φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΚΩΔΙΚΟΣ ‘ΘΕΟΣ’: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ
(τα εισαγωγικά στη λέξη ΘΕΟΣ είναι δικά μου) με υπότιτλο:
Και η Παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση του 21ου αιώνα ο δρόμος για την εκπλήρωσή του
Υπάρχει μυστικό σχέδιο του ανθρώπινου είδους, με το κωδικό όνομα ΘΕΟΣ, σκοπός του οποίου είναι να γίνει ο άνθρωπος Θεός, να γίνει δηλαδή σωματικά αθάνατος. Πως θα γίνει σωματικά αθάνατος: μέσω της
Παγκόσμιας Κοινωνικής Επανάστασης. Πότε; Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς, αλλά σίγουρα κατά την διάρκεια του τρέχοντος αιώνα, του 21ου. Θα γίνει η Παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση και μια θετική της συνέπεια θα είναι η σωματική αθανασία όλων των ανθρώπων. Τα περισσότερα από τα παιδιά που γεννούνται σήμερα θα γίνουν σωματικά αθάνατα – εμείς δεν θα προλάβουμε, εκτός εάν η Παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση γίνει νωρίτερα, σε είκοσι, τριάντα χρόνια. Εάν γίνει μετά από τριάντα χρόνια, εγώ δυστυχώς δεν θα προλάβω, θα σταθώ άτυχος.
Εάν χαίρεστε που τα παιδιά σας ή και τα εγγόνια σας θα λάβουν μέρος στην Παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση και θα γίνουν αθάνατα, θα χαρείτε χαρά μεγαλύτερη εάν σας πω ότι θα γίνουμε σωματικά αθάνατοι αφού θα έχουμε αντιμετωπίσει άκρως αποτελεσματικά τον κίνδυνο της εξόντωσης που διατρέχουμε κατά τη διάρκεια του αιώνα μας. Αυτός που επιδιώκει να μας εξοντώσει είναι ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός, το Παγκόσμιο Κεφάλαιο, δεν θα τα καταφέρει όμως τελικά: το ανθρώπινο είδος θα επαναστατήσει, η επανάσταση θα νικήσει, το ανθρώπινο είδος θα επιβιώσει, θα εξαλειφθεί ο καπιταλισμός, και θα γίνουμε όλοι και όλες αθάνατοι. Συμπληρώνω εγώ: όσοι και όσες επιβιώσουν τελικά, διότι προβλέπεται η παγκόσμια κοινωνική επανάσταση, όπως την φαντάζεται ο Επίκτητος Μοντανός, να είναι ιδιαίτερα αιματηρή και οδυνηρή για δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Βρήκα το βιβλίο του και τα κείμενα που δημοσιεύει στο μπλογκ του (MANKINDDIVINE) ενδιαφέροντα για τρεις λόγους. Ο συγγραφέας είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει το διάβασμα και η σκέψη – και μένα μου αρέσουν πολύ, πάρα πολύ. Ο συγγραφέας αγωνιά για την επαναστατική θεωρία και πρακτική – κι εγώ αγωνιώ. Ο συγγραφέας κινείται στο χώρο του μαρξισμού και εξετάζει κάποια ζητήματα για τα οποία ο μαρξισμός ελάχιστα, στην καλύτερη περίπτωση, ασχολήθηκε· δύο από αυτά είναι και τα ζητήματα του θανάτου και αυτό της δυνατότητας της σωματικής αθανασίας, της δυνατότητας ολοσχερούς δηλαδή, κατ΄ εμέ, κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση, για τα οποία έχουμε γράψει κάποια πράγματα. Ο Επίκτητος Μοντανός θεωρεί ότι η θνητότητα του ανθρώπου είναι ταυτόσημη με την αλλοτρίωση, οπότε, ο μόνος τρόπος να εξαλειφτεί η αλλοτρίωση είναι να γίνουμε αθάνατοι.
Αυτά σε γενικές γραμμές πρεσβεύει ο Επίκτητος Μοντανός. Θα αφιερώσουμε μερικά πρωινά σημειώματα στην εξέταση των απόψεών του, με τη σαφή διευκρίνηση ότι ο χώρος προσφέρεται για τον συγγραφέα να διατυπώσει τις σκέψεις του επί των σκέψών μας. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την προέλευση και το μέλλον του θανάτου και από αυτές τις σκέψεις ορμώμενοι θα συνάγουμε τα λογικά συμπεράσματά μας.
