θα φάμε πολύ ξύλο από τους μπάτσους του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς

φίλες κε φίλοι, καλημέρα σας

Είμαι πολύ χαρούμενος! Μία από τις τρεις επιθυμίες μου σε λίγες μέρες θα εκπληρωθεί. Πριν κλείσω τα ματάκια μου, θα ήθελα να δω να κατεδαφίζεται το ΟΑΚΑ, να καταργείται η υποχρεωτική εκπαίδευση και να ζήσω μια κυβέρνηση της Ιστορικής Αριστεράς. Εκεί που ήταν κάποτε το ΟΑΚΑ, αυτό το τεράστιο ανθρωπομαντρί, ήταν κάποτε ένας ελαιώνας – θυμάμαι μια Πρωτομαγιά τον πατέρα μου να παίζει γκάιντα και ο κόσμος, εργάτες και εργάτριες, μετανάστες από τον Έβρο,  να χορεύει ζωναράδικο, ήταν κάποτε ένας ελαιώνας που έβοσκαν κατσικούλες, που παίζαμε μπάλα, που πίναμε τα πρώτα μας γάρα, που γλείφαμε για πρώτη φορά βυζάκια και χύναμε πάνω μας από τη πολλή την κάβλα -πόσο θα ήθελα να δω την Καλογρέζα ένα τεράστιο πάρκο, ένα χώρο ελευθερίας!  Πριν κλείσω τα ματάκια μου να δω τα παιδιά να πηγαίνουν όποτε θέλουν στο σχολείο, να κάνουν όσα και όποια μαθήματα θέλουν, χωρίς εξετάσεις και βαθμούς, να μην υπάρχουν επαγγελματίες δάσκαλοι και δασκάλες.  Αλλά δεν θα δω ούτε το ΟΑΚΑ να

 γκρεμίζεται, ούτε η υποχρεωτική εκπαίδευση. Θα δω, θα ζήσω όμως, σε λίγες μέρες, μια κυβέρνηση ψοφιμιών της ιστορικής Αριστεράς, ενός τμήματος της νεκροζώντανης Αριστεράς. Πόσο θα ήθελα να δω τον κομμουνιστή μαρξιστή Γιάννη Μηλιό υφυπουργό Οικονομικών, να δω τροτσκιστές και μαοϊκούς γενικούς διευθυντές σε υπουργεία – ποιος θα είναι άραγε ο επόμενος υπουργός στο Προστασίας του Πολίτη; Θα πρότεινα τον Αντώνη Νταβανέλο της τροτσκιστικής Διεθνούς Εργατικής Αριστεράς (ΔΕΑ) αλλά μάλλον δεν θα εισακουστώ. Τον θυμάμαι να ρητορεύει στις φοιτητικές συνελεύσεις του ’78-’79, για την κατάργηση του νόμου-πλαίσιου 330. Πρωταγωνιστές, μεταξύ των άλλων,  Τζουμάκας, Παπουτσής, Κούλογλου, Λαζαρίδης (σύμβουλος του Σαμαρά σήμερα), Μηλιός, Νταβανέλος και άλλοι γνωστοί και άγνωστοι. Εάν η γενιά του Πολυτεχνείου κυβέρνησε ως ΠΑΣΟΚ, η γενιά των καταλήψεων του 78-79 θα κυβερνήσει ως ΣΥΡΙΖΑ!

Η συνἐπεια της κρατικιστικής Αριστεράς είναι και αξιοσημείωτη και αξιοζήλευτη. Θα γίνουμε κυβέρνηση και με μοχλό το Κράτος θα επιβάλλουμε κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία κοινωνική δικαιοσύνη θα συμβάλλει στην ανάπτυξη, στην αύξηση της παραγωγής, άρα στην αύξηση της απασχόλησης, μιας και οι εργάτες και οι υπάλληλοι θα έχουν εβρά για να γεμίζουν τα καλάθια στο σούπερ μάρκετ, θα έχουν εβρά να γεμίζουν τα ρεζερβουάρ με βενζίνα, να στριμώχνονται στα ουζερί, τις παραλίες, τα προπατζίδικα, τα μπαράκια, τα κωλάδικα -αυτός είναι ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο.  Η ανεργία, άρα, θα συρρικνωθεί και όσοι και όσες δεν θα βρουν δουλείά θα απολαύουν ένα γενναιόδωρο επίδομα ανεργίας. Συνασπισμέ της Ριζοσπαστικής Αριστεράς,  σε ευχαριστούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας.

Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει, φίλες και φίλοι. Αυτό που θα γίνει όμως θα είναι η οριστική αποχώρηση ενός τμήματος της ιστορικής Αροστεράς από το πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο. Έχω υποστηρίξει ότι η νεκροζώντανη Αριστερά θα αποχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα με δύο τρόπους. Ο Σύριζα θα εξαφανιστεί αφού θα γίνει κυβέρνηση, όταν θα φτάσει στο ζενίθ, στο απόγειο της μαζικοποίησής του, όταν θα εφαρμόσει τη στρατηγική της διαχείρισης του Κράτους, όταν γίνει κυβέρνηση. Και, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, σε λίγες μέρες θα έχουμε κυβέρνηση με κορμό τον Σύριζα – μπορεί και με αυτοδυναμία! Όταν επανέλθει στο 4%, ένα μέρος των ψηφοφόρων του θα απογοητευθεί και θα  στραφεί στη Χρυσή Αυγή. Σκέφτομαι το εξής. Εάν από το ΠΑΣΟΚ Α΄ φτάσαμε στο ΠΑΣΟΚ  Β΄ μετά από τριάντα χρόνια, πόσα θε χρειαστούμε για να φτάσουμε στο ΠΑΣΟΚ Γ΄; Πάντως όχι τριάντα χρόνια, πολύ λιγότερα  – θα υπάρξει ΠΑΣΟΚ Γ΄! Και ΠΑΣΟΚ Δ΄, εάν βέβαια γίνονται εκλογές! Στις 18 Ιουνίου αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, αρχίζει ο επιθανάτιος ρόγχος του ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζει το τέλος ενός τμήματος της ιστορικής Αριστεράς – πολύ ευχάριστα νέα! Οι σοσιαλιστές με ανθρώπινο πρόσωπο θα αρπάξουν ό,τι μπορέσουν να αρπάξουν και θα την κάνουν. Όσο για το ΚΚΕ έχει επιλέξει άλλη στρατηγική επιβίωσης – δεν θα γίνουμε ποτέ κυβέρνηση, μόνο δικτατορία του προλεταριάτου, του ΚΚΕ δηλαδή. Το ΚΚΕ θα συρρικνώνεται σταδιακά, με πολύ βραδύ ρυθμό, με ρυθμό που θα καθοριστεί από τον αριθμό των θανάτων των μελών του και των ψηφοφόρων του. Η διαδικασία αυτή εἰναι εν εξελίξει στην επαρχία εδώ και πολλές δεκαετίες! Όσο για το νανοΚΚΕ, την Ανταρσύα εννοώ, μάλλον θα φυτοζωεί στη σκιά της μελλοντικής κομμουνιστικής , αντικρατικιστικής εννοείται, Αριστεράς έως ότου διαλυθεί και εξαφανιστεί, μὀλις πάρει χαμπάρι περί τινος πρόκειται, μόλις δηλαδή παραιτηθεί της στρατηγικής κατάκτησης του Κράτους με τα όπλα αντί των εκλογών!

Κόβω τη πλάκα. Πίνω καφέ, καπνίζω ένα τσιγαράκι και συνεχίζω όχι με σπουδαιογελοιότητες.

