φίλες και φίλοι, καλημέρα σας
Η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι αναρχοκομμουνιστική ή δεν θα υπάρξει καθόλου Αριστερά. Όμως: η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα είναι· είναι, υπάρχει· και είναι αναρχοκομμουνιστική.
Η Αριστερά του παρελόντος και του παρόντος, η ιστορική Αριστερά πεθαίνει και ο θάνατός της ενισχύει τη ζωή της αναρχοκομμουνιστικής Αριστεράς. Η φθίνουσα ζωτικότητα της ιστορικής Αριστεράς είναι συνέπεια της φθίνουσας ζωτικότητας του καπιταλισμού· η Αριστερά αυτή υπήρξε μόνο επειδή ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, η κοινωνική σχέση του Κεφαλαίου, επεκτείνονταν και γενικεύονταν – τώρα που φθίνει και συρρικνώνεται, θα φθίνει και θα συρρικνώνεται και η ιστορική Αριστερά.
Η Αριστερά αυτή είναι κρατιστική Αριστερά και μπορούμε να τη διακρίνουμε σε μεταρρυθμιστική και επαναστατική. Η πρώτη επιδιώκει να καταλάβει το Κράτος μέσω των εκλογών και να εφαρμόσει επιμέρους αλλαγές, χωρίς να αμφισβητεί την καπιταλιστική Κυριαρχία. Η δεύτερη επιδώκει να καταλάβει το Κράτος κάποτε στο μέλλον με την ένοπλη επαναστατική βία για να το καταργήσει· μέχρι να το καταργήσει, με μοχλό την εκ του Κράτους προερχόμενη κοινωνική δικαιοσύνη, θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της (καπιταλιστικής) παραγωγής που θα κοινωνικοποιηθεί κρατικοποιούμενη. Τον πούτσο κλαίγανε. Μέχρι τότε, μέχρι την κατάληψη του Κράτους με τις εκλογές και την ένοπλη επαναστατική βία, η ιστορική Αριστερά αναγκάζεται να καταφεύγει αφενός στη διαμαρτυρία, την ικεσία, τα αιτήματα, τις πορείες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, τα συλλαλητήρια συμπαράστασης, και αφετέρου, ένα πολύ μικρό τμήμα, στην άμεση χρήση της ένοπλης επαναστατικής βίας. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το κοινό χαρακτηριστικό είναι η διάσταση, η μη ταύτιση, η μη συνάφεια μεταξύ σκοπού και μέσου.
Η αναρχοκομμουνιστική Αριστερά δεν επιδιώκει να καταλάβει το Κράτος για να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα και να το διατηρήσει ή να το καταργήσει. Το Κράτος υπάρχει για να παρεμποδίζει την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, αφου η βασική του επιδίωξη είναι η απαοτροπή της κατάλυσης της καπιταλιστικής και κρατικής Κυριαρχίας. Τα κοινωνικά προβλήματα θα επιλύονται στο βαθμό κατά τον οποίο θα συρρικνώνεται και η καπιταλιστική και η κρατική Κυριαρχία από τη μια και (θα) διαμορφώνονται και θα εμφανίζονται τρόποι οργάνωσης της κοινωνίας που θα βασίζονται στην αυτοοργάνωση· όχι της καπιταλιστικής παραγωγής αλλά της κομμουνιστικής. Ενώ η λήψη των αποφάσεων σε αυτούς τους τρόπους αυτοοργάνωσης (θα) επιτυγχάνεται με μια πρόσωπο με πρόσωπο δημοκρατία, τη δημοκρατία της ομάδας.
Η κοινωνική αναρχοκομμουνιστική Αριστερά υπάρχει και επεκτείνεται, ενώ συρρικνώνεται η ιστορική Αριστερά. Η διαδικασία αυτή θα επιταχυνθεί στα επόμενα χρόνια, όταν οι Υποτελείς Παραγωγοί που ακολουθούν την ιστορική Αριστερά κατανοήσουν και συνειδητοποιήσουν ότι το Κράτος και 0 Κύριος δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση, λόγω της συρρίκνωσης του καπιταλισμού, να κάνει την οποιαδήποτε παραχώρηση και συμβιβασμό, ενώ είναι τόσο ισχυρός σε στρατιωτικό επίπεδο που μόνο κάποιοι εναπομείναντες γραφικοί θα πιστεύουν ακόμα ότι η επανάσταση θα γίνει με Καλάσνικοφ, με τανκς και με πολεμικά αεροσκάφη – τις πυρηνικές κεφαλές και τα βιολογικά και χημικά όπλα τα αφήνω στην άκρη.
