απεργία στο μετρό: αρχίζει η αντἰστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση Σαμαρά

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

‘Κι έτσι συνεχίζουμε, βάρκες ενάντια στο ρεύμα, που ακατάπαυστα μας ρίχνει πίσω στο παρελθόν.-‘

Αυτή είναι η τελευταία πρόταση του αρρωστουργηματικού Υπέροχου Γκάτσμπι του Φράνσις  Σκοτ Φιτζέραλντ· αυτή η πρόταση,  θα μας καθοδηγήσει σήμερα σε μια απόπειρα προσέγγισης του κοινωνικού και πολιτικού παρόντος.

Υπάρχουν τρεις τρόποι να κολυμπήσουμε στο ποτάμι. Να κολυμπήσουμε επιχειρώντας να φτάσουμε στις πηγές του ποταμού, ενάντια στο ρεύμα, που λέμε, να κολυμπήσουμε προσπαθώντας να περάσουμε στην απέναντι όχθη, και να κολυμπήσουμε χωρίς να χρειαστεί να κολυμπήσουμε, αρκεί να αφεθούμε στο ρεύμα και, ξεκινώντας από Πετράδες, λόγου χάριν, να φτάσουμε στη θάλασσα, στο Θρακικό Πέλαγος, πάνω από εκατό χιλιόμετρα,  κι όχι μόνο δεν θα κουραστούμε καθόλου μα καθόλου, αλλά θα απολαύσουμε και θα θαυμάσουμε την ομορφιά της φύσης, τις αμμουδιές των νησίδων και τις ιτιές στις ὀχθες. 

Πιθανόν να σχηματίσετε την εντύπωση ότι θα έξυμνήσω και θα προτείνω να προτιμήσουμε τον πρώτο τρόπο, να κολυμπήσουμε ενάντια στο ρεύμα. Όχι, φίλες και φίλοι, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου, όχι. Θα προτείνω να προτιμήσουμε να αφεθούμε στο ρεύμα, να μην κουραστούμε, να μην ταλαιπωρηθούμε αλλά να χαρούμε και να απολαύσουμε. Και το προτείνω όχι γιατί το προτείνει ο Φιτζέραλντ, όχι γιατί έχω κολυμπήσει σε ποτάμι και ξέρω ότι είναι αδύνατο να κολυμπήσεις προς τις πηγές αλλά διότι ο ποταμός , για μένα τουλάχιστον, είναι ο εμμενής κομμουνισμός και η εν εξελίξει παγκόσμια πνευματική και κοινωνική επανάσταση.

Ρωτάνε οι κινέζοι: γιατί η θάλασσα είναι η βασίλισσα των νερών; Κι απαντούν: γιατί είναι πιο χαμηλά από όλα τα νερά. Θα έχετε παρατηρήσει ὀτι πολύ συχνά, σχολιάζοντας την κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα επικαλούμαι στιγμές της κινέζικης σκέψης. Η κινέζικη σκέψη είναι ένας άλλος τρόπος σκέψης, διαφορετικός από τον  ποιμενικό, τον δυτικό δηλαδή,  και αναρωτιέμαι εάν μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε κάποιες πτυχές του παρόντος, ενός παρόντος που προ ολίγου ήταν μέλλον, άρα και κάποιες πτυχές του μέλλοντος. Στη κινέζικη σκέψη επιβιώνουν πολλά στοιχεία ενός κοινοτικού κομμουνιστικού παρελθόντος, κι αυτά τα στοιχεία μας βοηθούν πολύ να προσεγγίσουμε το κοινωνικό και πολιτικό παρόν, δηλαδή την Κυριαρχία, τον εμμενή κομμουνισμό και την κοινωνική επανάσταση, ήτοι τον κοινωνικό πόλεμο.

    Αύριο, δεσμεύομαι, θα εκθέσω μια σύντομη ιστορία των τρόπων σκέψης. Αυτό που περιορίζομαι να πω και να γράψω σήμερα είναι ότι, μιας και η παρένθεση της Κυριαρχίας κλείνει στις μέρες μας, μια παρένθεση που άνοιξε με τη γένεση της ‘ανατολικής’ και της ‘δυτικής’  Κυριαρχίας και κλείνει είτε με την κατάλυση της Κυριαρχίας, την διεύρυνση του κομμουνισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, είτε με τον αφανισμό του ανθρώπου,  οφείλουμε να επικαλεστούμε όλους τους τρόπους σκέψης, ιδιαίτερα όμως τους προκυριαρχικούς, τους κομμουνιστικούς δηλαδή, για να προσεγγίσουμε το παρόν.

