Το αυτοκίνητο το χρησιμοποιούμε
για ή στη δουλειά μας
και για να βλέπουμε τους φίλους και τις φίλες μας
υπάρχουν κι άλλοι λόγοι
αλλά είναι τριτεύουσας, τεταρτεύουσας κλπ. σημασίας
ο μόνος τρόπος να ζήσουμε χωρίς αυτοκίνητο
είναι να ζούμε εκεί κοντά που εργαζόμαστε
να πηγαίνουμε δηλαδή με τα πόδια ή το ποδήλατο
και να ζούμε και να δουλεύουμε με τους φίλους μας
και να αποφασίζουμε όλοι και όλες μαζί
αυτός είναι ο κομμουνισμός για μένα
Καλό, αλλά δεν μου φτάνει.
Εγώ δεν θέλω να ζω καλά με λιγότερα.
Θέλω να ζω καλύτερα με περισσότερα.
Δικά μας είναι όλα τα επιτεύγματα της εποχής μας.
Εμείς τα φτιάξαμε όλα.
Θέλω οι άνθρωποι _όλοι_ να ζουν ανάλογα με τις (τεράστιες) δυνατότητες της εποχής τους (σε _όλα_ τα επίπεδα).
Αυτό μόνο.
Ζητάω πολλά ;
[ ας αφήσουμε την στέρηση στους καλόγερους όπως ο ουρανός αφέθηκε (ή θα αφεθεί) στους αγγέλους και στα σπουργίτια 🙂 ]
Καμιά απολύτως αντίρρηση. Μιλάς για τον εαυτό σου, μιλάω για τον εαυτό μου. Αυτό που γράφω δεν είναι πρότυπο, όραμα, σχέδιο στο οποίο οφείλουν οι άλλοι να υπακούσουν. Είναι έκφραση της ανάγκης μου να βρεθώ με ανθρώπους οι οποίοι έχουν φτάσει στον πάτο και ταυτίζουν την επιθυμία με τη διέξοδο. Η δική μου απάντηση στο ερώτημα, πρώτο λογικά και χρονικά, που τίθεται, δηλαδή με πόσους άλλους, άλλες θα ήθελες να ζεις, είναι: θα ήθελα να ζω με άλλους 20-25. Εσύ;
Ούτε κι εγώ έχω, φυσικά, αντίρρηση.
Δεν έχω την λύση οπότε παραμένω υπνοβάτης που ασυναίσθητα ψάχνει.
Αντέχω να ζω με (αρκετά) λιγότερους από 20-25.
Θα ήθελα όμως να μπορώ να ζω με πολλούς. Πολλούς !
O Χάμπερμας όμως που κολλάει?:P
Τις καλησπέρες μου Αθανάσιε.
Καλησπέρα Χάρη.
Το κείμενο είναι μια άκρως συνοπτική εκλαΐκευση των απόψεων του Γιούργκεν Χάμπερμας. Η πρόταση για τις συμβιωτικές ομάδες είναι η λογική συνέπεια της θεωρίας του. Ο Χάμπερμας θεωρεί ότι η τεχνολογία και η επιστήμη (‘αυτοκίνητο’) είναι μέσα της καπιταλιστικής κυριαρχίας και ότι η εκ του σύνεγγυς και διαπροσωπική επικοινωνία μπορεί να είναι ένα μέσο κοινωνικής απελευθέρωσης – διεύρυνσης του κομμουνισμού κατ’ εμέ. Με την επικοινωνία, με την διαπροσωπική συζήτηση δηλαδή, μπορούμε να συμφωνούμε πάνω σε πραγματικές καταστάσεις, δηλαδή, πάνω σε προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Αυτό είναι το κύτταρο όχι μόνο μιας έλλογα δομημένης κοινωνίας αλλά και της δημοκρατίας. Οι αποφάσεις, λέει ο Χάμπερμας, σε μια δημοκρατία πρέπει να παίρνονται από όλους μέσα από το επικοινωνιακό πράττειν. Αυτή η δημοκρατία, όπως την φαντάζεται ο Χάμπερμας, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει υπό καπιταλιστικές συνθήκες κι εδώ ο (ύστερος) Χάμπερμας αρχίζει να ρετάρει και να μην μας τα λέει καλά. Εάν όμως εφαρμόσουμε στη πράξη τη θεωρία του επικοινωνιακού πράττειν, τότε αναπότρεπτα η έλλογα δομημένη κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι μια κοινότητα, ένα δίκτυο οικοκοινοτήτων των 20-40 προσώπων που εργάζονται, ζούνε και αποφασίζουν μαζί, έχοντας ασφαλώς ο καθένας τον δικό του προσωπικό χώρο. Μια ομάδα μαθητών του (του γερμανικού Μάη) έστησαν μια τέτοια οικοκοινότητα έξω από το Μόναχο και γύρω στα 1985 μετακόμισαν σε ένα μεγάλο κτήμα(1500 στρέμματα) έξω από την Περούτζια. Πρόκειται για την Utopiaggia, υπάρχει ακόμα, στην οποία έζησα συνολικά ένα χρόνο. Στην ερώτησή μου πως ήταν ο Χάμπερμας ως καθηγητής, μου είπαν ότι ήταν αυστηρός αλλά δίκαιος.
καλημέρα,
συντάσσομαι με την προσέγγιση, «όλοι για όλους» ως πρόταγμα, περιέχοντας το «όλα».
Οι συμβιωτικές κοινότητες υποστηρίζω, είναι η συλλογική ανθρωπότητα -το παρόν και μέλλον, διαμορφωμένη μέσα από την άμεση σχέση, η οποία και οδηγεί σε πραγματικούς αριθμούς π.χ. 20-25 Ατόμων, ως το κύτταρο σύνθεσης της κοινωνίας.