματος του Κυρίου. Ο Κύριος θα ήθελε το οχυρό του να είναι πιο μακριά και πιο ψηλό· κατέφυγε στη φαντασία για να εκπληρώσει αυτή την επιθυμία: ο ουρανός είναι το ενδιαίτημα των θεών, οπότε δεν άργησε να εμφανιστεί και η επιθυμία της πτήσης.
Με την εκπλήρωση όλων αυτών των επιθυμιών ο Κύριος έγινε θεός: ουδέποτε ζούσε τόσο μακριά από τους Υποτελείς και τόσο ψηλά όσο στις μέρες μας, ουδέποτε ήταν τόσο γρήγορος, ουδέποτε το βλέμμα του αγκάλιαζε όλον τον πλανήτη (κατασκοπευτικοί δορυφόροι) όσο στις μέρες μας. Εάν όμως η απόσταση, η ταχύτητα, το ύψος και η πτήση είναι όπλα του Κυρίου, είναι κάποια από τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της παραπαίουσας δυτικής Κυριαρχίας, του παρακμάζοντος δυτικού πολιτισμού, του συρρικνωνόμενου καπιταλισμού, η εγγύτητα, η βραδύτητα, το χαμηλό και το περπάτημα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του νέου πολιτισμού που αχνοφέγγει και υποφώσκει πίσω από την απατηλότητα του προφανούς. Είναι σκοποί και μέσα ταυτόχρονα: μέσα καταστροφής της απόστασης, της ταχύτητας, του ύψους και της πτήσης, μέσα καταστροφής της δυτικής καπιταλιστικής Κυριαρχίας.
Όλα αυτά όμως είναι χαρακτηριστικά της εξωτερικής Κυριαρχίας: οι Παραγωγοί είναι φόρου υποτελείς στον Κύριο αλλά από κει και πέρα διατηρούν την αυτονομία τους. Η κατάσταση αυτή είναι ένα διαρκές πρόβλημα για τον Κύριο. Διότι η ισχύη του Κυρίου, η ενίσχυση της Κυριαρχίας αυξάνει μόνο με την μείωση της ισχύης του Υποτελούς. Ο σχετικώς αυτόνομος Υποτελής αποτελεί εν δυνάμει κίνδυνο για τον Κύριο και αυτός ο κίνδυνος πρέπει να εξαλειφτεί: οι Υποτελείς πρέπει να είναι διαρκώς και μονίμως ενδεείς και ο μόνος τρόπος να επιβληθεί η σπάνη και η ένδεια είναι η αρπαγή και η καταστροφή του πλούτου· κάθε φορά που ο Υποτελής βελτιώνει την κατάστασή του, ο Κύριος οφείλει να επιβάλει και πάλι την ένδεια και τη σπάνη. Αυτό κάνει στις μέρες μας. Ουδέποτε άλλοτε οι Υποτελείς απόλαυαν τόσο πλούτο, ελευθερίες και δικαιώματα όσο κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής Κυριαρχίας και ειδικότερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι προοπτικές φαίνονται πολύ ενθαρρυντικές, λόγω κυρίως της μείωσης του χρόνου εργασίας μέσω της εφαρμογής της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή. Αυτό το ενδεχόμενο, αυτή η δυνατή εξέλιξη για τον Κύριο είναι σκάνδαλο, είναι κίνδυνος υπαρξιακός: εάν συνεχιστεί, η κατάσταση αυτή θα δυναμιτίσει τα θεμέλια της Κυριαρχίας. Ο Κύριος έχει πάρει την απόφαση να μην συνεχιστεί: για να διαιωνιστεί και να ενισχυθεί η Κυριαρχία οφείλει να διακόψει αυτή τη διαδικασία και ο μόνος τρόπος να το κάνει είναι η καταστροφή των δυνατοτήτων της εποχής μας, δηλαδή η καταστροφή του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, η επιβολή της ένδειας και της σπάνης, η εξόντωση των ανέργων και όλων των πλεοναζόντων και περιττών πληθυσμών.
Η εγγενής ανεπάρκεια της εξωτερικής Κυριαχίας αίρεται μόνο με την επιβολή της εσωτερικής Κυριαρχίας: με την διείσδυση του Κυρίου σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, σε όλες τα κοινωνικά πεδία. Η διείσδυση αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ένα τρόπο: με τη διείσδυση στις κομβικές κοινωνικές δραστηριότητες, με προεξάρχουσα την παραγωγή του πλούτου. Το τι θα παράγεται και πως, με ποια εργαλεία και ποια ενέργεια, το πως θα εργάζονται, το τι θα κάνουν κατά τη διάρκεια της εργασίας, το τι θα γίνεται ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος δεν θα είναι υπόθεση των ίδιων των παραγωγών αλλά του Κυρίου: ο Κύριος θα διατάζει και οι Υποτελείς θα εκτελούν. Πρϋπόθεση και αποτέλεσμα αυτής της διείσδυσης θα είναι η επιβολή της απόστασης, της απομάκρυνσης μεταξύ των Υποτελών.
