σύντομη εισαγωγή στην Καταστροφική

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Κάθε φορά που μεταχειρίζομαι τον όρο Καταστροφική, το μυαλό μου πάει στις πυραμίδες της Αιγύπτου. Δε λέω, είναι εντυπωσιακές και άξιες θαυμασμού. Πως όμως κατασκευάστηκαν και γιατί; Εάν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα σχηματίσουμε μια πολύ ευκρινή εικόνα της Καταστροφικής Τέχνης και Επιστήμης του Κυρίου.

Οι πυραμίδες δεν είναι απλά τάφοι των Φαραώ αλλά αρχιτεκτονικά σύμβολα ισχύος, όπως ήταν  ο Παρθενών, το Κολοσσαίο, οι μεσαιωνικοί πύργοι και οι καθεδρικοί ναοί, όπως είναι σήμερα ο πύργος του Άιφελ, οι ουρανοξύστες, τα στάδια. Μερικά από αυτά τα κτίσματα είχαν και έχουν κάποια χρησιμότητα, αλλά μερικά όχι, είναι καθαρά σύμβολα ισχύος, μορφές επίδειξης αυτής της ισχύος. Το πως χτίστηκαν οι πυραμίδες το γνωρίζουμε: με αίμα, ιδρώτα και κλάμμα δεκάδων χιλιάδων υποτελών Παραγωγών για πολλά χρόνια.  Για να χτιστούν απαιτήθηκε πολλή εργασία, πολύς πλούτος, πολλή οργάνωση, πολύ βία – δεν νομίζω η έγερση αυτών των κτισμάτων να ήταν το αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας και της επιθυμίας των υποτελών γεωργών των αγροτικών κοινοτήτων. Απαιτήθηκε λοιπόν αρπαγή κοινωνικού πλούτου και διαταγή (οργάνωση βασισμένη στη βία).  Απομένει να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί κτίστηκαν.

Μια απάντηση τη διατυπώσαμε ήδη: για να επιδείξει ο Κύριος Φαραώ την ισχύ του, για να κατασκευάσει ένα σύμβολο ισχύος. Υπάρχει όμως και άλλη μια απάντηση: για να κρατάει τους υποτελείς του απασχολημένους και υπό τις διαταγές του. Γιατί να το κάνει; Εάν δεν το έκανε, η Κυριαρχία του θα αντιμετώπιζε πολλούς κινδύνους.

Τι θα έκαναν οι υποτελείς που εργάζονταν στην κατασκευή των πυραμίδων εάν δεν εργάζονταν για να ανεγερθούν; Το γεγονός ότι ήταν απασχολημένοι στην κατασκευή των πυραμίδων σημαίνει ότι δεν υπήρχε ανάγκη να είναι απασχολημένοι στην παραγωγή του αναγκαίου κοινωνικού πλούτου της εποχής: είτε διότι κάποιοι πλεόναζαν για όλο το χρόνο είτε διότι όλοι πλεόναζαν για ένα μικρό ή μεγάλο μέρος του έτους. Τι από τα δύο συνέβαινε; Και τα δύο. Η ανέγερση μιας πυραμίδας είναι ένδειξη ότι εκείνη την χρονική περίοδο ο κοινωνικός πλούτος ήταν τεράστιος. Αυτό επέτρεπε σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να μην συμμετέχουν στην παραγωγή. Κι εάν σκεφτούμε ότι η αγροτική παραγωγή εξασφαλίζει μεγάλα χρονικά διαστήματα απαλλαγμένα εργασιών για όλον τον πληθυσμό, αντιλαμβανόμαστε ότι η αιγυπτιακή κοινωνία εκείνης της εποχής ήταν μια κοινωνία αφθονίας και ευημερίας που εμείς σήμερα δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Η αιγυπτιακή κοινωνία ήταν μια κοινωνία κυριαρχική αλλά και μια κοινωνία αυτόνομων αγροτικών κοινοτήτων, κομμουνιστική. Οι αγρότες κατέβαλαν συλλογικά φόρο υποτέλειας σε είδος, ένα μέρος της παραγωγής, και ήταν αναγκασμένοι να προσφέρουν κάποιες μέρες εργασίας για κοινωφελή έργα, μια προσφορά που ήταν στην αρχή εθελοντική και σε συνεργατική βάση. Παρ’ όλο τον φόρο υποτέλειας και την καταναγκαστική εργασία, οι κοινότητες ευημερούσαν παράγοντας πλούτο εξασφαλίζοντας μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς εργασία: μετά το όργωμα και τη σπορά, η επόμενη εργασία γίνεται μετά από έξι μήνες! Αυτούς τους έξι μήνες δεν άραζαν αλλά επιδίδονταν σε άλλες δραστηριότητες: τα σημαντικότερα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού  προήλθαν από τις δραστηριότητες αυτών των χρονικών διαστημάτων μεταξύ των παραγωγικών σύντομων περιόδων.

