φίλες και φίλοι, καλημέρα
Όποιος, όποια καταπιάνεται με το ζήτημα της σωματικής αθανασίας του ανθρώπου οφείλει να ερευνήσει, και να εκθέσει τα αποτελέσματα των ερευνών του, σχετικά με τον θάνατο: την προέλευσή του και την επίγνωσή του από τον άνθρωπο. Και μετά να αναρωτηθεί πώς μπορεί να επιτευχθεί η σωματική αθανασία και πώς θα ζει ο αθάνατος άνθρωπος. Στο προηγούμενο σημείωμα εξετάσαμε την προέλευση του θανάτου, η οποία μας επιβάλλει να διατυπώσουμε την άποψη ότι εάν δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς τον θάνατο, και πράγματι δεν μπορεί να υπάρξει, τότε η σωματική αθανασία είναι ανέφικτη, παντελώς, οπότε τα ερωτήματα πώς θα επιτευχθεί η σωματική αθανασία και πώς θα ζει ο αθάνατος άνθρωπος είναι περιττά ερωτήματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα τα θέσουμε και δεν θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε· κι αυτό διότι ενισχύουν το συμπέρασμά μας ότι η σωματική αθανασία είναι ανέφικτη.
Η βεβαιότητα, ούτε καν η δυνατότητα, της σωματικής αθανασίας του ανθρώπου είναι η μόνη κολόνα, για να μιλήσω ως οικοδόμος, πάνω στην οποία στηρίζεται το τεράστιο και μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της επαναστατικής θεωρίας και επαναστατικής ιδεολογίας της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου Είδους που πρεσβεύει ο Επίκτητος Μοντανός στο βιβλίο που ασκούμε κριτική, τα βασικά σημεία του οποίου παρουσιάσαμε στο προηγούμενο σημείωμα. Εάν προσβάλλουμε την κολόνα αυτή, το οικοδόμημα θα καταρρεύσει ως τραπουλοχαρτοκατασκευή. Ακολούθως, και εκ του σύνεγγυς, θα μπορέσουμε να μελετήσουμε τα ερείπια για να δούμε και από τι υλικό είναι κατασκευασμένο.
Εάν κάποιος υποστηρίζει τη δυνατότητα ή την βεβαιότητα της σωματικής αθανασίας μάς λέει ότι μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς τον θάνατο. Κάτι τέτοιο δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα· και διατείνομαι ότι δεν μπορεί να υπάρξει και στο μέλλον· ο Επίκτητος Μοντανός διατείνεται ότι μπορεί να υπάρξει. Δεν μας εξηγεί όμως πως προήλθε ο θάνατος· δεν μας εξηγεί επίσης πως ο άνθρωπος έφτασε στην επίγνωση του θανάτου· δεν μας εξηγεί ακόμα πώς θα γίνουμε αθάνατοι· δεν μας δίνει ούτε μια εικόνα για το πως θα ζούμε ως αθάνατοι· δεν μας εξηγεί επίσης εάν είναι εφικτή η μερική σωματική αθανασία, δηλαδή η μερική κατάργηση του θανάτου που είναι προϋπόθεση της ζωής.
Εάν δεν δοθούν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, τότε μας επιτρέπεται να θεωρήσουμε την άποψή του ως παράλογη αυθαιρεσία και να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας τόσο στην προέλευση αυτής της αυθαιρεσίας, δηλαδή στην αναζήτηση των προκείμενων της σκέψης του συγγραφέα, όσο και στη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου, αυτού του υπερευαίσθητου δέκτη, ο οποίος πολύ συχνά λόγω της υπερευαισθησίας του και της πληθωρικής υπερδραστηριότητάς του παράγει σκέψεις, ιδέες κλπ. (μέσω αμέτρητων συνάψεων των νευρώνων, που υπερβαίνουν τον χαρακτηρισμό ‘χρήσιμες’ – απλά γίνονται) τις οποίες ο άνθρωπος διώχνει διότι τις θεωρεί ασύμβατες με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Πολλές από αυτές έχουν αποδειχτεί χρήσιμες, οι περισσότερες όμως είναι για τα μπάζα. Έχει συμβεί στον καθένα μας και στην καθεμιά μας.
Θα εξετάσουμε λοιπόν το ζήτημα πως φτάσαμε στην επίγνωση του θανάτου και ποιες ήταν οι συνέπειες αυτής της επίγνωσης. Για να είμαι όσο γίνεται πιο σαφής και πιο σύντομος, θα εστιάσω στην έννοια της ζωολογικής τεχνικής. Η ζωολογική τεχνική είναι η τεχνική ενός ζώου άμεσα εξαρτώμενη από τη φύση του ζώου. Η χρήση των εργαλείων δεν είναι τεχνική, άρα ούτε ζωολογική: εργαλεία χρησιμοποιούν κι άλλα ζώα. Η ζωολογική τεχνική είναι το πρώτο στάδιο της κατασκευής εργαλείων, μιας κατασκευής που δεν έχει απομακρυνθεί ακόμα από τη ζωολογικότητα, ας την πω έτσι.
