φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Χαράλαμπο που δεν τον λεν Χαράλαμπο
Η ρήση του Βλαντιμίρ Γιανκέλεβιτς ότι η δημιουργία χωρίς συναίσθημα δεν είναι δημιουργία, οπότε οφείλουμε να αρχίσουμε από την αρχή με συναίσθημα, μας παροτρύνει να αναρωτηθούμε περί των συναισθημάτων του Θεού πριν και κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Το ψυχωτικό παραλήρημα των πρώτων γραμμών της Γενέσεως (. . . και είπεν, ο Θεός: γεννηθήτω φως, και εγένετο φως, κλπ) προδίδει μεγαλομανία, εκ της τσομπαναραίϊκης αδυναμίας προερχομένη, άρα, και φθόνο. Το ότι ο Θεός είναι παρανοϊκός (μεγαλομανιακός, φθονερός) το γνωρίζουμε καλά. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Θεός εἰναι πλάσμα της δημιουργίας του τσομπάνη Εβραίου, Έλληνα, Άραβα τσομπάνη. Εάν λοιπόν ο Θεός είναι παρανοϊκός οφείλεται στο γεγονός ότι ο δημιουργός του είναι παρανοϊκός. Και είναι παρανοϊκός διότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει άνθρωπος που να μην είναι παρανοϊκός. Η τσομπαναραίϊκη όμως παράνοια είναι unpaiktable (άπαικτη).
Ας στρέψουμε τώρα το βλέμμα μας στη δημιουργία του Παρμενίδη, απογόνου πειρατών (αν θέλετε το πιστεύετε), ο οποίος είπε ότι ό,τι υπάρχει, δεν γίνεται, και ό,τι γίνεται, δεν υπάρχει, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο τις βάσεις της δυτικής μεταφυσικής, πάνω στις οποίες έκτισε τους πρώτους ορόφους ο τσομπάν-Πλάτων και συνέχισαν άλλοι. Ποιο ήταν το συναίσθημα του Παρμενίδη, ποιο είναι το συναίσθημα του μεταφυσικού φιλοσόφου; Απαντώ: η ανησυχία και η προσδοκία. Να ποιο είναι το κοινωνικό, άρα και ψυχικό, υπόβαθρο της μεταφυσικής φιλοσοφίας: ὀ, τι υπάρχει (η Κυριαρχία), δεν γίνεται – ό,τι γίνεται (η κατάλυση της Κυριαρχίας) δεν υπάρχει. Η ανησυχία: μήπως ό,τι υπάρχει, γίνεται και ό,τι γίνεται, υπάρχει; Η προσδοκία: αυτό το ενδεχόμενο θα το εξαλείψουμε. Πως ; Τεχνοεπιστήμη. Πρώτος εργολάβος ο Πλάτων: μόνο μέσω της επιστήμης είναι εφικτό το Αγαθόν, η απόλυτη Ισχύς. Άρα, η δυτική μεταφυσική είναι αντεστραμμένη τελολογία. Ο Κύριος έγινε θεός – εάν γίνει και αθάνατος, θα γίνει και Θεός. Και τότε δεν θα υπάρχει κανένας πάνω στη Γη – και ο Κύριος δεν θα διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο, θα ροχαλίζει ήσυχος. Το γεγονός ότι δεν θα υπάρχει ούτε ο Κύριος μας βεβαιώνει ότι δεν θα υπάρχει και ροχαλητό, ούτε και επιθανάτιος ρόγχος ασφαλώς.
