φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα, καλή πραγματικότητα!
Εάν το πρωταρχικό μέλημα του Κυρίου, εκλαμβανομένου ως προσωποποίηση της κοινωνικής Κυριαρχίας, είναι η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, που εξασφαλίζει Ισχύ και Πλούτο, υπάρχει κάποιο άλλο, πρωταρχικότερο: η διαιώνιση, η συνέχιση, η ενίσχυση της Κυριαρχίας. Με βάση αυτή τη διάκριση, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε την ύπαρξη δύο περιόδων της Κυριαρχίας, το κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου της μιας και η διαιώνιση, (διευρυμένη) αναπαραγωγή της άλλης. Όταν η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου πραγματοποιείται απρόσκοπτα, άλλοτε με τη βία (φεουδαλισμός) κι άλλοτε με το εμπόρευμα/χρήμα (καπιταλισμός), η διαιώνιση της Κυριαρχίας είναι υπαρκτή αλλά υπόρρητη.
Είμαστε λοιπόν βέβαιοι ότι ο Κύριος εκλαμβάνει τον συλλογικά παραγόμενο (μελλοντικό) κοινωνικό πλούτο ως (μελλοντική) λεία. Όταν μειώνεται ή διαφαίνεται στον κοινωνικό ορίζοντα ότι θα μειωθεί η λεία, ο Κύριος στρέφει την προσοχή του και την εστίασή του στην αναπαραγωγή της Κυριαρχίας. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση: η εποχή της αναπαραγωγής της Κυριαρχίας διαδέχεται την εποχή της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου. Πρόκειται για μια στρατηγική του Κυρίου που ερείδεται επί της πρόγνωσης της Σχολής του Σικάγου, των θεωρητικών του νεοφιλελευθερισμού (Φρίντμαν και Χάγιεκ) ότι η μακροπρόθεσμη εξέλιξη του καπιταλισμού θα ήταν η συρρίκνωσή του και ίσως η κατάρρευσή του, τη στιγμή που ο Ρούζβελτ έσωζε τον καπιταλισμό με τη Νέα Συμφωνία (New Deal) με τον αμερικάνικο λαό και ο φασισμός/ναζισμός επιχειρούσε και αυτός να σώσει τον καπιταλισμό μέσω της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου και της εξόντωσης των περιττών πληθυσμών του Μεσοπολέμου, δηλαδή των ανέργων.
Η από το 1973 συνεχής ποσοστιαία μείωση της ετήσιας αύξησης του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Προϊόντος, του Παγκόσμιου Κοινωνικού Πλούτου μας αναγκάζει να διατυπώσουμε την πρόγνωση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια παγκόσμια ύφεση που θα διαρκέσει για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα – καθ΄ όλη τη διάρκεια του 21ου αιώνα! Αλλά μια ύφεση πολλών δεκαετιών δεν είναι πια ύφεση αλλά συρρίκνωση του καπιταλισμού που ενδέχεται να μετεξελιχτεί σε κατάρρευση εάν ο Κύριος δεν μπορέσει να σώσει τον καπιταλισμό, όπως το έκανε στο παρελθόν. Τι σημαίνει όμως σώζω τον καπιταλισμό;
Σημαίνει αποτρέπω την κοινωνική επανάσταση. Αυτό έκανε ο Ρούζβελτ, αυτό έκανε ο φασισμός/ναζισμός. Αυτά είναι τα δύο μοντελάκια της διάσωσης του καπιταλισμού, της αποτροπής της κατάλυσης της καπιταλιστικής Κυριαρχίας: ο συμβιβασμός, η τακτική υποχώρηση και η καταστροφή/εξόντωση. Τα δύο αυτά μοντελάκια είναι οι ορατές πλευρές δύο στρατηγικών του Κυρίου. Η μία (Κράτος Πρόνοιας, Ευημερίας) ισχυρίζεται ότι ο Κύριος είναι ανίσχυρος έναντι των Υποτελών και ότι η αδυναμία αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την παραχώρηση κοινωνικού πλούτου, ελευθεριών και δικαιωμάτων. Η άλλη (φασισμός, ναζισμός) ισχυρίζεται ότι η συντριπτική οπλική υπεροχή έχει εξοβελίσει ανεπιστρεπτί την αδυναμία του παρελθόντος και ότι δεν συντρέχει απολύτως κανένας λόγος για συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Οι νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου υποστηρίζοντας ότι η στρατηγική του συμβιβασμού, της τακτικής υποχώρησης δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε μια περίοδο συρρίκνωσης του καπιταλισμού, την οποία έβλεπαν μπροστά τους και λόγω της εφαρμογής της τεχνοεπιστήμης στην καπιταλιστική παραγωγή και ότι θα έπρεπε οι συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις να ξεριζωθούν (Ρίγκαν, Θάτσερ).
