προς το τέλος της κατοικίδιας δημοκρατίας: ενδείξεις μετάβασης από τη διαμαρτυρία στο πέρασμα στη πράξη

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ο 20ός αιώνας έκλεισε με διαμαρτυρίες, με διαμαρτυρίες άρχισε και ο 21ος: διαμαρτυρίες κατά των πολέμων, κατά της παγκοσμιοποίησης, κατά του νεοφιλελευθερισμού, κατά της κλιματικής αλλαγής,  κατά, κατά, κατά. Όλες αυτές οι διαμαρτυρίες (διαδηλώσεις) δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα και τα κουνήματα, που τις οργάνωσαν και τις στήριξαν, χάθηκαν από το πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο και δεν πρόκειται να επανεμφανιστούν ποτέ των ποτών. Αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο νέο, βέβαια. 

     Τη σκυτάλη της διαμαρτυρίας πήρε τώρα ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι από τους  ακτιβιστές της ιστορικής Αριστεράς. Οι διαμαρτυρίες κατά της λιτότητας,  κατά της ακρίβειας, κατά της ανεργίας όλο και πληθαίνουν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Στην Ισπανία οι πορείες διαμαρτυρίας για την ανεργία και την ακρίβεια είναι καθημερινές, στη Βουλγαρία χτες εκατοντάδες χιλιάδες διαμαρτυρήθηκαν για το ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα, σήμερα εδώ στο Ελλάντα οι απεργοί θα κατέβουν στους δρόμους και θα διαμαρτυρηθούν για τη λιτότητα και την ανεργία αλλά ποιός τους ακούει;

Τους ακούνε  οι δεκαοχτούρες και του σπουργίτια του άστεως, οι γάτες, τα σκυλιά, ο Κύριος όμως δεν τους ακούει. Δε πα να διαμαρτύρεστε! Έχετε παρατηρήσει με τι ζέση προασπίζονται το δικαίωμα της διαμαρτυρίας τα ΜΜΕ, οι βουλευτές, οι υπουργοί;  Τέσσερα χρόνια θα διαμαρτύρεστε, μια φορά θα ψηφίζετε: αυτή είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία· μιας και έχει περιοριστεί σε αυτά τα όρια, κι αν μάλιστα ψηφίζουμε κι από το σπίτι μας, μας επιτρέπεται να πούμε ότι θα  μετεξελιχθεί σε μια γνήσια  κατοικίδια δημοκρατία.  Τάσσονται υπέρ του δικαιώματος της διαμαρτυρίας διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Κύριος δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση να τους ακούσει και δεν έχει διάθεση διότι δεν τον παίρνει να ικανοποιήσει τα αιτήματα των διαμαρτυρουμένων διαδηλωτών. Ο Κύριος γνώριζε πολύ καλά ότι όλα αυτά θα συμβούν, μιας και θα ήταν, και είναι, παράγωγα της εφαρμογής του σχεδίου του. Θυμάστε πριν από τρία χρόνια μόλις που ο Λοβέρδος, ο θαυμαστής της Χρυσής Αυγής, είχε προβλέψει ανεργία 20% στα τέλη, δεν θυμάμαι ακρίβώς,  του ’11 ή του ’12;

Εάν λοιπόν ο Κύριος παραμείνει ασυγκίνητος και αμετακίνητος και αμετάπειστος, τι θα κάνουν οι Υποτελείς; Θα συνεχίσουν να διαμαρτύρονται; Θα συνεχίσουν να πηγαίνουν να ψηφίζουν γνωρίζοντας ότι εξαπατώνται, ότι ο Κύριος δεν πρόκειται να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του και τις δεσμεύεσεις του;

    Όχι, φίλες και φίλοι. Θα διαμαρτυρηθούν, θα διαμαρτυρηθούν, θα διαμαρτυρηθούν, θα φάνε ξύλο, θα φάνε ξύλο, θα φάνε ξύλο, θα εξαπατηθούν στις εκλογές, θα εξαπατηθούν, θα εξαπατηθούν αλλά μια μέρα των ημερών θα πάψουν και να διαμαρτύρονται διαδηλώνοντας και να ψηφίζουν. Μπορούμε να προγνώσουμε πότε θα γίνει αυτό; Ναι, μπορούμε. Θεωρώ ότι  θα οι πρώτες σαφέστατες ενδείξεις καθολικής  εγκατάλειψης της διαμαρτυρίας μέσω των διαδηλώσεων και της συμμετοχής στις εκλογές θα σκάσουν μύτη σε δέκα χρόνια. Η δεκαετία είναι συνήθως ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα σε κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, είναι ο χρόνος εκείνος που απαιτείται για να ολοκληρωθεί γόνιμα και αποφασιστικά η μεταστροφή της συνείδησης.

