φίλες και φίλοι, καλημέρα σας
Το 1988 γνώρισα στην Αθήνα μια Ισπανίδα, η οποία δίδασκε Ισπανικά σε φίλους και μια μέρα, μετά το μάθημα, πίνοντας κρασί και χαζολογώντας, τη ρώτησα αν υπάρχουν εκφράσεις στην ισπανική γλώσσα για τ΄αρχίδια, ανάλογες με αυτές της ελληνικής. Μου είπε πως υπάρχουν και προσφέρθηκε να μου τις γράψει. Όταν πήρα τις χειρόγραφες σελίδες στα χέρια μου και τις διάβασα, έπαθα πλάκα! Οι εκφράσεις ήταν πολλές, πάρα πολλές, πολύ περισσότερες από αυτές της ελληνικής. Δεν θυμάμαι τι απέγιναν – ή τις έχασα ή τις πέταξα: σε κάθε μετακόμιση αναγκαζόμουν να ξεφορτωθώ πολύ υλικό: σε μια μετακόμιση πέταξα όλα τα Ιδεοδρόμια του Λεωνίδα Χρηστάκη όπως και πολλά άλλα αναρχικά και αναρχοφεμινιστικά περιοδικά και έντυπα της περιόδου 1974-1990: δεν μπορώ να τιμωρήσω τον εαυτό μου, οπότε δεν μπορώ και να τον συγχωρέσω.
Εάν κάποιος σπουδαιογελοίος ερευνητής του μέλλοντος έγραφε μια (Συγκριτική) Ινδοευρωπαϊκή Γαμησιολογία θα αφιέρωνε οπωσδήποτε ένα κεφάλαιο στο οποίο θα καταπιανόταν με το ζήτημα γιατί η ινδοευρωπαϊκή (ποιμενικής προέλευσης) πατριαρχική ανδρική κουλτούρα περιφρονεί τ’ αρχίδια την ίδια ώρα που τα θαυμάζει. Η σοβαρότητα, φίλες και φίλοι, είναι μεγάλη τροχοπέδη της έρευνας και της γνώσης και μόνο ένας σπουδαιογελοίος, μια σπουδαιογελοία θα έμπαινε στον κόπο να μελετήσει τις εκφράσεις που αποτυπώνουν την περιφρόνηση και τον θαυμασμό των αρχιδιών στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και όχι μόνο σε αυτές. Εικάζω ότι πιθανότατα το ίδιο θα διαπίστωνε και στις άλλες πατριαρχικές, ποιμενικής επίσης προέλευσης, ανδρικές κουλτούρες (ουραλοαλταϊκή, εβραϊκή, αραβική).
Για να απαντήσουμε στο υπό εξέταση ερώτημα θα πρέπει να φέρουμε στο προσκήνιο τη σχέση του γαμησιού με τ΄αρχίδια. Όταν λέω γαμήσι εννοώ την εγκαθίδρυση (ή την διαιώνιση, ενίσχυση) της κυριαρχικής σχέσης κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης μέσω της διείσδυσης που προκαλεί πόνο. Αυτός που παράγει πόνο με το διεισδύον πέος του είναι Κύριος και ο Κύριος οφείλει να παράγει πόνο και όχι μόνο με το πέος – αυτός που πονάει είναι ο Υποτελής και ο Υποτελής οφείλει να πονάει και όχι μόνο όταν υφίσταται τη διείσδυση. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που το πέος πρέπει να είναι μεγάλο και χοντρό, αυτός είναι ο μόνος λόγος που το μουνί πρέπει να είναι μικρό και στενό. Εάν λοιπόν την έχει μικρή, οφείλει να γίνει ψωλαράς (πεοπλαστική), εάν είναι φαρδομούνα, οφείλει να γίνει στενομούνα, τριζάτο μουνί (αιδοιοπλαστική): η πλαστική χειρουργική στην υπηρεσία του Γαμησιού και της Κυριαρχίας!
Με κριτήριο εάν ένας άνδρας γαμάει ή γαμιέται, εάν δηλαδή επιβάλλει ή υφίσταται τη διείσδυση, η ανδρική κουλτούρα έχει διαμορφώσει την εξής ιεραρχική πυραμίδα. Στην κορυφή βρίσκεται ο άνδρας που μόνο γαμάει. Στη βάση, τον πάτο, ο άνδρας που μόνο γαμιέται. Μεταξύ αυτών των δύο άκρων υπάρχουν δύο θέσεις, υπάρχει όμως και μια δυσκολία κατάταξής τους. Ποιον θα βάλουμε μετά τον άνδρα που μόνο γαμάει, τον άνδρα που και γαμάει και γαμιέται ή τον άνδρα που ούτε γαμάει ούτε γαμιέται; (Αυτός ο τελευταίος είναι ο γνωστός σε όλους μαλάκας). Ποιος από αυτούς τους δύο είναι πιο άνδρας;
Εάν ρωτήσουμε έναν άνδρα, είναι βέβαιο ότι θα τον φέρουμε σε δύσκολη θέση. Για να τον βοηθήσουμε να απαντήσει, ας τον φέρουμε ενώπιον του παρακάτω διλήμματος κι ας τον ρωτήσουμε: τι προτιμάς, να σου κάνουν πίπα και να σου βάλουν κωλοδάχτυλο ή να κάνεις πίπα και να βάλεις κωλοδάχτυλο; Εάν έπρεπε να αποφασίσουν, με το περίστροφο στον κρόταφο, είμαι βέβαιος ότι θα προτιμούσαν το πρώτο. Αυτός που προτιμάει να του κάνουν πίπα και να του βάζουν κωλοδάχτυλο είναι πιο άνδρας από αυτόν που κάνει πίπα και βάζει κωλοδάχτυλο! Γιατί;
Διότι αυτός που κάνει πίπα υποβιβάζεται, περιέρχεται στην κατάσταση της γυναίκας, μιας και είναι στη φύση της γυναίκας να κάνει πίπα, σύμφωνα με την ανδρική κουλτούρα, μην παρεξηγηθούμε, όπως και αυτός που μόνο γαμιέται. Και όχι μόνο αυτό! Το πέος είναι πιο χοντρό από το κωλοδάχτυλο, οπότε ο ανδρισμός δεν θίγεται και τόσο πολύ εάν υφίστασαι την διείσδυση του κωλοδάχτυλου!