 Έχει ειπωθεί, φίλες και φίλοι, ότι η περιοδολόγηση είναι η θηλιά του ιστορικού. Δεν υπάρχει θάνατος στην ιστορία, υπάρχει μεταβολή και μνήμη. Ναι, αλλά το 1000 μ. Χ., δεν υπήρχαν πυροβόλα και το 1914 δεν υπήρχαν ατομικές βόμβες. Το 1789 δεν υπήρχαν αυτοκίνητα – το 1899 δεν υπήρχαν αεροπλάνα, το 1901 όμως υπήρχαν.  Θα πρέπει λοιπόν να εξετάσουμε την Κυριαρχία με κριτήριο τη στασιμότητα-καινοτομία. Υποστηρίζω ότι η (δυτική)  Κυριαρχία, κομβικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι η αρπαγή (άρα, και καταστροφή) του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και η λειτουργική καταστροφή των υποτελών Παραγωγὠν, είναι μια μορφή διαχείρισης του εμμενούς κομμουνισμού. Αναρωτιέμαι: έχει κάποια σχέση η στασιμότητα-καινοτομία της Κυριαρχίας με τον εμμενή κομμουνισμό;

Παρατηρώ ὀτι η στασιμότητα της Κυριαρχίας επικρατεί όταν συρρικνώνεται ο κομμουνισμός. Όταν διευρύνεται, η Κυριαρχία καινοτομεί, και καινοτομεί για να αντισταθεί στη διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού. Θα μπορούσαμε λοιπόν να σκιαγραφήσουμε αδρομερώς μια περιοδολόγηση της Κυριαρχίας με κριτήριο τη στασιμότητα/καινοτομία  αφενός και τη (δυνάμει ή πραγματική) συρρίκνωση/διεύρυνση του εμμεμούς κομμουνισμού από την άλλη. Θα μπορούσαμε δηλαδή να σκιαγραφήσουμε αδρομερώς μια περιοδολόγηση του μακρο-και μικρο – (διάχυτου, μοριακού) κοινωνικού πολέμου!

Θα μπορούσαμε αλλά δεν είναι του παρόντος. Αυτό το οποίο μπορώ να διατυπώσω αυτή τη στιγμή είναι ότι ζούμε τον επώδυνο τοκετό μιας νέας εποχής. Η εποχή αυτή γεννιέται, οι πρώτοι πόνοι άρχισαν, κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, με τα πρώτα σημάδια της καπιταλιστικής κρίσης, μιας κρίσης που οφείλονταν στην εισαγωγή της τεχνοεπιστήμης στην καπιταλιστική παραγωγή. Έγινε μια πρώτη προσπάθεια  να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση με τις πιστώσεις και τα δάνεια. Η φιλότιμη αυτή προσπάθεια είχε κάποια πρόσκαιρα θετικά αποτελέσματα, τελικά όμως κατέρρευσε -το 2007. Ξαναγυρίζουμε στη κρίση του ’80, όχι στο τετράγωνο αλλά στον κύβο.

Το πρόβλημα της (καπιταλιστικής, μη ξεχνιόμαστε και μου την πέφτετε) Κυριαρχίας είναι το εξής: η εισαγωγή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγική διαδικασία προκαλεί (δυνάμει) μια διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού. Τι θα γίνει με την ανεργία – αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα του καπιταλιστή Κυρίου! Εάν η εισαγωγή της τεχνοεπιστήμης συνεχιστεί, και θα συνεχιστεί και θα γενικευτεί σε απόλυτο βαθμό, ο αριθμός των ανέργων θα αυξάνει διαρκώς. Το ποσοστό ανεργίας των νέων στον ευρωπαϊκό νότο (50%) μας δείχνει ποιο θα είναι το ποσοστό της ανεργίας γενικά αύριο, σε δέκα, είκοσι χρόνια,  σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες. Οι άνεργοι δεν αγοράζουν – άρα θα συρρικνωθεί η παραγωγή και η ανεργία θα γενικευτεί. Το πρόβλημα αυτό ο Κύριος το αντιμετώπισε για πρώτη φορά στον μεσοπόλεμο. Για συγκρίνετε όμως την εισαγωγή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγική διαδικασία των δεκαετιών 1900-1930 με αυτήν της σημερινής εποχής! Η πούτσα με τη βούρτσα! Γνωρίζετε πολύ καλά πως αντιμετώπισε το πρόβλημα ο Κύριος: με την εξαλειψη του προβλήματος – ως γνήσιος απόγονος των τσομπαναραίων ηρώων! Δηλαδή με την εξάλειψη της ανεργίας, δηλαδή με την εξόντωση των ανέργων. Κι όταν χρειάστηκε εργατικά χέρια, υπήρχαν βαρβάτοι αγρότες που σύρθηκαν, απήχθησαν από τα χωριά τους και έγιναν δούλοι.

