φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Θα μπορούσα να το διατυπώσω και διαφορετικά: κάθε οδηγός είναι δυνάμει ‘φονιάς’ – θα εξηγήσω στη συνέχεια γιατί ‘φονιάς΄και όχι φονιάς. Και βέβαια, ποιος πεζός είναι βέβαιος ότι δεν θα σκοτωθεί από κάποιο μηχανοεκσφενδονιζόμενο βληματόχημα; Κάθε πεζός είναι ένα δυνάμει θύμα του οδικού πολέμου. Έχω πλήρη επίγνωση, ως οδηγός ενός κινέζικου παπακιού που δεν τρέχει πάνω από 60 χιλ. την ώρα ότι μπορεί να σκοτώσω κάποιον άνθρωπο, όπως έχω επίσης πλήρη επίγνωση ότι μπορεί να με στείλει στον άλλο κόσμο και να βλέπω τα ραδίκια ανάποδα ένα οχηματόβλημα, αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα. Λυπάμαι βαθύτατα εάν εσείς δεν έχετε καταλήξει σε αυτήν την επίγνωση.
Ο θάνατος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου ήταν ένας βίαιος θάνατος, δεν ήταν ένας φυσικός θάνατος. Θα μπορούσε να κοιμηθεί και να μην ξυπνήσει, θα μπορούσε να πεθάνει μέσα στη μπανιέρα του, θα μπορούσε να πεθάνει μπροστά στην τηλεόραση, όπως η μάνα μου. Ο οδηγός της μοτοσικλέτας ήθελε να σκοτώσει τον Αγγελόπουλο; Όχι, βέβαια, κατηγορηματικά όχι. Ήταν μια συνειδητή, μια εκ προθέσεως επιθετική κίνηση; Όχι, κατά κανένα τρόπο! Ήταν αυτοάμυνα; Όχι. Ήταν φόνος εξ αμελείας; Όχι. Ήταν φόνος από άγνοια; Όχι. Μα τι στο καλό ήταν;
Θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα σκότωνε τον Αγγελόπουλο; Ούτε κατά διάνοια! Να όμως που έγινε! Είχε επίγνωση ότι μπορεί να σκότωνε κάποιον άνθρωπο; Αυτό δεν το γνωρίζω. Εικάζω όμως ότι δεν είχε, όπως δεν έχουν και όλοι σχεδόν οι οδηγοί μηχανοβλημάτων. Σε αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε, φίλες και φίλοι, εφαρμόζοντας την θεωρία που έχω εκθέσει περί του αυτοκινήτου ως βλήματος, απλού, όταν χάνουμε τον έλεγχο, έξυπνου όταν σημαδεύουμε καλά – όταν οδηγάμε, σημαδεύουμε, αφού το αυτοκίνητο/μοτοσικλέτα είναι βλήμα.
Εάν το αυτοκινητόβλημα μοιάζει με όλμο, με βόμβα εδάφους- εδάφους, η μοτοσικλέτα μοιάζει με σφαίρα. Είναι και τα δύο βλήματα – η μόνη τους διαφορά είναι ότι το αυτοκίνητο καταλαμβάνει περισσότερο χώρο. Οπότε, στη συνέχεια του σημειώματος, ό,τι υποστηρίζω για το αυτοκίνητο ισχύει και για τη μοτοσικλέτα.
