φίλες και φίλοι, καλή πραγματικότητα! (γαμάτη ευχή)
Εάν είχα χρόνο και διάθεση, και γνώσεις βέβαια, θα έγραφα ένα βιβλίο με τον τίτλο ‘πολύ ευχάριστα νέα’, στο οποίο θα παρουσίαζα μερικούς από τους κομβικούς μετασχηματισμούς που εκτυλίσσονται (αυτό το ‘λαμβάνουν χώρα΄ποτέ μου δε το χώνεψα) στις μέρες μας και προκαλούν θλίψη και απόγνωση σε κάποιους, σε άλλους όμως χαρά και ενθουσιασμό. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανεργία.
‘Für die Illusion bleibt charakteristisch die Ableitung aus menschlichen Wünschen’, χαρακτηριστικό της αυταπάτης παραμένει το ότι είναι παράγωγο των ανθρωπίνων επιθυμιών, γράφει ο Σιγισμούνδος Φρόιδ στην αρχή του έκτου κεφαλαίου σΤο μέλλον μιας αυταπάτης (μτφρ. Δ. Νταβέας, δίγλωσση εκδ. Printa).Και συνεχίζει, λίγο πιο κάτω: ‘Μια νέα αστικής οικογένειας μπορεί για παράδειγμα, να τρέφει την αυταπάτη ότι θα έρθει να την πάρει ένας πρίγκιπας. Είναι δυνατόν, κάποια περιστατικά αυτού του είδους να έχουν συμβεί. Ότι κάποια μέρα θα έρθει ο Μεσσίας και θα θεμελιώσει έναν χρυσό αιώνα, είναι σαφώς λιγότερο πιθανόν΄. Θα συσχετίσουμε κι εμείς, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, την αυταπάτη με την ανθρώπινη επιθυμία και θα σκεφτούμε ότι το γεγονός πως άλλοι θλίβονται κι άλλοι χαίρονται οφείλεται, όσον αφορά το ζήτημα της ανεργίας, στην ύπαρξη αντικρουόμενων επιθυμιών.
Θα κάνω μια σύντομη παρέκβαση και θα επισημάνω κάτι που θα το έχετε επισημάνει και εσείς. Τα τελευταία τρία χρόνια αυξάνονται εντυπωσιακά οι ισπανικές εξαγωγές (και οι ελληνικές για το ’11 και το ’12, παρακαλώ!), θέσεις εργασίας όμως δεν δημιουργούνται. Ταυτόχρονα, ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται διαρκώς, και στην Ισπανία και την Ελλάδα. Οι εξελίξεις αυτές χρήζουν κάποιας εξήγησης. Θα το επιχειρήσω. Οι εξαγωγές αυξάνονται λόγω του παγκόσμιου καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας και της μείωσης του μισθού. Αυτά που εξάγει κάθε χώρα (καπιταλιστική εθνική οικονομία, να εξηγούμαστε), τα παράγει μόνο αυτή – όχι όμως πάντα. Μόνο ένα μέρος (μικρό ή μεγάλο, ανάλογα με το μέγεθος της εθνικής αγοράς) προορίζεται για εσωτερική κατανάλωση, το υπόλοιπο, το μεγαλύτερο, εξάγεται. Η επιδίωξη των καπιταλιστικών εθνικών οικονομιών είναι η όσον το δυνατόν χαμηλή τιμή των εισαγόμενων προϊόντων, και μάλιστα εάν πρόκειται για είδη πρώτης ανάγκης ή διαρκή καταναλωτικά αγαθά – για να αποφύγουν την αύξηση του μισθού των δικών τους εργατών. Ο μόνος τρόπος να εξαγάγουμε φτηνά φάρμακα στη Γερμανία, λόγου χάριν, είναι η μείωση του μισθού στις ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες. Κι αυτό, όπως ξέρετε, γίνεται στις μέρες μας. Οδεύουμε λοιπόν ολοταχώς προς αυτήν την κατάσταση: ό,τι καταναλώνουμε θα προέρχεται από κάποια εξαγωγική βιομηχανία, είτε ‘εγχώρια’ είτε ‘ξένη’. Αυτός είναι ο παγκόσμιος καπιταλιστικός καταμερισμός της εργασίας. Στη Αμερική, ας πούμε, τρώνε στραγγιστό γιαουρτάκι ΦΑΓΕ, έχουν ξετρελαθεί τα αμερικανάκια, το οποίο παράγεται εντώ στο Ελλάντα και μεταφέρεται δεν ξέρω πως – με αεροπλάνια και βαπόρια;
Όμως, ο κοινωνικός πλούτος δεν παράγεται μόνο από εξαγωγικές βιομηχανίες. Παράγεται και από μικρές ή μεσαίες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Όλες αυτές οι επιχειρήσεις θα κλείσουν, κλείνουν. Η εκκαθάριση αυτών των αδύναμων κεφαλαίων προκαλεί δύο συνέπειες: από τη μια αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων κι από την άλλη αυξάνεται η παραγωγή των εξαγωγικών βιομηχανιών, χωρίς όμως να δημιουργούνται θέσεις εργασίας, λόγω της εφαρμογής της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή.
Θα μάθατε ότι κλείνει ένα εργοστάσιο της Ford στο Βέλγιο, ότι όλες οι αυτοκινητοβιομηχανίες μειώνουν την παραγωγή και απολύουν εργάτες, η Πεζό για παράδειγμα και ασφαλώς δεν είναι η μόνη. Τα πιο ευχάριστα νέα θα μας έρθουν σε λίγους μήνες από τη Γερμανία (πολύ έγκυρες πληροφορίες, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα – πληροφορίες από φίλους και γνωστούς που εργάζονται στην Οπελ, τη Φολκς Βάγκεν και τη Μπεμβέ. . .). Οι αυτοκινητοβιομηχανίες, όχι μόνο οι γερμανικές, θα απολύσουν δεκάδες χιλιάδες εργάτες τους επόμενους μήνες, οι άνεργοι θα παίρνουν 900 εβρά για τρία χρόνια και μετά θα τρώνε σκυλοτροφές στα παγκάκια των πάρκων – το έχω δει στο Βερολίνο. Το επαναλαμβάνω: δεν θα ήθελα να ζω στη Γερμανία το 2020! Εκείνο που με ενοχλεί περισσότερο είναι η αθεράπευτη λατρεία των Γερμανών (Υποτελών) για το Κράτος, η οποία λατρεία θα μετεξελιχτεί αναπόφευκτα σε αυταπάτη πρώτου μεγέθους – αυτή η θρησκευτική του παρελθόντος και του παρόντος θα αναδειχτεί σε παρωνυχίδα. Το Τέταρτο Ράιχ δεν έχει εμφανιστεί ακόμα, οσονούπω. . .
Πρέπει να ζυμώσω, θα συνεχίσω αύριο.
Σχολιάστε ελεύθερα!