– Φωνάζει; Γιατι φωνάζει;
– Επειδή μιλάμε και κάνουμε φασαρία.
– Όλα τα παιδιά;
– Όλα, μπαμπά. Εκτός από τα τρία μουσουλμανάκια.
– Δεν κάνουν φασαρία τα μουσουλμανάκια;
– Όχι. Αλλά μόλις όμως χτυπήσει το κουδούνι χτυπιούνται και κλωτσιούνται.
– Και τι κάνετε όταν φωνάζει;
– Σταματάμε για λίγο και μετά αρχίζουμε πάλι.
– Κι εσύ μιλάς και φωνάζεις;
– Κι εγώ, ρε μπαμπά, τί είμαι εγώ να μη μιλάω και να μη κάνω φασαρία;
– Τη λυπάσαι τη Κυρία όταν φωνάζει και κοκκινίζει;
– Δε ξέρω.
– Δε μου λες, Αποστολία, τι σου αρέσει πιο πολύ, να παίζεις και να μιλάς με τα άλλα τα παιδιά ή να είσαι ακίνητη στην καρέκλα και να μη μιλάς;
– Μπαμπά, το αγαπημένο μου μάθημα είναι η γυμναστική γιατί είμαστε έξω και τρέχουμε και παίζουμε.
Μπαμπά, να σου πω κάτι?
Ναι Φίλιππε, πες μου.
Σκέφτηκα να μην πηγαίνω στο σχολείο, τι λες εσύ.
Θες να μου πεις, γιατί να μην πηγαίνεις σχολείο.
Αφού δεν περνάω καλά, δεν παίζουμε καθόλου, μόνο λίγο στο διάλειμμα, δεν προλαβαίνουμε.
Σε καταλαβαίνω, αλλά ξέρεις ότι αν δεν πηγαίνεις, δεν θα μάθεις να διαβάζεις…
Ρε μπαμπά, να έρθεις κι εσύ να πούμε στη διευθύντρια, να βάλει τσουλήθρες για να κατεβαίνουμε από την αίθουσα, να έχουμε παιχνίδια στην αυλή, να κάνουμε μεγάλα διαλείμματα, έτσι θα μάθουμε να διαβάζουμε εύκολα.
Φίλιππε, σκέφτεσαι σωστά, πιστεύω όμως ότι χρειάζεται να συζητήσετε με τους φίλους και συμμαθητές σου και τότε όλοι σας να ζητήσετε από την δ/τρια και τους δασκάλους να σας ακούσουν.
Μπαμπά, χωρίς μπαμπάδες και μαμάδες δεν μπορούμε να συζητήσουμε, γιατί θα κάνουμε φασαρία, αλλά μπορείς εσύ να μιλήσεις με τους γονείς των φίλων μου και όλοι μαζί να τα φτιάξουμε αυτά, έ τι λες!
Υ.γ. Ο διάλογος με τον Φίλιππο (τρίτη τάξη φέτος) έγινε 3-4 μέρες πριν την έναρξη της σχ. χρονιάς.