αδερφε καλα τα λες και καλα τα γραφεις, ωστοσο εχω μια απορια. εστω οτι γινοντουσαν οσα προτεινεις, αυτο δε θα οδηγούσε αναπόφευκτα τον Κυριο (με τη βοηθεια φυσικά των εθελοδουλόμπατσών του, οι οποίοι πάντα θα υπάρχουν) στην άμεση και χωρις όρια χρήση της υλικής του ισχύος. Για να το πω αλλιώς: ποιος σου λέι ότι συντομα, όσοι από εμάς επιζούσαν από την επίθεση Του, δε θα δουλεύαμε στις γαλέρες με σιδερένιες μπάλες στα πόδια; Να σημειώσω ότι η ψαλίδα μεταξύ των μέσων επιβολής του Κυρίου και αυτών των υποτελών εχει ανοίξει πολύ τους τελευταίους αιώνες και συνεχίζει…
Αγαπητέ Pablo, λέω και γράφω ότι οι δυνατότητες της εποχής μας είναι η δυνατότητα να παραγάγουμε τον κοινωνικό πλούτο που προορίζεται για την ικανοποίηση των αναγκών (όχι των επιθυμιών!) με μια εργασία γύρω στους δυο μήνες το χρόνο. Ο Κύριος αυτό το γνωρίζει, όχι όμως και οι Υποτελείς, ούτε καν τα εναπομείναντα ερείπια της Αριστεράς. Εάν το συνειδητοποιήσουν και οι Υποτελείς, που δεν νομίζω, θα πρέπει να πολεμήσουν, όχι να αγωνιστούν ή να παλέψουν ή να διαδηλώσουν. Νομίζω ότι δεν θα το κάνουν ούτε αυτό. Εξεγέρσεις και ταραχές θα γίνουν, αλλά θα είναι παντελώς αναποτελεσματικές, Εάν πολεμήσουν θα έχουν μπροστά τους έναν πανίσχυρο,ενδεή, ανηλεή και αδίστακτο εχθρό, το ενδεχόμενο όμως συμβιβασμού δεν μπορώ να το αποκλείσω.
Προσώρας, δεν διακρίνω ούτε την συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων της εποχής από τους Υποτελείς, ούτε τη διάθεση για διεξαγωγή κοινωνικού πολέμου. Αυτό που μας απομένει είναι η έξοδος – σε αυτό το σημείο συμφωνώ με τους Νεγκρι και Χαρντ. Την αποκαλώ κομμουνιστική έξοδο και θα γράψω κάτι αυτές τις μέρες.
Συμφωνω πως λιγη δουλεια αρκει, για τους ασκημενους. Για τους υποτελεις ομως, ειναι πιο πιθανο να κερδισουν τον πολεμο στον οποιο αναφερεσαι, παρα να μπορεσουν να χαραξουν ενα εστω θολο συνορο μεταξυ αναγκης και επιθυμίας. Μηπως εξαλλου η μεγαλυτερη αναγκη μας ειναι να επιθυμούμε;
κανεις μεγαλο λαθος αγαπητε αντικυριε,
διοτι εχουν στα χερια τους απιστευτη τεχνολογια
για χιλιαδες χρονια τωρα και μπορουν να σε κανουν να βασανιζεσαι για μια ζωη
ο μαρξ ηταν ενας μπουρδολογος
και καταφερε να αποπροσανατολισει τον κοσμο
οπως κι εσυ με τα φληναφηματα σου
Pablo, τα όρια μεταξύ ανάγκης και επιθυμίας είναι πολύ δυσδιάκριτα, αν και η ανάγκη αναφέρεται σε βιολογικές ανάγκες που μπορούν να προσδιοριζούν κάπως με σαφήνεια. Διότι αν εγώ αρκούμαι και είμαι ευχαριστημένος με ένα πιάτο φασολάδα, όσους αστακούς και να φάει ένας βιομήχανος θα χορτάσει κάποια στιγμή. Και εμετικό να πάρει και να ξεράσει τους προηγούμενους και να φάει κι άλλους, πόσες φορές θα ξεράσει γαμώ το κερατό μου; Και σε χρυσή λεκάνη να χέζει, πόσες φορές τη μέρα θα νιώσει ηδονή στη κωλοτρυπίδα του; Αλλά άμα είναι για εβρά, τελειωμό δεν έχει η επιθυμία Του. Οι ανάγκες περιορίζονται από τη φύση τους,η επιθυμία δεν έχει όρια, πρέπει να τα βάλουμε εμείς – εκτός από την επιθυμία και στην ελευθερία, αυτό νομίζω ότι μας έκανε ανθρώπους. Άρα, κατά τη γνώμη μου, είναι αντίφαση εν τοις όροις η ανάγκη της επιθυμίας.