Για ένα εκατομμύριο χρόνια ο πρόγονός μας ανθρωπίδης κατασκεύαζε ένα και μόνο εργαλείο: με την επίκρουση μιας πέτρας πάνω σε μια άλλη παρήγαγε ένα κοπτικό εργαλείο, με το οποίο εικάζουμε ότι θα έκοβε ή κρέας ή φυτά. Γιατί αυτό το εργαλείο δεν άλλαζε επί ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Μιλάμε για ένα εκ. χρόνια! Και πως μετά αυτό το εργαλείο εξελίχθηκε, πώς τα κατάφερε ο ανθρωπίδης και το επεξεργάστηκε περισσότερο, ώστε να φτάσει στο σημείο να παραγάγει ένα μεγάλο αριθμό λίθινων εργαλείων που δείχνουν μια αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα;
Για να το κατανοήσουμε θα προσφύγουμε στην έννοια του φιλικού διανοητικού περιβάλλοντος. Όταν ο ορεοπίθηκος κατέβηκε από τα δέντρα, πριν από 30 εκ. χρόνια, είχε ένα κάποιον εγκέφαλο, ο οποίος ήταν ένας υπερευαίσθητος δέκτης, ένα συντονιστικό κέντρο του νευρικού συστήματος το οποίο προήλθε από την κίνηση των χεριών κυρίως και τα αισθητήρια όργανα. Κάποια στιγμή άρχισε να χρησιμοποιεί εργαλεία, οστά και ξύλα και πέτρες που έβρισκε γύρω του. Η χρησιμοποίηση των εργαλείων ήταν το φιλικό διανοητικό περιβάλλον, ήταν η αναγκαία και ικανή συνθήκη που του επέτρεψε να κατασκευάσει το πρώτο εργαλείο, το οποίο όμως έμεινε αμετάβλητο για ένα ασύλληπτο για τον έμφρονα άνθρωπο χρονικό διάστημα. Η κατασκευή αυτού του μοναδικού εργαλείου για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν το φιλικό διανοητικό περιβάλλον που του επέτρεψε να το επεξεργαστεί περαιτέρω και μετά από ένα επίσης μεγάλο χρονικό διάστημα να κατασκευάζει ένα μεγάλο αριθμό περίτεχνων εργαλείων. Είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα απομάκρυνσης από την ζωολογική τεχνική, το οποίο βήμα ήταν το φιλικό διανοητικό περιβάλλον για να ξεφύγει τελείως από την ζωολογική τεχνική: αυτός είναι ο homo sapiens sapiens, ο έμφρων άνθρωπος, που εμφανίστηκε πριν από 30.000 χρόνια περίπου. Τώρα, μπορεί να μην είναι δέσμιος της ζωολογικής του φύσης και να κατασκευάζει εργαλεία και να επινοεί λύσεις που υπερβαίνουν τα όρια της ζωολογικής φύσης και τεχνικής. Στην κατάσταση αυτή παραπέμπουν οι έννοιες ‘ έμπνευση’ , ‘ ιδέα’ , ‘ ανακάλυψη’, κλπ. Και φυσικά η ομιλία και κατόπιν η γραφή.
Αυτή η κατάσταση ήταν το φιλικό περιβάλλον που του επέτρεψε να φτάσει στη επίγνωση του θανάτου. Ήταν το τελικό αποτέλεσμα μιας αργής εξελικτικής διαδικασίας 30 εκ. ετών – διότι χωρίς την όρθια στάση δεν θα καταλήγαμε στην επίγνωση του θανάτου. 30 εκατομμύρια χρόνια! Η επίγνωση του θανάτου, με τη σειρά της, είναι το φιλικό διανοητικό περιβάλλον, η αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε και την εξής σκέψη και επιθυμία: να γίνουμε αθάνατοι! Αυτή την μακροχρόνια εξελικτική διαδικασία ο Επίκτητος Μοντανός την προσλαμβάνει ως ασύνειδο, άρα μυστικό σχέδιο του Ανθρώπινου Είδους. Θα το σχολιάσουμε όταν θα μιλήσουμε για το σχέδιο.
Εικάζω ότι τη σκέψη να γίνουμε αθάνατοι δεν την κάναμε μόλις κατανοήσαμε ότι είμαστε θνητά όντα – δεν μπορούμε βέβαια να το αποκλείσουμε. Οπότε, αναγκαζόμαστε να περιοριστούμε στις γραπτές μαρτυρίες. Ποιές είναι οι αρχαιότερες μαρτυρίες της σκέψης και της επιθυμίας για σωματική αθανασία; Ποιό ήταν, σύμφωνα με τις διαθέσιμες πηγές, το φιλικό διανοητικό και κοινωνικό περιβάλλον; Ποιοί, κοινωνικά μιλώντας, διατύπωσαν αυτή τη σκέψη, αυτή την επιθυμία; Μιας και σχετίζεται άρρηκτα με την έννοια του θεού (Θεού), θα πούμε περισσότερα όταν μιλήσουμε για τον θεό (Θεό).
Ο θάνατος λοιπόν εμφανίζεται ως επινόηση της ζωής, ήταν μια λύση για να αναπαραχθεί και να συνεχιστεί η ζωή· η δε επίγνωσή του από τον άνθρωπο ήταν το αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας που διήρκεσε 30 εκ. χρόνια που είχε ως αποτέλεσμα την υπέρβαση της ζωολογικής τεχνικής, την αυτονόμηση του εγκεφάλου από την ζωολογική τεχνική, είχε ως τελική κατάληξη την πέραν των ορίων της φύσης ευφυΐα και επινόηση. Με την επίγνωση του θανάτου ο άνθρωπος αναδεικνύεται αφενός κορωνίδα της εξέλιξης και ταυτόχρονα περιττός: δεν θα πάθει τίποτα η φύση, η ζωή, δεν θα το πάρουν καν χαμπάρι, εάν εξαφανιστεί από προσώπου γης το τόσο ισχυρό και τόσο αδύναμο αυτό πλάσμα.
Και βέβαια, σύμφωνα με τις διαθέσιμες γραπτές μαρτυρίες, όσοι σκέφτηκαν και επιθύμησαν πώς να γίνουν αθάνατοι, λογικά σκεπτόμενοι, έκαναν τον κόπο να παραθέσουν και τον τρόπο με τον οποίο θα γίνονταν αθάνατοι. Θα το εξετάσουμε όταν θα καταπιαστούμε με το ζήτημα του θεού (Θεού). Εκείνο που θα μας απασχολήσει τώρα είναι το εξής: πως θα ζούμε όταν θα είμαστε αθάνατοι;
Θα είμαστε γέροι που θα δεν θα πεθαίνουμε; Θα έχουμε όλοι την ίδια ηλικία ή η ηλικία μας θα παραμένει αμετάβλητη; Θα υπάρχουν αθάνατα μωρά, αθάνατες έφηβες, αθάνατοι σαραντάρηδες; Θα πεινάμε; Θα διψάμε; Θα τρώμε; Θα καβλώνουμε; Θα γαμάμε; Θα τεκνοποιούμε; Πιθανόν ο Επίκτητος Μοντανός να θεωρήσει περιττά όλα αυτά τα ερωτήματα, αλλά δεν είναι καθόλου και οφείλει στους αναγνώστες του απαντήσεις. Εάν πολλαπλασιαζόμαστε χωρίς να πεθαίνουμε, τότε ο πλανήτης θα γεμίσει ανθρώπινα όντα σε τέτοιο βαθμό που δεν θα υπάρχει διαθέσιμος χώρος για άλλα! Είναι δυνατόν όμως να είμαστε και αθάνατοι και να πολλαπλασιαζόμαστε; Διότι μόνο τα θνητά όντα πολλαπλασιάζονται! Εάν όμως δεν πολλαπλασιαζόμαστε, δεν θα καβλώνουμε – διότι μόνο τα θνητά όντα καβλώνουν! Και αφού μόνο τα θνητά όντα πεινάνε και τρώνε και κρυώνουν και άλλα πολλά, εμείς ως αθάνατοι ούτε θα τρώμε ούτε θα πίνουμε ούτε θα γαμάμε. Να είμαστε αθάνατοι και να τα κάνουμε όλα αυτά είναι αντίφαση εν τοις όροις και αυτό την πιθανότητα, να είμαστε αθάνατοι και να γαμάμε, πρέπει να τη διαγράψουμε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο.
