φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Εάν συσχετίζουμε την οδήγηση με τις εκλογές, ο λόγος δεν είναι μόνο η εμμονή μας να συγκρίνουμε και να εξετάζουμε φαινόμενα που φαινομενικά δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Από τη στιγμή που οι λέξεις που δηλώνουν τον αρχηγό σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες αρχικά δήλωναν τον οδηγό, νομίζω πως μας επιτρέπεται να διερευνήσουμε τα υπό εξέταση ζητήματα του τίτλου. O Führer (ο leader, o duce, o αγός) είναι ο οδηγός που έγινε αρχηγός, με εκλογές ή χωρίς. Ως οδηγός οδηγούσε τα ποίμνια στη βοσκή και τους πολεμιστές στη μάχη, ως οδηγός-αρχηγός οδηγεί τους υποτελείς στο μέλλον (την ευημερία, την ανάπτυξη, την έξοδο από την κρίση, κλπ).
Εάν δούμε την οδήγηση από τη σκοπιά του πεζοπορούντος ανθρώπου που μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια με τα πόδια έφτασε σε όλες τα κατοικήσιμα σημεία του πλανήτη, εάν δούμε την καθιστική ζωή ως μία απανθρωπία, ανθρωπολογικά μιλώντας, τότε η οδήγηση δεν είναι παρά μια διαστροφή και μια αναπηρία πρώτου μεγέθους. Είναι διαστροφή, διότι ταυτίζουμε την εργασία με την απόλαυση. Όταν οδηγάμε, εργαζόμαστε: χειριζόμαστε με τα δύο πόδια, με τα δυο χέρια, με τα μάτια και τ΄αφτιά μια κινητήρια μηχανή και ένα σύστημα κατεύθυνσης του οχήματος που επινοήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Όταν οδηγάμε, γινόμαστε βιομηχανικοί προλετάριοι του 19ου αιώνα, τόσο χαμηλά πέφτουμε!
Και βέβαια δεν είμαι εγώ αυτός που θα σας πει ότι η οδήγηση είναι μια αναπηρία και δεν μπορώ να σας το πω διότι δεν είμαι ταξιτζής, λεωφορειατζής ή φορτηγατζής ή δεν χρησιμοποιώ αυτοκίνητο για επαγγελματικές πολύωρες μετακινήσεις. Εάν ήμουν θα σας διαβεβαίωνα ότι ο οδήγηση καταστρέφει και αναπηρώνει : πόνοι στα γόνατα, στη μέση, στη πλάτη, στον αυχένα. το κορμί. Ο επαγγελματίας οδηγός είναι ανάπηρος: δεν μπορεί να περπατήσει. Όταν λέω δεν μπορεί να περπατήσει εννοώ ότι μπορεί να πάει στο ασανσέρ κι από το ασανσέρ στο διαμέρισμα αλλά 5 χιλιόμετρα δεν μπορεί να περπατήσει! Θα πάει με το αυτοκίνητο στο καφενείο, 300 μέτρα πιο κάτω! Είναι κουρασμένος; Όλη μέρα κάθεται! Ο ανάπηρος στο αμαξίδιο μπορεί να περπατήσει 5 χιλιόμετρα; Όχι. Ονομάζουμε την αναπηρία του οδηγού λειτουργική διότι από τη μια δεν φαίνεται κι από την άλλη, με εγκατάλειψη της οδήγησης και με λίγη άσκηση θα μπορέσει πολύ άνετα να ξαναγίνει άνθρωπος και να περπατήσει 5 χιλιόμετρα. Την αναπηρία που δεν επανορθώνεται την ονομάζουμε ακυρωτική αναπηρία – η προσθετική και η τεχνολογία έχουν πια τον λόγο. Υπό την οπτική γωνία της αναπηρικής, η διαφορά λοιπόν μεταξύ του αυτοκινήτου και του αναπηρικού αμαξιδίου δεν είναι και τόσο μεγάλη.
Κι ενώ οι άνθρωποι επεκτάθηκαν σε όλον τον πλανήτη με τα πόδια, μετακινούμενοι σε ομάδες, η ατομική οδήγηση μας κάνει μοναχικούς μαλάκες. Στην περίπτωση αυτή, η αναπηρία είναι κοινωνικής φύσης. Με την οδήγηση κινούμαστε ακινητοποιημένοι. Τόσο ο ατομικισμός όσο και η παθητικότητα είναι μορφές αναπηρίας, ψυχοκοινωνικής αναπηρίας. Η πρόκριση και η ενίσχυση του αυτοκινήτου δεν έγινε, δεν γίνεται μόνο για λόγους κερδοφορίας αλλά και πειθάρχησης και επιτήρησης των σωμάτων. Το αυτοκίνητο είναι ένας χώρος εγκλεισμού, είναι ένα τροχοφόρο κελί απομόνωσης. Το αυτοκίνητο και η οδήγηση μας καταστρέφουν και μας αναπηρώνουν.