Θα ακολουθήσει ένα σημείωμα για τον Θεό, για το σχέδιο, για το ενδεχόμενο του αφανισμού του ανθρώπου, ένα άλλο για την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση κι ένα τελευταίο που θα αφορά κάποια επιστημολογικά ζητήματα (φιλοσοφία της επιστήμης και φιλοσοφία της Ιστορίας), τα οποία μπορείτε κι εσείς να επισημάνετε, αφού σας παραθέσω την αρχή του εισαγωγικού σημειώματος που παραθέτει ο συγγραφέας στη παρουσίαση του μπλογκ του:
Ο δικτυακός τόπος που έχετε επισκεφτεί είναι αφιερωμένος στην επαναστατική θεωρία της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους. Η θεωρία αυτή είναι μια ιδέα, ένα όραμα, μια πρόθεση και μια γνώση που εμφανίστηκε στο μυαλό μου εντελώς αναπάντεχα στο γύρισμα της νέας χιλιετίας. Εν συνεχεία, πάνω στην πρωταρχική ενόραση προσπάθησα να σκιαγραφήσω το σκελετό μιας ολοκληρωμένης αντίληψης για τον Άνθρωπο και την Ιστορία του – μια αντίληψη που εφορμά από την ιδιάζουσα Παγκόσμια κατάσταση του 21ου αιώνα για να επιστρέψει και πάλι σ΄ αυτήν, αφού στο μεταξύ επιχειρήσει να αρθρώσει μια απάντηση στα προαιώνια ερωτήματα για τον προορισμό και το νόημα της Ιστορίας και την πραγματική φύση του Ανθρώπινου είδους.
Τα ερωτήματα αυτά θα είναι:
1. Έχει το δικαίωμα ένας συγγραφέας να αποκαλεί τη θεωρία του ‘επαναστατική’;
2. Τι είναι μια θεωρία; Είναι ιδέα, όραμα, πρόθεση, γνώση, αντίληψη;
3. Η θεωρία (η ιδέα, το όραμα, κλπ.) εμφανίζεται στο μυαλό μας;
4. Εμφανίζεται αναπάντεχα;
5. Ποια είναι η παραδήλωση της απόφανσης ότι η θεωρία αυτή εμφανίζεται στο γύρισμα της νέας χιλιετίας;
1. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Χωρίς τον θάνατο δεν μπορεί να υπάρξει ζωή, κατά συνέπεια και άνθρωπος: αυτή είναι μία από τις βεβαιότητες στις οποίες έχω καταλήξει σκεφτόμενος και μελετώντας τέσσερις δεκαετίες τώρα. Εάν εμείς σήμερα υπάρχουμε, υπάρχουμε διότι πέθαναν κάποιοι προγονοί μας και τα παιδιά μας θα υπάρχουν επειδή θα πεθάνουμε εμείς. Η βεβαιότητα αυτή είναι γόνιμη διότι με παρακινεί να διατυπώσω άλλες σκέψεις. Με παρωθεί να διατυπώσω την πρόγνωση ότι, όλοι όσοι ζουν σήμερα, θα πεθάνουν, μεταξύ των οποίων κι εσείς κι εγώ. Κι αν συναντούσαμε κάποιον, εγώ έχω συναντήσει δύο ανθρώπους άνδρες (πέθαναν εν τω μεταξύ), που να έλεγε ότι δεν θα πεθάνει, με το επιχείρημα – επωδό ότι, το ότι πέθαναν οι άλλοι, δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκην ότι θα πεθάνω κι εγώ, θα τον κοιτάζαμε όχι με μισό μάτι αλλά με το ένα τέταρτο, τουλάχιστον.
Και με παρωθεί να σκεφτώ ότι ο θάνατος δεν είναι απλά και μόνο προϋπόθεση της ζωής αλλά ως προϋπόθεση είναι και ο ενισχυτής της ζωής, είναι αυτός που εξασφαλίζει τη συνέχεια της ζωής. Και αυτό με αναγκάζει να σκεφτώ ότι εάν δεν υπήρχε θάνατος, δεν θα υπήρχε ζωή. Η διαπίστωση αυτή έχει μια λογική συνέπεια: είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε ότι η ζωή εμφανίστηκε πριν τον θάνατο, ότι είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη ζωή, ότι δεν υπήρχε πριν την εμφάνιση της ζωής. Πριν δούμε γιατί εμφανίστηκε ο θάνατος, ας αναρωτηθούμε εάν υπήρχε ζωή και θάνατος πριν την εμφάνισης της ζωής και της φύσης.