Θα συνεχίσουμε με την εξέταση της έννοιας του σχεδίου γενικά και ειδικά με αυτήν του ασύνειδου και μυστικού σχεδίου του ανθρώπινου είδους να γίνει αθάνατο. Θα αναρωτηθούμε δηλαδή εάν στη φύση υπάρχει πρόθεση, σχέδιο και σκοπός· και θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τίποτα από αυτά.
Αύριο πάλι. Θα παρουσιάσουμε ένα βιβλίο για το αυτοκίνητο, που το έγραψε οδηγός αστικών λεωφορείων και εκπαιδευτής υποψήφιων οδηγών:
Κώστας Δημητρίου:
Ο ΙΧ άνθρωπος και οι υποθαλάσσιες αρτηρίες του. Σημειώσεις για την αυτοκίνηση
εκδόσεις των ξένων, 2012, Θεσσαλονίκη
Ααααχ…
http://not-just-mums.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html#comment-form
…
“Οι ιδρυτές των μεγάλων ιντερνετικών «αιωνίων», ο Σεργκέι Μπριν της Google και ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ της Facebook ενώνουν τις δυνάμεις και τα … πορτοφόλια τους για να χρηματοδοτήσουν επιστημονικές έρευνες που αναζητούν τη φόρμουλα της χρονικής επέκτασης της ανθρώπινης ζωής…”
http://www.protothema.gr/technology/article/?aid=258910
Δάσκαλε και μαθητή, σύντροφε και φίλε Αθανάσιε,
θαρρώ πως όλες οι πεποιθήσεις περί Αθανασίας και Αφθαρσίας (είτε “πνευματικής”, είτε “υλικής”) απορρέουν, τρόπον τινά, από μια Παρμενιδική και δυιστική αντίληψη του πραγματικού, δηλαδή από μια αντίληψη που θεωρεί “κάθε τι που υπάρχει” ως αιώνιο και “εξ αρχής δοσμένο” υπαρκτό που δομεί τον αναλλοίωτο Εαυτό του “μέσα” από τον α-προυπόθετο και αγέννητο Εαυτό του (causa sui) ο οποίος “εκπορεύεται” από μια αφηρημένη και υπεραισθητή (υπερβατική) “ουσία”. Η μεταφυσική της Αθανασίας-Αφθαρσίας, δια-χωρίζοντας με έναν άκαμπτο “νοητικό πάσαλο” την κοινότητα της ζωής με το θάνατο, προϋποθέτει ένα φενακισμένο “λογικό υποκείμενο” που βιώνει και νοηματοδοτεί τη ζωή με τη φετιχιστική μορφή ενός αιωνιοποιημένου και αναλλοίωτου παρόντος. Ορμώμενο από αυτό το φετιχισμένο παρόν το φενακισμένο υποκείμενο λογικοποιεί εντελώς αυθαίρετα (άρα μυθικοποιεί) την “αυθεντικότητα της ζωής” με την απόλυτη απουσία του θανάτου. Και πως γίνεται ο θάνατος να είναι απολύτως απών; “Όλα γίνονται” στην υπερουράνια “πνευματική αφαίρεση” της Αιώνιας Ζωής, “χορηγός” της οποίας είναι “φυσικά” το υπερβατικό και υπεραισθητό, ο “θεός” ή η εκκοσμικευμένη του έκδοση, η “ύλη”. Ο μη θάνατος, το αναλλοίωτο “αυτού που υπάρχει” και “εμού του ιδίου” είναι μια μυστικοποίηση της ζωντανής ύπαρξης γενικά που δεν υπάρχει αν δεν αντέχει τόσο τη γέννα όσο και το θάνατο μέσα της. Φιλοσοφικά μιλώντας η παρουσία του θανάτου δεν είναι ο “εκμηδενισμός της Ζωής” αλλά η έκφραση της παρουσίας και της γονιμότητάς της, η αναγκαία στιγμή του αυτοπροσδιορισμού της μέσα από το θάνατο. Η ζωή πεθαίνει και ο θάνατος είναι ζωοποιός “υπενθυμίζοντας” σε ότι “υπάρχει” και σε ότι “είναι” τον αφανισμό του, το “τέλος” του, την “αρχή” μιας άλλης και διαφορετικής ζωής.
Η καπιταλιστική αναπαραγωγή της κοινωνικής ζωής, η κοινότητα του κεφαλαίου, η αφηρημένη αξιακή μορφή που “αυτοαξιοποιεται” παράγοντας τόσο το αντικείμενο όσο και το υποκείμενο ως “αξίες” δημιουργεί στην πράξη την μεταφυσική του Αναλλοίωτου και του Άφθαρτου “πλούτου”: ακριβώς όπως ο Αδιαίρετος Τριαδικός Θεός (Θεός – Ιησούς Χριστός – Άγιο Πνεύμα) ως Απόλυτη Ουσία όλων των αλλαγών του παραμένει Ισότιμος και Ομοούσιος σε όλες τις μετουσιώσεις του γεννώντας από τον Αιώνιο, Αναλλοίωτο και Άφθαρτο Εαυτό του την φύση και τους ανθρώπους, έτσι και η Αγία Τριάς του Κεφαλαίου (Κεφάλαιο – Κέρδος, Εργασία – Μισθός, Γη – Πρόσοδος) παραμένει αιωνίως ομοούσια σε όλες τις μεταμορφώσεις της εκπληρώνοντας ένα Θαύμα: γεννά χρήμα από τον Εαυτό της, γεννά χρήμα από το χρήμα. Με τον ίδιο μυστηριακό τρόπο που ο Ιησούς Χριστός διαμεσολαβεί τις σχέσεις των ανθρώπων ενώπιον του Θεού μεταμορφώνοντάς τους σε αισθητές “ενσαρκώσεις” των αφηρημένων καθολικών του Θείου Λόγου, οι αφηρημένες εμπορευματο-χρηματικές σχέσεις διαμεσολαβούν τους ανθρώπους ενώπιον του Θεού-Κεφαλαίου μεταμορφώνοντάς τους μυστηριακά σε “προσωποποιημένες” και “αισθητικοποιημένης” οικονομικές κατηγορίες. Ο χρυσός ως μέταλλο δεν παρουσιάζει κανένα υπεραισθητό μυστήριο αλλά ως χρήμα και “γενικό ισοδύναμο” των “αξιών” όλων των εμπορευμάτων η σωματική, αισθητή μορφή του χρυσού μετατρέπεται σε κάτι “αισθητά υπεραισθητό” και ιδεατό-συμβολικό “αναπαριστώντας” και “ενσαρκώνοντας” την αφηρημένη κοινωνική εργασία που “ενσωματώνεται” στην εμπορευματική (αξιακή) μορφή του προϊόντος. Ο μυστηριακός και σχεδόν υπερβατικός χαρακτήρας του χρήματος ως εξατομικευμένου “καθεαυτού πράγματος που αξίζει” είναι ανάλογος του χριστιανικού μυστικισμού της “μετουσίωσης” όπου, για παράδειγμα, το κρασί στην αισθητή, σωματική του μορφή είναι ταυτόχρονα κάτι “αισθητά υπεραισθητό”, το Αίμα του Χριστού και όπου ο συγκεκριμένος, αισθητός άνθρωπος υπάρχει ως τέτοιος μόνο ως αισθητή “ενσάρκωση” των αφηρημένων καθολικών του Θείου Λόγου.