Η κοινωνική αναρχοκομμουνιστική Αριστερά προτείνει λύσεις για να αντιμετωπίσουμε τα κοινωνικά προβλήματα που μπορούμε να επιλύσουμε τώρα, όχι όταν πάρουμε τις εκλογές ή τα όπλα! Τώρα! Το τεράστιο δίκτυο των ομάδων που υπάρχει σήμερα, το οποίο καλύπτει κάθε κοινωνική δραστηριότητα είναι η κοινωνική αναρχοκομμουνιστική Αριστερά. Η αρχή έχει γίνει. Από δω και πέρα θα γενικεύεται και θα επεκτείνεται με αριθμητική και γεωμετρική πρόοδο. Καί όσο θα γενικεύεται και θα επεκτείνεται τόσο θα φθίνει η ιστορική Αριστερά.
Και όταν οι Υποτελείς Παραγωγοί αντιληφθούν και πουν, κοιτάξτε, αυτοί οι άνθρωποι δεν μιλάνε για όραμα, δεν διατυπώνουν ουτοπίες, δεν υπόσχονται, δεν περιμένουν, ζουν σε γενικές γραμμές όπως θα ήθελαν να ζουν – τους γνωρίζουμε, είναι φίλοι, είναι γνωστοί, είναι συγγενείς, είναι γείτονες, είναι συνάδελφοι! Η αναρχία και ο κομμουνισμός ασκούνται και επιβεβαιώνονται! Μια αναρχοκομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας δεν είναι έξω από τις δημιουργικές ικανότητες του ανθρώπου! Και τότε, σε πέντε δέκα χρόνια, θα εμφανιστεί και η πολιτική αναρχοκομμουνιστική Αριστερά, ως αποτέλεσμα της συνδυασμένης δράσης για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η αντίσταση του Κυρίου και του Κράτους που θα επιχειρήσουν να καταστείλουν και να εξαλείψουν το αναρχοκομμουνιστικό δίκτυο των αμεσοκρατικών ομάδων της παραγωγής, της κατανάλωσης, της έκφρασης, της Τέχνης, της περίθαλψης, της φροντίδας των παιδιών, της γνώσης, της μάθησης/διδασκαλίας, κλπ.
Και τότε θα διακηρύξει ευθαρσώς και με τον πιο απλό και σαφή τρόπο ότι ο σκοπός της είναι να δημιουργήσει όσα πιο πολλά προβλήματα μπορεί στο Κράτος και τον Κύριο, ότι ο σκοπός της είναι η συνεχής υπονόμευση του Κράτους, και στο βάθος του χρόνου η κατάργησή του και η αντικατάστασή του με θεσμούς της δημοκρατίας της παρέας και της κλιμάκωσης/συντονισμού της.
Και τότε θα διακηρύξει ευθαρσώς και με τον πιο απλό και σαφή τρόπο ότι δεν θα γίνει ποτέ κυβέρνηση. Κι αν συμμετέχει στις εκλογές θα συμμετέχει μόνο και μόνο για να δημιουργήσει όσο πιο πολλά προβλήματα μπορεί στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και το Κράτος· όχι για να εκδικηθεί αλλά διότι είναι ένας από τους τρόπους επίλυσης των πολλών και οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων των Υποτελών Παραγωγών. Ένα κόμμα της πολιτικής αναρχοκομμουνιστικής Αριστεράς θα αυτοδιαλύεται, ως να μην υπήρξε ποτέ, το βράδυ των εκλογών!