Εάν όμως εννοείς την επιθυμία που προέρχεται από το ασυνείδητο, τότε, ναι, συμφωνώ, η μεγαλύτερη ανάγκη μας είναι να επιθυμούμε. Επανεμφανίζεται όμως και πάλι το ζήτημα των ορίων, ίσως πιο επιτακτικά. Πάντως, το θέμα που θίγεις, είναι ένα από το καίρια.
Καλή μου Iro, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια τριαντάχρονη Ελληνίδα θα με συνέκρινε με τον Μαρξ! Η γενναιόδωρη όμως σύγκριση αδικεί τον Μαρξ, τον οποίο τον διαβάζουνε και τον μελετούνε σε όλον τον κόσμο, όπως καλή ώρα εσύ, ενώ εγώ δεν είμαι διάσημος ούτε στην Αλεξανδρούπολη, να μη μιλήσω για τη γειτονιά μου που με κοιτάνε όλοι με μισό μάτι. Μην ανησυχείς λοιπόν, δεν κινδυνεύει ο Κύριός σου και προστάτης σου.
Ειναι οντως ενα καιριο ζητημα. Κατα μια εννοια ισως ειναι Το ζητημα, καθοσον αν μπορουσαμε να βιωνουμε σταθερα τις αναγκες και να περι-οριζουμε κατα βουληση τις επιθυμιες, οι σχεσεις μας θα ηταν απλες και η συμβιωση ευκολη. Ωστοσο κατι τετοιο δεν συμβαινει και την αιτια πρεπει να την αναζητησουμε στη επενδυση των παντων με σημασια. Αυτο χαρακτηριζει τον ανθρωπο, εκτος από αυτό που αναφέρεις. Καθαρη αναγκη υπάρχει μονο αφαιρετικά, π.χ. αναγκη για τροφη, οταν αυτή γινεται συγκεκριμένη επενδύεται με σημασια και κατά συνέπεια εμπλέκεται σε σχεσεις, π.χ. η φασολάδα και ο αστακός δεν ειναι απλά τροφές αλλά και έννοιες φορτισμένες με νοημα, οπως φαινεται κι από τον τρόπο που τις χρησιμοποιεις. Και το περιέργο ειναι ότι αυτό το νοημα αποικίζει και την ιδια την “αναγκη για τροφή”, γιατί κατα τη μονιστική μου θεση, ο ανθρωπος ειναι μια ενιαία βιολογικο-φυχολογικο-πνευματική οντοτητα.
αδερφε καλα τα λες και καλα τα γραφεις, ωστοσο εχω μια απορια. εστω οτι γινοντουσαν οσα προτεινεις, αυτο δε θα οδηγούσε αναπόφευκτα τον Κυριο (με τη βοηθεια φυσικά των εθελοδουλόμπατσών του, οι οποίοι πάντα θα υπάρχουν) στην άμεση και χωρις όρια χρήση της υλικής του ισχύος. Για να το πω αλλιώς: ποιος σου λέι ότι συντομα, όσοι από εμάς επιζούσαν από την επίθεση Του, δε θα δουλεύαμε στις γαλέρες με σιδερένιες μπάλες στα πόδια; Να σημειώσω ότι η ψαλίδα μεταξύ των μέσων επιβολής του Κυρίου και αυτών των υποτελών εχει ανοίξει πολύ τους τελευταίους αιώνες και συνεχίζει…
Αγαπητέ Pablo, λέω και γράφω ότι οι δυνατότητες της εποχής μας είναι η δυνατότητα να παραγάγουμε τον κοινωνικό πλούτο που προορίζεται για την ικανοποίηση των αναγκών (όχι των επιθυμιών!) με μια εργασία γύρω στους δυο μήνες το χρόνο. Ο Κύριος αυτό το γνωρίζει, όχι όμως και οι Υποτελείς, ούτε καν τα εναπομείναντα ερείπια της Αριστεράς. Εάν το συνειδητοποιήσουν και οι Υποτελείς, που δεν νομίζω, θα πρέπει να πολεμήσουν, όχι να αγωνιστούν ή να παλέψουν ή να διαδηλώσουν. Νομίζω ότι δεν θα το κάνουν ούτε αυτό. Εξεγέρσεις και ταραχές θα γίνουν, αλλά θα είναι παντελώς αναποτελεσματικές, Εάν πολεμήσουν θα έχουν μπροστά τους έναν πανίσχυρο,ενδεή, ανηλεή και αδίστακτο εχθρό, το ενδεχόμενο όμως συμβιβασμού δεν μπορώ να το αποκλείσω.
Προσώρας, δεν διακρίνω ούτε την συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων της εποχής από τους Υποτελείς, ούτε τη διάθεση για διεξαγωγή κοινωνικού πολέμου. Αυτό που μας απομένει είναι η έξοδος – σε αυτό το σημείο συμφωνώ με τους Νεγκρι και Χαρντ. Την αποκαλώ κομμουνιστική έξοδο και θα γράψω κάτι αυτές τις μέρες.