Η φύση του αυτοκινήτου αποκαλύπτεται όταν διατυπώσουμε το παρακάτω ερώτημα και δώσουμε μια απάντηση. Τρέχουμε με εκατό χιλιόμετρα και στα είκοσι μέτρα εμφανίζεται μπροστά μας ένα τρακτέρι που πάει να διασχίσει το δρόμο. Σε αυτά τα δυο, τρία δευτερόλεπτα, μέχρι το αυτοκίνητο και ο οδηγός γίνουν μια άμορφη μάζα λαμαρίνας και σάρκας, το αυτοκίνητο είναι αυτοκίνητο – ο οδηγός είναι οδηγός; Με άλλα λόγια: σε αυτήν την περίπτωση ισχύει ο ορισμός του αυτοκινήτου; Δεν ισχύει, φίλες και φίλοι. Είναι ένα όχημα το οποίο το κατευθύνει κατά βούληση ο οδηγός, δηλαδή μπορεί να στρίψει ή να σταματήσει ανά πάσα στιγμή; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Όταν εμφανιστεί μπροστά μας το τρακτέρι, δεν μπορούμε ούτε να σταματήσουμε ούτε να αλλάξουμε κατεύθυνση – και δεν μπορούμε διότι δεν προλαβαίνουμε. Κι όταν δεν προλαβαίνουμε, δεν κάνουμε εμείς κουμάντο αλλά το αυτοκίνητο. Εμείς χάνουμε τον έλεγχο, είμαστε υποχείρια του αυτοκινήτου, το αυτοκίνητο αποκτά τη δική του βούληση, κάνει ό,τι θέλει αυτό, όχι εμείς.
Στη θέση του τρακτεριού βάλτε έναν πεζό, τον Θ. Αγγελόπουλο. Τι μπορούσε να κάνει ο οδηγός της μοτοσικλέτας; Απολύτως τίποτα. Γιατί; Εκθέτω ευθύς αμέσως την άποψή μου.
Το αυτοκίνητο αρπάζει χώρο όταν είναι ακίνητο. Είναι ένα μέσον αρπαγής κοινόχρηστου και κοινόκτητου χώρου. Δυο σειρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων, έχουν αρπάξει τα 2/3 του δρόμου. Η χωροαρπακτικότητα του αυτοκινήτου αυξάνεται όσο αυξάνεται η ταχύτητά του. Το πόσο χώρο αρπάζει μπορούμε πολύ εύκολα να το υπολογίσουμε. Ας υποθέσουμε ότι ένα αυτοκίνητο που τρέχει με 200 βρίσκεται στο σημείο Α. Το κινούμενο αυτοκίνητο παύει να αρπάζει χώρο μόνον όταν ακινητοποιηθεί, έστω στο σημείο Β. Πόσα μέτρα απέχει το σημείο Α από το σημείο Β; Όσα απαιτούνται για να ακινητοποιηθεί – ας πούμε 400 μέτρα. Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι το φάρδος το αυτοκινήτου είναι δυο μέτρα, έχουμε μια έκταση 800 τετραγωνικών μέτρων, κοντά ένα στρέμμα! Αυτός ο χώρος ανήκει στο αυτοκίνητο διότι χωρίς αυτόν δεν μπορεί να κινηθεί με 200 χιλ. την ώρα. Η ταχύτητα του αυτοκινήτου είναι αυτή που αρπάζει τον χώρο. Το αυτοκίνητο συνεχώς αρπάζει χώρο και συνεχώς τον απελευθερώνει, για να τον αρπάξει αυτό που έρχεται από πίσω, κοκ.
Εφόσον αυτός ο χώρος των 800 τ.μ. ανήκει στο αυτοκίνητο, δεν μπορεί να ανήκει και στον πεζό. Τον χώρο τον έχει αρπάξει το αυτοκίνητο, πάει και τελείωσε. Τι θα γίνει όμως εάν ο πεζός επιχειρήσει να τον χρησιμοποιήσει;
Το τι θα γίνει θα εξαρτηθεί από το ποιο μέρος του αρπαχθέντος χώρου θα χρησιμοποιήσει ο πεζός. Ο χώρος που έχει αρπάξει το αυτοκίνητο, ή η μοτοσικλέτα, διαιρείται σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος είναι αυτό στο οποίο όποιος εισέρχεται είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα ζήσει τον Θεό μπάρμπα να έχει. Είναι το μέρος εκείνο στο οποίο το αυτοκίνητο κινείται ακόμα με την ταχύτητα που έχει πριν αρχίσει να μειώνεται η ταχύτητά του για να ακινητοποιηθεί στο σημείο Β, όπως είπαμε. Στο μέρος αυτό ανήκει και εκείνο στο οποίο το αυτοκίνητο έχει αρχίσει μεν να επιβραδύνει, η ταχύτητά του όμως παραμένει μεγάλη. Ας υποθέσουμε ότι είναι τα διακόσια πρώτα μέτρα, από τα τετρακόσια – από το σημείο Α στο σημείο Γ. Αυτά τα διακόσια μέτρα, αυτά τα τετρακόσια τ.μ., τα αποκαλώ οδικό Άδη. Σε αυτό τον χώρο εισήλθε ο Θ. Αγγελόπουλος: ειδικός φρουρός: όταν είδα τον Αγγελόπουλο ήταν αργά.
