φίλες και φίλοι, γειά σας και χαρά σας
ήπια ένα τσάι και λέω να γράψω κάτι. Θα γράψω για τις ζωντανές βόμβες.
Εάν δεχτούμε ότι ο φόνος είναι μια αιφνίδια, άρα βίαιη, διοχέτευση τεραστίων ποσοτήτων άγχους, συσσωρευμένου επί μακρόν, που στρέφεται ενάντια στον ίδιο τον δράστη ή ενάντια, κυρίως, σε άλλους, και αφενός επιφέρει εκτόνωση και ευφορία και αφετέρου μετετρέπεται σε νέα πηγή άγχους, τότε θα πρέπει να επανεξετάσουμε το βλήμα, τη σφαίρα σήμερα. Τι είναι ένα βλήμα, μια σφαίρα; Είναι μια πέτρα, ένα ξύλο, ένα μέταλλο το οποίο κινείται με μεγάλη ταχύτητα προς έναν ζωντανό οργανισμό, τον άνθρωπο στην περίπτωσή μας, τον οποίο μπορεί να τραυματίσει ή να φονεύσει. Μόνο αυτὀ; Ναι, μόνο αυτό εάν ήμασταν κυνηγοί στις πεδιάδες του Κολοράντο πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια.
Θα ἠθελα να ρωτήσω το εξής: πότε στην παγκόσμια ιστορία έχει ξαναγίνει αυτό που γίνεται ολοένα και πιο συχνά, ένα νεαρής ηλικίας αρσενικό παίρνει ένα ή περισσότερα όπλα, εισβἀλλει ως κατακτητής ήρωας και καθαρίζει δεκάδες, παιδιά τα περισσότερα θύματα. Αρσενικά σκοτώνουν παιδιά! Θα το έκανε αυτό ποτέ ένας άνδρας; Ποτέ! Υπάρχει μια παλιά ποιμενική αρχή, την οποία θα ήθελα να σας τη μεταφέρω για να σκεφτούμε επ’ αυτού:
δεν σκοτώνουμε ποτέ γυναίκες και παιδιά, τα δέρνουμε· δεν δέρνουμε ποτέ άνδρες, τους σκοτώνουμε.
Αυτά λέγανε, και λένε, κάποιοι απόγονοι των τσομπαναραίων. Ζωντανή βόμβα είναι αυτό το αρσενικό που σκοτώνει παιδιά και γυναίκες. Παιδί, αγόρι ή κορίτσι, αρσενικό ή θηλυκό, άντρας ή γυναἰκα: δεν έχουμε συνειδητοποιήσει κάποιες ανθρωπολογικής τάξης διαφορές μεταξύ παιδού, αρσενικού/θηλυκού και άνδρας/γυναίκας. Ας πούμε, ο άνδρας και η γυναίκα είναι ανεκτικοί στις εξωσυζικές εμπειρίες του άλλου – το αρσενικό/θηλυκό δεν το επιτρέπει! Πολύ δύσκολο, πολύ κουραστικό να γίνει το αρσενικό άνδρας και το θηλυκό γυναίκα. Δεν είναι από τη φύση της αυτή διαδικασία δύσκολη και κουραστική αλλά είναι έτσι στη σημερινή ποιμενική, πατριαρχική, καπιταλιστική, κομμουνιστική κοινωνία. Ασφαλώς και θα μπορούσε να ήταν περισσότερο ευχάριστη και λιγότερο κουραστική – μαλάκες είμαστε να μην γουστάρουμε να περνάμε καλά; Προς τι αυτή η τόση αυτοκαταστροφή;
Αυτό που γίνεται και θα γίνεται όλο και πιο συχνά και θα κλάψουμε πολλά ακόμα παιδιά και γυναίκες και άνδρες δεν γινόταν ποτέ σε άλλη κοινωνία. Δεν το έκαναν οι Ινδιάνοι κυνηγοί, εκεί που ο 24χρονος αρσενικός αριστούχος φοιτητής της Ιατρικής σκότωσε μέσα στον κηνηματογράφο, μέσα σε μια κομμουνιστικότητα, 12 και τραυμάτισε 60, παιδιά τα περισσότερα που πήγαν να δουν τον Μπάτμαν. Θα μπορούσα να ήμουν κι εγώ εκεί ή εσείς με τα παιδιά σας. . . Τσομπαναραίικη κομμουνιστικότητα ο κινηματογράφος, νταξ’, κομμουνισμός της στάνης, ντάξ’, αλλά κομμουνιστικότητα. Δεν το έκαναν οι Ινδιάνοι κυνηγοί, αυτοί οι άγριοι, οι βάρβαροι, οι πρωτόγονοι, οι άξεστοι! Κυνηγούσαν τους βίσωνες και τους ζητούσαν συγγνώμη που τους σκότωναν! Εμείς γιατί το κάνουμε; Γιατί το κάνουν αυτοί που το κάνουν;
Επανέρχομαι στο ζήτημα της σφαίρας. Εάν ο φόνος είναι αιφνίδια συσσώρευση άγχους, το βλήμα, η σφαίρα είναι ένα κομμάτι του ψυχισμού του θύτη, είναι υλοποιημένο μίσος και άγχος, είναι ένα θραύσμα μιας βόμβας, μιας ζωντανής βόμβας, μιας ζωντανής νάρκης, η νάρκη βόμβα είναι, που έσκασε και σκότωσε και τραυμάτισε. Δεν θα με απασχολήσει το ζήτημα γιατί και πως και που και πότε έσκασε η βόμβα-νάρκη. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κατανοήσω πως συσσωρεύτηκε αυτό το εκρηκτικό ψυχικό υλικό.