Οι άνθρωποι του αστικού πολιτισμού “κοινωνικοποιούνται” μέσω αφαίρεσης και εξίσωσης και αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο όχι σαν συγκεκριμένα, διαφορετικά και ιδιαίτερα κοινωνικά άτομα αλλά σαν να “ενσαρκώνουν” και να “προσωποποιούν” αφηρημένες οικονομικές κατηγόριες. Οι άνθρωποι ως ανταγωνιστικά εξατομικευμένοι “φορείς” εμπορευμάτων κοιτάζονται αλλά δεν βλέπονται πραγματικά γιατί αυτό που βλέπουν είναι ένα “λογικό μέσο αξιοποίησης” μιας αφηρημένης ποσότητας “αξίας” μέσω της Εργασίας γενικά. Υπό αυτούς τους μυστικιστικούς όρους οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων είναι αμοιβαία αδιάφορες και τα άτομα νιώθουν πως “διαιωνίζονται”, πως γίνονται “αθάνατα” όσο αυξάνει η “εμπράγματη περιουσία τους”, η αύξηση της αφηρημένης “αξίας τους” που τους εξωθεί στην σιωπηλή οικονομική βία της ανταλλαγής. Αυτή η πρακτική μεταφυσική της επιβολής του αφηρημένου στο συγκεκριμένο είναι το θεμέλιο (η γενική προϋπόθεση και το ιδιαίτερο ιστορικό αποτέλεσμα) των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων όπου η αφαίρεση “αξία”, η εμπορευματική μορφή του κοινωνικού προϊόντος, είναι η καθολική μορφή της κοινωνικής αναπαραγωγής…
Υ.Γ. Παραθέτω το παρακάτω site. Είναι κάτι σαν “μπούσουλας”, ειδικά τα κείμενα για τη σχέση της εννοιολογικής δομής της επιστήμης με τη μορφή-αξία.
http://intcssc.wordpress.com/about/
Υ.Γ.2 θα με ενδιέφερε πολύ το σχόλιό σου πάνω στα κείμενα που παραπέμπω με τον παραπάνω “σύνδεσμο”. Ο συγγραφέας τους μάς άφησε πέρσι (λευχαιμία) και πιστεύω πως το έργο που έχει αφήσει είναι ανεκτίμητο, “αντίστοιχο” του Μαρξ όσο αναφορά την θεωρητική κατανόηση για το πρακτικό ξεπέρασαμα του υπάρχοντος “πολιτισμού”. Έχει υποβάλει σε κριτική κάθε όψη του περασμένου αιώνα (“φιλοσοφία”, “επιστήμη”, “οικονομία”, “πολιτική”) και έχει ακόμα ασχοληθεί με τις βαθύτερες αιτίες και συνέπειες αυτού που μυστικοποιημένα εκφράζεται ως “κλιματική αλλαγή”. Ο Will Barnes (έτσι τον λένε) είχε την σπάνια ικανότητα (“σπάνια” για τις μέρες μας) να παράγει μια άλλη μορφή γνώσης η οποία είναι αόρατη για όποιον “βλέπει” το πραγματικό μέσα από τα “επιστημολογικά μάτια” μιας “μηχανικής σωμάτων”, δηλαδή μέσα από τον εννοιολογικό ζουρλομανδύα των “Επιστημών της Φύσης” (από τον Γαλιλαίο και τον Δαρβίνο μέχρι τον Άινσταιν και τη “Νέα Σύνθεση”). Παραθέτω ένα απόσπασμα για να “ερεθίσω” το ενδιαφέρον σου:
But “matter” is not “real” at least in the sense modern physical science suggests, but, in fact, is the product of scientific analysis and reconstruction. All modern physical theory is analysis, conceptually decomposes its object, natural bodies. This is how understanding is arrived at. Once achieved, a whole can be reconstructed, this object can be reconstituted from the elemental, itself a construct, on up. For example, scientific understanding of a rock one might wish to quarry is reached only when it is conceptually dissolved into its chemical components, themselves understood in terms of their atomic structures
and their interactions. Only then can we say we have understood what this rock is, an ore consisting in so much magnesium, aluminum, iron, etc., components which themselves have such and such atomic structures and are related (bonded) in such and such ways, all of which allows us to “understand” the object (rock), to grasp it in terms of a raw material (iron ore) to be used in commodity production (steel). Thus, scientific understanding is always attained abstractly, in the movement from a whole to the most elemental, itself a conceptual construct. Only then are these elemental constructs aggregated, a whole
reconstructed. That whole is an abstract totality, a conceptual whole that is in a practical sense entirely homologous with its elementary, infinitely malleable material components: Precognitively, this understanding penetrates awareness permitting the objects science has constructed to function as ideal, manipulable moments of bourgeois practices in accumulation… It is here that the deep penetration of the value-form into the conceptual structure of science is disclosed, science with its
reductionist method (analysis and decomposition of the object), its atomism (ontological primacy of indivisible, actually infinitely divisible, elementary particles) and its objectivism (nature absent productivity as its motive or its driving force; and subjectivity as a passively constituted and fully determined element, one element in the aggregate, lawfully governed whole that is nature) is fully homogeneous, perfectly congruent, with capital, with its atomism (the commodity as the fundamental reality of bourgeois society), its reductionism (human activity rendered abstract, i.e., generalized, temporally quantified, materialized and objectified as “value,” existing solely as an elementary object that, with other such elementary objects
collected in production, take the shape of mechanically assembled, socially combined labor power, as abstract labor) and its objectivism (society as a deterministic system subordinate to laws discovered by political economy, likes those alleged to rule nature): Governed by the anticipatory projection of nature as an assemblage of bodies in motion (itself precognitively motivated by the telos of nature domination), atomism, reductionism and objectivism are spontaneous modes of the bourgeois apprehension of reality, and scientific categories are, or more generally the overarching conceptual architecture of science is, an elaborate, multifarious and multifaceted mediation of this immediacy…
Δεν θα επέμενα τόσο αν δεν πίστευα πως τα κείμενα αυτά του Will Barnes απαντούν σε διάφορα ερωτήματα που τίθονται στη Σχολή Κακών Τεχνών και βοηθούν ταυτόχρονα στη δημιουργία νέων ερωτημάτων, στη δημιουργία νέων τρόπων αντίληψης του πραγματικού.