Όποιος μπαίνει εκεί, ας χάσει κάθε ελπίδα ότι θα βγεί ζωντανός. Είναι ο επίγειος Άδης, μέρος της επίγειας Κόλασης, της οδικής επίγειας Κόλασης. Η οδική Κόλαση είναι ο χώρος μεταξύ του σημείου Α και του σημείου Β. Το ΑΓ είναι ο οδικός Άδης.
Α . . . . Γ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Β
Εάν ο πεζός εισέλθει μετά το σημείο Γ, μετά το σημείο από το οποίο το αυτοκίνητο επιβραδύνει ολοένα και περισσότερο, εισέρχεται στο χώρο της αναπηρίας και του ακρωτηριασμού, τον χώρο μεταξύ των σημείων ΓΔ:
Α. . . . .Γ. . . . . . . . . . .Δ. . . . Β
Ας υποθέσουμε ότι το σημείο Γ απέχει από το σημείο Δ 150 μέτρα, οπότε αυτός ο χώρος της αναπηρίας και του ακρωτηριασμού αγγίζει τα 300 τ.μ. Όποιος εισέρχεται σε αυτόν τον χώρο (ο Θ. Αγγελόπουλος δεν εισήλθε σε αυτόν τον χώρο), θα μείνει διά βίου ανάπηρος και ανεπανόρθωτα ακρωτηριασμένος και θα συμμετέχει σε κάποιο αγώνισμα της παραΟλυμπιάδας – με αυτό το αίσχος θα ασχοληθούμε ένα άλλο πρωινό.
Το τελευταίο μέρος της οδικής Κόλασης είναι το μέρος εκείνο στο οποίο το αυτοκίνητο βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο της ακινητοποίησης, στο οποίο το αυτοκίνητο παύει μεν να είναι επικίνδυνο, όχι όμως και καταστροφικό, δηλαδή χωροαρπακτικό, όπως είπαμε. Εάν ο πεζός εισέλθει κοντά στο σημείο Δ, τότε εισέρχεται στο χώρο του βαρέος τραυματισμού. Εάν εισέλθει κοντά στο σημείο Β, τότε εισέρχεται στο χώρο του ελαφρού τραυματισμού. Οπότε, ο χώρος ΔΒ είναι ο χώρος του βαρέος και ελαφρού τραυματισμού. Ο Θ. Αγγελόπουλος δεν εισήλθε σε αυτόν τον χώρο.
200.000 νεκροί, 500.000 ακρωτηριασμένοι, 2 εκ. βαριά και ελαφρά τραυματισμένοι, κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο! Το 2012, το 2013, το 2014, κλπ. – είμαστε απολύτως βέβαιοι. Οι περισσότεροι από αυτά τα θύματα είναι πεζοί, και πολλά από αυτά παιδιά, πεζοί ή επιβάτες του οχηματοβλήματος. Είναι θύματα του οδικού πολέμου, του εμφύλιου οδικού πολέμου.
Ο Θ. Αγγελόπουλος σχολίασε τον εμφύλιο πόλεμο. Έπεσε θύμα του εμφύλιου οδικού πολέμου.
Πέστα Χρυσόστομε!!!