Από τη μια Κυριαρχία, από την άλλη ευημερούσες αγροτικές εξισωτικές κοινότητες. Πως βλέπει, πως αντιμετωπίζει αυτήν την ευημερία ο Κύριος;

Ως μια τεράστια απειλή η οποία πρέπει να εξαλειφθεί με κάθε τρόπο, χωρίς δισταγμό, χωρίς οίκτο. Γιατί είναι απειλή;  Πως την εξαλείφει;

Το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι η αναπαραγωγή, η ενίσχυση, η διαιώνιση της Κυριαρχίας, της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου, της διαταγής, του ελέγχου και της επιτήρησης των υποτελών. Με άλλα λόγια, το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι η αποτροπή της κατάλυσης της Κυριαρχίας από τους υποτελείς. Ο Κύριος φροντίζει ώστε να μην είναι δυνατή αυτή η κατάλυση: οι υποτελείς δεν πρέπει να μπορούν, να μην υπάρχουν δηλαδή οι αντικειμενικές συνθήκες και προϋποθέσεις,  και δεν πρέπει να θέλουν, να μην υπάρχουν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις δηλαδή,  να την καταργήσουν. Ποιες είναι οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες; Είναι ο πλούτος, ο ελεύθερος χρόνος από τη μια, η συνεργασία, η γνώση και η αλληλεγγύη από την άλλη. Για να αποτραπεί λοιπόν η κατάλυση της Κυριαρχίας πρέπει να εξαλειφτεί η δυνατότητα και η ικανότητα κατάλυσης της Κυριαρχίας. Να μην υπάρχει πλούτος και ελεύθερος χρόνος από τη μια, να μην υπάρχει συνεργασία, γνώση, αλληλεγγύη από την άλλη. Εάν υπάρχει πλούτος, πρέπει να καταστραφεί. Εάν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, πρέπει να πάψει να υπάρχει. Εάν υπάρχει συνεργασία, γνώση και αλληλεγγύη, πρέπει να πάψει να υπάρχει.

Όλες αυτές οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες πρέπει να πάψουν να υπάρχουν όχι αρνητικά αλλά θετικά – δηλαδή να καταστραφούν με τέτοιο τρόπο ώστε η Κυριαρχία να ενισχύεται. Θα δούμε πως. Ό Κύριος λοιπόν οφείλει να καταστρέφει τον κοινωνικό πλούτο και τους υποτελείς για να συνεχίσει να είναι Κύριος.

Οι τρόποι της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου είναι πολλοί. Υπάρχει η αφανής καταστροφή, η κοινωνικά χρήσιμη καταστροφή, η καθαρή καταστροφή. Μια μορφή αφανούς καταστροφή είναι η ενσωματωμένη και προγραμματισμένη φθορά των εμπορευμάτων: τα πλυντήρια και τα αυτοκίνητα κατασκευάζονταν για είκοσι χρόνια, μετά για δέκα και τώρα στα πέντε παρουσιάζουν προβλήματα. Δεν θα πρέπει να δουλέψεις περισσότερο; Δεν θα κερδίσει ο καπιταλιστής;

Κοινωνικά χρήσιμη καταστροφή είναι τα δημόσια έργα, τα στάδια, οι τελετές επίδειξης και άλλα πολλά τα οποία είναι μεν χρήσιμα αλλά είναι περιττά. Οι οδικοί άξονες είναι χρήσιμοι αλλά περιττοί! Κατασκευάζονται για τις (αυτοκινητο)βιομηχανίες, όχι για μας!  Η πρόκριση του αυτοκινήτου (και από τους υποτελείς) κάνει τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους χρήσιμους αλλά για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη θα πρέπει να καταστραφείς (να εργαστείς, να οδηγήσεις)  και να καταστρέψεις (περιβάλλον, φθορά αυτοκινήτου, πιθανή σύγκρουση). Συγκρίνετε έναν αυτοκινητόδρομο με μια σιδηροδρομική γραμμή, την οδήγηση με το διάβασμα ή τον ύπνο στο τρένο και θα αντιληφθείτε τη διαφορά.

Η καθαρή καταστροφή είναι η απροκάλυπτη καταστροφή (πόλεμος, καταστροφή απούλητων εμπορευμάτων). Όταν οι άλλες δυο δεν αρκούν, ο Κύριος καταφεύγει σε αυτήν (Α’ και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος).

