φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στα παιδιά και τους έφηβους που (μια μέρα) θα το διαβάσουν· και στον Πάυλο, που σε δυο μέρες κλείνει τα δέκα.
Σε κάθε κοινωνία, φίλες και φίλοι, κάποιοι φροντίζονται, κάποιοι φροντίζουν. Αυτοί που φροντίζουν, φροντίζονται επίσης ( με πολλούς τρόπους)· υπάρχουν και κάποιοι που μόνο φροντίζονται. Όσο μεγαλώνουμε, οδεύουμε προς την ωρίμανση, τόσο πιο πολύ φροντίζουμε – όσο μικραίνουμε, οδεύουμε πρός τον θάνατο, τόσο λιγότερο φροντίζουμε. Όλα αυτά εάν δούμε τη ζωή πίσω από το πρίσμα της φροντίδας και της ενίσχυσης, της συνέχισης της ζωής.
Ναι, αλλά θα δούμε τη ζωή πίσω από το πρίσμα αυτών που φροντίζονται ή πίσω από το πρίσμα αυτών που φροντίζουν; Ποιοί είναι αυτοί που φροντίζουν; Είναι οι γυναίκες και οι άνδρες αναπαραγωγικής ηλικίας. Εάν αυτοί είναι Υποτελείς εργαζόμενοι ή μη, οι παραγωγοί της ζωής και του πλούτου, θα έλεγα ότι είναι ισχυροί Υποτελείς Παραγωγοί. Ποιοί είναι αυτοί που φροντίζονται; Είναι τα μωρά, τα νήπια, τα παιδιά, οι έφηβοι, κορίτσια και αγόρια, είναι οι γριές και οι γέροι. Θα τους χαρακτήριζα ως αδύναμους Υποτελείς Παραγωγούς – θα ενισχύσουν τη ζωή οι πρώτοι, ενώ ήδη την ενισχύουν, την ενίσχυσαν οι δεύτεροι, ενώ ήδη την ενισχύουν. Θα την ενισχύσουν και με τον θάνατό τους, μιας και ο θάνατος είναι υπηρέτης της Ζωής – χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε ζωή. Το ότι ασθενούν και πιο συχνά, θα το λάβω υπόψη μου αλλά δεν θα το κάνω και κορνίζα, από τη στιγμή που και οι ισχυροί Παραγωγοί ασθενούν και χρειάζονται φροντίδα.
Τα λέω αυτά γιατί ακούω τον επιθανάτιο ρόγχο της ιστορικής Αριστεράς και χαίρομαι, θλίβομαι και ανησυχώ. Χαίρομαι διότι η ιστορική Αριστερά είναι μια ανδροκρατική Αριστερά, πατριαρχική, σεξιστική, εθνικιστική – δεν είναι όλη εθνικιστική, ΟΚ. Χαίρομαι γιατί η Αριστερά αυτή ηττάται για ένα και μόνο λόγο: δεν ακούει τις ανάγκες και τις επιθυμίες των αδύναμων και των ισχυρών Υποτελών Παραγωγών. Χαίρομαι γιατί έχει φάει τα ψωμιά της και ήρθε η ώρα να ψοφήσει, πενθώ, δεν μελαγχολώ – άλλωστε οι θάνατος είναι ενισχυτής της ζωής.
Θλίβομαι και πενθώ χωρίς να μελαγχολώ γιατί αν δεν ήταν η Αριστερά εγώ δεν θα ήμουν, ούτε η γυναίκα μου, ούτε τα παιδιά μου ούτε οι φίλες μου και οι φίλοι μου. Η αχαριστία και η αγνωμοσύνη είναι κατάρες. Μακριά από μας.
Ανησυχώ γιατί χωρίς Αριστερά ο Κύριος θα μας γαμήσει, αφού μας δείρει – μας δέρνει και μας γαμάει ήδη, καθημερινά. Εάν θέλετε να διαμαρτυρηθείτε, τι να σας πω, διαμαρτυρηθείτε· εγώ δεν θα το κάνω. Αντί της διαμαρτυρίας και των αιτημάτων θα πρότεινα να σκεφτούμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες των αδύναμων και ισχυρών Υποτελών Παραγωγών. Να μας πουν τα παιδιά, οι εφηβοι, οι γέροι, οι ίδιοι, δεν θα μιλήσουμε εμείς γι αυτούς· να μας πουν και οι εργαζόμενοι – και οι άνεργοι.