Συντροφικά και φιλικά,
Lucifugo.
φίλε Lucifugo,
από σένα πρώτη φορά ακούω και διαβάζω για τον Will Barnes, ευχαριστώ πολύ για την υπόδειξη. Τα σχόλια σου, η παραπομπή σου και η επιμονή σου με παρακινούν να βεβαιώσω ότι αυτά που έχει γράψει είναι πολύ ενδιαφέροντα, μιας και θίγει ζητήματα που ενδιαφέρουν και εμάς, ζητήματα επιστημολογικά και ιστορίας και φιλοσοφίας των επιστημών και θα αφιερώσω χρόνο για να τα μελετήσω και ακολούθως θα εκφράσω τις σκέψεις μου. Θα πάρει χρόνο όμως, νομίζω ότι δεν βιαζόμαστε, έτσι δεν είναι;
Οι φροντίδες του σπιτιού και των προσώπων του, οι πολλές συσσωρευμένες εκκρεμότητες, η διαστροφή να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, η απληστία να διαβάζω πολλά ταυτόχρονα, η αδυναμία να διαβάζω τόσο γρήγορα τα αγγλικά όσο τα ελληνικά δεν μου επιτρέπουν να ανταποκριθώ τόσο άμεσα όσο θα ήθελα.
Εν τω μεταξύ, θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε και να δημοσιεύσουμε ένα περισσότερα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα ή να επιχειρήσουμε μια παρουσίαση των ιδεών του συγγραφέα ώστε να έχουμε πρόσβαση όλοι και όλες στη σκέψη του.Εάν δεν έχεις χρόνο και διάθεση να το κάνεις, ποιό κείμενο θα μου υποδείκνυες ως αρχή;
Πότε θα συναντηθούμε να τα π(ι)ούμε από κοντά;
Αθανάσιος
Αθανάσιε, θα σου στείλω e-mail.
αρκετά ενδιαφέρουσα η κριτική σου Αθανάσιε, αρκετά επίσης τα ατοπήματα και οι παρανοήσεις, πέραν των έτσι κι αλλιώς υπαρκτών διαφωνιών επί του συγκεκριμένου ζητήματος της αθανασίας.
πριν απ όλα να ξεκαθαρίσω ότι δεν οφείλω σε κανέναν τίποτα, δεν οφείλω σε κανέναν αναγνώστη να γνωρίζω τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις που θέτεις και σε άλλες πενήντα ή εκατό σχετικές που μπορώ εύκολα να σκεφτώ επί του θέματος. Εγώ ένα βιβλίο έγραψα, στο οποίο ρίχνω μια ενορατική ματιά στο ανθρώπινο μέλλον και βασισμένος σε μια συγκεκριμένη φιλοσοφική αντίληψη καταλήγω σε κάποια συμπεράσματα. Προφανώς προφανέστατα αφήνει ένα κάρο ζητήματα ανοιχτά, πράγμα απολύτως λογικό αν αναλογιστείς την ιδιαιτερότητα του εγχειρήματος και τα ζητήματα που θίγει. Από κει και πέρα, αφενός η δική μου αναζήτηση κι ο προβληματισμός δεν σταματούν στο βιβλίο αυτό, αφετέρου το πεδίο είναι ανοιχτό στον καθένα να δει, να σκεφτεί και να καταλάβει περισσότερα…
επίσης, κάποια πράγματα τα έχεις παρανοήσει και τα παρουσιάζεις λάθος σε ανθρώπους που δεν τα γνωρίζουν όπως είναι οι αναγνώστες του μπλογκ σου. Όταν μιλάω για “αθανασία για όλους” δεν εννοώ καταπιεστές και καταπιεζόμενους μαζί, καθώς είναι σαφές στο κείμενό μου ότι η αθανασία μπορεί να προκύψει μόνον σε μια κατάσταση που δεν υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, και πως αυτή η διάκριση αποτελεί η ίδια τη βασική έκφραση της διείσδυσης/αφομοίωσης του θανάτου στον Ανθρώπινο Κόσμο. Γενικά στο κείμενό μου δίνεται μεγάλη έμφαση στη σχέση κοινωνικής απελευθέρωσης και αθανασίας, σχέση που δεν είναι απλώς χρονική (η αθανασία έπεται της απελευθέρωσης) αλλά οργανική και ουσιαστική. Η ριζική κοινωνική απελευθέρωση είναι από μόνη της υπέρβαση του θανάτου, και η αθανασία θα έρθει να την ολοκληρώσει στο υλικό/σωματικό επίπεδο.