Την ίδια αμηχανία, δυσκολία θα έλεγα, αντιμετωπίζει ο άνδρας και με τα αρχίδια του. Ο άνδρας θα ήθελε να μπαίνουν και τ΄αρχίδια μέσα κατά τη διείσδυση (πάρε τα τρία μου! όλα μέσα! και τ’ αρχίδια μέσα!), αλλά κάτι τέτοιο είναι λιγάκι δύσκολο, όπως αντιλαμβάνεστε. Τα αρχίδια είναι ίδιον του άνδρα, οπότε δεν μπορεί παρά να είναι σύμβολο του ανδρισμού. Κάποιος άνδρας είναι με ‘άνδρας με αρχίδια’, ‘έχει αρχίδια’, ‘έχει μπρούτζινα αρχίδια’ όταν μόνο γαμάει, όταν μόνο επιβάλλει τη διείσδυση, όταν είναι Κύριος. Από την άλλη όμως τ’ αρχίδια μένουν απέξω και μπαίνει μόνο ‘το τρίτο το μακρύτερο’ (‘θα μου κάνεις τα τρία δύο!). Με κριτήριο λοιπόν την επίτευξη ή τη δυνατότητα επιβολής της διείσδυσης, τ’ αρχίδια είναι άχρηστα. Και κάθε τι που είναι άχρηστο, κάθε τι που δεν μπορεί να γίνει μέσον παραγωγής πόνου και Κυριαρχίας, κάθε τι που δεν προσφέρεται για εργαλειοποίηση, είναι άξιο περιφρόνησης. Αυτός είναι και ο λόγος που άνδρας περιφρονεί το μουνί και χαρακτηρίζει έναν άλλον ανδρα ‘μουνί!’ Το μουνί δεν επιβάλλει τη διείσδυση, την υφίσταται. Τ’ αρχίδια δεν επιβάλλουν τη διείσδυση, δεν συμμετέχουν στη διείσδυση, κατά συνέπεια είναι άξια περιφρόνησης – ούτε όμως την υφίστανται, άρα είναι άξια θαυμασμού.
Αυτός που και γαμάει και γαμιέται είναι άξιος και θαυμασμού και περιφρόνησης – το ίδιο και ο μαλάκας. Ο πρώτος είναι και ενεργητικός και παθητικός, δηλαδή και επιβάλλει και υφίσταται τη διείσδυση – ο δεύτερος δεν είναι ούτε ενεργητικός ούτε παθητικός, ούτε επιβάλλει ούτε υφίσταται. Αντιλαμβάνεστε ότι το δράμα του άνδρα να επιλέξει μεταξύ αυτών των δύο είναι πολύ μεγάλο, αγγίζει τα όρια του τραγικού.
Με αυτό το ζήτημα ασχολήθηκε ο Πλάτων, κυρίως στο ‘Συμπόσιο’ και ένα πρωινό θα σχολιάσουμε αυτά που υποστηρίζει. Με τους προβληματισμούς όμως του Πλάτωνα ασχολήθηκε ο Φουκό (κυρίως στο τέταρτο κεφάλαιο [Ερωτική] του δεύτερου τόμου [η χρήση των απολαύσεων] της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας) και θα ήθελα να σχολιάσω εν τάχει την προβληματική του Πλάτωνα.
Αυτό που απασχολούσε τον Πλάτωνα ήταν το εξής: εάν η διείσδυση εγκαθιδρύει μια σχέση Κυριαρχίας, η σχέση αυτή εγκαθιδρύεται και μεταξύ ενός εραστή (ευγενούς αριστοκράτη) και του ερωμένου του, γόνου ευγενούς αριστοκράτη. Επιτρέπεται όμως κάτι τέτοιο; Η πρακτική αυτή ναι μεν εγκαθιδρύει μια σχέση Κυριαρχίας, από την άλλη όμως είναι και ένα πλήγμα, διότι ένας αυριανός Κύριος υποβιβάζεται στην κατάσταση του Υποτελούς, της γυναίκας! Αυτή είναι άκρως συνοπτικά η προβληματική του ‘Συμποσίου’ κι ένας σπουδαιογελοίος γαμησιολόγος οφείλει να μελετήσει πολύ προσεκτικά αυτόν τον αρρωστουργηματικό διάλογο. Ο Πλάτων προκρίνει τελικά την αποφυγή της διείσδυσης – αυτός είναι ο πλατωνικός έρως, αν και η αποφυγή αυτή υποστηρίζεται με πολύ βαριά καρδιά. Και το λέω αυτό γιατί τελικά ο Πλάτων λέει το εξής: αφού αυτή είναι η παράδοση, αφού αύριο θα γίνεις Κύριος, στήσε κώλο, αποδέξου την παράδοση, αλλά μην ταυτίζεσαι με το αντικείμενο ηδονής, μην είσαι αντικείμενο ηδονής για έναν άλλον!
Κι όπως λένε και στην πιάτσα, με μια φορά δε γίνεσαι πούστης!
Σχολιάστε ελεύθερα!