φίλες και φίλοι, καλή μας μέρα, καλή μας εβδομάδα, καλό μας μήνα, ευτυχές το νέο έτος, το οποίο αρχίζει κάθε μέρα
Ζω δυο απορίες.
Ως συνεπές μέλος του ‘Συνδέσμου για την κατάργηση του ρήματος Έχω’ δεν μπορώ να γράψω ‘ έχω δύο απορίες ‘ ή ακόμα και ‘ζω με δύο απορίες’. Ζω δυο απορίες, επί του
θέματος που μας απασχολεί – δεν είναι δύο όμως οι απορίες συνολικά, είναι πάρα πολλές. Η πρώτη: πως να ονομάσουμε τον άνδρα ή τη γυναίκα που ζώνεται με εκρηκτικά και εκρήγνυται μέσα στο πλήθος; Είναι δράστης, θύτης αλλά είναι και θύμα. Να τον πω καμικάζι; Δεύτερη: Ενώ μεταξύ των ανωτέρω καμικάζι υπάρχουν και γυναίκες, γιατί μόνο άνδρες παίρνουν ένα όπλο και καθαρίζουν όσους μπορούν σε θέατρο, σχολείο, συναυλία, κλπ; Θα υπάρξει ποτέ γυναίκα που θα προκαλέσει τον όλεθρο με αυτόν τον τρόπο; Δε νομίζω! Γιατί όμως δεν θα υπάρξει;
Εάν χαρακτήρισα τον τύπο που όλως αιφνιδίως και ακαριαίως σπέρνει τον όλεθρο με ένα όπλο ‘ζωντανή βόμβα’, ο χαρακτηρισμός αυτός είναι πολύ πιο κατάλληλος για αυτούς ή αυτές που ζώνονται και πυροδοτούν εκρηκτικά εν μέσω πλήθους, πεζή ή οχούμενοι. Και είναι πιο κατάλληλος διότι εάν στην πρώτη περίπτωση οι σφαίρες, τα βλήματα, δεν είναι παρά υλοποιημένο μίσος, προφανώς προκαλούμενο από τόσες και τόσες ταπεινώσεις που υπέστησαν, όπως όλοι και όλες άλλωστε, στη δεύτερη περίπτωση εκτός από τα βλήματα-μίσος εκσφενδονίζονται και τεμάχια του σώματος του δράστη-θύματος. Στην περίπτωση των καμικάζι, ο πολεμιστής γίνεται τα μάτια της βόμβας-αεροπλάνου, γίνεται ο εκπυρσοκροτητής (καψούλι) αυτής της βόμβας.
Τα αποτελέσματα της έκρηξης της ζωντανής βόμβας, όποια μορφή κι αν παίρνει, είναι ορατά: πτώματα, ακρωτηριασμένοι, υλικές καταστροφές, φωτιά, καπνός, τρόμος, πόνος. Ο δράστης, εάν δεν είναι και θύμα, περιέρχεται στην κατάσταση του νεκροζώντανου, του ζωντανού που ναι μεν είναι ζωντανός αλλά οσονούπω θα είναι νεκρός – θα εκτελεστεί ή θα περάσει την υπολοιπή ζωή του στη φυλακή. Τέλος πάντων. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι διακρίνουμε μια διαδικασία ενεργοποίησης της βόμβας, έκρηξης και πρόκλησης αποτελεσμάτων.
