απόσπαση αφοσίωσης και υπακοής (πειθώ) μέσω της εξαπάτησης: θα υποσχεθούν ελάχιστο επίδομα στους ανέργους και θα σχηματίσουν και πάλι κυβέρνηση

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Εάν η νίκη στον πόλεμο εξασφαλίζεται με την ταχύτητα (βία)  και την απάτη (εξαπάτηση), και η νίκη στον κοινωνικό πόλεμο θα εξασφαλίζεται με τον ίδιο τρόπο. Η διαφορά μεταξύ του πολέμου και του κοινωνικού πολέμου έγκειται στη διαφορετική χρήση τής πειθούς: ενώ στην περίπτωση του πολέμου μπορεί να τον απομακρύνει, με τίμημα την άνευ όρων παράδοση και ήττα του αδυνάμου, στην περίπτωση του κοινωνικού πολέμου απλά  αναβάλλει την καταφυγή στην άσκηση βίας.

    Η άσκηση βίας από τον Κύριο έχει ἐνα μειονέκτημα κι ένα πλεονέκτημα. Το μειονέκτημα: η άσκηση ανηλεούς και αδίστακτης βίας αποκαλύπτει τον Κύριο, ταυτόχρονα όμως το μειονέκτημα εξισορροπείται κάπως εάν η άσκηση βίας εμφανιστεί και ως επίδειξη ισχύης. Το πλεονέκτημα: η άσκηση βίας παρακάμπτει τον διάλογο, δηλαδή εξαλείφει το ενδεχόμενο της απώλειας  χρόνου, εξοβελίζει την χρονοτριβή, όταν πρόκειται να ληφθούν και να εκτελεστούν αποφάσεις του Κυρίου που επείγουν. 

    Η προτεραιότητα της πειθούς, της εξαπάτησης δηλαδή, στον κοινωνικό πόλεμο έναντι της βίας δεν οφείλεται στο μειονέκτημα ή τις παρενέργειες της βίας αλλά στην ουσία της κυριαρχικής σχέσης. Η κυριαρχική σχέση δεν εγκαθιδρύεται με την πειθώ παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις: χωρίς εμφανή ή αδιόρατη, λανθάνουσα βία δεν μπορεί να υπάρξει κυριαρχική σχέση. Η διαιώνισή της  όμως διεκπεραιώνεται με την πειθώ, κι όταν αυτή αστοχεί και αποδεικνύνεται αναποτελεσματική και μη αποδοτική, τότε ο Κύριος καταφεύγει στη χρήση των όπλων με τους στρατούς που διαθέτει (αστυνομία, στρατός, παρακρατικές ναζιστικές ομάδες).

    Σε πολιτικό επίπεδο, η κοινοβουλευτική δημοκρατία (πειθώ) και ο φασισμός/ναζισμός/δικτατορία (βία)  είναι οι μορφές που παίρνει ο κοινωνικός πόλεμος. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία διαιωνίζει την κυριαρχική σχέση, οι βίαιοι τρόποι την επανεγκαθιδρύουν ξανά αποτρέποντας βίαια την κατάλυσή της. Όσο κι αν η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που υπερβαίνει πέραν τa όρια  της πειθούς και της βίας,  τείνει να γίνει καθεστώς, όπως υποστηρίζει ο Αγκάμπεν, όσο θα υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία θα υπάρχει και θα ασκείται από τον Κύριο η πειθώ, η απόσπαση της υπακοής και της αφοσίωσης μέσω της εξαπατητικής Ρητορικής, της θυγατέρας του Πολέμου. 

    Ενώ το κομβικό επίδικο αντικείμενο του κοινωνικού πολέμου είναι η διαιώνιση και η ενίσχυση της Κυριαρχίας από την πλευρά του Κυρίου και η κατάλυσή της από την πλευρά του Υποτελούς, κάθε ιδιαίτερη περίοδος αυτού του πολέμου έχει το δικό της ιδιαίτερο επίδικο αντικείμενο, το οποίο δεν είναι άλλο από την επίλυση ή μη του κομβικού κοινωνικού προβλήματος. Έτσι, θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε την τρέχουσα περίοδο ως περίοδο της ανεργίας. Εκτός εάν θεωρείτε ότι δεν είναι αυτό το κομβικό κοινωνικό πρόβλημα. . . Η οποία περίοδος άρχισε πριν τρία, τέσσερα χρόνια και θα λήξει τ’ Άη Πουτσού ανήμερα. Δεν νομίζω να σας διαφεύγει η διαπίστωση ότι η κρίση δεν έχει αρχίσει ακόμα! Θα γράψουμε κάτι γι’ αυτό μεθαύριο, μην ανησυχείτε. Η κρίση είναι σε τέτοιο βαθμό στην αρχή της ώστε μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει αρχίσει ακόμα.