Γνωρίζω ότι το άγχος προέρχεται και από τη στέρηση. Η στέρηση προέρχεται και από την καταπίεση. Με λίγα λόγια, η βόμβα είναι το αποτέλεσμα της καταπίεσης και της στέρησης – ντρέπομαι να αναρωτηθώ ποια στέρηση και ποια καταπίεση υπαινίσσομαι, το γνωρίζετε πολύ καλά. Εάν δεν υπήρχε στέρηση και καταπίεση, δεν θα δημιουργούνταν η ζωντανή βόμβα. Αλλά οι ποιμενικές κοινωνίες ήταν οι μόνες κοινωνίες που όλα τα αρσενικά και οι άνδρες ήταν ζωντανές βόμβες! Η ζωντανή βόμβα προέρχεται από τη στέπα – stepii στα ρώσικα σημαίνει έρημος, ερημιά. Συγκρίνετε τον δράστη του Ντένβερ με έναν ήρωα της Ιλιάδας – είναι ντάλε κουάλε, μα την Παναγία! Ο οποίος ήρωας έμπαινε σε ένα χωριό, σκότωνε όλους τους άνδρες και τα παιδιά και τους γέρους και τις γριές και άρπαζε τα ζώα, τις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας και ότι άλλο μπορούσε να μεταφέρει – η Ιλιάδα το λέει και το επαναλαμβάνει κι εγώ το μεταφέρω. Αυτή η εξόντωση και η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου ό λέγεται άγειν και φέρεσθαι.
Θα υποφέρουμε πολύ, θα κουραστούμε πολύ να απαλλαχτούμε , να πάψουμε να παραγάγουμε και να συνορμολογούμε και να οπλίζουμε και να πυροδοτούμε ζωντανές βόμβες. Κατά μία έννοια, είμαστε όλοι και όλες δυνάμει ζωντανές βόμβες. Στην καθημερινότητά μας, με τα ξεσπάσματά μας, απόρροια στέρησης και καταπίεσης, τα κουτσοβολεύουμε, ντάξ’. Αλλά το σημείο που παίρνεις ανάποδες δεν απέχει και πολύ μακριά. Αυτές οι ζωντανές βόμβες είναι τα βίαια ξεσπάσματα του επιθανάτιου ρόγχου του ποιμενισμού, των τελευταίων θλιβερών καταλοίπων του. Τελευταία αλλά στρατηγικής σημασίας. Το πρόβλημα είναι ότι με τον ποιμενισμό κάναμε ένα βήμα πίσω, αταβισμός και παλιμπαιδισμός, αυτός είναι ο ποιμενισμός. Ο ποιμένας πολεμιστής, κάθε πολεμιστής είναι περισσότερο προάνθρωπος παρά άνθρωπος. Εάν άνθρωπος είναι αυτός που δεν είναι προάνθρωπος τότε ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Μέγας Ναπολέων και ο Μέγας Χίτλερ δεν ήταν άνθρωποι. Το ότι το παιδί δεν είναι ακόμα άνθρωπος, το γνωρίζουμε· γνωρίζουμε ακόμα ότι και το αρσενικό δεν είναι ακόμα άνθρωπος – μπορεί να γίνει, και θα είναι άνδρας, μπορεί και να μην γίνει, να παραμείνει εσαεί αρσενικό δηλαδή ένα αγόρι με τρίχες στ΄ αρχίδια που δεν μπόρεσε να γίνει άνδρας, δηλαδή, να επιστρέψει στην κατάσταση του προανρθώπου. Ο φοιτητής στο Ντένβερ δεν ήταν άνθρωπος την ώρα που καθάριζε τα παιδιά και τις μάνες, όταν έφευγε από το σπίτι του, όταν του ηρθε στο μυαλό αυτή η σκέψη. Και γράφω ‘του ηρθε’ διότι πράγματι του ηρθε – εάν