Το ότι μιλάμε για τη ζωή και τον θάνατο των αστεριών, λόγου χάριν, δεν σημαίνει ότι υπάρχει ζωή και θάνατος στο σύμπαν του Ανόργανου. Αυτό που λέμε ζωή, γέννηση και εξέλιξη, και θάνατο δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαδικασία εμφάνισης, εξέλιξης και φθοράς της ύλης. Πρόκειται λοιπόν για μεταφορά. Ζωή και θάνατος υπάρχει μόνο στο σύμπαν του οργανικού, της φύσης. Το πως εμφανίστηκε η οργανική ζωή από τη συσσωμάτωση ανόργανων ουσιών είναι ένα ζήτημα που η διευκρίνησή του συνεχίζεται ακόμα μιας και υπάρχουν πτυχές που παραμένουν δυσνόητες. Δεν υπάρχει όμως καμιά αμφιβολία ότι εμφανίστηκε μέσα σε ένα πεπερασμένο σύστημα, αυτό της Γης, οπότε εγκλωβισμένη ως υποσύνολο μέσα σε αυτό το πεπερασμένο σύστημα, δεν θα μπορούσε να ήταν άπειρη. Κατά συνέπεια, ο πολλαπλασιασμός της ζωής θα επέφερε την εξάντληση των οργανικών ουσιών. Δεν είμαι μαθηματικός αλλά έχω την εντύπωση ότι η θεωρία των συστημάτων και των συνόλων θα μπορούσε να μας πει κάτι για τον θάνατο, οπότε πιθανόν να ήρθε η ώρα για ένα νέο κλάδο των Μαθηματικών, τα Μαθηματικά του θανάτου.
Θα μπορούσε όμως να μην υπάρχει πολλαπλασιασμός της ζωής;
Όχι, δεν θα μπορούσε διότι ο πρώτος ζωντανός οργανισμός δεν θα ήταν ζωντανός, όπερ άτοπον. Από τη στιγμή που είναι ζωντανός, θα υπάρχει επικοινωνία με το περιβάλλον, μεταβολισμός, αντιμετώπιση της εντροπίας. Η ζωή μπορεί να υπάρξει και να διαιωνιστεί μόνο αναπαραγόμενη συνεχώς και διαρκώς. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας πρώτος ζωντανός οργανισμός πάνω σε έναν πλανήτη που ήταν βράχος/νερό και να που φτάσαμε μετά από μερικά δισεκατομμύρια, αν δεν κάνω λάθος, χρόνια: σε έναν πλανήτη καταπράσινο γεμάτο ζώα κάθε είδους και μορφής. Όλα αυτά χάριν του πολλαπλασιασμού της ζωής.
Ο οποίος πολλαπλασιασμός θα έφτανε πολύ σύντομα σε αδιέξοδο και η ζωή θα κατέρρεε και θα εξαφανιζόταν χωρίς τον θάνατο: όλες οι ανόργανες ουσίες θα είχαν κατακρατηθεί από τους ζωντανούς οργανισμούς, ζώα και φυτά και τα ενδιάμεσά τους και ή η ζωή θα εξαφανίζονταν ή οι οργανισμοί θα προσλάμβαναν τις οργανικές ουσίες του άλλου οργανισμού με την βορά του (αλλοβορά) ή ο οργανισμός θα πέθαινε και τα υλικά του θα ανακυκλώνονταν, άμεσα ή έμμεσα· η ζωή όμως δεν εξαλείφτηκε – τα άλλα δύο ενδεχόμενα επικράτησαν – αυτός είναι ο θάνατος. Αυτό που υπάρχει γύρω μας σήμερα, η ζωή, η φύση, το οφείλουμε στη διαδικασία του θανάτου – ο θάνατος είναι διαδικασία, η προσωποποίηση (‘θάνατος’) δεν μας επιτρέπει να το αντιληφτούμε.
Οι τρόποι του πολλαπλασιασμού είναι πολλοί – ένας από αυτούς, ο πιο πρόσφατος, είναι και το αντίβαρο του θανάτου, ο έρωτας. Η συσχέτιση του έρωτα με τον θάνατο ολοκληρώθηκε κατά τον εικοστό αιώνα και με τον Ζορζ Μπατάιγ, εμπνεόμενος (και όχι επηρεασμένος, μιας και έχουμε πρόσβαση και όχι επιβολή) και από το έργο του Μπερξόν, στο έργο του Ερωτισμός, που επιχείρησε να εφαρμόσει τη θεωρία του και στο κοινωνικόπολιτικόοικονομικό πεδίο (Το καταραμένο απόθεμα) και μπέρδεψε τα μπούτια του.
Εάν είναι έτσι, εάν ο θάνατος είναι ενισχυτής και συνεχιστής της ζωής, η εξάλειψή του, λογικά σκεπτόμενοι, θα επιφέρει την εξάλειψη της ζωής. Οπότε, η υλική αθανασία ενός ζωντανού όντος, ζώου ή φυτού είναι αδιανόητος. Οπότε, ο μόνος που είναι αθάνατος είναι ο θάνατος, η διαδικασία του θανάτου, του τέλους του μερικού ζωντανού οργανισμού και της αποσύνθεσης εις τα εξ ων συνετέθη. Όταν κάποιος θέλει να γράψει κάτι για την αθανασία, εάν είναι εφικτή ή όχι, τότε οφείλει να εκθέσει την άποψή του για την προέλευση, άρα και το μέλλον του θανάτου. Και κάτι τέτοιο δεν διάβασα στο βιβλίο του Επίκτητου Μαντανού.