Το ότι ο δυτικός Θεός είναι προσωποποίηση της ανησυχίας και της προσδοκίας, εκ της παράνοιας προερχομένων, τείνουμε να το εκλάβουμε ως βεβαιότητα. Εάν υπάρχει θετική δημιουργία, θα υπάρχει και αρνητική δημιουργία. Εάν υπάρχουν θετικά συναισθήματα, θα υπάρχει και θετική δημιουργία. Μιας και η Κυριαρχία είναι αρνητικό πάθος, συναίσθημα (το διαπίστωσε ο Μπαρούχ Σπινόζα), τότε δεν μπορεί παρά να είναι μια αρνητική δημιουργία. Τι είναι όμως η θετική δημιουργία; Μια διαδικασία αναδιοργάνωσης; Και η αρνητική δημιουργία; Μια διαδικασία αποδιοργάνωσης; Υπάρχει κάτι μεταξύ της διαδικασίας της αναδιοργάνωσης και της διαδικασίας αποδιοργάνωσης; Θα έλεγα ότι υπάρχει η αδράνεια. Εάν όλα αυτά είναι στιγμές της διαδικασίας οργάνωσης της ύλης, της ζωής και της κοινωνίας, τότε, θα υπάρχει υλική, ζωική και κοινωνική αδράνεια.
Το μόνο που γνωρίζω για την αδράνεια της ύλης είναι ότι το άπλυτο πιάτο θα μείνει στο τραπέζι, εάν δεν το πάρω. Εάν γίνει σεισμός, θα μετακινηθεί, μπορεί να πέσει στο πάτωμα και να σπάσει. Εάν φυσήξει δυνατός αέρας στο διάστημα, ο ήλιος θα μετακινηθεί. Ειδάλλως, θα μείνει εκεί που είναι. Εάν μου κάνει στριπτίζ η ερωμένη μου, θα μου σηκωθεί. Θα μου σηκωθεί όμως κι εάν απλώς σκεφτώ ότι μου κάνει στριπτίζ. Ή, εάν σκεφτώ ότι ετοιμαζόμαστε για πισωκολλητό.
Το πισωκολλητό είναι και ένα παράδειγμα ζωικής αδράνειας. Και η κυκλοφορία της γνώσης μετά το πισωκολλητό. Και τα δύο ενισχύουν τη ζωή, ενισχύουν τη διαδικασία της αναδιοργάνωσης εμπερικλείοντας εν σπέρματι τη διαδικασία της αποδιοργάνωσης – θάνατος, ο υπηρέτης της ύλης, της ζωής και της κοινωνίας. Έχω διαπιστώσει ότι το 60% των γνώσεών μου το οφείλω στις γυναίκες, το 35% στους άνδρες, κυρίως κατά τη διάρκεια της δουλείάς ή της εργασίας (και του τσίπουρου) και 5% στο διάβασμα. Τι μαλάκας είμαι που διαβάζω!
Για την κοινωνική αδράνεια όμως έχω κάτι να πω. Η κοινωνική αδράνεια μπορεί να πάρει αρνητικό (-) ή θετικό (+) πρόσημο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα -κοινωνικής αδράνειας (αρνητικής κοινωνικής αδράνειας) είναι η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη καταστροφή και εξόντωση της ζωής. Ο Κύριος δεν μπορεί να σταματήσει – εάν σταματήσει θα πάψει να είναι Κύριος. Κατανοούμε το δράμα Σου, Κύριε.