Και μια πτυχή του παρόντος είναι και ο τρόπος διεξαγωγής του εν εξελίξει παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου. Επανέρχομαι λοιπόν στο πως θα κολυμπήσουμε στο ποτάμι της πραγματικότητας. Εάν επιχειρήσουμε να κολυμπήσουμε ενάντια στο ρεύμα, ενάντια στη φύση, θα πολεμήσουμε όπως πολεμάει ο Κύριος, θα μιμηθούμε δηλαδή τον Κύριο. Κι αυτό είναι το δράμα της ιστορικής Αριστεράς: πολεμάει όπως ο Κύριος: με κινητοποίηση των μαζών, με κόμματα (στρατούς), με στρατιωτικά επιτελεία (κεντρικές επιτροπές, εκτελεστικές επιτροπές, γραμματείες της κεντρικής επιστροπής), με σχέδια και στόχους, με ηγέτες και άλλα πολλά.  Αυτός ο τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου πνέει τα λοίσθια, πεθαίνει κι αυτός είναι ο λόγος που χαρακτηρίζω την ιστορική Αριστερά νεκροζώντανη: είναι ζωντανή γεμάτη θάνατο.

    Πως λοιπόν θα διεξάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο; Αυτό είναι ένα κομβικό ερώτημα, ένα ερώτημα δηλαδή στο οποίο εισρέουν, συγκλίνουν, επεξεργάζονται και από το οποίο εκρέουν, αποκλίνουν  άλλα ερωτήματα και ζητήματα. Εάν το μέλημα του Κυρίου ήταν και είναι ο έλεγχος του χώρου μέσω της αύξησης της ισχύος των όπλων, και όχι μόνο βέβαια, αφού ο χώρος είναι μία από τις πηγές του κοινωνικού πλούτου, εμείς θα πρέπει να μεταφέρουμε τον πόλεμο σε ἀλλο πεδίο, στο πεδίο του χρόνου. Διότι εάν παραμείνουμε στο πεδίο όπου ο Κύριος είναι ισχυρότερος, θα ηττηθούμε. Δεν είμαστε μαλάκες να ηττηθούμε. Είμαστε; Δεν είμαστε και πρέπει να το δείξουμε.

    Η απεργία είναι ένας τρόπος ελέγχου του κοινωνικού χρόνου, είναι ένα οδόφραγμα στο χρόνο. Κατά συνέπεια, δεν νοείται κοινωνική επανάσταση, δεν νοείται διεξαγωγή κοινωνικού πολέμου χωρίς την απεργία. Εἰναι ένας άκρως αποτελεσματικός τρόπος διεξεγαγωγής του κοινωνικού πολέμου, είναι το ρεύμα στο οποίο αφήνεσαι και απολαύεις και χαίρεσαι την κοινωνική επανάσταση. Διότι εάν δεν χαρούμε και δεν απολαύσουμε την κοινωνική επανάσταση, ζήτω που την πουτσίσαμε. Ο κοινωνικός πόλεμος του παρελθόντος κατέφευγε πολύ συχνά στη  απεργία: έχουν γίνει νικηφόρες απεργίες που άλλαξαν πάρα πολλά, έχουν γίνει απεργίες που έχουν ηττηθεί, έχουν υπάρξει συμβιβασμοί και δεν θα μπορούσε να μην είχαν συμβεί όλα αυτά. Το πρόβλημα, όπως το βλέπουμε τώρα εμείς από το χρονικό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, ήταν ότι σε αυτό τον τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου παρεισέφρεαν πρακτικές του Κυρίου, μορφές μίμησης του Κυρίου. Όταν, λόγου χάριν, γίνεται μια απεργία και οι απεργοί κατεβαίνουν στους  δρόμους είναι σαν να αφήνουν την Πόρσε και να ανεβαίνουν στο γαϊδούρι – δεν έχω τίποτα με τα γαϊδούρια.  Θα μου πείτε, και τι να κάνουν; Να εξαφανιστούν! Να χαθούν μέσα στη κοινωνία. Να πάνε να πιούνε τσίπουρα, να μαζευτούνε στα σπίτια και να φάνε και να πιούνε, να γαμήσουν, να διαβάσουν, εγώ θα πω τι θα κάνουν;