Η κοινωνική αναρχοκομμουνιστική Αριστερά υπάρχει – θα υπάρξει και η πολιτική. Κατά κάποιο τρόπο επιστρέφουμε στη μήτρα του αναρχισμού και του μαρξισμού, τον επαναστατικό σοσιαλισμό. Τότε που ο Μαρξ και ο Μπακούνιν έβαζαν την υπογραφή τους κάτω από το κεντρικό σύνθημα της Α΄Διεθνούς:
όχι δικαιώματα χωρίς καθήκοντα, όχι καθήκοντα χωρίς δικαιώματα
Από τότε, πάνω από 150 χρόνια, ο αναρχισμός ήταν αυτός που επιβεβαιώθηκε και ο πολιτικός μαρξισμός, η κρατιστική Αριστερά, που όχι απλά διαψεύσθηκε αλλά απέτυχε παταγωδώς. Και αποσύρεται από το κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο.
Καλημέρα Θανάση
Νομίζω ότι δεν υπήρξε ποτέ “αναρχισμός” ως θεωρία. Δεν υπήρξε ποτέ μια κριτική-επαναστατική θεωρία πέραν του μαρξισμού. Οι πολιτικές πρακτικές μπορούν να έχουν σχέση με τον μαρξισμό αλλά δεν μπορούμε να πούμε (όπως αρκετοί) ότι ο μαρξισμός απαιτεί το x το y και το z από την πράξη. Μπορούμε να εκτιμήσουμε τι θα πίστευε ο Μαρξ και ο Ένγκελς για την διεξαγωγή του (τότε) ταξικού πολέμου, αλλά αυτό δεν αποτελεί θεωρία. Ως εκ τούτου, αυτό που τον 19ο αιώνα και λίγο στις αρχές του 20ου εκλαμβανόταν ως αναρχισμός έχει πεθάνει εντελώς. Από τότε και έπειτα, αρκετοί στοχαστές (αρχικά) που θα μπορούσες να τους πεις “αναρχικούς” “πολιτικά” ήταν ξεκάθαρα μαρξιστές “θεωρητικά”, ή έστω μετα-μαρξιστές. Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς για το σήμερα, ότι υπάρχουν μαρξιστές που είναι “ελευθεριακοί” κομμουνιστές, αναρχοκομμουνια δλδ, και μαρξιστές λενινιστές. Στον τρόπο ερμηνείας, έχουν και οι δύο τάσεις από πίσω τους τον Κάρολο. Όσο για αυτούς που μένουν κολλημένοι στον μικροαστικό ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό, τον κάργα ιδεαλιστικό αναρχισμό, ε ας τους αφήσουμε αυτούς τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους, που θα έλεγε κάποιος άλλος.
Χάρη, απ’ όσο καταλαβαίνω (αν και ο μόνος αρμόδιος να απαντήσει είναι ο Αθανάσιος), η «αναρχία» εδώ παρατίθεται ως τρόπος λήψης αποφάσεων, ως οιονεί «πολίτευμα» (θα λέγαμε, συλλογιστική αδεία), ενώ ο «κομμουνισμός» ως σύστημα κοινωνικής (και οικονομικής — πλεονάζει εδώ, αλλά το θέτω και έτσι) οργάνωσης.
Η «συνένωση» των δύο μάς βγάζει το εξής «άθροισμα»: έναν αμεσοδημοκρατικό/αυτοοργανωμένο/συνδιαμορφωτικό(πες το όπως θες, βάλε εσύ τη λέξη) κομμουνισμό.
Σημασία δεν έχουν τα ονόματα, το πώς θα λέγεται, αν θα λέγεται «αναρχία», «κομμουνισμός», «αυτονομία», «αναρχοκομμουνισμός» μπλα μπλα μπλα. Σημασία έχουν οι διαφαινόμενες τάσεις και ροπές που παίρνει το τμήμα αυτό της αναφερόμενης ως «ανένταχτης αριστεράς» από πλευράς φαντασιακού (και όχι μόνο).
Και οι τάσεις αυτές δείχνουν ένα λήμμα: αυτο-οργάνωση.
