φίλες και φίλοι, καλημέρες
Όταν προσευχόμαστε στον Θεό, εμείς οι αδύναμοι πιστοί, μιλάμε στον Θεό· εφόσον, όταν μιλάμε σε κάποιον, μπορεί κι αυτός να μας μιλήσει, όταν μιλάμε στον Θεό, μπορεί να μας μιλήσει και αυτός. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να εκπλαγούμε εάν κάποιος ομολογήσει ότι ακούει τον Θεό: προσεύχομαι, μιλάω στον Θεό, ο Θεός με ακούει, μου μιλάει, εγώ τον ακούω, έρχεται το μπατσάδικο/ασθενοφόρο και με κλείνουν στο τρελάδικο. Αυτό είναι παράλογο και άδικο.
Δεν είναι λίγοι και λίγες αυτοί και αυτές που έχουν εγκλειστεί από τους συγγενείς τους στις φυλακές των τρελών διότι τράβηξαν τη λογική στα όριά της και ομολογούν ότι ο Θεός τους μιλάει και αυτοί, αυτές τον ακούν. Στα ψυχιατρεία μας κλείνουν όταν γινόμαστε καλά· κι όταν η λογική μας αποκτά τέτοια και τόση διαύγεια που τα όρια μεταξύ ψεύδους και αλήθειας γίνονται πολύ δυσδιάκριτα, κάτι που πρέπει να είναι μάλλον επικίνδυνο για την προσωπική και μαζική ψυχοπνευματική υγεία. Ένας νεαρός ψυχοφαρμακοχαπάκιας gay μου είχε πει κάποτε ότι οι γονείς του προτιμούσαν να είναι τρελός παρά πούστης. Και έλεγε στους γονείς του: ναι, ο Θεός μου μιλάει και μου λέει να κάνω δυο πίπες την ημέρα. Και γυρίζει και μου λέει, εν μέσω πολυμελούς παρέας: θέλεις να σου κάνω μια πίπα;
Το ότι ο Θεός μίλησε στον Σαμαρά το θεωρώ τόσο βέβαιο όσο ότι σε τρεις ώρες ο ήλιος θα ανατείλει. Και γνωρίζω πολύ καλά και τι του είπε – σε παγκόσμια αποκλειστικότητα.
Εάν μεταξύ του ισχυρού Κυρίου, άρα και του Θεού, του Κυρίου ημών εν τοις ουρανοίς, και του ανίσχυρου Υποτελούς ο συνδετήριος λώρος είναι η προσταγή και η υπακοή/εκτέλεση της προσταγής, δεν μας φαίνεται και τόσο παράδοξο που ο επίγειος Κύριος απαγορεύει στους Υποτελείς να συνομιλούν με τον Θεό και να τσαντίζεται τα μάλα όταν αυτοί επιμένουν να λένε ότι τους μιλάει και τον ακούνε. Ο αδύναμος Υποτελής οφείλει να ικετεύει μόνο και να παρακαλά και να προσεύχεται και ο Θεός να τον γράφει κανονικά – ξέρετε που. Στ΄αρχίδια Του. Αμήν. Μόνο ο επίγειος Κύριος μπορεί να συνομιλεί επί ίσοις όροις με τον επουράνιο Κύριο. Δε μπορεί η κάθε σκατωμένη κωλοτρυπίδα (έτσι με αποκάλεσε ένα Αφεντικό μου, ένας Αφέντης μου, εργολάβος – εκατό χρόνια να ζήσει ο καριόλης) να μιλάει με τον Θεό! Για όνομα του Θεού! Γνωρίζουμε πολλούς Κυρίους, στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτες, θρησκευτικούς, νομοθέτες, και άλλους, μη σκατωμένες κωλοτρυπίδες, που ευθαρσώς βγήκαν και είπαν στον λαό τους ότι ο Θεός τους μίλησε και ότι οφείλουν να πουν τι τους είπε ο εν υψίστοις παντοδύναμος και παντοκράτωρ.
Είναι αλήθεια, θα το στηρίξουμε με επιχειρήματα πιο κάτω, ότι ο Θεός λέει ακριβώς τα ίδια σε όλους τους επίγειους Κυρίους, του παρελθόντος και του παρόντος. Κατά συνέπεια, γνωρίζουμε και τι θα τους πει και στο μέλλον. Έτσι, εάν γνωρίζουμε τι είπε σε έναν από αυτούς, μπορούμε να γνωρίζουμε τι είπε και στον Κύριο Σαμαρά προχτές ο Κύριος Θεός. Ας διαβάσουμε τι είπε ο Θεός στον Ιησού του Ναυή (Ιησούς Ναυή, κεφ. Η):
Και είπεν ο Κύριος προς Ιησούν: πήγαινε στη Γαι, καθάρισέ τους όλους, άρπαξε τα ζώα και μοιραστείτε τα. Και πήγε ο Ιησούς Ναυή στη Γαι και:
και εγενήθησαν οι πεσόντες εν τη ημέρα εκείνη από ανδρός και έως γυναικός δώδεκα χιλιάδας, πάντας τους κατοικούντας Γαι, πλήν των κτηνών και των σκύλων των εν τη πόλει, πάντα α επρονόμευσαν [μοίρασαν] εαυτοίς οι υιοί Ισραήλ κατά πρόσταγμα Κυρίου, όν τρόπον συνέταξε [υπέδειξε προστάζοντας] Κύριος τω Ιησοί. και ενεπύρισεν [έκαψε] Ιησούς την πόλιν εν πυρί· . . . και τον βασιλέα της Γαί εκρέμασεν επί ξύλου διδύμου, και ην [ήταν] επί του ξύλου έως εσπέρας· . . .