Είναι μια διαδικασία που επιταχύνεται. Ο καταλύτης επιτάχυνσης αυτής της διαδικασίας ολοκλήρωσης της  μεταστροφής της συνείδησης είναι οι καινοφανείς και νεοπαγείς πρακτικές, οι ιδέες, οι αντιλήψεις, οι αξίες, οι συμπεριφορές που εμφανίζονται και ριζώνουν παραπλεύρως των κυριαρχουσών πρακτικών. Ολοένα και περισσότεροι θα εγκαταλείπουν τις διαμαρτυρίες και τις εκλογές, ολοένα και περισσότερο θα επιταχύνεται η διαδικασία της μεταστροφής της συνείδησης των Υποτελών.

Ποιες όμως είναι αυτές οι καινοφανείς και νεοπαγείς πρακτικές, αξίες, αντιλήψεις, συμπεριφορές; Θα μπορούσαμε να τις δώσουμε το εξής γενικό όνομα: πέρασμα στη πράξη. Ο όρος είναι της εγκληματολογίας και θεωρώ  ότι είναι πιο ακριβής από αυτό που λέμε άμεση δράση. Το πέρασμα στην πράξη είναι άμεση δράση,  είναι όμως και κάτι παραπάνω από άμεση δράση. Η άμεση δράση σχετίζεται με τον πολιτικό ακτιβισμό, ο οποίος με άφηνε, με αφήνει και θα με αφήνει παντελώς αδιάφορο, όπως με αφήνουν αδιάφορο και η πρωτοπορία, η συνωμοσία, η ουτοπία, ο μεσσιανισμός και ο,τιδήποτε άλλο σχετιζόμενο με αυτά.  Με ενδιαφέρει η διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου.-

Το πέρασμα στη πράξη υπερβαίνει τη βασική ανεπάρκεια της πολιτικής άμεσης δράσης, που είναι ο εστιασμός κυρίως στην καταστροφή. Η κοινωνική επανάσταση όμως είναι και καταστροφή είναι και δημιουργία. Η άμεση δράση αδιαφορεί για τη δημιουργία.  Όταν λέμε καταστροφή εννοούμε την καταστροφή χώρων, εργαλείων, μέσων, κλπ. που χρησιμοποιεί ο Κύριος για να αρπάζει τον κοινωνικό πλούτο, να καταστρέφει τον Υποτελή Παραγωγό, να τον επιτηρεί και να τον παρακολουθεί, να τον καταστέλει και να τον εξοντώνει. 

Το σημαντικότερο όμως είναι η καταστροφή της κοινωνικής σχέσης, η οποία καταστροφή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, να γενικευτεί και να επεκταθεί παρά μόνο με την εγκαθίδρυση νέων κοινωνικών σχέσεων σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής. Σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό  επίπεδο, η ανυπακοή είναι το πέρασμα στη πράξη: η στάση πληρωμών, κατανάλωσης, κλπ.  

Με το πέρασμα στη πράξη αναγνωρίζουμε την αναποτελεσματικότητα της διαμαρτυρίας και  της υποβολής/διεκδίκησης του αιτήματος και την απάτη της υπόσχεσης του Κυρίου. Εάν το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι η εμπέδωση της παθητικής συμπεριφοράς, της παθητικότητας, η διαμαρτυρία και η συμμετοχή στις εκλογές είναι η απατηλή ενεργητικότητα της παθητικής προσωπικότητας, η οποία είναι κυρίως αποτέλεσμα του εμπορεύματος/χρήματος. Με το χρήμα όλα είναι εύκολα, όλα γίνονται γρήγορα: το χρήμα είναι παντοδύναμο. Τώρα που δεν υπάρχει χρήμα και η  πρόσβαση στα εμπορεύματα περιορίζεται, τώρα ο νους των Υποτελών θα αρχίσει να στροφάρει κανονικά ως προς την αντιμετώπιση της επιβίωσης και θα παίρνει ανάποδες (στροφές) όσον αφορά τις προθέσεις και τις πολεμικές πρακτικές του Κυρίου.

Θα διαμαρτυρηθεί, θα εκλέξει αυτούς που θα αποφασίζουν γι αυτόν αλλά σύντομα θα σταματήσει. Οι πρώτες σαφείς ενδείξεις ότι σταματάει είναι τόσο συχνές που τείνουν να γίνουν καθημερινές. Και επειδή αυτή η διαδικασία θα συνεχιστεί, δεν απέχουμε πολύ χρονικά από το να εισέλθουμε σε μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής κρίσης.

Η οποία δεν έχει αρχίσει ακόμα! Μήπως έχει αρχίσει η οικονομική; 

Αύριο πάλι.