Όπως θα ‘λεγε και ο ποιητής Κάρολος, σημασία δεν έχει τόσο να ερμηνεύουμε (έχει βέβαια τη σημασία του) όσο το να μεταβάλλουμε.
Σημασία δεν έχει το τι φρονούσαν/φρονούν οι αναλυτές, οι θεωρητικοί, αυτοί που έθεσαν και θέτουν τα προβλήματα, τις προβληματικές, αυτοί που έθεσαν και θέτουν τις ερωτήσεις.
Σημασία έχει τι απαντά σ’ αυτόν τον πόλεμο ο αμέσως ενδιαφερόμενος: η κοινωνία.
Και ο πόλεμος, εφόσον αφορά κοινωνικές σχέσεις, στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων θα διεξαχθεί: στη βαθύτερη ουσία του επιπέδου των κοινωνικών σχέσεων.
Αθανάσιε, για μία ακόμα φορά (περιττό να σ’ το πω) ζωγράφισες. 🙂
Καιρό έχω να διαβάσω τόσο μεστό κείμενο.
αν και συμφωνώ με την ουσία όσων λες σε μεγάλο βαθμό, θέλω να σχολιάσω κάτι που το έχω δει επανειλημμένα στα γραπτά σου. Θεωρείς ότι η αναρχία και ο κομμουνισμός βρίσκονται εντός της αριστεράς. πιστεύω πως η εξουσία λόγω της ύπαρξης τάξεων έχει διαχωριστεί από τα υποκείμενα και έχει οργανωθεί ιεραρχικά επηρεάζοντας έτσι το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων αλλοτριώνοντας τες. Η αριστερά έχει να κάνει με την διαχείριση της εξουσίας χωρίς να αμφισβητεί στο σύνολο την ιεραρχημένη της οργάνωση και έτσι ο κομμουνισμός που αυτή παράγει δεν μπορεί να είναι ο κομμουνισμός της αταξικής κοινωνίας αλλά ο κομμουνισμός της στάνης όπως λες και εσύ. Πιστεύω πως αυτό καθορίζει την αριστερά, είναι το χαρακτηριστικό της στοιχείο. ο αναρχοκομμουνισμός από την άλλη, αμφισβητεί και μετασχηματίζει τις κοινωνικές σχέσεις, τις κάνει άμεσες, χωρίς αλλοτριωμένες διαμεσολαβήσεις. Αμφισβητεί αυτήν ακριβώς την ιεραρχημένη οργάνωση της εξουσίας. επομένως, πιστεύω πως για αυτόν τον λόγο δεν μπορεί ο αναρχοκομμουνισμός να εντάσσεται στην αριστερά.
Κατανοω αυτο που περιγραφεις . Ειναι θετικο. Αφορα την αυτοοργανωση , που ομως προυποθετει κατι πολυ βασικο την αμεση συμμετοχη του ατομου-πολιτη σε ολα . Αυτο εχει να κανει με χρόνια νοοτροπια να ασχολειται αλλος με τα δικα μου. Να αποφασιζει αλλος για μενα. Γιατι πολλοι πραγματικα θεωρουν πολυ βαρυ να αποφασιζουν για τον εαυτο τους. Επισης δεν θελουν να εχουν την ευθυνη της αποφασης τους, θελουν να εχουν μια δικαιολογια για οτι τους συμβαινει. Αυτο προυποθετει ενηλικιωση, αυτογνωσια, συνειδητοτητα. Ολα αυτα που περιγραφεις προυποθετουν να υπαρχουν καποιες κοινες αξιες . ΑΞΙΕΣ . ΟΧΙ ΜΟΝΟ διαδικαστκα πραγματα . Δεν ειναι το επικεντρο αν θα γινει μεσω εκλογων η μεσω της φυσικης συρικνωσης του καπιταλισμου που περιμενουμε να γινει κ παραλληλα εμεις αυτοοργανονομαστε. Κατω απο ποιες αξιες δρουμε ??. Αυτο ειναι το κυριαρχο. Αυτες πρεπει να τις συμφωνησουμε. Γιατι αναμεσα μας θα δραστηροποιηθουν θα αυτοοργανωθουν ποικιλες ομαδες .