Στις τέσσερις το πρωί, Παρασκευή, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια, εκκένωσαν το χώρο και απέκλεισαν την πρόσβαση σε αυτόν. Ποιός είναι ο απώτερος σκοπός αυτής της κίνησης;
Μέχρι στιγμής, το Κράτος επιχείρησε να καταστείλει την απεργία των εργαζομένων στο μετρό με την κήρυξη της απεργίας ως παράνομης και με την επιστράτευση των εργαζομένων , την υπαγωγή τους σε καθεστώς στρατιωτικού νόμου-και την επίταξη των συρμών και των αντίστοιχων δημόσιων υπηρεσιών. Τι θα κάνει όμως το Κράτος εάν αυτοί οι δύο τρόποι αποδειχτούν αναποτελεσματικοί;
Θα καταφύγει στην ανταπεργία (λοκάουτ). Ανταπεργία είναι το κλείδωμα των
χώρων εργασίας, το κλείδωμα των εργαζομένων έξω από τους χώρους εργασίας, είναι η άρνηση του Κυρίου να προσφέρει εργασία με σκοπό να εξαναγκάσει τους εργαζόμενους, τους απεργούς να δεχτούν τους όρους του. Η απομάκρυνση των απεργών από το αμαξοστάσιο αποσκοπεί στην κήρυξη της ανταπεργίας, αποσκοπεί στην κάμψη της θέλησης των εργαζομένων να απεργήσουν, αποσκοπεί στο να τους δει να σύρονται στα πόδια Του, ταπεινωμένους και εξευτελισμένους, να συνθηκολογούν και να δέχονται τους όρους Του.
Πως αντιμετωπίζεται όμως η ανταπεργία; Ένας τρόπος υπάρχει: η διάρκεια της απουσίας. Πως μπορεί όμως να εξασφαλιστεί;
Με δύο τρόπους: πρώτον, με την κλιμάκωση και τον συντονισμό των απεργιών· δεύτερον, με την αλληλεγγύη, με την κάλυψη των αναγκών των απεργών από τους Υποτελείς για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, νικητής στον κοινωνικό πόλεμο αναδεικνύεται αυτός που ελέγχει πιο αποτελεσματικά τον χρόνο. Ο Κύριος χρησιμοποιεί την διάρκεια της απομάκρυνσης (απουσίας) ως μπλόφα, ως απειλή, στην πράξη όμως κάθε μέρα που περνάει τον ζώνουν όλο και πιο πολλά και φαρμακερά φίδια.
Από την άλλη, νικητές αναδεικνύονται οι Υποτελείς μόνο όταν μπορούν να παρατείνουν τη διάρκεια της απουσίας όχι όσο περισσότερο μπορούν αλλά περισσότερο από το Κράτος. Το ερώτημα λοιπόν είναι:
ποιος μπορεί να αντέξει περισσότερο στο βάθος του χρόνου, το Κράτος ή οι απεργοί;
Αθανάσιε καλημερα,
η αντοχή χτίζεται με ‘τη συνεργασία και την αλληλεγγύη-ως πράξεις και ειναι χαρακτηριστικά τα οποία ενυπάρχουν μόνο στη μεριά των Υποτελών.
χαιρετισμούς στους απεργους.
Μου θυμισες ενα κειμενο του techie, που εγραφε: “…Η απεργία, ή η τέχνη του να κρατάς την ανάσα σου” εδώ: http://www.techiechan.com/?p=1752
Ποιος μπορει να κρατησει την ανασα του περισσοτερα το κρατος ή οι απεργοι?
Για παρανομη απεργια παντως μιλαει και η διοικηση του σκαι για την απεργια των δημοσιογραφων του!
Λετε επιτελους να γινεται η αρχη για απεργιες παντου και ελεγχο του χρονου?
Μια παρατήρηση ακόμα: με τους υποψήφιους απεργοσπάστες-αντικαταστάτες-κυνηγούς εργασίας τι θα γίνει? Αν ο κύριος αποφασίσει να απολύσει-αντικαταστήσει τους απεργούς, τότε είναι απαραίτητο ένα διευρυμένο εργατικό μποϋκοτάζ στον εν λόγω κλάδο. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο στις παρούσες συνθήκες? Αν κρίνεται άκαρπος και επίπονος ο έλεγχος του χώρου και προκρίνεται ο έλεγχος του χρόνου, τότε υπάρχει μία βασική διαφορά. Η τακτική του ελέγχου του χρόνου πρέπει να συμπεριλάβει και να υιοθετηθεί από ένα πολύ μεγαλύτερο αριθμό (εν δυνάμει) εργατών. Σωστά? Και συνεπώς ένα πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων με συλλογική εργατική συνείδηση και σχέσεις αλληλοβοήθειας. Είναι επιθυμητό, είναι εφικτό?
γιατι να υπερασπισω με το δικο μου αιμα τον “αγωνα” των εργαζομενων (my ass) του μετρο που βολευτηκαν στη θεσουλα τους με μεσο και προσπαθουν να σωσουν απλα τον κωλο τους αδιαφορωντας παντελως για τον οποιονδηποτε αλλον?
ενα ελαχιστο παραδειγμα:οταν γινονται πορειες στο κεντρο της αθηνας οι εργαζομενοι του μετρο δεν κωλωνουν να κλεισουν τους σταθμους ομονοια-συνταγμα ευπειθως συντασσομενοι με τις διαταγες της αστυνομιας! (θα μπορουσα να πω κι αλλα! ας πουμε τι σκατα εργαζομενος ειναι αυτος που βγαζει επιδομα σαν χαφιες-ελεγκτης εισιτηριων)