Ιστορικά, η πρώτη μορφή της εσωτερική Κυριαρχίας ήταν η δουλεία. Η δουλεία ήταν η ιδρυτική πράξη της δυτικής Κυριαρχίας, ήταν μια τομή τόσο μεγάλης σημασίας που δεν έχει κατανοηθεί ακόμα, νομίζω. Τι έκανε ο Κύριος για να επιβάλει την εσωτερική Κυριαρχία; Απήγαγε παραγωγούς, τους έφερε αλυσοδεμένους από όσο πιο μακριά μπορούσε και επέβαλε τον πλήρη καθορισμό της παραγωγικής διαδικασίας. Θα παραβλέψω προσώρας το επεισόδιο της απόπειρας δουλοποίησης των χωρικών στην αρχαία Αθήνα, την εποχή του Σόλωνα, γύρω στο 600 π. Χ., απόπειρα που απέτυχε προσωρινά, έμελλε όμως να ολοκληρωθεί δύο αιώνες αργότερα με την εξόντωση των μικροκαλλιεργητών και την αρπαγή της γης τους (Εκστρατεία στην Αίγυπτο – βλ. Προμηθεύς Δεσμώτης, Πελοποννησιακός πόλεμος, βλ. Σικελικά).
Η διείσδυση στην παραγωγική διαδικασία και ο ολοκληρωτικός έλεγχός της επέφερε μια απόσταση που είναι το σήμα κατατεθέν της εσωτερικής Κυριαρχίας: την απόσταση μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή, με άλλα λόγια, το εμπόρευμα και το χρήμα. Εάν το κομβικό χαρακτηριστικό της εξωτερικής Κυριαρχίας είναι τα όπλα, η βία δηλαδή, το κομβικό χαρακτηριστικό της εσωτερικής Κυριαρχίας είναι η απάτη, δηλαδή το χρήμα. Ποια είναι η απάτη; Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς χρήμα!
Από την πόλιν και το φρούριο, από το τόξο και το ακόντιο φτάσαμε στα αεροπλάνα και τους κατασκοπευτικούς δορυφόρους, φτάσαμε στα πολεμικά αεροσκάφη και τα πυρηνικά (εξωτερική Κυριαρχία). Από την ιδρυτική απόσταση μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή μέσω του εμπορεύματος/χρήματος φτάσαμε στην ολοένα και μεγαλύτερη απόσταση της κατοικίας από την εργασία, του τόπου παραγωγής των προϊόντων από τον τόπο της κατανάλωσής τους, φτάσαμε στο σημείο να τρώμε στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μήνα Φεβρουάριο σταφύλια από τη Χιλή, ροδάκινα από τη Νότια Αφρική και βερίκοκα από τη Μαλαισία. Όταν αύριο, μεθαύριο τεθεί το ζήτημα να μην τρώμε σταφύλια τον Φεβρουάριο, σταφύλια που τα έφεραν με το αεροπλάνο από τη Χιλή, τι θα κάνουν οι Υποτελείς; Θα δυσφορήσουν, διότι θα το εκλάβουν ως πτώση του βιοτικού τους επιπέδου και ως εξαθλίωση και θα πάνε με το μέρος του Κυρίου ή θα σταματήσουν να τα τρώνε; Εάν νομίζετε ότι δεν θα αντιμετωπίσουμε ποτέ αυτό το δίλημμα, τι να σας πω, νομίζω ότι κάνετε λάθος.
2. ατομικισμός – ομάδα (δικαιοσύνης, λήψης αποφάσεων, εργασίας)
Ο ατομικισμός είναι συνέπεια της επιβαλλόμενης από τον Κύριο απόστασης μεταξύ των Υποτελών, είναι ο δεύτερος πυλώνας της ενίσχυσης και διαιώνισης της (εσωτερικής) Κυριαρχίας. Ο θεμελιώδης ατομικισμός είναι ο ατομικισμός του δούλου: θα δεν κάνεις τίποτα άλλο, δεν θα σε νοιάζει, δεν θα ενδιαφέρεσαι για τίποτα άλλο πέρα από το να δουλεύεις, θα κοιτάς μόνο τη δουλείά σου, όποια κι αν είναι αυτή, να κάνεις καλά τη δουλείά σου. Το ό,τι αυτός ο ιδρυτικός, πυρηνικός ατομικισμός επικρατεί στον καπιταλισμό δεν θα πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Στον φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική: ο φεουδαλισμός ήταν μια μορφή εξωτερικής Κυριαρχίας, όπου επικρατούσε η εξωοικονομική βία. Το εμπόρευμα/χρήμα ήταν παντελώς περιθωριακό, εξ αιτίας της εγγύτητας του παραγωγού και του καταναλωτή, όταν δεν ταυτίζονταν. Ο Κύριος, ειδικά ο έμπορος, είχε σαφή επίγνωση της ανεπάρκειας της φεουδαλικής εξωτερικής Κυριαρχίας, του δυνητικού κινδύνου που πιθανόν να προέκυπτε από την εγγύτητα των Υποτελών Παραγωγών. Όταν προτείνω να δούμε τον καπιταλισμό ως αντεπάνασταση στον φεουδαλισμό αυτό ακριβώς εννοώ: ότι ο καπιταλισμός είναι η επιτυχής απόπειρα υπέρβασης της εξωτερικής Κυριαρχίας με την επιβολή της εσωτερικής Κυριαρχίας, με τη γενικευμένη σε απόλυτο βαθμό επέκταση της απόστασης μεταξύ των Υποτελών, κατά συνέπεια, με τη γενικευμένη σε απόλυτο βαθμό επέκταση του ατομικισμού.
Ο ατομικισμός είναι απόρροια της επιβολής της απόστασης αλλά η απόσταση αυτή δεν είναι τοπική. Ο ατομικισμός είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία οι Υποτελείς σκουντιούνται χωρίς να συναντιούνται.
Σχολιάστε ελεύθερα!