Εάν ο θάνατος είναι ο ενισχυτής, ο υπηρέτης της ζωής, τότε η θνητότητα είναι η ενισχύτρια, η υπηρέτρια της ζωής. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχεη η θνητότητα! Εάν δεν υπήρχε, δεν θα υπηρχα ούτε εγώ ούτε εσείς, φίλες και φίλοι. Λογικά σκεφτόμενοι. Διότι όλοι και όλες αγχωνόμαστε που θα πεθάνουμε, φοβόμαστε, λυπούμαστε, τρομοκρατούμαστε. Πολλοί άνθρωποι τον επιθυμούν, τον λαχταρούν, τον επιδιώκουν ως λύση στο πρόβλημα της ζωής. Ένας που βασανίζεται παρακαλάει τους βασανιστές του να τον σκοτώσει, να σταματήσει να πονάει. Οι θανάσιμα τραυματισμένοι Ρωμαίοι στη μάχη των Καννών ούρλιαζαν και φώναζαν τους Καρχηδόνιους νικητές να τους αποτελειώσουν, να μην πεθάνουν μετά από κάνα δυο μέρες με τα άντερα χυμένα στο χώμα! Η θνητότητα λοιπόν ως ενισχύτρια της ζωής δεν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα αλλά μια ιδιοφυής λύση που επινόησε η ζωή. Μπορεί να ακούγεται θλιβερό ή αποτρόπαιο αλλά, λογικά σκεπτόμενοι, είναι μια λύση, χάριν της οποίας γράφω αυτό το κείμενο ξύνοντας το κεφάλι μου.
Ο Επίκτητος Μοντανός θεωρεί ότι η αλλοτρίωση του ανθρώπου αρχίζει με την θνητότητά του, ότι η θνητότητά του είναι ένα πρόβλημα το οποίο πρέπει να επιλυθεί. Επειδή όμως μόνο ο άνθρωπος έχει συνείδηση της θνητότητάς του, μόνο για τον άνθρωπο είναι πρόβλημα η θνητότητα! Όχι για τα σκυλιά! Ή τα καβούρια! Για ποιόν άνθρωπο όμως πρόκειται; Για τον homo sapiens sapiens, που εμφανίζεται πριν από 30-35.000 χρόνια; Να μην πάμε προς τα πίσω; Εάν ένα από τα ειδοποιά χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι η όρθια στάση, τότε ο πρόγονός μας που κατέβηκε από τα δέντρα πριν από 30 εκ. χρόνια μάλλον δεν θα είχε επίγνωση της θνητότητάς του. Πως την απόκτησε, πότε; Δεν διάβασα κάτι σχετικό στο βιβλίο του Επίκτητου Μοντανού. Ας αφήσουμε προς ώρας τα ερωτήματα αυτά αναπάντητα κι ας φέρουμε κι άλλα στο προσκήνιο;
Μόνο ο άνθρωπος λοιπόν θα γίνει αθάνατος διότι μόνο αυτός γνωρίζει ότι θα πεθάνει. Και, επιπλέον, μόνο αυτός γνωρίζει πώς θα γίνει αθάνατος. Γνωρίζει όμως; Δε νομίζω. Θα μας βοηθήσει η τεχνοεπιστήμη ή θα γίνει κάποια μετάλλαξη και οι άνθρωποι θα γίνουν αθάνατοι; Όλο οι άνθρωποι; Καπιταλιστές και εργάτες, βασανιστές και βασανιζόμενοι, πεινώντες και διψώντες και παχύσαρκοι; Ναι, μας λέει ο συγγραφέας. Είναι νοητή μια μερική αναίρεση της θνητότητητας; Ναι, είναι, μας λέει ο συγγραφέας.
Θα πολλαπλασιαζόμαστε εάν γίνουμε αθάνατοι; Θέλουν οι άνθρωποι να γίνουν αθάνατοι; Πιστεύουν ότι μπορούν; Ποιοί ήταν οι πρώτοι που εξέφρασαν την επιθυμία της σωματικής αθανασίας;
Σε αυτά και σε άλλα ερωτήματα θα απαντήσω μεθαύριο – αύριο θα δούμε κάποιες πτυχές της μετάβασης από τη διαμαρτυρία στο πέρασμα στην πράξη (καταστροφή καμερών παρακολούθησης στη Γερμανία, Αγγλία και αλλού, εμπρησμός των μηχανημάτων εκσκαφής και των γραφείων στις Σκουριές, κλπ). Μέχρι τότε μην ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση δημιουργία.
Σχολιάστε ελεύθερα!