Ας δούμε τώρα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα +κοινωνικής αδράνειας. Κάθε επανάσταση, όσο ριζοσπαστική κι αν είναι, είναι υποχρεωμένη να γίνει μια συντηρητική δύναμη, μιας και είναι υποχρεωμένη να συντηρήσει, να διατηρήσει τις ‘κατακτήσεις’ της, με συγχωρείτε για την εντός των εισαγωγικών τσομπαναραίϊκη έκφραση. Το ότι η κοινωνική αδράνεια ερείδεται επί της ζωικής καταδεικνύεται από τόν τρόπο αντιμετώπισης του θανάτου, εκλαμβανομένου ως βιολογικού φαινομένου. Ο θάνατος κάποιου μας χαρίζει λύπη και ηδονή – αυτό γινόταν, γίνεται και θα γίνεται. Λύπη διότι χάσαμε ένα προσφιλές πρόσωπο και ηδονή διότι αυτός πέθανε όχι εγώ. Όταν θα πεθάνω εγώ, κάποιοι άλλοι θα νιώσουν ηδονή, και λύπη. Αυτός ο θάνατος μας καθησυχάζει, άρα μας χαρίζει ηδονή. Όταν όμως ο Κύριος (η Κυριαρχία) χρησιμοποιεί τον θάνατο ως μέσον εκφοβισμού, άρα ένταξης των Υποτελών, των υπάκουων υπηκόων, πίσω από τα διακυβεύματα του Κυρίου, τότε ο θάνατος (ο βίαιος ασφαλώς, κατά συνέπεια και ο φυσικός!) είναι κάτι το τρομακτικό, το απειλητικό. Μια πρόσφατη χρησιμοποίηση της απειλής του θανάτου για τη στοίχιση των Υποτελών πίσω από τις επιδιώξεις του Κυρίου βιώσαμε τους τελευταίους μήνες: εάν δεν δεχτείτε να χάσετε λίγα, θα τα χάσετε όλα. Προφανώς και τη ζωή σας. Θέλουμε δε θέλουμε, η Πολιτική της Κυριαρχίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια συγκεκριμένη χρήση του Θανάτου – κατά συνέπεια, και η Επανάσταση. Το πρώτο μέλημα μιας ριζοσπαστικής Επανάστασης είναι η επαναφορά της προβληματικής του Θανάτου – και του χρόνου. Θα έλεγα λοιπόν ότι όταν θα αρχίσουμε να λέμε είδα τον Χάρη με τα μάτια μου αντί του είδα τον Χάρο με τα μάτια μου, τότε θα είμαστε βέβαιοι ότι γράφουμε στ΄αρχίδια μας και στο μουνί μας τις απειλές του Κυρίου.
Ας δούμε άλλα δυο παραδείγματα κοινωνικής αδράνειας. Υπάρχουν γνώσεις και συμπεριφορές που τις αποκτήσαμε στο απώτατο παρελθόν και δεν τις ξεχνάμε -εάν τις ξεχάσουμε δεν θα είμαστε πια άνθρωποι. Η επίγνωση του θανάτου, λόγου χάριν, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σε τι μας βοηθάει η επίγνωση αυτή να επιβιώσουμε; Δεν σας φαίνεται λίγάκι άχρηστη; Τι ωραία που θα ήταν να μην γνωρίζαμε ότι θα πεθάνουμε! Ναι, αλλά εάν δεν γνωρίζαμε ότι θα πεθάνουμε, δεν θα υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος πάνω στη Γη -είμαστε πάνω από7 δισ. – λόγω αυτής της γνώσης! Από την άλλη, ενώ μαθαίνουμε (σχετικά) εύκολα, ξεχνάμε πολύ δύσκολα. Αποκτάμε πολύ εύκολα μια συνήθεια, αλλά πολύ δύσκολα την αποβάλλουμε. Γιατί; Χρησιμοποιεί η Κυριαρχία προς όφελός της αυτήν την σύνθετη ικανότητα; Ασφαλώς και τη χρησιμοποιεί. Πως όμως να εξηγήσουμε αυτή την αντίφαση, πως γίνεται να μαθαίνουμε εύκολα και γρήγορα και να ξεχνάμε αργά και δύσκολα; Πότε αρχίζουμε να ξεχνάμε εύκολα και γρήγορα, κατά συνέπεια και να μαθαίνουμε εὐκολα και γρήγορα; Αρχίζουμε να ξεχνάμε γρήγορα και εύκολα, αρχίζει δηλαδή μια διαδικασία αποδιοργάνωσης, όταν αυτές οι γνώσεις, όταν αυτή η αδράνεια δεν μας επιτρέπει να ενισχύσουμε τη ζωή, να αναπαραχθούμε. Αυτή είναι η διαδικασία της επανάστασης.
Ένα δεύτερο παράδειγμα. Καλή η ασφάλεια αλλά ενίοτε η πολλή ασφάλεια δημιουργεί ανασφάλεια. Θα το έχετε προσέξει. Θα πρότεινα να συνεχίσετε εσείς τους συλλογισμούς.