    Η ανεργία είναι το κομβικό κοινωνικό πρόβλημα για δύο λόγους. Είναι παράγωγο του τρόπου αντιμετώπισης από τον Κύριο της προϊούσας συρρίκνωσης του καπιταλισμού: φυγή προς τα εμπρός: ενίσχυση του αυτοματισμού, καταστροφή μικρομεσαίων, μικρών και μικροσκοπικών κεφαλαίων. Όσον αφορά τον Υποτελή, διακυβεύεται η επιβίωση του. Το πρόβλημα με την επιβίωση, άρα και με την ανεργία, είναι ότι είναι προβλήματα τα οποία δεν μπορεί ο Κύριος να τα επιλύσει με την πειθώ: δεν μπορείς να πείσεις έναν πεινασμένο ότι δεν πεινάει και ότι δεν πρέπει να φάει!

    Το πρόβλημα της ανεργίας θα είναι το πρόβλημα γύρω από το οποίο θα πολωθεί όλος ο 21ος αιώνας. Η ανεργία είναι πρόβλημα για μας, όχι για τον Κύριο. Για τον Κύριο εἰναι είναι μια παρενέργεια, μια συνέπεια, η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να επιφέρει την αύξηση της ισχύης Του. Εάν λοιπόν η ανεργία θα είναι το πρόβλημα του 21ου αιώνα κι αν η ανεργία δεν επιλύεται μέσω της πειθούς, τότε ο 21ος αιώνας δεν θα είναι αιώνας της πειθούς, δηλαδή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κατ’ ανάγκην θα είναι αιώνας της κρατικής και παρακρατικής βίας.

    Μιας όμως και βρισκόμαστε στην αρχή της κρίσης,  ο Κύριος έχει κάποια περιθώρια να καταφύγει στην απόσπαση της υπακοής και της αφοσίωσης μέσω της εξαπάτησης. Πολύ σύντομα τα περιθώρια αυτά θα εξαντληθούν και θα αναγκαστεί να καταφύγει στη βία της καταστολής και τη βία της καταστροφής. Εάν δεν έχετε να φάτε, θα πεθάνετε· κι αν ξεσηκωθείτε, θα σας γαμήσουν και θα σας σφάξουν ή τα ΜΑΤ ή ο ΣΤΡΑΤΟΣ ή η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: διαλέξτε τον δήμιό σας.  

    Μιας όμως και βρισκόμαστε στην αρχή της αρχής της κρίσης και θα ζήσουμε μερικά ακόμα χρονάκια υπό το γαμάτο καθεστώς  της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το πρόβλημα της ανεργίας θα αντιμετωμισθεί με την εξαπάτηση, ενώ ταυτόχρονα τα ΜΑΤ και οι ένοπλες συμμορίες της Χρυσής Αυγής θα μας υπενθυμίζουν διαρκώς το μέλλον, το οποίο περιλαμβάνει και την κάθοδο του στρατού στο πεδίο της πολιτικής, το οποίο, σε αυτή την περίπτωση θα γίνει πεδίο κοινωνικού πολέμου αδιαμεσολάβητου από την πολιτική – το τι μορφές θα πάρει τότε ο κοινωνικός πόλεμος μέλλει να το εξακριβώσουμε με τα ίδια μας τα ματάκια.

    Έχουμε διαπιστώσει ότι μία από τις βασικές μεθόδους εξαπάτησης, απόσπασης αφοσίωσης και υπακοής των Υποτελών από τον Κύριο, είναι η υπόσχεση που δεν τηρείται. Δίνουμε μια υπόσχεση για να πάρουμε κάτι και η υπόσχεση αυτή θα είναι η αμοιβή αυτού που μας έδωσε αυτό που ζητήσαμε. Υπόσχομαι στα παιδιά μου να πάμε βόλτα στο λιμάνι εάν με βοηθήσουν να καθαρίσουμε το σπίτι. Εάν με βοηθήσουν, οφείλω να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Εάν δεν την τηρήσω, την έβαψα. Τα ‘χασα τα παιδιά μου. Γνωρίζουν, είναι βέβαια, ότι θα την τηρήσω την υπόσχεσή μου. Και να βρέχει, θα μου πουν να πάμε μια άλλη μέρα.

