η γένεση του θεού

η γένεση του θεού είναι μελέτη αποτελούμενη από τρία μέρη.

Τα ερευνητικά αντικείμενα του πρώτου μέρους (οι επιθυμίες του ήρωα), είναι οι επιθυμίες, κατά συνέπεια και οι λατρείες που προέρχονται από αυτές, του ήρωα της Ιλιάδας και η λατρεία της ισχύος της φύσης στην Ιλιάδα.  Ο ήρωας επιθυμεί να  είναι πιο ισχυρός  από τη φύση και τον αντίπαλό του, τον ανταγωνιστή Κύριο ή τον υποτελή Παραγωγό. Εάν γίνει πιο ισχυρός από τη φύση, θα γίνει και πιο ισχυρός από τους αντιπάλους του.

Δεν περιορίζομαι όμως στην Ιλιάδα· επιχειρώ να εντοπίσω τις επιθυμίες του ήρωα, του αρχαϊκού Κυρίου, και σε άλλα κείμενα της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας, να εντοπίσω αφενός αυτές που δεν διατυπώθηκαν στο ιδρυτικό κείμενο της δυτικής Κυριαρχίας, του δυτικού πολιτισμού και αφετέρου τις επαναδιατυπώσεις αυτών που είχαν διατυπωθεί. Θα σας φανεί παράδοξο, αλλά δεν είναι: τα κείμενα αυτά είναι κυρίως φιλοσοφικά. Η διαπίστωση αυτή μας παροτρύνει να επανεξετάσουμε τη σχέση ηρωικής ποίησης και φιλοσοφίας, μια σχέση που εγκαθιδρύει ο θείος (Θεϊκός) Πλάτων. Ο λόγος που ο φιλόσοφος διώχνει τον Όμηρο, την ηρωική ποίηση, από την Πολιτεία του, στην οποία μας υποδεικνεύει πώς να οργανωθεί μια κοινωνία για να αποτραπεί η κατάλυση της Κυριαρχίας (αυτή είναι η πλατωνική δικαιοσύνη. . . ναι, ναι), δεν είναι ηθικός αλλά. . .προσωπικός: αυτός ο καριόλης ο Όμηρος τα είπε όλα, σκεφτόταν ο Πλάτων. Η μεταφυσική του είναι ανεστραμμένη τελολογία, ένα σύμπαν επιθυμιών του Κυρίου. Πρώτος ο ήρωας της Ιλιάδας, λόγου χάριν,  διατύπωσε την ρητή επιθυμία να είναι αθάνατος, αυτό δεν μπόρεσε να το χωνέψει ο ευφυέστατος αλλά φθονερότατος Πλάτων.

Εξετάζω επίσης τη λατρεία της ισχύος της φύσης  όπως καταγράφεται στην Ιλιάδα, δηλαδή, τη λατρεία των ισχυρών φυσικών φαινομένων, όντων, οντοτήτων, καταστάσεων (του ύψους, του ποταμού, του αετού, του γερακιού, κ.α.). Ο ήρωας λατρεύει την ισχύ της φύσης διότι επιθυμεί να είναι ισχυρός όσο και η φύση· όχι, επιθυμεί να είναι πιο ισχυρός από τη φύση, όπως επιβεβαιώνουν οι ρητά διατυπωμένες επιθυμίες του.

Στο δεύτερο μέρος (η γένεση του θεού) ασχολούμαι με δύο ζητήματα. Φέρνω στο προσκήνιο την επαναδιατύπωση των επιθυμιών του ιλιαδικού ήρωα  από τους φιλοσόφους και λογοτέχνες του 13ου-16ου αιώνα – τον Ντάντε, τον Πετράρκα, τον Ρότζερ Μπέϊκον, τον Φράνσις Μπέϊκον, τον ντα Βίντσι και άλλους. Γιατί αυτές οι επιθυμίες επαναδιατυπώθηκαν (και διατυπώθηκαν και νέες)  τότε, σε αυτό το μέρος της Δύσης;

Το δεύτερο μέρος (του δεύτερου μέρους) είναι ένα χρονικό της εκπλήρωσης των επιθυμιών του Κυρίου μέσω της ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας. Αποκαλώ εποχή της γένεσης του θεού την περίοδο εκείνη του δυτικού πολιτισμού κατά την οποία εκπληρώθηκαν οι επιθυμίες οι διατυπωμένες από τον ήρωα και τον μεσαιωνικό Κύριο. Αρχίζει λίγα χρόνια πριν το 1300, όταν κατασκευάστηκαν τα πρώτα πυροβόλα όπλα και λήγει στην εποχή μας, κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα, μιας και από δω και πέρα δεν μπορεί να εκπληρώσει άλλες επιθυμίες από αυτές που έχει ήδη πραγματοποιήσει.

Στο τρίτο μέρος (το αδιέξοδο του Κυρίου) υποστηρίζω ότι  υπάρχουν και επιθυμίες που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Και είναι τρεις. Η πυρηνική  επιθυμία της επινόησης της πραγματικότητας, δηλαδή της εκπλήρωσης όλων των επιθυμιών Του· η επιθυμία της σωματικής αθανασίας και η επιθυμία της απεξάρτησης από τον Υποτελή Παραγωγό. Εάν πραγματοποιήσει και αυτές, τότε ο Κύριος θα γίνει Θεός. Τώρα είναι θεός, είναι ένας Κύριος που έγινε ισχυρότερος, που εκπλήρωσε τις περισσότερες επιθυμίες του αλλά όχι όλες. Μπορεί να τις πραγματοποιήσει;

Υποστηρίζω ότι δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει. Ο Κύριος δεν θα γίνει ποτέ Θεός. Η επιθυμία της ομοιώσεως τω θεώ, που λέει ο Πλάτων στον ‘Θεαίτητο’ και η συγγραφέας της Πεντατεύχου, θα παραμείνει μια ανεκπλήρωτη επιθυμία.

Τι θα κάνει ο Κύριος τώρα που συνειδητοποιεί τα όρια της αύξησης της ισχύος του, τώρα που αντιλαμβάνεται την εμμενή αδυναμία του; Θα γίνει πιο σοφός ή πιο βάναυσος;

Θα γίνει πιο βάναυσος.

Ζούμε την αποκάλυψη του Κυρίου.