επίσης δεν εννοώ την αθανασία ως κορύφωση της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση αλλά ακριβώς το αντίθετο, ως άρση της κυριαρχίας και τελική ενότητα του ανθρώπου με τη φύση στο πρωταρχικό/καθολικό της επίπεδο. όταν λέω “φύση” δεν εννοώ τα δέντρα τα ζώα και τα πουλιά, αλλά αυτό το άμορφο, άπειρο και αθάνατο Κενό που γεννάει όλες τις φυσικές μορφές και ταυτόχρονα είναι όλες οι φυσικές μορφές. ο Άνθρωπος δεν είναι παρά αυτό το καθολικό γενεσιουργό Μηδέν σε υλική μορφή. Γενικά στο κείμενό μου γίνεται μια σαφής διάκριση ανάμεσα στην αρνητική/αφηρημένη και την πραγματική αθανασία, διάκριση με ξεκάθαρα κοινωνικό/ταξικό περιεχόμενο. Η αρνητική/αφηρημένη αθανασία είναι η αθανασία της κυριαρχίας απέναντι στους ανθρώπους και τα άλλα φυσικά όντα, η αθανασία που απολαμβάνει σε κοινωνικό/πολιτισμικό και επιζητεί σε σωματικό επίπεδο ο Κύριος, για να χρησιμοποιήσω και την ορολογία σου. Αυτή η αφηρημένη αθανασία είναι που παράγει το θάνατο μέσα στον Ανθρώπινο Κόσμο, θάνατος που στην τελική του έκφραση είναι θάνατος και του ίδιου του Κυρίου. Η πραγματική αθανασία είναι καθολική/ειδολογική κι όχι ατομική συνθήκη του ανθρώπου. Οι χρηματοδοτήσεις των πλουσίων σε έρευνες για την επιμήκυνση της ζωής ανήκουν στο πλαίσιο της αφηρημένης αθανασίας, που στην εποχή της κυριαρχίας του Παγκόσμιου Φυσιοποιημένου Κεφαλαίου ζει το ιστορικό της αποκορύφωμα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό το “αφηρημένη” από τη στιγμή που οι έρευνες αυτές αφορούν το ανθρώπινο σώμα. Ποιο ανθρώπινο σώμα όμως? το αφηρημένο μηχανικό σώμα των επιστημών του Κυρίου κι όχι το απελευθερωμένο/αληθινό ανθρώπινο σώμα που πρόκειται να γίνει πραγματικά αθάνατο.
επίσης, δεν είναι αλήθεια ότι αν προσβάλλει κάποιος την ιδέα την αθανασίας καταρρέει το οικοδόμημα και όλα όσα λέω σ αυτό το βιβλίο. Υπάρχουν διαφορετικά στρώματα στα όσα λέω, υπάρχει μια διαδικασία και μια εξέλιξη στην όλη συλλογιστική, υπάρχουν πράγματα για το άμεσο παρόν που είναι και άμεσα πολιτικά, για το κοντινό και για το σχετικά μακρινό μέλλον, πολλά και διάφορα που μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή διαφωνήσει…μιλώντας γενικά, θα μπορούσε κάποιος να δεχτεί τη βασική συλλογιστική του βιβλίου, να δεχτεί την Ιστορία ως μια διαδικασία θανάτου/αναγέννησης του Ανθρώπου που στον 21ο αιώνα βρίσκεται στο turning point της, να δεχτεί την αφύπνιση ενός δοσμένου από τη Φύση θεϊκού στοιχείου στον Άνθρωπο που θα τον οδηγήσει στην κοινωνική απελευθέρωση, να δεχτεί τον χαοτικό χαρακτήρα της εξέλιξης της Παγκόσμιας Επανάστασης, να δεχτεί την προοπτική της καθολικής αλλαγής και τη γέννηση ενός νέου Ανθρώπου κι ενός νέου Κόσμου στον 21ο αιώνα, κι όλα αυτά χωρίς να δέχεται την υλική αθανασία. Κάτι τέτοιο θα ήταν κάτι σαν μια “ασθενής mankinddivine theory” σε σχέση με την “ισχυρή” εκδοχή της που πρεσβεύω εγώ, κατ αντιστοιχία με την ασθενή και την ισχυρή ανθρωπική αρχή (anthropic principle) στο πεδίο της Κοσμολογίας, αν έχεις υπόψη σου
επίσης, είναι αρκετά ενοχλητική θα έλεγα η φτηνή ψυχολογιοποίηση σου να εμφανίζεις την ιδέα της αθανασίας ως σκάρτο αποκύημα μιας υπερβάλλουσας εγκεφαλικής δραστηριότητας…δεν ξέρω πόσα χρόνια μελετάς, σαράντα ή παραπάνω, κράτα πάντως και μια πισινή, ειδικά όταν αυτά τα τόσα πολλά χρόνια σ έχουν οδηγήσει στην πλέον κοινότοπη των ανθρώπινων διαπιστώσεων κατά τη διάρκεια της Ιστορίας, τη διαπίστωση του “αέναου κύκλου της ζωής και του θανάτου” που κι ένα 5χρονο παιδί σχετικής ευφυίας μπορεί να κάνει…η ριζοσπαστική σκέψη όμως, η πραγματική σκέψη γενικώς βλέπει μέσα και πίσω από τα εμπειρικά “αυτονόητα”…όσο αυτονόητος φαίνεται σε σένα ο αέναος κύκλος ζωής/θανάτου άλλο τόσο αυτονόητος φαίνεται σε πάρα πολλούς ο αέναος κύκλος του εμπορεύματος, και αν πω στο παραπάνω 5χρονο παιδί ότι σε 15 χρόνια θα είναι ανεξάρτητο και θα θέλει να ζει μακριά από τη μαμά του θα βάλει τα κλάματα….
μόνος σου λες οτι η ζωή γεννήθηκε πρώτη πριν από το θάνατο, οτι ο θάνατος είναι το “κόλπο” της ζωής για να πολλαπλασιαστεί κι εξελιχθεί μέσα σ ένα πεπερασμένο πεδίο οργανικών ουσιών… είναι λοιπόν μια στρατηγική της ζωής κι όχι ένας αιώνιος Φυσικός Νόμος, μια στρατηγική που μπορεί να εγκαταλειφθεί αν αλλάξουν τα δεδομένα, αν υπάρξει μορφή ζωής που μπορεί να επεκταθεί πέρα από το πεπερασμένο πεδίο του πλανήτη γη…ή από την άλλη, μπορεί η εξέλιξη της ζωής σ αυτό τον πλανήτη να αγγίξει μια καθολική μορφή που θα εμπεριέχει όλες τις μορφές, οπότε θα χάσει κάθε νόημα η περαιτέρω εξέλιξη κι ο πολλαπλασιασμός….