Τώρα θα μιλήσω, ήρθε η ώρα μετά από αυτή την εισαγωγή, για την ενοποίηση των επιστημών, αφού όμως πρώτα πιω ένα καφεδάκι και καπνίσω ένα τσιγαράκι νικοτίνης- τι εξαίσιο φάρμακο, τι θανατηφόρο δηλητήριο!
Θα σας εξομολογηθώ κάτι κι αν θέλετε με πιστεύετε – έχοντας κατά νου ότι γνωρίζω κατἀ κάποιο τρόπο ποιοι και γιατί θα με πιστέψουν και ποιοι και γιατί δεν θα με πιστέψουν. Είμαι πρωινός τύπος, ξυπνάω μεταξύ 2 και 4, οπότε δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιήσω ξυπνητήρι, το απεχθάνομαι, νομίζω ότι αυτή είναι η φωνή του Θεού, του Κυρίου ημών. Μερικές φορές όμως αναγκάζομαι να το χρησιμοποιήσω. Συμβαίνει το εξής παράδοξο: ξυπνάω πάντα, πάντα, πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Έχει συμβεί να χτυπήσει τη στιγμή που ξυπνάω και απλώνω το χέρι να το κλείσω πριν χτυπήσει και αναγκαστώ να υποστώ τη βαρβατίλα της φωνής του τσομπάν-Θεού. Δηλαδή, ξυπνάω από λίγα λεπτά έως λίγα δευτερόλεπτα (2-5) πριν χτυπήσει. Πως γίνεται αυτό, φίλες και φίλοι;
Για αυτούς και αυτές που δεν με πιστεύουν, θα ανακαλέσω κάποια γνωστά και σχετικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Δεν ιδρώνει το αυτί του, πολύ ωραία! Εάν όμως το αυτί είναι προέκταση του δέρματος, μήπως ακούμε και με το δέρμα;
Πέθανα από τα γέλια, πολύ ωραία! Οι νευρολόγοι μας βεβαιώνουν ότι μπορεί να πεθάνουμε από τα γέλια. Θα σταματάει η καρδιά μας, μάλλον.
Η κλειτορίδα στα ανθρώπινα θηλυκά είναι αποτέλεσμα της απώλειας του οίστρου; Η παράταση της παιδικής ηλικίας είναι αποτέλεσμα της αναγκαιότητας εξασφάλισης χρόνου για την απόκτηση δεξιοτήτων; Και στις δύο αυτές περιπτώσεις (γιατί υπάρχουν κι άλλες) οι κοινωνικές σχέσεις τροποποίησαν, άλλαξαν τη φύση; Πως συνέβη αυτό;
Τρώμε μια σπανακόπιτα και λέμε ότι είναι πολύ νόστιμη. Κάποιοι και κάποιες θα σκεφτούν ότι το νόστιμον ήμαρ είναι η μέρα της επιστροφής -νόστος σημαίνει επιστροφή, Νέστωρ είναι αυτός που επιστρέφει. Όταν τρώμε μια νόστιμη σπανακόπιτα, επιστρέφουμε; Που επιστρέφουμε; Θα έλεγα στην παιδική μας ηλικία. Τρώμε μια σπανακόπιτα που η γεύση της μας θυμίζει αυτήν που φάγαμε όταν ήμασταν παιδιά. ( Η μάνα μου μού έβαζε Λογάδι στο σάντουιτς – λέει η διαφήμιση. Όχι, λέει η γυναίκα του, εγώ το έβαλα).