Θα μας πουν τα παιδιά ότι η πρωταρχική τους ανάγκη, η πρωταρχική επιθυμία τους είναι το παιχνίδι; Ή μήπως όχι; Πάντως εμένα αυτό μου λένε.
Θα μας πουν οι έφηβοι και οι έφηβες ότι πρωταρχική τους ανάγκη, η πρωταρχική τους επιθυμία είναι ο έρωτας; Ή μήπως όχι; Πάντως εμένα αυτό μου λένε.
Θα μας πουν οι γέροι και οι γριές ότι θέλουν να συμμετέχουν στη κοινωνική ζωή, όπως μπορούν, και να έχουν εξασφαλισμένα την κατοικία, την τροφή, την περίθαλψη, τα φάρμακα; Ή μήπως όχι; Πάντως εμένα αυτά μου λένε.
Θα μας πουν οι άνεργοι και οι άνεργες Παραγωγοί ότι η πρωταρχική τους ανάγκη, επιθυμία είναι να εργαστούν και αυτοί, ή, εάν δεν εργάζονται, να έχουν εξασφαλισμένο ένα μισθό που θα τους επιτρέπει να ικανοποιούν τις βασικές τους ανάγκες; Ή μήπως όχι; Πάντως εμένα αυτά μου λένε.
Θα μας που οι εργαζόμενοι ότι εργάζονται πάρα πολλές ώρες και ότι θα ήθελαν να εργάζονται λιγότερο με μισθό και μεροκάματο που να τους επιτρέπει να ικανοποιούν τις βασικές τους ανάγκες; Ή μήπως όχι; Πάντως εμένα αυτά που λένε.
Η ανδροκρατική, πατριαρχική Αριστερά λάμβανε υπόψη της πρώτα τους άνδρες εργαζόμενους, μετά τις γυναίκες εργαζόμενους, μετά τους γέρους, ενώ όλοι οι άλλοι λείπουν, σαν να μην υπάρχουν. Θέλουν παιχνίδι τα παιδιά; Υποχρεωτική εκπαίδευση! Θέλουν έρωτα οι έφηβοι και οι έφηβες; Α παπαπα. Μείωση του χρόνου εργασίας για να εργαστούν και οι άνεργοι; Δε πα να γαμηθούν οι άνεργοι – έως ότου γνωρίσω κι εγώ την ανεργία.
Πρώτα τα παιδιά και οι έφηβοι, μετά οι γέροι· πρώτα οι άνεργοι, μετά οι εργαζόμενοι. Χώρια και όλοι μαζί.
παιχνίδι, ερωτική ελευθερία, ελεύθερη εκπαίδευση για τα παιδιά και τους έφηβους: όποτε, όπου, με όποιον θέλουν, όσα και όποια μαθήματα θέλουν, χωρίς εξετάσεις και βαθμούς. Θα μου πείτε, θα μάθουν εάν παίζουν κι αν χαμουρεύονται όλη τη μέρα; Μπορείτε να συγκρίνετε έναν δεκαοχτάρη έφηβο σημερινό κι έναν δεκαοχτάρη έφηβο που θα μάθαινε παίζοντας και χαμουρευόμενος; Ο πρώτος είναι ένα πρόβατο που μόλις έχει βγει από το μαντρί και δεν ξέρει ούτε τα κορδόνια του να δένει κι ο δεύτερος μια γαμάτη προσωπικότητα.
να απελευθερώσουμε τους γέρους από τους χώρους εγκλεισμού που λέγονται ΚΑΠΗ και γηροκομεία. Μπορούν να μας βοηθήσουν· γνωρίζουν, θέλουν, θα χαρούν! Κι εμείς θα τους παράσχουμε ό,τι χρειαστούν. ΄Ελα στη παρέα μας γέρο κι από το μπρούσκο της καρδιάς μας πιες.
