Για μια μεγάλη περίοδο της ιστορίας του ανθρώπινου γένους, οι άνθρωποι, ενώ γνώριζαν ότι θα πεθάνουν, η γνώση αυτή άλλωστε τους έκανε ανθρώπους, δεν γνώριζαν πώς γεννιούνταν. Οι ανθρωπολόγοι του 19ου και 20ού αιώνα μας πληροφορούν ότι έζησαν με λαούς που δεν γνώριζαν πώς γεννιούνται οι άνθρωποι. Κάποτε όμως το ανθρώπινο θηλυκό, ένα ανθρώπινο θηλυκό, μια γυναίκα, ένα θηλυκό που ήταν μάνα, έμαθε πώς γεννιούνται τα παιδιά.
Και θα πρέπει να θεωρήσουμε βέβαιο ότι κι άλλες γυναίκες το έμαθαν, και άνδρες, και οι γειτονικές ομάδες, λόγω της ταχύτατης κυκλοφορίας της γνώσης εν γένει. Ας ονομάσουμε αυτή τη γυναίκα Έυα (:Ζωή), μιας κι αυτή ήταν που έδωσε στον άνδρα να δοκιμάσει το μήλο, το οποίο δεν είναι ούτε το σεξ ούτε ο θάνατος αλλά Ζωή, η αναπαραγωγή μέσω της ηδονής. Δεν νομίζω πως η γνώση αυτή εμφανίστηκε σε πολλές περιοχές, όπως συνέβη με τη γεωργία ή την εκτροφή των ζώων (ποιμενισμός). Θεωρώ ότι, όπως και η γλώσσα, εμφανίστηκε σε έναν τόπο και διαδόθηκε.
Κάποτε λοιπόν πάνω στον πλανήτη υπήρχαν οι άνθρωποι που γνώριζαν πώς γεννιούνται και άνθρωποι που δεν γνώριζαν. Εννοείται ότι ο αριθμός αυτών των τελευταίων μειωνόταν συνεχώς – αλλά δεν μηδενίστηκε.
Εκείνο που με απασχολέί είναι το εξής: Μιας και ή Κυριαρχία, το Κράτος, εμφανίστηκε, πρόεκυψε από κοινωνίες που γνώριζαν πώς γεννιούνται οι άνθρωποι, αναρωτιέμαι εάν υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα σε αυτές τις εξελίξεις. Ποιες ήταν οι επιπτώσεις αυτής της γνώσης; Θα υπήρχε οιδιπόδειο, ψυχανάλυση, εάν δεν υπήρχε αυτή η γνώση;
Με ενδιαφέρουν επίσης και οι προϋποθέσεις αυτής της γνώσης. Εάν υπήρχε ελευθερογαμία, αυτή η γνώση δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί. Το ότι εμφανίστηκε σημαίνει ότι δεν υπήρχε ελευθερογαμία. Υπήρξε ποτέ ελευθερογαμία; Κι αν υπήρξε, πως περάσαμε στο ζευγάρι και στη γνώση της Έυας;
υπηρχαν δυο διαφορετικα δεντρα στον παραδεισο:
…τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ… (γενεσις β7)
το ξυλο της ζωης ειναι το πεος! το ξυλο της γνωσεως ποιο ειναι?
Η φυσιολογική κατάσταση των ανθρώπων είναι η πολυγαμία.
Όσο περισσότερη πολυγυνία υπάρχει σε ένα είδος τόσο μεγαλύτερες είναι οι διαφορές σε μέγεθος μεταξύ των δύο φύλων. Συνήθως στο ανθρώπινο είδος οι άντρες είναι 10% ψηλότεροι και 20% βαρύτεροι από ότι οι γυναίκες. Αυτό μας επιτρέπει επαγωγικά να συμπεράνουμε ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, το ανθρώπινο είδος έκλεινε ελαφρά προς την πολυγυνία.
Σε αντίθεση με την μονογαμία, η πολυγυνία προκαλεί μεγαλύτερες διαφορές στη φυσική κατάσταση των ανδρών (οι διαφορές αυτές στο σωματότυπο των αντρών δημιουργούνται μεταξύ των «νικητών» και των «χαμένων» του αναπαραγωγικού παιχνιδιού), παρά στην φυσική κατάσταση των γυναικών. Η πολυγυνία επιτρέπει σε λίγα αρσενικά να μονοπωλούν σεξουαλικά όλα τα θηλυκά μίας ομάδας. Όσο μεγαλύτερες είναι οι διαφορές στη φυσική κατάσταση των αρσενικών, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιέσεις ανταγωνιστικότητας μεταξύ των ανδρών για να μπορέσουν να ζευγαρώσουν.
Όπως μας λέει και ο George Bernard Shaw «το μητρικό ένστικτο οδηγεί τις γυναίκες να προτιμούν ακόμα και το 1/10 ενός άντρα πρώτης κατηγορίας από την αποκλειστικότητα ενός τρικλασάτου άντρα». Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι ρέπουν προς την πολυγυνία, οι περισσότερες βιομηχανικές κοινωνίες είναι μονογαμικές, γιατί οι άντρες έχουν περισσότερες ευκαιρίες πρόσβασης σε πόρους από ότι είχαν οι άνθρωποι της εποχής του μεσαίωνα. (Οι ανισότητες αυξήθηκαν καθώς η κοινωνία εξελισσόταν από τροφοσυλλεκτική, σε αγροτική. Η εποχή της βιομηχανοποίησης όμως τείνει να μειώνει το εύρος των μεγάλων ανισοτήτων του παρελθόντος).
Οι περισσότερες γυναίκες επωφελούνται από την πολυγυνία, ενώ οι περισσότεροι άντρες επωφελούνται από τη μονογαμία.
Οι άντρες των μονογαμικών κοινωνιών φαντάζονται ότι η ζωή τους θα ήταν πολύ καλύτερη σε ένα καθεστώς πολυγυνίας. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται όμως είναι ότι σε μία κοινωνία πολυγυνίας, οι άντρες που δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικοί δεν θα είχαν την ευκαιρία να βρουν καμία ερωτική σύντροφο, ή αν ήταν τυχεροί θα παντρεύονταν μία γυναίκα πολύ λιγότερο ελκυστική από μία άλλη που θα μπορούσαν να έχουν σε μία μονογαμική κοινωνία.
Η πλειονότητα των γυναικών επωφελείται από την πολυγυνία, γιατί μοιράζονται έναν πολύ πλούσιο άντρα. Με την μονογαμία οι γυναίκες είναι αναγκασμένες να παντρευτούν έναν φτωχότερο άντρα.
Οι μόνες εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα είναι οι πολύ ελκυστικές γυναίκες. Στην μονογαμία, αυτές οι γυναίκες μπορούν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον των πλουσιότερων αντρών, ενώ σε ένα σύστημα πολυγυνίας είναι αναγκασμένες να μοιράζονται έναν πλούσιο άντρα με άλλες λιγότερο ελκυστικές γυναίκες. Η κατάσταση για τους άντρες όμως είναι τελείως διαφορετική. Η μονογαμία δίνει την ευκαιρία σε κάθε άντρα να βρει μία γυναίκα. Έτσι οι λιγότερο ελκυστικοί άντρες μπορούν να παντρευτούν μόνο λιγότερο ελκυστικές γυναίκες, αλλά αυτό είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το να μην έχουν την ευκαιρία να παντρευτούν καθόλου