    Η υπόσχεση λοιπόν είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να αποσπάμε στην υπακοή και την αφοσίωση και όταν τηρείται, αναδεικνύεται σε έκφραση της ειλικρινούς και φιλικής σχέσης. Όταν λέμε  ότι κάποιος έχει μπέσα εννοούμε ότι κρατάει τις υποσχέσεις του. Έχει όμως ο Κύριος μπέσα, είναι μπεσαλής;

Όχι, φίλες και φίλοι, ο Κύριος δεν έχει μπέσα, δεν είναι μπεσαλής, όπως και πολλοί Υποτελείς άλλωστε. Μεταξύ τους οι Κύριοι πολύ συχνά είναι μπεσαλήδες αλλά όχι πάντα – θύματα πάντα οι υποτελείς, οι λιγότερο ισχυροί Κύριοι. Οι υποτελείς πάντα πίστευαν και έδιναν βάση στα λόγια και τις υποσχέσεις του Κυρίου και πάντα εξαπατώνταν με ολόθριες και οδυνηρές συνέπειες. Αγνοούν κάτι πολύ βασικό, κάτι που θα γίνει κοινός τόπος στα χρόνια που έρχονται:

ό,τι λέει ο Κύριος είναι ψέμματα

ο Κύριος δεν τηρεί ποτέ τις υποσχέσεις του

Όταν οι Υποτελείς συνειδητοποιήσουν τις δυο παραπάνω διαπιστώσεις, η απόσπαση της αφοσίωσης και της υπακοής μέσω της εξαπάτησης, της υπόσχεσης που δεν θα τηρηθεί, τότε η πειθώ, η συναίνεση θα εξαφανιστεί και μαζί της και η κοινοβουλευτική δημοκρατία.

     Τώρα, το πρόβλημα της ανεργίας αντιμετωπίζεται από τον Κύριο με την καλλιέργεια της προσδοκίας της ανάκαμψης και της ανάπτυξης. Έχουμε ένα συνδυασμό των δύο παραπάνω αρχών, του ψεύδους και της απατηλής υπόσχεσης. Πρόκειται για ψεύδος διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι το σχέδιο του βρίσκεται στην αρχή της εφαρμογής του, οπότε δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη και ανάπτυξη, παρά μόνο ύφεση και ανεργία. Το βασικό του μέλημα αυτή την περίοδο είναι να κερδίσει χρόνο για να ολοκληρωθεί η εφαρμογή του σχεδίου. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να κυβερνήσουν και πάλι αυτοί που υλοποιούν το σχέδιο.

    Πώς θα εξασφαλίσουν την παραμονή τους στη κυβέρνηση, όποτε κι αν γίνουν οι επόμενες εκλογές; Μα με τον τρόπο που την εξασφάλισαν και στις προηγούμενες! Με την εξαπάτηση! Υποσχέθηκαν επαναδιαπράγματευση του μνημοσίου, πολλοί  Υποτελείς ψηφοφόροι πείστηκαν και κατάφεραν και σχημάτισαν κυβέρνηση. Πως θα εξασφαλίσουν την παραμονή τους στη κυβέρνηση, πως θα ξεπεράσουν το εμπόδιο των εκλογών; Μα με την εξαπάτηση, πως αλλιώς;

   Εάν οι εκλογές γίνουν το 2014, μαζί με τις ευρωεκλογές, τότε οι άνεργοι θα είναι πάνω από 2,3 εκ., πάνω από το 35%! Η ανεργία θα είναι το επίδικο αντικείμενο των επόμενων εκλογών, οπότε νέες μέρες δόξας περιμένουν την εξαπάτηση. Εάν μέχρι τότε, η άνάκαμψη και η ανάπτυξη δεν δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, και δεν πρόκειται, τον Θεό μπάρμπα να έχει το στουρνάρι, και αφού καεί το χαρτί της προσδοκίας, ο μόνος τρόπος να αποσπάσουν την αφοσίωση και την υπακοή των Υποτελών είναι να τους υποσχεθούν ένα ελάχιστο επίδομα για όλους τους ανέργους. Αν χρειαστεί, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το συγκεκριμενοποιήσουν:  λ.χ. 250 ή 350 εβρά.

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν θα τηρήσουν την υπόσχεσή τους. Εάν βέβαια σχηματίσουν κυβέρνηση. Θα τη σχηματίσουν. Αν χρειαστεί και με τη συμμετοχή ή του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Κυβέρνηση θα σχηματίσουν οπωσδήποτε, ακόμα κι αν δεν πάει κανένας να ψηφίσει. Αλλά: άλλο να πάει να ψηφίσει το 70% κι άλλο το 30%.

70%  ΑΠΟΧΗ ;

 Να το δω μια μέρα κι ας πεθάνω (από τη χαρά μου)