εργαζόμενοι και άνεργοι να μοιραστούμε την υπάρχουσα εργασία. Αν περιμένετε να σταματήσει η ύφεση και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα περιμένετε πάρα πολλά χρόνια και δεν θα το ζήσετε. Αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα των μεσοαστών, μικροαστών και αυταπασχολούμενων είναι κοροϊδία – τους κάνουμε μάγκες με τη ψήφο μας. Τριάντα ώρες τη βδομάδα, τριάντα! Είκοσι πέντε; Είκοσι πέντε! Και σύνταξη, εννοώ το σταμάτημα της εργασίας, όποτε μπορεί και όποτε θέλει, σίγουρα όχι πάνω από τα 50-60.
Αναρωτιέμαι πολύ συχνά: θα υπάρξει κάποια βέβαιη ένδειξη ότι αρχίζει η διαδικασία της γένεσης της νέας αναρχοκομμουνιστικής Αριστεράς, μιας Αριστεράς που θα βεβαιώνει ότι δεν θα γίνει ποτέ κυβέρνηση αφού ο βασικός της στόχος θα είναι και η διάλυση του Κράτους, χωρίς την οποία δεν πρόκειται να λυθεί κανένα απολύτως κοινωνικό πρόβλημα;
Και καταλήγω στο συμπέρασμα πως η ένδειξη αυτή θα είναι η εμφάνιση μιας ομάδας, δασκάλων, γονέων, θα προτιμούσα δασκάλων-γονεών- παιδιών και εφήβων που θα έφερνε στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο την αδιανόητη και ανυπόφορη καταπίεση και ταλαιπωρία των παιδιών και των εφήβων και θα πρότεινε την κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και την μετατροπή του σχολείου σε ένα χώρο ελεύθεσης συνάντησης και μάθησης.
Είναι βέβαιο ότι θα έρχονταν σε άμεση και βίαιη αντιπαράθεση με την ιστορικά Αριστερά, που λατρεύει σε τέτοιο βαθμό την υποχρεωτική εκπαίδευση που θέλει να την επεκτείνει μέχρι στα 18! Έλεος! Δεν θα ανησυχούσαμε όμως: οι νεκροζώντανοι οργανισμοί δεν μπορούν να πολεμήσουν.
Ουγκ.
Καλησπέρα. Με απασχολούν τα εξής ερωτήματα: γιατί υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο? γιατί υπάρχει ανισότητα? γιατί υπάρχει ρατσισμός? γιατί υπάρχει αδιαφορία για τον πόνο των άλλων? και γιατί άρχισαν να υπάρχουν όλα αυτά κάποτε? Ξέρω ότι ασχολείσαι με αυτά και πιο πολύ θα ήθελα να με παραπέμψεις σε κάποια (λίγα) κείμενα που θεωρείς σχετικά και διαφωτιστικά. Πιστεύω πως θα με βοηθήσεις.
Θα διακινδυνεύσω μια απάντηση που έχω δώσει σε μένα.
Ο λόγος είναι η ανασφάλεια του άγριου ζώου “άνθρωπος”. Η ανασφάλεια οδηγεί σε αντικοινωνική συμπεριφορά σαν κι αυτή που περιγράφεις.
.
Γιωργάκη, τα βιβλία που έχουν γραφτεί γι’ αυτά τα ζητήματα είναι τόσα πολλά που δεν αρκούν ούτε δύο ζωές για να τα διαβάσουμε. Τα ερωτήματα που σε απασχολούν θα μπορούσαμε να τα περιορίσουμε σε δύο θεματικές: την ανθρωπογένεση/κοινωνιογένεση και την γένεση της κυριαρχίας και του Κράτους. Εάν έχεις χρόνο και διάθεση να διαβάσεις και να μελετήσεις, θα σου συνιστούσα ως αρχή το βιβλίο του Αντρέ Λερουά-Γκουράν, Το έργο και η ομιλία του ανθρώπου (εκδ. ΜΙΕΤ) και του Εζέν Ενρίκεζ Από την Ορδή στο Κράτος (εκδ. Νησίδες).
Ευχαριστώ.
Αυτό για την ανασφάλεια που λέει πιο πάνω ο Υπνοβάτης θα μπορούσα να το δω κάπως σε σχέση με το ρατσισμό, αλλά όχι τόσο σε σχέση με άλλες μορφές εξουσιαστικών σχέσεων.