Σήμερα, ο τεράστιος και συλλογικά παραγόμενος παγκόσμιος κοινωνικός πλούτος παράγεται από ολοένα και λιγότερα χέρια και μέσα σε ολοένα και μικρότερο χρονικό διάστημα. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: τεράστιος πλούτος από τη μια, τεράστιες στρατιές ανέργων από τη άλλη, στρατιές που γίνονται ολοένα και πολυπληθέστερες. Εάν εφαρμόσουμε τη στρατηγική του συμβιβασμού και της τακτικής υποχώρησης, τότε θα φτάσουμε στης εξής απαράδεκτη για τον καπιταλιστή Κύριο κατάσταση: να εργαζόμαστε όλοι και όλες πολύ λιγότερο – ας πούμε τέσσερις ώρες. Το ότι θα μπορούσε να υπάρχει καπιταλισμός, με μικρά ή μεγάλα κέρδη, με τετράωρη καθολική εργασία είναι κάτι που δεν το αποκλείουμε· εκείνο που αποκλείουμε με την πιο αποφασιστική βεβαιότητα είναι ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, τον Θεό μπάρμπα να έχουμε. Κι αυτό διότι ο Κύριος γνωρίζει ότι κάθε μείωση του χρόνου εργασίας θα επιφέρει την ανάγκη περαιτέρω μείωσης με ολέθριες συνέπειες: την υποχώρηση της ηθικής της εργασίας, της θυσίας και του καθήκοντος – αλλά η υποχώρηση αυτή είναι ήδη πραγματικότητα. Ο Ντάνιελ Μπελ θεώρησε ότι η υποχώρηση αυτή είναι μια βασική αντίφαση του καπιταλισμού (Ο πολιτισμός της μεταβιομηχανικής Δύσης).
Η εμμονή του Κυρίου να αυξάνει τον χρόνο εργασίας και συνταξιοδότησης σε μια εποχή συνεχούς αύξησης του αριθμού των ανέργων δεν μας καταπλήσσει. Είναι μια εκδήλωση της στρατηγικής Του. Ο Κύριος γνωρίζει ότι υπάρχουν μπροστά μας δυο δρόμοι: ο δρόμος της καθολικής απασχόλησης μέσω της δραστικής μείωσης του χρόνου εργασίας και ο δρόμος της εξόντωσης των ανέργων. Ο πρώτος δρόμος απορρίπτεται παντελώς. Ακόμα και από τους υπέρμαχους του συμβιβασμού και της υποχώρησης – εκτός από κάποιους αιθεροβάμονες, όπως ο Πωλ Κρούγκμαν που δεν έχει πάρει μυρωδιά τι γίνεται!
Ο Κύριος θεωρεί ότι το ζήτημα της μείωσης του χρόνου εργασίας ως του μόνου τρόπου επίτευξης της καθολικής απασχόλησης, ως του μόνου τρόπου επίλυσης της ανεργίας, θα εμφανιστεί, αργά ή γρήγορα. Για τον Κύριο, η εξέλιξη αυτή είναι ταυτόσημη με την κοινωνική επανάσταση. Επιδιώκει και βούλεται όμως να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο. Υπάρχουν δύο τρόποι να το πετύχει:από τη μια η επιβολή της σπάνης, η προγραμματισμένη και συνειδητή καταστροφή κοινωνικού πλούτου, και η εξόντωση των ανέργων. Η στρατηγική του Κυρίου είναι η εξής: η δημιουργία προϋπόθεσεων ώστε οι Υποτελείς Παραγωγοί να μην μπορέσουν να φτάσουν στο σημείο, να μην τους το επιτρέπουν οι συνθήκες να θέσουν ζήτημα μείωσης του χρόνου εργασίας. Ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις: είναι η σπάνη και ο εκφοβισμός -μέσω της ήπιας και κατόπιν της βίαιης εξόντωσης των περιττών και επικίνδυνων πληθυσμών. Αυτή, φίλες και φίλοι είναι η προληπτική αντεπανάσταση: η δημιουργία συνθηκών ώστε να μην θελήσουμε και να μην μπορέσουμε να επαναστατήσουμε, να επιλύσουμε δηλαδή τα κοινωνικά προβλήματα. Και όπου υπάρχει αντεπανάσταση, εκεί υπάρχει και καταστολή. Σε αυτή την περίπτωση, πρόκειται για προληπτική καταστολή.
Η σπάνη επιβάλλεται με την λιτότητα, η οποία θα εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη, με πιλοτικό πρόγραμμα την επιβολής της λιτότητας στο Ελλάντα. Ο φόβος εμπεδωνεται με τους τρόπους που είναι γνωστοί: με τις απειλές, με τους εκβιασμούς, με την επίδειξη ισχύος, με την ίδια τη λιτότητα, με την περιστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων και άλλα πολλά. Ο εκφοβισμός επιβάλλεται με την καταστολή του πολυπρόσωπου Κράτους.
Ο ναζισμός είναι μια πτυχή της προληπτικής αντεπανάστασης, της προληπτικής καταστολής. Πρόκειται για μια προτερόχρονη αποκάλυψη της στρατηγικής του Κυρίου: εκφοβισμός των Υποτελών σήμερα, ώστε να δεχτούν την λιτότητα και την υποταγή, εξόντωσή τους αύριο. ‘
Από δω και πέρα, ο Κύριος δεν μπορεί πλέον να είναι δημοκράτης, κεϊνσιανός, ανεκτικός, υποχωρητικός, συμβιβαστικός, διαλλακτικός, αγαθός και φιλάνθρωπος:
θα είναι μόνο ναζιστής
ζούμε την Αποκάλυψη του Κυρίου
Θα τα ξαναπούμε σε μια βδομάδα.
Σχολιάστε ελεύθερα!