φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Τα συμπτώματα της κρίσης είναι τα αποτελέσματα της κρίσης· (για την άνω τελεία, πατάμε Alt και πληκτρολογούμε δεξιά το 0183 – ο Γιώργος μου το έμαθε)· μιας και κρίση σημαίνει ‘απόφαση’, τα αποτελέσματα της κρίσης είναι οι συνέπειες των αποφάσεων του ισχυρού Κυρίου: τα αποτελέσματα αποκαλύπτουν τις επιδιώξεις Του, είναι οι επιδιώξεις Του, είναι η στρατηγική Του. Τι αποφασίζει ο Κύριος; Αποφασίζει να επιδεινώσει όλα τα κοινωνικά προβλήματα για να ενισχύσει τις θέσεις του στον παρατεταμένο διάχυτο κοινωνικό πόλεμο. Και όχι μόνο αυτό· ενισχύει τις θέσεις του επιπλέον διαχειριζόμενος τα αποτελέσματα των αποφάσεων του: επιχειρεί να αποσπάσει την αφοσίωση και την υπακοή των φοβισμένων, αποβλακωμένων και απομονωμένων (ανταγωνιστικών) Υποτελών. Και τα καταφέρνει.
Ο κοινωνικός και πολιτικός συντηρητισμός (υπακοή και αφοσίωση του Υποτελούς προς τον Κύριο, που προέρχεται από τον φόβο, την αποβλάκωση και την απομόνωση) είναι το παρεπόμενο κάθε κρίσης. Τα αποτελέσματα των πρόσφατων κοινοβουλευτικών εκλογών επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη διαδικασία. Όμως, η υπακοή και η αφοσίωση έχουν κάποιο όριο. Ποιὀ είναι αυτό; Το γνωρίζουμε πολύ καλά: όταν η υπακοή και η αφοσίωση αναπαράγει τον πόνο και την εξαθλίωση, την αδυναμία αναπαραγωγής της ζωής, συμβαίνει να μεταστρέφονται ταχύτατα και εκτεταμένα στο αντίθετό τους: την ανυπακοή και την ασέβεια, την απομάκρυνση. Ο φόβος γίνεται τόλμη, η αποβλάκωση γίνεται ευφυΐα, η απομόνωση γίνεται συνεργασία και αλληλεγγύη.
Θα έλεγα ότι αυτή η σε πολύ σχετικά μικρό χρονικό διάστημα μεταστροφή αναπαράγει τη διαδικασία της ανθρωπογένεσης. Εάν γίναμε άνθρωποι, αποκτήσαμε δηλαδή την επίγνωση του θανάτου, μέσα σε (σχετικά) πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αυτή είναι η άποψή μου, τότε σε αυτές τις στιγμές αναπαράγεται η διαδικασία της ανθρωπογένεσης. Η μεγαλύτερη επανάσταση που κάναμε ποτέ ήταν η ανθρωπογένεση, ο εξοβελισμός του Κακού, ο περιορισμός δηλαδή της ελευθερίας και της επιθυμίας. Το ότι παραμένουμε άνθρωποι, γίναμε 7 δις, δείχνει ότι οι επαναστἀσεις δεν ηττώνται, είναι αδύνατον να ηττηθούν. Διότι αυτό είναι το Κακό, η κατάργηση των ορίων της ελευθερίας και της επιθυμίας. Εάν το Κακό είναι τα βάσανα, τα οποία ασφαλώς προέρχονται από τη διάχυση και γενίκευση της κυριαρχικής σχέσης, το να επιθυμούμε να απαλλασσόμαστε από τα βάσανα είναι ταυτόσημο με το να επιθυμούμε να απαλλασσόμαστε από το Κακό. Η διαπίστωση αυτή, η ανθρωπολογική διάσταση της επανάστασης, δεν είναι ένα αξιολογικό αίτημα. Θα έλεγα, κάπως προκλητικά, ότι η ουσία του ανθρώπου είναι η επανάσταση.