    Τα μεγαλύτερα προβλήματα όμως είναι άλλα: να δύο:  η χωρίς νόημα απεργία και η απεργία διαρκείας. Δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχει να απεργείς όταν κλείνει ή επίκεικαι να κλείσει μια τράπεζα ή ένα εργοστάσιο!  Δε μπορώ να το καταλάβω, μα την Παναγία! Απεργήσεις, δεν απεργήσεις, στ’ αρχίδια Του ο Κύριος!  Ναι, αλλά εάν με την εργασία σου (μετρό) οι Υποτελείς Παραγωγοί πάνε στις δουλείές τους, τότε εάν απεργήσεις πολλοί και πολλές δεν θα πάνε στις δουλείες τους κι αυτό είναι ένα ψιλοπροβληματάκι. Κι αν απεργήσουν και όλοι οι εργαζόμενοι σε όλα τα μέσα συλλογικής συγκοινωνίας (λεωφορεία, τραμ, προαστιακός), εάν απεργήσουν και τα ταξί, τότε οι περισσότεροι (80%) δεν θα πάνε στις δουλείες τους. Κι αν συνειδητά δεν πάνε στις δουλείες τους, κι αν και οι μαθητές δεν πάνε στο σχολείο τους και οι φοιτητές στα Πανεπιστήμιά τους, τότε, ας στείλει ο Σαμαράς την Αστυνομία, τον Στρατό, ας έρθει και το υπουργικό συμβούλιο μαζί με τους βουλευτές, ας έρθουν όλοι μαζί

να μας απειλήσουν και να μας φοβερίξουν.

Προσεγγίζω το ζήτημα της κλιμάκωσης της απεργίας. Είναι κάτι που το σκέφτεται και ο Κύριος και τον λούζει κρύος ιδρώτας: είναι ένα ενδεχόμενο που δεν σκέφτεται καν να αποκλείσει. Διότι γνωρίζει πολύ καλά, ως έμπειρος πολεμιστής,  ότι είναι στη φύση του (κοινωνικού) πολέμου να κλιμακώνεται και να συντονίζεται, όταν συντρέξουν οι συνθήκες – θα δούμε αμέσως ποιες είναι κι αν υπάρχει ενδεχόμενο να συντρέξουν. Ο Κύριος  μας απειλεί και μας εκβιάζει και μας τρομοκρατεί και μας φοβερίζει για ένα και μόνο λόγο: φοβάται!

Και ξέρετε γιατί αρχίζει να φοβάται: διότι οι πληροφοριοδότες Του, οι χαφιέδες του (επιστήμονες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί) του λένε ότι οι Υποτελείς

αρχίζουν να μην φοβούνται! 

Ο Κύριος φοβάται διότι εμείς αρχίσουμε να μην φοβόμαστε!

Και γιατί αρχίζουμε να μην φοβόμαστε; Διότι, θέλοντας και μη δεν υπακούσαμε και δεν πάθαμε και τίποτα. Το ότι υπάρχουν απώλειες είναι αναμφίλεκτο (άστεγοι, λόγου χάριν) αλλά η κοινωνική αλληλεγγύη απαλύνει τις απώλειες. Σταματήσαμε να πληρώνουμε δόσεις, νοίκια, εφορίες, νερό, ρεύμα. Σταματήσαμε να αγοράζουμε σκουπίδια. Δημιουργήσαμε δίκτυα παραγωγής, διανομής ειδών πρώτης ανάγκης χωρίς μεσάζοντες, δίκτυα αλληλεγγύης, κοινωνικά ιατρεία, ανταλλακτικά παζάρια, αυτοδιαχειριζόμενους παιδικούς σταθμούς και άλλα πολλά. Είναι σαφές ότι η διαδικασία δεν θα σταματήσει, ίσα ίσα, επεκτείνεται και γενικεύεται.