Συμφωνω πως λιγη δουλεια αρκει, για τους ασκημενους. Για τους υποτελεις ομως, ειναι πιο πιθανο να κερδισουν τον πολεμο στον οποιο αναφερεσαι, παρα να μπορεσουν να χαραξουν ενα εστω θολο συνορο μεταξυ αναγκης και επιθυμίας. Μηπως εξαλλου η μεγαλυτερη αναγκη μας ειναι να επιθυμούμε;
κανεις μεγαλο λαθος αγαπητε αντικυριε,
διοτι εχουν στα χερια τους απιστευτη τεχνολογια
για χιλιαδες χρονια τωρα και μπορουν να σε κανουν να βασανιζεσαι για μια ζωη
ο μαρξ ηταν ενας μπουρδολογος
και καταφερε να αποπροσανατολισει τον κοσμο
οπως κι εσυ με τα φληναφηματα σου
Pablo, τα όρια μεταξύ ανάγκης και επιθυμίας είναι πολύ δυσδιάκριτα, αν και η ανάγκη αναφέρεται σε βιολογικές ανάγκες που μπορούν να προσδιοριζούν κάπως με σαφήνεια. Διότι αν εγώ αρκούμαι και είμαι ευχαριστημένος με ένα πιάτο φασολάδα, όσους αστακούς και να φάει ένας βιομήχανος θα χορτάσει κάποια στιγμή. Και εμετικό να πάρει και να ξεράσει τους προηγούμενους και να φάει κι άλλους, πόσες φορές θα ξεράσει γαμώ το κερατό μου; Και σε χρυσή λεκάνη να χέζει, πόσες φορές τη μέρα θα νιώσει ηδονή στη κωλοτρυπίδα του; Αλλά άμα είναι για εβρά, τελειωμό δεν έχει η επιθυμία Του. Οι ανάγκες περιορίζονται από τη φύση τους,η επιθυμία δεν έχει όρια, πρέπει να τα βάλουμε εμείς – εκτός από την επιθυμία και στην ελευθερία, αυτό νομίζω ότι μας έκανε ανθρώπους. Άρα, κατά τη γνώμη μου, είναι αντίφαση εν τοις όροις η ανάγκη της επιθυμίας.
Εάν όμως εννοείς την επιθυμία που προέρχεται από το ασυνείδητο, τότε, ναι, συμφωνώ, η μεγαλύτερη ανάγκη μας είναι να επιθυμούμε. Επανεμφανίζεται όμως και πάλι το ζήτημα των ορίων, ίσως πιο επιτακτικά. Πάντως, το θέμα που θίγεις, είναι ένα από το καίρια.
Καλή μου Iro, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια τριαντάχρονη Ελληνίδα θα με συνέκρινε με τον Μαρξ! Η γενναιόδωρη όμως σύγκριση αδικεί τον Μαρξ, τον οποίο τον διαβάζουνε και τον μελετούνε σε όλον τον κόσμο, όπως καλή ώρα εσύ, ενώ εγώ δεν είμαι διάσημος ούτε στην Αλεξανδρούπολη, να μη μιλήσω για τη γειτονιά μου που με κοιτάνε όλοι με μισό μάτι. Μην ανησυχείς λοιπόν, δεν κινδυνεύει ο Κύριός σου και προστάτης σου.
Ειναι οντως ενα καιριο ζητημα. Κατα μια εννοια ισως ειναι Το ζητημα, καθοσον αν μπορουσαμε να βιωνουμε σταθερα τις αναγκες και να περι-οριζουμε κατα βουληση τις επιθυμιες, οι σχεσεις μας θα ηταν απλες και η συμβιωση ευκολη. Ωστοσο κατι τετοιο δεν συμβαινει και την αιτια πρεπει να την αναζητησουμε στη επενδυση των παντων με σημασια. Αυτο χαρακτηριζει τον ανθρωπο, εκτος από αυτό που αναφέρεις. Καθαρη αναγκη υπάρχει μονο αφαιρετικά, π.χ. αναγκη για τροφη, οταν αυτή γινεται συγκεκριμένη επενδύεται με σημασια και κατά συνέπεια εμπλέκεται σε σχεσεις, π.χ. η φασολάδα και ο αστακός δεν ειναι απλά τροφές αλλά και έννοιες φορτισμένες με νοημα, οπως φαινεται κι από τον τρόπο που τις χρησιμοποιεις. Και το περιέργο ειναι ότι αυτό το νοημα αποικίζει και την ιδια την “αναγκη για τροφή”, γιατί κατα τη μονιστική μου θεση, ο ανθρωπος ειναι μια ενιαία βιολογικο-φυχολογικο-πνευματική οντοτητα.