οι βρικόλακες μάς πίνουν τον κοινωνικό πλούτο

φίλες και φίλοι, καλημέρες

Λένε, στην Τρανσιλβανία, στα ορεινά της Ρουμανίας,  ότι ο πρώτος βρικόλακας ήταν θηλυκού γένους. Έβαζε τους υπηρέτες της να σφάζουν παρθένες και με το αίμα τους γέμιζε τη μπανιέρα της. Ξέρετε, εκείνα τα χρόνια, 1700, 1800,  δεν υπήρχαν κέντρα αισθητικής, λιποαναρρόφησης, κρέμες ενυδάτωσης και αντιγηραντικές, δεν υπήρχαν πίλιγκ και λίφτιγκ, υπήρχε αίμα παρθένων, άφθονο, αναλόγως της ισχύος του συζύγου σου. Διότι,  προφανώς, ο σύζυγος της βρικολάκισσας, ή ο πατέρας της,  θα πρέπει να ήταν ισχυρός τοπικός φεουδάρχης ηγεμόνας για να μπορεί να εξασφαλίζει για τον εαυτό της μια τόσο φινετσάτη και κομψή πολυτέλεια. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό το παρθενικό αίμα παύει να είναι μια οργανική ουσία των ζωντανών υπάρξεων και συγκαταλέγεται πια στην κατηγορία του κοινωνικού πλούτου, που μόνο η ίδια μπορεί να τον απολαύσει. Προϋπόθεση, μερικές παρθένες να χάσουν την ταλαίπωρη και μίζερη ζωή τους και να απαλλαγούν έτσι από τα βάσανα του μάταιου τούτου κόσμου. Το ότι σήμερα πια το αίμα είναι κοινωνικός πλούτος το γνωρίζουν όχι μόνο οι εθελοντές αιμοδότες αλλά και όσοι και όσες χρειάστηκαν αίμα, για τους ίδιους, τους φίλους ή τους συγγενείς.

Πιθανόν να  εκλάβετε την παραπάνω εκδοχή ως μία ακόμα έκφραση μισογυνισμού. Το κατανοώ. Σκεφτείτε όμως ότι και το θηλυκό έχει ασυνείδητο, ότι και το θηλυκό έχει ένα τέρας μέσα της που πρέπει να το ικανοποιήσει, ένα τέρας που θέλει να σκοτώσει, να φάει τον Άλλον, και να αιμομ(ε)ικτήσει. Ας σκεφούμε όμως και κάτι άλλο. Υποψιάζομαι ότι η εκδοχή αυτή έχει διατυπωθεί από γυναίκες της Τρανσιλβανίας, όχι από άνδρες. Οι γυναίκες γνωρίζουν πιο καλά τις γυναἰκες, πρώτον, άρα γνωρίζουν ότι μια γυναίκα μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο (η Θεοδώρα έπεισε τον Ιουστινιανό να σφάξουν τους εξεγερμένους στη στάση του Νίκα, δεκάδες χιλιάδες), γνωρίζουν ότι μια γυναίκα που είναι ερωτευμένη θα επιδιώξει σχέση, αν δεν τα καταφέρει όμως θα τον εκδικηθεί με τον όποιο πιο  σκληρό και ανηλεή τρόπο μπορέσει,  θα τον φονεύσει δηλαδή συμβολικά, θα τον διώξει αφού τον παίξει πρώτα  όπως η γάτα το ποντίκι. Ας σκεφτούμε επίσης ότι αυτή η απο τις γυναίκες επινοημένη εκδοχή δεν εστιάζει μόνο στη σχέση ασυνειδήτου-Κυριαρχίας αλλά και στα θύματα. Ηττημένες γυναίκες μας αφηγούνται την ιστορία, ηττημένες από Κυρίους και Κυρίες. 

Θα πρέπει λοιπόν να διακρίνουμε μεταξύ ερωτικού και κοινωνικού βαμπιρισμού, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ ότι ενίοτε αυτές οι δύο μορφές  συμπλέκονται, όπως ήδη επισημάναμε. Εάν τώρα στρέψουμε τη προσοχή μας μόνο στον ερωτικό βαμπιρισμό, θα αναγκαστούμε να φέρουμε στο προσκήνιο τις πιπιλιές στο λαιμό. Η ανάγκη του ερωτευμένου αρσενικού/θηλυκού να πιει το αίμα του άλλου, της άλλης, είναι τόσο