Μιας και η διαδικασία είναι η αυτή και στις περιπτώσεις των κοινωνικών εκρήξεων, τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι μια κοινωνική έκρηξη είναι μια ζωντανή βόμβα του πλήθους, οπότε αναρωτιόμαστε: πως σχηματίζεται η συλλογική ζωντανή βόμβα; Πότε εκρήγνυται; Υπάρχει καψούλι και ποιο είναι; Μπορεί ο Κύριος να την απενεργοποιήσει έγκαιρα; Μπορεί να διαχειριστεί τις συνέπειες; Υπάρχει άραγε μια μηχανική της κοινωνικής έκρηξης; Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε κάποιους υπηρέτες του Κυρίου ως μηχανικούς της έκρηξης;
Δεν θα απαντήσω σήμερα σε αυτά τα ερωτήματα – αύριο, μεθαύριο. . . Σήμερα θα εκθέσω κάποιες σκέψεις που θα μας βοηθήσουν να διατυπώσουμε κάποιες απαντήσεις, κάποιες σκέψεις που αφορούν τη νέα ψυχοσύνθεση, την αλλαγή πλεύσης και προγραμματισμού του Κυρίου ημών. Θεωρώ ότι ο Κύριος των ημερών έχει αναθεωρήσει κάποια πράγματα – θεωρώ δε αυτή την αναθεώρηση πολύ σημαντική. Δεν είναι πολλά, είναι μόνο δύο. Το πρώτο είναι η εμπέδωση της πεποίθησης ότι η σωματική αθανασία είναι ανέφικτη, οπότε το ενδιαφέρον Του εστιάζεται στη διαχείριση του θανάτου των Υποτελών με τρόπους που δεν μπορούσε να τους εφαρμόσει κατά το παρελθόν. Η βιοπολιτική της ζωής γίνεται βιοπολιτική του θανάτου – αντί να εξοντωθεί ο μέγας αντίπαλος και εχθρός, ο Θάνατος, προκρίνεται η εξόντωση των Υποτελών και η μέσω αυτής επίτευξη της αθανασίας της Κυριαρχίας. Η τεχνοεπιστήμη αντί να εξολοθρεύσει τον Θάνατο, να καθυποτάξει ολοσχερώς τη φύση, επέτρεψε την αχρήστευση ενός μεγάλου μέρους των Υποτελών, το οποίο θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο.
Το δεύτερο αφορά τον εξοβελισμό της έκπληξης μέσω της επιβολής της τάξης. Αντιλαμβάνεται ότι εξ ορισμού το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο, τοι μη προσδοκώμενο είναι αδύνατον να εξοβελιστεί. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατον, λόγου χάριν, να αποτρέψει την κοινωνική έκρηξη. Η κοινωνική έκρηξη όμως πετάει στα σκουπίδια την απόπειρα επιβολής της τάξης μέσω αενάως επαναλαμβανομένων πρακτικών. Μπαίνουμε στην τάξη, καθόμαστε στην ουρά χάριν της τάξης, για να είμαστε προβλέψιμοι και ελεγχόμενοι. Εάν όμως η τάξη και η πειθαρχία και ο έλεγχος είναι αδύνατον να επιβληθούν, θα πρέπει να αναμένουμε τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος του Κυρίου από την επιβολή της τάξης στη διαχείριση της όποιας αταξίας προκαλεί η έκπληκη, το απροσδόκητο.
Συνειδητός προγραμματισμός της εξόντωσης των Υποτελών, στον οποίο θα συμβάλλει τα μέγιστα ο νεοναζισμός, και διαχείριση της εκ των κοινωνικών εκρήξεων προκαλούμενης αταξίας: αυτές είναι οι δύο καινοφανείς στρατηγικές επιλογές του Κυρίου ημών. Η πρώτη μας έχει απασχολήσει στο παρελθόν, θα μας απασχολήσει και στο μέλλον, εννοώ το εγγύς μέλλον. Η δεύτερη μας παρωθεί να αναρωτηθούμε: εάν η όποια έκρηξη είναι μια αυτοκαταστροφή μέσω της καταστροφής (ή και καταστροφή μέσω της αυτοκαταστροφής), εάν δεν καταστραφεί η βόμβα δεν μπορεί να καταστρέψει, μήπως η κοινωνική έκρηξη είναι μια αυτοκαταστροφή μέσω της καταστροφής;
Αύριο πάλι
Σχολιάστε ελεύθερα!