θα κλείσω με την παρατήρηση ότι η επίτευξη της αθανασίας αποτελεί υπόθεση ενός εντελώς άλλου ανθρώπου από εμάς, του ανθρώπου που θα προκύψει μέσα τη διαδικασία της ριζικής κοινωνικής απελευθέρωσης, οπότε είναι γενικά λάθος να προσπαθούμε να υποθέσουμε το πώς θα ζει με βάση τα δικά μας δεδομένα και τα δικά μας ερωτήματα…η κοινωνική απελευθέρωση, όπως καλά γνωρίζουμε, είναι η μετάβαση από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας, και η αθανασία δεν είναι παρά η ολοκλήρωση/πραγμάτωση αυτής της μετάβασης…μ αυτή την έννοια αυτό που μπορώ να πω είναι πως σίγουρα ως αθάνατοι θα γαμάμε θα πίνουμε και θα τρώμε, με τη διαφορά ότι δεν θα χρειάζεται να κάνουμε τίποτα από αυτά, θα τα κάνουμε καθαρά για την κάβλα μας…
Φιλικά
΅Επίκτητος
Με αφορμή το σχόλιο του Lucifugo, θα ήθελα κι εγώ να τονίσω πόσο σημαντική είναι η δουλειά του Will Barnes. Είναι από τις λίγες φορές που συναντώ προλεταριακά κείμενα , εκτός ‘πανεπιστημίου’, που συνδυάζουν τέτοιο εύρος θεματολογίας και βαθύτητα κριτικής… Ο τύπος έχει αφομοιώσει Husserl, Kosic (ιδίως τη Διαλεκτική του Συγκεκριμένου), Hegel, και χρησιμοποιεί τα καλύτερα στοιχεία τους για να μιλήσει παραπέρα.
Σε περίπτωση υπάρχει ενδιαφέρον, διαθέτω τα κείμενά του σε μορφή .doc (δεν υπάρχουν πια στο σάιτ) καθώς και ένα βιβλίο που επίσης δεν υπάρχει πια στο σάιτ του intcssc, με τίτλο Capital and Community.
/β
emena m endiaferei arketa, exei provlima kai to pc mou kai den anoigei ta keimena tou site, an exeis tin eugeni kalosyni steile mou ta keimena tou sto epiktitos.montanos@gmail.com (sorry gia ta greeklish, kati exei pathei to pliktrologio)
Καλησπέρα,
Να υποθέσω ότι η αναζήτηση της (α)θανασίας -θεωρητικά, διαλεκτικά, εμπορικά και λοιπά, κάνει την εμφάνισή της στο νοητικό και πρακτικό συλλογικό και ατομικό στερέωμα, για διάφορους λόγους.
Είτε γιατί γουστάρει ή ίδια -η αθανασία, ως πρόσωπο, θεότητα κλπ, αν είμαστε τέτοιοι- να ασχολούμαστε μαζί της, την συμφέρει… είτε συμφέρει εμάς, τα υποκείμενα…
Μιλώντας για την δική μου (α)θανασία…
να υποθέσω ήρθε και με βρήκε μετά από κάτι περίεργους νοητικούς μετασχηματισμούς καθώς περνούσα κάποια -ας πούμε- στάδια, ηλικιακές κρίσεις, δεν ξέρω…
Μέχρι τότε δεν της έδινα σημασία, όχι ότι δεν την ήξερα ή δεν με αφορούσε, μα να.. πάντα την ξεχνούσα…
Τελευταία με τσιμπάει να ασχοληθώ μαζί της.
Όχι από φόβο, από περιέργεια.
Ε, ίσως και ασύνειδο φόβο.
Είχα αφήσει στο ‘πίσω μέρος του μυαλού μου’ μια κομπανία-εταιρία υψηλής τεχνολογίας, η όποια εφαρμόζοντας μια πρωτοποριακή, τότε, in-vitro διαδικασία, παρήγαγε κάτι πολύτιμους κρυστάλλους.
The World’s Best Gallium Nitride…
Λίνκ εδώ..
http://spectrum.ieee.org/semiconductors/materials/the-worlds-best-gallium-nitride
Δεν ξέρω γιατί, η διαδικασία παραγωγής μου έδωσε μια καλύτερη εικόνα παλαιότερων, άμορφων, τελεολογικών σκέψεων. Μάλλον κάτι σαν κι’ αυτό που ίσως περιγράφει ο epiktitos.montanos.
Δεν έχω διαβάσει το blog του, κάποια στιγμή θα το κάνω, άλλα μου φάνηκαν οικίες οι προθέσεις του.
Φυσικά και δεν έχω καταλήξει πουθενά και δεν έχω να προτείνω κάτι, όμως να, τελευταία προσπαθώ να επιστρατεύσω συνειδητά το ασυνείδητο, μπας και ‘κλείσει’ το ζήτημα ‘σύντομα’…
Δεν την θέλω -την αθανασία- συνέχεια δίπλα μου να με τσιμπάει, γιατί φοβάμαι θα της αστραψω καμία στα μούτρα…
Αυτά για το καλωσήρθα, είμαι νέος στην σχολή…
Θα ήθελα και εγώ αυτά τα manuscript του Will Barnes, αν έχετε την καλωσύνη..
Το email μου στην διάθεση του διαχειριστή και (οίκο)δεσπότη της σχολής, στον όποιο οφείλω -κατ’ ελάχιστο- σεβασμό…
Οι σκέψεις του κυριαρχούν πάνω μου…για σήμερα μόνο.
Φιλικά
Βασίλης Κομήτης
Βασίλη, στο Υστερόγραφο του πρώτου σχολίου του ο Lucifugo παραθέτει το site όπου εκτίθενται τα κείμενα του Will Barnes. Όσο για την αθανασία θεωρώ ότι είναι ανέφικτη: δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο! Ο μόνος τρόπος να μην υπάρχει θάνατος είναι να μην υπάρχει ζωή. Έκείνο που μας ενδιαφέρει είναι το εξής ερώτημα: για ποιό λόγο, θα θέλαμε να ήμασταν αθάνατοι;
Η δική μου απάντηση: για να καλλιεργώ τον λαχανόκηπο. Για ποιον άλλον λόγο; Για να διαβάζω.
Ας απαντήσει ο καθένας και η καθεμιά.
Καλησπέρα,
δεν εικάζω ότι ψάχνω την αθανασία μόνο την ..θανασία ως φαινόμενο-φύση-άποψη..
Εξετάζω την πιθανότητα -φιλοσοφικά- να πρόκειται περί μετασχηματισμού. Όχι απαραίτητα όπως οι θεωρίες περί
μετεμψυχώσεως την παρουσιάζουν αλλά περισσότερο από την ρεαλιστική πλευρά. Δηλαδή, ότι ακόμα και που θα με φάνε τα σκουλήκια, θα έχω συμμετάσχει ως τροφή στην τροφική αλυσίδα προς την γέννηση του όποιου νέου…
Ναι συμφωνώ -μέχρι σήμερα- δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο και το αντίστροφο.
Και όσον αφορά τον λόγο, συμφωνώ με τον λόγο σου, εγώ έχω άλλους.
Πρόκειται περί ζητημάτων αυτοπραγμάτωσης και για αυτό τον λόγο να υποθέσω ότι κάποιοι επιδιώκουν την αθανασία με κάθε μέσο.