 έντονη που δεν έχουμε πια καμιά απολύτως διάθεση να απορρίψουμε τις θεωρίες του Σιγισμούνδου Φρόιδ και να γίνουμε φροϊδικότεροι του Φροϊδέως. Πρόκειται για  εκδήλωση της επιθυμίας της αλλοφαγίας, της αλληλοφαγίας, της αλλοβοράς -και για την απο κοινού, και κοινωνικά θα έλεγα, αποδεκτή ικανοποίησή της, μόνο που πρέπει οι πιπιλιές να καλυφθούν, ή να γίνονται σε μέρη που η θεατότητά τους θα έχει ελαχιστοποιηθεί. Και πρέπει να καλυφθούν διότι η ένδειξη, το σημάδι  του ρουφήγματος του αίματος ξυπνάει τα ένστικτα, ρίχνει λάδι στη φωτιά. Αν  υπάρχουν αποδεκτοί τρόποι ικανοποίησης της ανθρωποφαγικής επιθυμίας κατά την ερωτική συνεύρεση που δεν αφήνουν σημάδια (γλείψιμο της σάρκας, γλειφομούνι, πίπα), υπάχουν και τρόποι που αφήνουν – δυνατό δάγκωμα, μπήξιμο νυχιών, ρούφηγμα του αίματος στον λαιμό, το σύνηθες.

Πριν καταπιαστούμε με τον κοινωνικό βαμπιρισμό, θα πρέπει να κάνουμε μια παράκαμψη και να εστιάσουμε την προσοχή μας στις φίλτατες νυχτερίδες – τις λατρεύω. Όχι διότι είναι ένα θηλαστικό που πετάει αλλά διότι, ως θηλαστικό, μας παρέχει κάποιες ενδείξεις εμμενούς κομμουνισμού που μας καταπλήσσει. Οι νυχτερίδες πίνουν αίμα, μια πολύ θρεπτική τροφή. Να πιουν και λίγο αίμα από μια τεράστια αγελάδα ή ένα γαϊδούρι, δεν τρέχει και τίποτα! Τόσο αίμα έχει η αγελάδα, καλό θα της κάνει να χάσει και λίγο -άσε που δεν το χάνει, τη ζωή ενισχύει. Δεν βρίσκουν όμως όλες οι νυχτερίδες αίμα κατά τις νυκτερινές τους αναζητήσεις. Όταν επιστρέψουν, οι νυχτερίδες που εξασφάλισαν την επιούσια τροφή τους, ξερνάνε στο στόμα των λιγότερο τυχερών αίμα κι έτσι όλες κοιμούνται χορτάτες. Καληνύχτα, νυχτερίδες!

Οι καπιταλιστές όμως και τα αφεντικά μας που μας πίνουν το αίμα δεν ξερνούν στους άλλους και τις άλλες τον κοινωνικό πλούτο που αρπάζουν. Είναι σαφές ότι η έκφραση ‘μου πίνει το αίμα’, ‘θα σου πιει το αίμα’ , που δηλώνει τη στυγνή και βάναυση εκμετάλλευση, προέρχεται μεν από τις νυχτερίδες , είναι επίσης όμως σαφές ότι αδικούμε κατάφωρα αυτά τα ζώα -όπως άλλωστε και τους καρχαρίες που επιτίθενται στους ανθρώπους – εάν έρχονταν οι καρχαρίες στο σπίτι μας δεν θα τους επιτιθέμεθα; 

Εάν η εργασία μας είναι το αίμα της κοινωνίας, αίμα της κοινωνίας είναι και ο κοινωνικός πλούτος που παράγουμε. Όταν ο Κύριος αρπάζει τον κοινωνικό πλούτο, αρπάζει, ρουφάει το αίμα της κοινωνίας. Θα έλεγα, ότι ο πρώτος βρικόλακας δεν ήταν ο πολεμιστής αλλά ο έμπορος – ο οποίος μετά έγινε καπιταλιστής: βιομήχανος ή τραπεζίτης. Όπως η αγελάδα που κοιμάται δεν αντιλαμβάνεται τη νυχτερίδα που της πίνει το  αίμα, ο αγοραστής δεν αντιλαμβάνεται πάντα ότι ο έμπορος του ρουφάει το αίμα, το χρήμα, άρα την εργασία, σε αυτήν την περίπτωση. Εκείνο που με προβληματίζει δεν είναι η αιμοδιψία του Κυρίου. Θα σας πω τι με προβληματίζει.

Το 1989 πήγα για πρώτη φορά στη Γερμανία, στο Αμβούργο. Περπατώντας στους δρόμους, μαστούρης, κοκάλωσα μπροστά σε ένα μανάβικο.  Ήταν παραμονές Χριστουγέννων, Δεκέμβρης μήνας, χιόνιζε, και στους πάγκους του μανάβικου είδα βερίκοκα, σταφύλια, καρπούζια, πεπόνια, ροδάκινα – στη καρδιά του χειμώνα! Από Χιλή, Μαλαισία, Νότια Αφρική, Ισραήλ, Κύπρο! Κι όπως είχα κοκαλώσει, μου φάνηκε ότι από τα φρούτα έτρεχε αίμα, ανθρώπινο. Το ότι έχει τρέξει πολύς ιδρώτας και αίμα για να παραχθούν αυτά τα φρούτα είναι αναμφίλεκτο, αλλά να το βλέπεις να τρέχει από τα φρούτα είναι ανεπίτρεπτη ευαισθησία, είναι παραλογισμός, είναι τρέλα.