Alles clar!
Και είπεν ο Θεός ο Κύριος προς Σαμαράν: γαμάτε και δείρατε αυτούς και τα τέκνα αυτών. [Κατά Αθανάσιον Ευαγγέλιον, κεφ. Γ(άμα), 3-6]
Τώρα, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω τη σχέση του Σαμαρά προς τον Θεό. Πιστεύει ο Σαμαράς ότι ο Θεός υπάρχει; Για να συνομιλεί μαζί του σημαίνει ότι υπάρχει. Αυτό όμως δεν είναι και πολύ έγκυρο επιχείρημα. Διότι συμβαίνει συχνάκις να μιλάμε με τον εαυτόν μας ή με τη συνείδησή μας. Ή όταν παραμιλάμε, ας πούμε. Το να παραμιλάς είναι ανοίκειο, ξεφεύγει της κοινωνικής κοσμιότητας – εκτός βέβαια εάν έχουν φυτρώσει καλώδια από τα αυτιά σου, κάπου εκεί βόσκει ένα μικρόφωνο και εσύ περπατάς και μιλάς. Πόσο το κινητό απελευθέρωσε την ανάγκη των ανθρώπων να παραμιλάνε στους δρόμους χωρίς να τους μαζεύει ο ψυχίατρος μπόγιας!
Ο Θεός μοιράζεται με τον Κένταυρο ή τη Χίμαιρα (σημαίνει ‘κατσίκα’) το εξής κοινό χαρακτηριστικό: είναι όντα τα οποία και υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Κι αυτό διότι είναι πλάσματα της φαντασίας μας. Αυτή όμως είναι η μορφή· το περιεχόμενο;
Διάβασα κάποτε την Ιλιάδα ως εξής: όπου συναντούσα τη λέξη θεός ή κάποιο όνομα θεού, την αντικαθιστούσα με τη λέξη ισχύς. Oh my God, αναφώνησα, επί τέλους κατανοήσα τι θέλει να μας πει η Ιλιάδα. Εάν διαβάσουμε και τη Παλαιά Διαθήκη με τον ίδιο τρόπο, θα αντιληφτούμε πολύ γρήγορα ότι ο Θεός, ο Γιαχβέ, ο πιο γνωστός λογοτεχνικός ήρωας (ο Χριστός ακολουθεί, και μετά έρχεται ο Δον Κιχότης, ο Γαργαντούας και άλλο πολλοί), δεν είναι παρά η προσωποποίηση της Ισχύος· δεν το λέω καλά· δεν είναι παρά η προσωποποίηση της επιθυμίας του επίγειου Κυρίου να αυξήσει την ισχύ του – πολύ καλύτερα τώρα. Να γίνει αυτό που είναι ο Θεός, το πλάσμα της φαντασίας Του: πιο ισχυρός από τη φύση και αθάνατος – και άλλες παρόμοιες φαιδρότητες.
Ώστε ο Θεός δεν είναι άλλος από τον επίγειο Κύριο, τον Σαμαρά εν προκειμένω. Κατά συνέπεια, ο Σαμαράς είναι και Θεός. Εάν ισχύει αυτό που διατείνομαι, τότε ο Θεός είναι και ισχυρός και αδύναμος, όπως και ο αφέντης του Θεού, ο επίγειος Κύριος, ο πρωθυπουργός Σαμαράς. Κι αν αυτός είναι ένοπλος ζητιάνος, ένοπλος ζητιάνος θα είναι και ο Θεός. Όταν λοιπόν μας λέει ο Σαμαράς ότι μίλησε με τον Θεό, ομολογεί ότι είναι και ισχυρός και αδύναμος, όπως και ο Θεός άλλωστε. Και μας λέει ότι μιλάει με τον Θεό για να μας εκφοβίσει – ποιος μπορεί να τα βάλει με τον Θεό: ώστε Σαμαράς και Θεός είναι κολλητάρια, είναι σύμμαχοι, δύο ψυχές σε ένα σώμα, αυτό του Σαμαρά Ασφαλώς και με Ασφάλεια.
Εάν ο δικός μας ο Θεός, ας τον πούμε έτσι, είναι η προσωποποίηση των ορίων της επιθυμίας και της ελευθερίας, χωρίς τα οποία θα κατρακυλούσαμε εν ριπή οφθαλμού στην κατάσταση του φονιά, αιμομείκτη και κανίβαλου προανθρώπου, τότε ο Θεός του Κυρίου ημών είναι η προσωποποίηση της κατάργησης των ορίων της επιθυμίας και της ελευθερίας του επίγειου Κυρίου. Ο φιλελεύθερος Κύριος δεν λατρεύει την ελευθερία, λατρεύει την επιθυμία κατάργησης των ορίων της επιθυμίας και της ελευθερίας. Κατά συνέπεια, ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος αλλά τείνει προς την κατάσταση του προανθρώπου.
Αμήν. Βρέχει ασταμάτητα!
Σχολιάστε ελεύθερα!