Τώρα, φίλες και φίλοι,  δεν έχουμε την[πολυτέλεια ούτε δούλοι και δούλες να είμαστε. Τι θα κάνει ο Κύριος τώρα; Θα επιστρέψει στο παρελθόν, στη μνήμη, στη στασιμότητα, στην εξόντωση:

η λιτότητα είναι μια φάση της εξόντωσης.

Η εξόντωση των ανέργων δεν είναι παρά η ορατή πλευρά της προληπτικής, της προτερόχρονης  αντεπανάστασης, ένας τρόπος αποτροπής της δυνατότητας διεύρυνσης του κομμουνισμού: της δραστικής μείωσης του χρόνου εργασίας – δυο μήνες το χρόνο.

Να λοιπόν γιατί ζούμε τον επώδυνο τοκετό μιας νέας εποχής όχι του δυτικού πολιτισμού ή του καπιταλισμού πια αλλά της ανθρωπότητας ολόκληρης. Ή θα έχουμε εξόντωση των ανέργων και μια μετακαπιταλιστική νεοδουλεία, όπως αποκαλώ την μετά τον καπιταλισμό μορφή της Κυριαρχίας (ένα τρόπο παραγωγής που θα μοιάζει πολύ με τον δουλοκτητικό της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας) ή θα έχουμε διεύρυνση του κομμουνισμού.

Η Κυριαρχία πέραν της παραγωγικής καινοτομίας, δεν μπορεί να καινοτομήσει σε κανένα άλλο πεδίο της κοινωνικής ζωής –  της απομένει η εξόντωση και η επιδείνωση της υποτέλειας. Αυτό που θα κυριαρχεί θα είναι η στασιμότητα, η υποχώρηση και η συρρίκνωση του καπιταλισμού και, αναπόφευκτα,  του Κράτους. Αυτή η υποχώρηση όμως και η συρρίνωση θα καλυφτεί από την κοινωνία με τη διεύρυνση του κομμουνισμού. Ο καπιταλισμός και το Κράτος θα υποχωρεί και τα εδάφη που έχει καταλάβει θα απελευθερώνονται. 

Όλα θα κριθούν από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου. Εάν νικήσει ο Κύριος, θα έχουμε εξόντωση και μετακαπιταλιστική νεοδουλεία. Εάν νικήσουμε εμείς, θα διευρύνουμε τον κομμουνισμό -ή, εάν διευρύνουμε τον κομμουνισμό, ενδέχεται και να νικήσουμε.

Πριν όμως ο Κύριος καταφύγει στην πολιτισμένη εξόντωση και στα όπλα, θα καταφύγει πρώτα στην οικονομική βία (λιτότητα, στάση πληρωμών, κλπ) και στις κυβερνήσεις της ιστορικής Αριστεράς για να κερδίσει όσο γίνεται περισσότερο χρόνο.  Εάν εξετάσουμε την ιστορική Αριστερά μέ κριτήριο τις δυνατότητες της εποχής μας και τις επιθυμίες των υποτελών Παραγωγών, δεν θα δυσκολευτούμε να παρατηρήσουμε ότι δεν λαμβάνει υπόψη της ούτε τις δυνατότητες ούτε τις επιθυμίες.

Οι κυβερνήσεις της ιστορικής Αριστεράς ανά την υφήλιο μετέχουν της προληπτικής αντεπανάστασης εν πλήρει συνειδήσει. Αυτά τα ιστορικά απόνερα  θα αναγκαστούμε να τα φάμε στη μάπα.  Όχι όμως για πολύ! Τέτοια εποχή, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ και να μην υπάρχει. Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τον ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ -θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, μα την Παναγία!  Όσο για το πτώμα του ΚΚΕ, ας το αφήσουμε να αποσυντεθεί μόνο του, για να μελετάμε ένα απομεινάρι του ένδοξου παρελθόντος. 

Πάω στον κήπο να σκάψω.