Και οι εκλογές μας καταστρέφουν και μας αναπηρώνουν. Το αυτοκίνητο και η οδήγηση, οι εκλογές και η ψηφοφορία δεν είναι τα μόνα μέσα καταστροφής: κάθε κοινωνική δραστηριότητα, κάθε πρακτική, οργανωμένα από τον Κύριο, από το Κεφάλαιο και το εμπόρευμα, είναι ένα μέσο καταστροφής και αναπηρίας. Είναι τόσα πολλά που η αναφορά έστω και λίγων είναι περιττή. Ακόμα και η χρήση του κωλόχαρτου μας καταστρέφει και μας αναπηρώνει αλλά γι αυτό το μέγα ζήτημα (την περιφρόνηση και τον εξοβελισμό του πρωκτισμού ερωτισμού) θα ασχοληθούμε ένα άλλο πρωινό.
Εάν η οδήγηση είναι αναχρονισμός, αναχρονισμός είναι και οι εκλογές. Αυτό καθίσταται σαφές εάν δούμε τις εκλογές από τη σκοπιά της συμμετοχής και της λήψης των αποφάσεων από όλους (δεν είναι ποτέ όλοι και όλες. . .) σε ομάδες, το μέγεθος των οποίων επιτρέπει τη συζήτηση. Μία από τις πιο ζωτικής σημασίας επιδιώξεις του Κυρίου και της Κυριαρχίας είναι η ολοσχερής καταστροφή αυτού του τρόπου λήψης των αποφάσεων. Η επιδίωξη αυτή μπορεί να υλοποιηθεί μόνο εάν οι υποτελείς δεν θα μπορούν να συγκροτήσουν ομάδες, να συζητήσουν, να πάρουν αποφάσεις και να τις υλοποιήσουν. Και δεν θα μπορούν μόνο εάν είναι κατεστραμμένοι λειτουργικά, μόνο είναι αναπηρωμένοι. Μόνο εάν η ύπαρξη της ομάδας του τρομάζει, μόνο δηλαδή εάν προκρίνουν τον ατομικισμό σε βάρος της συμβίωσης, μόνο εάν προκρίνουν τον ανταγωνισμό σε βάρος της συνεργασίας, μόνο εάν προκρίνουν την κτητικότητα, την ιδιοκτησία και την ιδιοχρησία σε βάρος της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας, μόνο εάν προκρίνουν την διαταγή σε βάρος της συζήτησης. Ο έσχατος σκοπός της καταστροφής είναιη αποτροπή της κοινωνικής επανάστασης, η αποτροπή της κατάλυσης της Κυριαρχίας. Η καταστροφή επιτυχγάνει τη σωματική, συναισθηματική, πνευματική και κοινωνική αναπηρία, η οποία άλλοτε είναι σκοπός κι άλλοτε μέσον για να επιβληθεί η αστική, κυριαρχική ιδεολογία (αντιλήψεις, γνώσεις,πρακτικές, αξίες, συμπεριφορές, χειρονομίες, κλπ). Εάν ο υποτελής δεν καταστραφεί και δεν αναπηρωθεί, τότε η αφοσίωση και η υπακοή δεν μπορεί να αποσπαστούν και να εξασφαλιστούν.
Το πρώτο λοιπόν μέλημα της Κυριαρχίας είναι η καταστροφή της συλλογικής ελευθεριακής λήψης των αποφάσεων. Αυτός ο τρόπος λήψης των αποφάσεων είναι ο ανομολόγητος τρόμος του Κυρίου, αυτός είναι ο εφιάλτης Του. Πρέπει να κάνει το κάθε τι για να τον καταστρέψει. Αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης της Επιτηρητικής και της Παρακολουθητικής, της τεχνολογίας της πειθαρχίας και του ελέγχου, της τεχνολογίας της ρύθμισης της ζωής, της βιοπολιτικής. Ο Κύριος οφείλει να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι σκέφτονται, τι λένε, τι αισθάνονται, τι σχεδιάζουν οι υποτελείς.
Θα πρέπει λοιπόν να δούμε αρχικά τις εκλογές ως ένα μέσο επιτήρησης, παρακολούθησης. Είναι αλήθεια ότι ο Κύριος άργησε να αντιληφτεί την επιτηρητική/παρακολουθητική πλευρά των εκλογών, μιας και είναι από τη φύση του συντηρητικός. Τελικά όμως κατανόησε ότι οι εκλογές δεν παρουσιάζουν κανέναν απολύτως πρόβλημα και κίνδυνο, εάν βέβαια ο στρατός παραδίπλα έχει το δάχτυλο στη σκανδάλη, στρατός ο οποίος μπορεί εκτάκτως να αντικατασταθεί από παραστρατιωτικά σώματα (φασισμός, ναζισμός). Οι εκλογές, η δημοκρατία και ο στρατός/δικτατορία είναι επιλογές του Κυρίου που προκρίνονται ανάλογα με τις περιστάσεις, δηλαδή, την κατανομή ισχύος (συσχετισμός δυνάμεων) μεταξύ αυτού και των υποτελών υπηκόων Παραγωγών.