Τώρα, θα πάμε να πιούμε αίμα, με συγχωρείτε, καφέ ήθελα να πιω, σε ένα γερμανικό πρωινάδικο. Κάποια υποστρώματα της γερμανικής, και όχι μόνο ασφαλώς,  μεσαίας τάξης, (δικηγόροι, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες, ελεύθεροι επαγγελματίες και άλλοι), εργένηδες κατά το πλείστον, δεν παίρνουν το πρωινό τους μόνοι στο σπίτι αλλά, πριν τη δουλείά τους, πάνε σε ένα καφέ. Πολύ ωραία – γιατί να πίνεις τον καφέ μόνος σου, δεν είναι πιο καλά με παρέα; Πολύ πιο καλά! Παρέα, συζήτηση, κομμουνισμός! Στα πρωινάδικα λοιπόν αυτά  σερβίρουν τρεις δίσκους:ο ένας έχει αλλαντικά από όλον τον κόσμο, ο άλλος έχει τυριά από όλον τον πλανήτη και ο τρίτος φρούτα από όλη την Οικουμένη. Μιας κι αυτά τα στρώματα της διανοητικής εργασίας έχουν οικολογικές ανησυχίες, ψηφίζουν πράσινους, και Αριστερά, είναι και συνδρομητές της Πράσινης Ειρήνης, καταναλώνουν και τροφές βιολογικά καλλιεργημένες. Βιολογικά σταφύλια από τη Χιλή μήνα Φεβρουάριο! Τό ότι στη Χιλή, και όχι μόνο,  οι γαιοκτήμονες παράγουν σταφύλια για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους μικροαστούς και μεσοαστούς αντί να παραγάγουν τροφή για τους χιλιανούς, το ὀτι μεταφέρονται με αεροπλάνα είναι λεπτομέρειες που είτε δεν τις σκέφτονται είτε τις σκέφτονται αλλά, στον πούτσο τους και το μουνί τους! Αρκεί να περνάνε αυτοί κι αυτές καλά – οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε.

 Περιττό να σας πω ότι μεγάλες ποσότητες τροφής από αυτούς τους ξύλινους δίσκους των γερμανικών πρωινάδικων πετιούνται στα σκουπίδια. Η αφθονία είναι τέτοια που θα επέτρεπε να εικάσουμε ότι όλοι οι κάτοικοι της Γης θα μπορούσαν να είχαν κάθε πρωί μπροστά τους τέτοιους δίσκους με όλα τα καλούδια του κόσμού. Δεν μας επιτρέπεται όμως, κατά κανένα τρόπο. Αντιμετωπίζουμε λοιπόν ένα δίλημμα. Ή θα τρώνε άλλες τροφές, ίσως και μικρότερες ποσότητες, από εκεί κοντά, όσο γίνεται, και θα τρώμε όλοι, ή θα συνεχίσουν αυτό που κάνουν και οι άλλοι, η πλειονότητα,  θα πεινάνε. Τη πρώτη λύση, τα μικροαστικά και μεσαία στρώματα της Γερμανίας δεν θέλουν ούτε να τη σκέφτονται ούτε να την ακούν. Εάν για να διαιωνιστεί αυτή η κατάσταση πρέπει στην Ελλάδα, λόγου χάριν,  οι εργαζόμενοι να εργάζονται σκληρά, να είναι άνεργοι και φτωχοί, είναι κάτι που τους είναι πλήρως αυτονόητο. Βλέπτετε πόσο έχει εκλεπτυνθεί, πόσο σοφιστικέ είναι ο γερμανικός ναζισμός των ημερών μας; 

Όχι και ναζισμός, θα μου πείτε. Αλήθεια; Τι γινόταν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Τα ναζιστικά γερμανικά αεροπλάνα δεν μετέφεραν τεράστιες ποσότητες τροφίμων από όλες τις κατακτημένες από τους ναζί περιοχές; Ναι, μετέφεραν. Ο Γκέμπελς, νομίζω, τους είχε θέσει το δίλημμα: τι θα παράγουμε, πατάτες ή οβίδες; Και προτίμησαν τις οβίδες. Τις οβίδες, τον ναζισμό, θα προτιμήσουν και σήμερα εάν στερηθούν τους δίσκους με τα φρούτα, τα αλλαντικά και τα τυριά. Μα, είναι νωπές οι μνήμες του ναζισμού, θα μου πείτε. Κι εγώ, θα σας πω: ποιος τις γαμάει τις μνήμες!  

Η γερμανική κοινωνία δεν θα αποφύγει να κατρακυλήσει και πάλι στο βούρκο του ναζισμού. Και μεταξύ των πρώτων θα είναι οι οικολόγοι και αριστεροί ψηφοφόροι: θα γίνουν ναζιστές, όχι νυχτερίδες! Πότε;

Στη φρικτή για όλην την Οικουμένη δεκαετία 2020-2030, για την οποία θα γράψουμε ένα άλλο πρωινό.

Αύριο θα γράψω για τη Χιονάτη και τις εφτά πούτσες.