Τι θα γίνει εάν εκπληρωθεί η επιδίωξη της ενοποίησης των επιστημών (θετικών και του ανθρώπου) ; Θα αντιμετωπίσουμε τα εξής ενδεχόμενα: ή θα ξεμείνουμε από επιστήμες ή θα υπάρχει μόνο μία επιστήμη, το όνομα της οποίας δεν μπορώ να το φανταστώ. Εάν ξεμείνουμε από επιστήμες, τότε, η ενοποίηση των επιστημών θα άρει, θα εξοβελίσει τη δυτική επιστήμη. Θα γνωρίζουμε με άλλον, με άλλους τρόπους; Ποιός, ποιοί είναι αυτοί; Θά ακούμε και με το αυτί; Θα καταργήσουμε τα ξυπνητήρια και τη μέτρηση του χρόνου; Θα τρώμε σπανακόπιτα και θα μαθαίνουμε και θα θυμόμαστε;
Εάν υπάρξει μία ενοποιημένη επιστήμη, ποιο θα είναι το αντικείμενό της, η μεθοδολογία της; Μπορεί να υπάρξει ενοποίηση των επιστημών; Θα υπάρξει μια μεταβατική περίοδος κατά την οποία θα συνυπάρχουν οι διαχωρισμένες επιστήμες (της δυτικής Κυριαρχίας), η ενοποιημένη και διαφορετικοί τρόποι παραγωγής γνώσης; Μπορεί να ενοποιηθεί η αστρονομία, η βιολογία και η κοινωνιολογία;
Ορίζω τον κομμουνισμό ως εμμενή διαδικασία οργάνωσης της ύλης, της ζωής και της κοινωνίας. Στιγμές της διαδικασίας της οργάνωσης είναι οι διαδικασίες της αναδιοργάνωσης, της αποδιοργάνωσης και της αδράνειας, θετικής ή αρνητικής, που η κάθε μια εμπερικλείει το αντιθετό της. Έτσι λοιπόν, ο κομμουνισμός είναι μια σύνθετη διαδικασία: ο κομμουνισμός αναδιοργανώνει, διατηρεί, αποδιοργανώνει. Αυτές ο τρεις διαδικασίες είναι κοινές στην ύλη, στη ζωή και στην κοινωνία. Διατυπώνω λοιπόν της εξής άποψη: μόνο μέσω του κομμουνισμού είναι εφικτή μια ενοποίηση των επιστημών. Όσο θα διευρύνεται ο κομμουνισμός, τόσο θα εκτυλίσσεται η διαδικασία ενοποίησης των επιστημών. Όσο θα συρρικνώνεται, τόσο πιο πολύ θα απομακρυνόμαστε από την εκπλήρωση της επιδίωξής μας.
Κατά συνέπεια, διατυπώνω και την εξής εικασία. Θα μάθουμε, θα μαθαίνουμε πως λειτουργεί ο εγκέφαλος μόνο στο βαθμό που διευρύνεται ο κομμουνισμός.
Απομένει να εξετάσουμε την άποψη ότι ο εγκέφαλος λειτουργεί μόνο κομμουνιστικά. Πρόκειται για μια πλεονική σπείρα ανατροφοδότησης (feed-back): όσο θα μαθαίνουμε πως λειτουργεί ο εγκέφαλος, τόσο πιο πολλά θα μαθαίνουμε για τον κομμουνισμό – όσο πιο πολύ βιώνουμε και μαθαίνουμε τον κομμουνισμό τόσο θα κατανοούμε τη λειτουργία του εγκεφάλου. Μια άλλη μέρα όμως γιατί τώρα κουράστηκα και αρχίζει να με ενοχλεί η μέση.
Ας το πάρουμε χαμπάρι: χωρίς τον κομμουνισμό δεν υπάρχει άλλη γνώση. Πάπαλα.
Εκτός εάν γνώση θεωρείτε την πομφολυγώδη (σαπουνοφουσκώδη) θεωρία του νομπελίστα Κρίς Πασαλίδη για τις τριβές αναζήτησης εργασίας των ανέργων με τον Κύριο. Όσο για το σωματίδιο του Θεού, ας πει την άποψή του κάποιος φυσικός. Εγώ δεν γνωρίζω, είμαι καλουπατζής.
Σχολιάστε ελεύθερα!