( οπως κ της ΧΑ οπως βλπεω) Με την καταργηση του κρατους θα γυρισουμε στην εποχη των νομαδων .?? ΠΟΛυ πισω κ απο την φεουδαρχια που νομιζα οτι τωρα παει να καλυψει το κενο του συρικνουμενου καπιταλισμου ( στη συρικωνση συμφωνω ,την παρατηρω να συμβαινει κατα μια εννοια) . Τα βασικα προβληματα δεν τα φτιαχνει ο μακροκοσμος αλλα ο μικροκοσμος. Οτι ιδιωτητες εχει ο ωκεανος εχει κ μια σταγονα νερο. Απλα φαινεται δυνατοτερος κ πιο επικινδυνος ο ωκεανος γιατι η ποσοστητα εχει παντα περισσοτερη δυναμη κ καταστροφικη δυνατοτητα απο την μοναδα. Αλλα το μικρο φτιαχνει το μεγαλο. Οι ομαδες ανθρωπων φτιαχνουν το κακο η καλο κρατος . Οποτε με την καταργηση του κρατους δεν καταργειται αυτοματα κ οτι κακο φερει αυτο . Κατα την γνωμη μου ειναι λαθος επικεντρωση . Το μονο ισως θετικο αλλα κυριαρχο για αρχη ειναι οτι μπορει να αρχισουν ολοι να συμμετεχουν να μην αφηνουν την τυχη τους σε αλλα χερια . Αλλα παλι ουτοπικο μου φαινεται να πετυχει κ αυτο.Αυτο που νομιζω οτι χριαζεται ειναι μια αλλαγη μεσα στο καθε ατομο . θΑ ΜΟΥ ΠΕΙς Κ ΑΥΤΟ ΟΥΤΟΠΙΚΟ ΕΙΝΑΙ. να συμβει ΟΚ Αυτο που ομως λεω ειναι , οτι προς αυτη την κατευθυνση πρεπει να προσανατολιστουμε. Η αυτο να το συμπεριλαβουμε ως κυριαρχο κ απαραιτητο συστατικο στην μεταλλαξη που οραματιζομαστε ως κατι που θα συμβει τωρα αμεσα κ οχι στο μελλον οπως κ εσυ παρατηρεις. Χωρις την αλλαγη στην σκεψη ,η στη ηθικη ,στις αξιες , χωρις ενηλικιωση των συμμετεχοντων δεν πρεπει να το συζηταμε.. Ακομη κ να καταργηθει το κρατος αλλα το ατομο μεινει εσωτερικα ιδιο , μια απο τα ιδια θα εχουμε , ισως κ χειροτερα . Αυτη η συζητηση , η προσπαθεια να γινουμε περισσοτεροι ,πρεπει να εμπεριεχει καποιες αξιες . Κατω απο ποιες αξιες θα συστοιχηθουμε. Αυτο αποτελει κοινη συμφωνια την οποια ολοι αποδεχομαστε Σαν αρχη, οτι η ελευθερια του ενος σταματα εκει που αρχιζει του αλλου . κ δεν το θεωρω αυτονοητο αν δεν το ονομασουμε δεν το αναφερουμε . Διοτι αυτο που μπορει να προκυψει ειναι πχ μια ομαδα οση αυτοοργανωση κ να εχει δεν σημαινει οτι εχει αποφευχθει οτι τα μελη της δεν θελει καποιο να υπονομευσει το αλλο. ΕΝΝΟΩ ΟΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ- ΚΡΑΤΟΣ θα γινει κ σε μια μικρη. Μπορουμε κ μεσα σε μια μικρη ομαδα να βγαλουμε τα ματια μας οσο δεν εχουμε κοινες αξιες ,κοινα αποδεχτες κ μια εξασφαλιση για την αποδοχη τους. Το ατομο εχει την ταση να μην τηρει τις συμφωνιες του , να ξεγελασει τον αλλον ,να κερδισει κατι παραπανω . Οποτε αυτη η αλλαγη πρεπει να γινει στην νοοτροπια . Ελπιζω να εχω γινει κατανοητη .