Οι εκλογές και η ατομική ψηφοφορία είναι μια ατομική ανάκριση, εξομολόγηση. Εάν στην εξομολόγηση ο παπάς είναι παρών, αν και αθέατος, παρών, δια της απουσίας του, είναι και ο Κύριος πίσω από το εκλογικό παραβάν. Ο Θεός, ο επίγειος Κύριος δηλαδή, είναι πανταχού παρών δια της απουσίας του. Σε βλέπει που επιλέγεις ψηφοδέλτιο, που βάζεις τη καπότα μέσα στον φάκελο, κλπ. και βέβαια σε βλέπει όταν τον ρίχνεις μέσα στη κάλπη. Σε συλλογικό επίπεδο, το αντίστοιχο της διαστροφής της ατομικής ψηφοφορίας/εξομολόγησης είναι οι διαδηλώσεις με αιτήματα. Χτες, προχτές, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές δε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας διαδήλωναν και ζητούσαν ανάπτυξη! Εάν είναι δυνατόν!
Εάν οι εκλογές και η ατομική ψηφοφορία είναι μια πολιτική μαλακία, οι διαδηλώσεις με αιτήματα είναι μια ομαδική πολιτική μαλακία. Δεν έχω πρόβλημα με τη μαλακία, αλλά είναι μαλακία. Δηλαδή μαλθακότητα, παθητικότητα, ευκολία, άνεση, απόσειση ευθυνών, ραθυμία. Το αίτημα, όσο ζωηρά και να εκφράζεται δεν παύει να είναι παθητικότητα και παλιμπαιδισμός. Το στοιχείο της παθητικότητας των εκλογών και της ψηφοφορίας, πέραν αυτού του ατομικισμού, είναι σαφές. Ο Κύριος μας καταστρέφει για να μας κάνει παθητικούς. Ο ατομικισμός και η παθητικότητα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι τα χειροπιαστά αποτελέσματα της καταστροφής της ομαδικής συμβίωσης και συλλογικής λήψης των αποφάσεων. Το πρόβλημα είναι πάρα πολύ μεγάλο, δυσχερέστατο, διότι ο ατομικιστής και ο παθητικός πολύ δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει αυτές τις αναπηρίες. Και επειδή ηττάται και ταπεινώνεται συνεχώς, αντί να αντιμετωπίσει τον ατομικισμό και την παθητικότητα, αυτό που κάνει είναι να γίνει ένα πιστό αντίγραφο του Κυρίου. Η ήττα και η ταπείνωση τον κάνουν δουλοπρεπή και αυταρχικό.
Ατομικισμός, παθητικότητα, δουλοπρέπεια, αυταρχισμός:
θα το διαπιστώσουμε σε λίγες μέρες, στις εκλογές της έκτης Μαΐου.
Εξαιρετική η τελική παρατήρηση σε αυτό το κείμενο, ότι στον ατομικιστή συνυπάρχουν η δουλοπρέπεια, η παθητικότητα και ο αυταρχισμός μαζί, είναι αυτό που οι ψυχολόγοι δεν ήθελαν ποτέ να αποδεχθούν και έβρισκαν κάτι απίθανες δικαιολογίες αναγόμενες στην παιδική ηλικία, άρα ανίατες και μη αναλυόμενες πολιτικά.
Στην πραγματικότητα ο ατομικιστής παθητικός άνθρωπος όχι μόνο αντιγράφει τον κύριο, αλλά γίνεται (σχεδόν με ανακούφιση, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα) ένας κρίκος στην ιεραρχία: παθητικός και δουλοπρεπής στους ισχυρότερους από αυτόν, ατομικιστής και αυταρχικός στους πιο ανίσχυρους από αυτόν. Αναπαράγει με πολλή επιμονή τους συνδέσμους του και με τις δυο πλευρές της αλυσίδας, εφ’ όσον υπάρχουν και οι δυο άλλοι κρίκοι.
Ερώτηση: τί θα γίνει αν η μια πλευρά της αλυσίδας σπάσει με κάποιον τρόπο; π.χ. κάποιος μένει χωρίς εργαζόμενο πια στην επιχείρηση και πρέπει να εργάζεται μόνος του για να την συντηρήσει; ή εάν δεν υπάρχει κυβερνηση μετά τις εκλογές; γιατί φοβάμαι ότι εκτός από τους θεσμούς, η αναπαραγωγή της κυριαρχίας είναι μια ηθελημένη επιλογή… δηλ. όταν σπάει ένας κρίκος κάποιοι σπεύδουν να αναπληρώσουν αμέσως το κενό…