Είμαστε μονίμως ημί-πραγματωμένοι και πάντα θα θέλουμε και άλλο χρόνο (bonus) για να τελειοποιηθούμε.
Υπάρχει τέλειο ή η τάση μας είναι προς το τέλειο…?
Πώς ορίζεται η τάση προς το τέλειο ?
Γι όποιον δεν έχει κήπο, ας ρωτήσει τους παπάδες, δεν είναι κακό -μάλλον- εφόσον δεν τον βρίσκει από μόνος του και μέχρι σήμερα δεν έχει απαντήσεις.
Το ζήτημα προκύπτει επειδή κάποιος πρέπει να απαντήσει και όχι ντε και καλά να πρέπει να είναι και ‘αλήθεια’…
Αληθοφανές να είναι φτάνει..
Και η αληθοφάνεια που εγώ βλέπω είναι το αποτέλεσμα που παράγεται και βλέπω σήμερα και κάθε ώρα και στιγμή, βάση των θανάτων που για φυσικά αίτια ή όχι προέκυψαν στον πλανήτη την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο
Θα έπρεπε να ξέρω ποιοι πέθαναν το τελευταίο 5λεπτο ώστε να τους αφιερώσω αυτές τις γραμμές που έγραψα?
Χαίρε.
Τώρα το σκέφτηκα και θα το πω..
“Χαίρε καίσαρα οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν”
Αλήθεια…
Τι θεωρία νομίζετε προλάβαιναν να σκαρώσουν στο μυαλό τους οι σκλάβοι, πολεμιστές και λοιποί μελλοθάνατοι καθώς προετοιμάζονταν και έβγαιναν στην αρένα θέλοντας και μη προκειμένου να ευχαριστήσουν τον καίσαρα ?
Η λέξη “Χαίρε” στον παραπάνω χαιρετισμό το δήλωνε ξεκάθαρα ότι είχαν γνώση ότι πρόκειται περί θεάματος και ευχαρίστησης. Όπως επίσης και ότι ήταν μελλοθάνατοι και σύντομα μάλιστα διότι όσες νίκες και αν έκανες κάποια στιγμή θα σε τρώγανε.
Και λοιπόν άντε οι καλύτεροι μπορεί και να ελευθερωνόταν τελικά βάση της σχετικής ‘παράδοσης’. Οι υπόλοιποι που δεν είχαν ούτε τα σχετικά προσόντα αλλά ούτε και την σχετική αυτοπεποίθηση ?
Προφανώς βρίσκανε μια σύντομη ιδεολογία προκειμένου να το δεχτούν ως κατάσταση. Μερικοί από αυτούς στράφηκαν στον χριστιανισμό διότι στο διπλανό κελί υπήρχε κάποιος ιδεολόγος -με έτοιμη την ιδεολογία- που θα γινόταν τροφή στα λιοντάρια.
Οι άλλοι ?
Αυτοί που δεν τους έπιανε η ιδεολογία ?
Τι άραγε σκαρφιζόταν ώστε να το καταπιούν ?
Να τολμήσω να πω ότι συμφιλιωνόταν με τον θάνατο ?
Έτσι.. με το έτσι θέλω…βρίσκαν τρόπο…
Θα μπορούσα να πω ότι σκαρφιζόταν μια σύντομη ιδεολογία του θανάτου?
Και αν είναι έτσι μήπως θα μπορούσε να ισχύει το..
Βρες τα με το θάνατο να σε κάνει αθάνατο…(!)
όχι ότι δεν θα πεθαίναν, αλλά, να, ήταν και ευχαριστημένοι..
και άρα..
δεν είναι ‘κόλπο’ της ζωής ο θάνατος αλλά ‘κόλπο’ του θανάτου στην ζωή…
Έτσι γουστάρει.. θέλει να λατρευτεί…
Θέλει να του δώσουμε την δέουσα σημασία ώστε να μας…
απελευθερώσει…
Λέμε…
Βασίλη, πες μου, ρε φίλος, δυο τρεις λόγους για τους οποίους θα ήθελες να ήσουν αθάνατος!
Δεν νομίζω ότι έχω λόγους σήμερα…
Θα ήταν πολύ εγωιστικό (!) να πω..
1/Για να ακούω μουσική (σε καλό στερεοφωνικό)
2/Να διαβάζω βιβλία και blogs (την ιστορία του κόσμου..στο net φυσικά)
3/Να πηδάω αμέριμνος…(απ’ δω και από εκεί)
..μοιραία -μάλλον- κάποια στιγμή θα βαριόμουνα.
Θα έλεγα ότι όλα τα παραπάνω προ-υποθέτουν ηλικιακή στασιμότητα…του τύπου, κολλημένος στην ηλικία των,
πες 31 και εννοείτε αρτιμελής! Όπως στα παραμύθια…
Θα προτιμούσα ίσως, μια ηλικιακή παληνδρόμηση μαζί με την αθανασία ως προαπαιτούμενο, αλλιώς…
δεν παίζω!
Τώρα αν θες να την δω.. συντροφικά…
Ο μόνος λόγος θα ήταν, για να πω το κόλπο και στους άλλους…
και αν την δω και χριστιανικά…
μόνο στους ‘καλούς’, οι ‘άλλοι’ στα τσακίδια!
Ναι, Βασίλη, εάν γινόσουν αυτήν την ώρα αθάνατος, θα ήσουν ένας αθἀνατος 31 χρονών κι εγώ 55! Πως γίνεται όμως να εἰσαι και κάποιας ηλικίας και αθάνατος; Είναι αντίφαση εν τοις όροις. Διότι ο αθάνατος δεν έχει ηλικία! Άρα, θα έχουμε την ηλικία τη στιγμή που θα επιτευχθεί η αθανασία: εσύ 31, εγώ 55, η Αποστολία 9, ο Κωνσταντίνος 2 και ένα νεογέννητο θα είναι αθάνατο 10 ημερών; Θα παραμείνει αιωνίως ένα ον 10 ημερών; Το μόνο μωρό δέκα ημερών που θα είναι αιωνίως δέκα ημερών είναι το μωρό της φωτογραφίας! Θα πρέπει λοιπόν να συγκρίνουμε τον θάνατο και την αθανασία με τη φωτογραφία!
Ή θα εἰμαστε όλοι γέροι και θα γερνάμε χωρίς να πεθαίνουμε;
Αφιερωμένο…
https://www.youtube.com/watch?v=0xW2rOu2mxM
Στην υγειά μας…