Φίλες και φίλοι, ο Κύριος τα έχει κάνει πάνω του. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι γίνεται εδώ κάτω. (Το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον, στην  υπάλληλο της ΕΥΠ που έχει επιφορτιστεί με το καθήκον να διαβάζει την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών· φιλάρα, ελπίζω να μην σε κουράζω, εύχομαι να περνάς καλά διαβάζοντας τα πρωινά σημειώματα). Τα έχει κάνει πάνω του, έχει σκατώσει το σώβρακό του: γνωρίζει πολύ καλά πως όταν υποχωρεί ο φόβος των υποτελών (γενική υποκειμενική), αρχίζει ο φόβος των Υποτελών (γενική αντικειμενική): όταν οι υποτελείς δεν φοβούνται πια, αρχίζει ο Κύριος να φοβάται τους Υποτελείς.

Εάν ένας δημόσιος υπάλληλος παίρνει 1000 εβρά το μήνα που δεν του φτάνουν, θα σκεφτεί να απεργήσει έστω και μια μέρα· εάν όμως παίρνει 40, ναι σαράντα,  εβρά το 15νθήμερο, λόγω κρατήσεων (δάνεια, εφορία, κ.α.), θα το σκεφτεί; Εάν ένας χειριστής του συρμού ή μάστορας στη συντήρηση έπαιρνε 1800 ή 2800 (με νυχτερινά και αργίες) και τώρα παίρνει 1000 και σε λίγο 600 και 700, με το ενιαίο μισθολόγιο, θα σκεφτεί να απεργήσει; Εάν σκεφτεί θα πρέπει να είναι μεγάλος βλάκας – αλλά βλέπουμε ότι δεν είναι -και δεν μπορεί να είναι: να δουλεύεις νύχτα και αργίες και να μην πληρώνεσαι, κάτσε ρε φίλε Κύριε, άραξε, δε σε παίρνει.

Με την υποχώρηση του φόβου αρχίζουν να συντρέχουν οι συνθήκες κλιμάκωσης και συντονισμού του κοινωνικού πολέμου.

Κι αν δεν συντρέξουν και οι εργαζόμενοι στα μέσα συγκοινωνίας μείνουν χωρίς συμμάχους; Δεν έχει προθεσμία λήξης μια απεργία διαρκείας; Πως μπορεί να μην έχει; Πόσο θα αντέξουν οι απεργοί;

Υπάρχουν δύο τρόποι: να υπάρξει μια τέτοια αλληλεγγύη, ώστε η κοινωνία, δηλαδή οι άλλοι Υποτελείς, να αναλάβουν την φροντίδα των εργαζομένων, για όσο χρειαστεί: ένα μήνα, δύο μήνες, έξι μήνες. . . Αυτό θα το θεωρήσετε απίθανο και αδύνατο. Λυπάμαι, λυπάμαι πάρα πάρα πολύ. 

Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος: το πέρασμα στη πράξη: να εργάζονται τρεις μέρες τή βδομάδα και τις άλλες τέσσερις να απεργούν- να μην εργάζονται: όχι μόνο να εφαρμόσουν  μονομερώς το εικοσάωρο αλλά και να το προβάλλουν ως τη λύση όχι μόνο στην πολλή και εξαντλητική εργασία αλλά και στην ανεργία.

Εάν δεν βρούμε ένα από όλους τους υποτελείς αποδεκτό σύνθημα, θα κολυμπούμε ενάντια στο ρεύμα, θα ταλαιπωρηθούμε, θα βασανιστούμε. Εάν βρούμε, το ρεύμα του ποταμού θα μας χαρίσει ένα πολύ ωραίο και απολαυστικό, χαρούμενο  ταξίδι, μια πολύ ενδιαφέρουσα περιπέταια, έναν συγκλονιστικό κοινωνικό πειραματισμό. Προτείνω να είναι το εικοσάωρο και μισθός για όλους αυτό το σύνθημα, που θα το προβάλλουμε σε κάθε μάχη, σε κάθε χρόνο, κάθε στιγμή.

Εσείς τι προτείνετε;