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι η μίμηση – διότι και αυτή είναι μια ανθρωπολογική σταθερά. Η μίμηση μετέχει και της επανάστασης και της αντεπανάστασης. Είναι και παρελθόν και μέλλον. Είναι και αποδιοργάνωση, είναι και αναδιοργάνωση. Μπορεί η υπακοή και η αφοσίωση να μεταστρέφονται στο αντίθετό τους, αυτό όμως που παρατηρούμε είναι ότι αυτή η μεταστροφή δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά διότι ο Υποτελής μιμείται τον Κύριο. Και τον μιμείται διότι ο Κύριος έχει καταφέρει να αποικίσει τις πρακτικές και τις σχέσεις των Υποτελών, άρα τον ψυχισμό τους. Το κύριο χαρακτιριστικό αυτής της αποίκισης είναι η ρητή και υπόρρητη παρότρυνση του Υποτελούς να μιμηθεί τον Κύριο, με αποτέλεσμα η μίμηση να γίνεται η δεύτερη φύση του Υποτελούς. Αυτή είναι η δουλοπρέπεια. Ο Υποτελής δεν μπορεί να σπάσει τα δεσμά με τον Κύριό του – όχι δεν θέλει, δεν μπορεί! ‘Υποφέρω τόσο πολύ που δεν μπορώ να είμαι με τους ανθρώπους’, μου εξομολογήθηκε μια φίλη μου ζωγράφος τις προάλλες. Και ο πατέρας μου, που δεν μπορεί να ξεπεράσει την απώλεια της γυναίκας με την οποία έζησε πάνω από πενήντα χρόνια, μου είπε προχτές όταν τον παρακάλεσα να έρθει να μείνει μαζί μας: Θανάση, όπου και να πάω είμαι μόνος.
Θεωρώ όμως ότι στο σημείο μηδέν αναιρούνται τα πάντα: μιμήσεις, πόνος , καταστροφή, απόγνωση, ένδεια, αδιέξοδο. Αν δούμε τη κρίση τοπολογικά, φανταστείτε ένα μεγάλο λάκκο στον οποίο καταλήγουν, κατρακυλούν θα έλεγα, ο ένας μετά τον άλλο. Οι κινέζοι λένε ότι η θάλασσα είναι η βασίλισσα των νερών διότι βρίσκεται πιο χαμηλά από όλα (τα νερά)! Έπιασα πάτο, που λένε. Τι γίνεται όμως εάν αυτοί και αυτές που πιάνουν πάτο είναι πολλοί και πολλές;
Ή θα φαγωθούμε μεταξύ μας ή θα συμβιώσουμε, θα συνεργαστούμε, δηλαδή θα επαναστατήσουμε, δηλαδή, ή θα γίνουμε προάνθρωποι και θα εξαφανιστούμε ή θα γίνουμε άνθρωποι και θα αντιμετωπίσουμε το Κακό. Το οποίο Κακό προσωποποιεί η κυριαρχική σχέση, ο Κύριος. Η κυριαρχική σχέση, ως αρνητικό πάθος, ο εξοβελισμός δηλαδή της συμβίωσης και της συνεργασίας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά εξοβελισμός του τι δεν μπορούμε να επιθυμούμε. Ο Κύριος εξοργίζεται σφόδρα με αυτόν τον περιορισμό και αυτός είναι ο λόγος που λατρεύει την απεριόριστη ελευθερία. Λέει ο Κύριος: είμαι ελεύθερος να επιθυμώ την κατάργηση του θανάτου.
Και αφού δεν μπορεί να τον καταργήσει, εξοντώνει.
Η εξόντωση είναι αντεστραμμένη επιθυμία αθανασίας. Θέλει να είναι αθάνατος (και) για να μη μπορούν να τον καθαρίσουν οι Υποτελείς. Αυτή είναι η παράνοιά του. Η Κυριαρχία τείνει να μας επαναφέρει προς την προανθρώπινη κατάσταση, ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος.
Αυτή είναι η Αποκάλυψη που ζούμε. Όταν αντιληφτούμε ότι ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος θα εκκινήσει η πιο μεγάλη, μετά την ανθρωπογένεση, επανάσταση: αυτή που θα σκάσει μύτη οσονούπω.
Πάω στον κήπο να ποτίσω.
Σχολιάστε ελεύθερα!