ήταν 24χρονος Ινδιάνος το 13.000π. Χ., δεν θα του ερχόταν. Λέει κάπου ο Ντάντε στη Θεία Κωμωδία ότι η φαντασία είναι ένα μέρος που βρέχει ιδέες, σκέψεις, εμπνεύσεις. Μας λέει λοιπόν ότι προέρχονται από έξω, είναι δηλαδή επίκτητες! Του δράστη δεν του ήρθε η ιδέα από τον ουρανό, δεν κατοικεί στη χώρα της φαντασίας, αλλά από τη γη, από τους άλλους άνθρώπους, από το πολιτισμικό περιβάλλον, από την τηλεόραση. Εικάζω βάσιμα ότι θα είδε πέρυσι στην τηλεόραση τον δράστη και τη σφαγή στην Νορβηγία, πέρυσι τέτοιες μέρες. Φίλες και φίλοι, η μίμηση είναι η ανθρώπινη βαρύτητα. Οι ποιμενικές κοινωνίες, το πολιτισμικό μας περιβάλλον, απόγονοι των οποίων είναι και οι σημερινές καπιταλιστικές, δεν εξαλείφει, ενισχύει τον εγωισμό, τον ανταγωνισμό, τον κτητικό ατομικισμό, όλα τα προανθρώπινα κατάλοιπα – αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αναπαραχθούν. Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα, μια δυσχέρεια είναι η εξάλειψή του – αυτό ακριβώς έκανε ο φοιτητής στο Ντένβερ, αυτό κάνει ακριβώς ο ήρωας.
Το ότι θα σκάσουν κι άλλες ζωντανές βόμβες στο μέλλον το θεωρώ κάτι αυτονόητα βέβαιο, κι ας μην έχω περί πολλού το αυτονόητο, που επιδιώκω να το προσβάλω καθημερινά πανταχόθεν και παντοιοτρόπως. Θα σκάσουν κι άλλες, πολλές. Μας δίνεται, η ανάγκη το κάνει, τώρα που τα πτώματα σωρεύονται στα δάπεδα των κινηματογράφων και των σχολείων, στο οδόστρωμα, στο πεζοδρόμιο, στο χορτάρι της νορβηγικής παιδικής και εφηβικής κατασκήνωσης, μας δίνεται η ευκαιρία να σκεφτούμε και να διαπιστώσουμε ότι εάν δεν γίνουν, από μας, μεγάλες και πολλές και ευρύτατες κοινωνικές αλλαγές, αλλαγές του τρόπου σκέψης και συμβίωσης και συνεργασίας και κοινοχρησίας, αλλαγές που θα λαμβάνουν υπόψη τους τις δυνατότητες της εποχής μας, θα σκάνε ολοένα και περισσότερες ζωντανές βόμβες και θα θρηνούμε ολοένα και περισσότερα παιδιά και γυναίκες και άνδρες. Ειδάλλως, η αλληλοεξόντωση θα γενικεύεται και θα επεκτείνεται. Αυτό επιθυμεί ο Κύριος.
Εκτός από αυτό, δεν θα μας βλάψει να ξανασκεφτούμε τα παιδιά, τα αρσενικά, τους προανθρώπους προγόνους μας, την ανθρώπινη φύση, ότι δηλαδή είμαστε και καλοί και κακοί, ότι μπορούμε να βάζουμε όρια στην ελευθερία μας και την επιθυμία μας, ότι το τέρας μέσα μας, εάν το ταΐζουμε καλά και πολιτισμένα, είναι ικανοποιημένο και γουστάρει που ζει μαζί μας και θεωρεί τον πολιτισμό, δηλαδή την ελευθερία σκέψης (αυτό είναι πολιτισμός – ποιος τα γαμεί τα επιτεύγματα!), πηγή ευφορίας.
Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης
Σχολιάστε ελεύθερα!