Υπάρχουν δύο τρόποι καταστροφής του Υποτελούς: η λειτουργική καταστροφή και η αχρηστευτική καταστροφή ή Αναπηρική. Ο Κύριος δεν μπορεί και δεν θέλει να καταστρέψει ολοκληρωτικά τον υποτελή διότι η παραγωγή του κοινωνικού πλούτου απαιτεί κάποιες γνώσεις τις οποίες προσφέρει ο ίδιος ο Κύριος (εκπαίδευση, κλπ). Θα πρέπει να τον καταστρέψει με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσει να τον χρησιμοποιήσει. Να γνωρίζει κάποια πράγματα αλλά να μην λέχει κρίση, να μην σκέφτεται. Να είναι υπάκουος αλλά όχι και πάρα πολύ μιας και η παραγωγή απαιτεί κάποια πρωτοβουλία. Αυτή είναι η λειτουργική καταστροφή, η οποία είναι συνειδητή και προγραμματισμένη και έχουν αναλάβει να την φέρουν σε πέρας υπουργεία, οικογένεια, τηλεόραση, διαφήμιση, ιδεολογικοί μηχανισμοί του Κράτους, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, διανοούμενοι και άλλοι πολλοί.

Η αχρηστευτική καταστροφή είναι η καταστροφή της αναπήρωσης, η οποία ενώ είναι αναμενόμενη δεν είναι επιδιωκόμενη. Για το 2012 θα έχουμε 500.000 ακρωτηριασμένους από τις οδικές συγκρούσεις σε όλη τη Γη. Αυτό είναι τόσο αναμενόμενο όσο αναμενόμενη είναι η ανατολή του ήλιου σε δυο ώρες.  Αλλά δεν είναι επιδιωκόμενη, είναι προκύπτουσα. Και βέβαια ο Κύριος δεν θα κάνει απολύτως τίποτα για να την εξαλείψει αλλά θα την διαιωνίσει και θα κερδίσει από αυτήν – φάρμακα, ορθοπαιδικά εξαρτήματα, κλπ. Η κλιματική αλλαγή είναι μια προκύπτουσα καταστροφή, δεν την επεδίωξε ο Κύριος καπιταλιστής.

Ο Υποτελής πρέπει να είναι χρήσιμος και υπάκουος και για να είναι πρέπει να καταστραφεί. Θα πρέπει όμως  να καταστραφούν και οι μεταξύ τους σχέσεις, η συνεργασία και η αλληλεγγύη. Θα πρέπει να εμπεδωθεί ο κτητικός ατομικισμός, ο ανταγωνισμός, ο εγωισμός.

Θα πρέπει επίσης ο υποτελής εκτός από αποβλακωμένος και απομονωμένος ναι είναι και φοβισμένος. Η αποβλάκωση, η απομόνωση και ο εκφοβισμός είναι  αποτελέσματα της λειτουργικής, αναμενόμενης και επιδιωκόμενης καταστροφής. Όταν οι υποτελείς ερίζουν και μάχονται μεταξύ τους σημαίνει ότι είναι αποβλακωμένοι, ότι δεν μπορούν να συννενοηθούν, να επικοινωνήσουν, να συνεργαστούν, σημαίνει ότι έχουν υποβιβαστεί στην κατάσταση των εκτρεφομένων ζώων, έχουν προβατοποιηθεί.

Το στάδιο είναι ο χώρος όπου συναντάται η καταστροφή του κοινωνικού πλούτου και του Υποτελούς προς όφελος του Κυρίου. Δεν ξέρω αν θυμάσαι πως ήταν η περιοχή της Καλογρέζας πριν αναγερθεί το ΟΑΚΑ. Ήταν μια μεγάλη περιοχή με αλάνες, με ελαιώνες, μια πράσινη όαση, κατσίκες και κότες έβοσκαν, την Πρωτομαγιά γινόταν το έλα να δεις, γλέντια και χοροί και τραγούδια, με πολλά γήπεδα, όπου κάναμε κοπάνες, οι εργάτες έπαιζαν μπάλα τις Κυριακές, και εμείς, καπνίζαμε, γαμούσαμε –  και τώρα; Τώρα τσιμέντο, θάνατος, αποκλεισμός.

Αυτή δεν είναι καταστροφή; Το μόνο που μπορείς να κάνεις στο ΟΑΚΑ είναι να δεις και μάλιστα πρέπει να πληρώσεις.  Με αυτά τα υλικά που χρειάστηκαν για να ανεγερθεί το ΟΑΚΑ, πόσες κατοικίες θα μπορούσαμε να χτίσουμε; Αυτό δεν είναι καταστροφή;

Καταστροφή που ενισχύει και αναπαράγει την καταστροφή. Αλλά από καταστροφή σε καταστροφή, τι θα γίνει τελικά;

Την πόρτα της Αποκάλυψης την έχουμε ήδη διαβεί και ίσως αυτό μας φέρει πιο κοντά στην επαναστατική καταστροφή της κυριαρχικής καταστροφής.

Θα ήθελα πολύ, πριν κλείσω τα μάτια μου, να δω να γκρεμίζεται αυτό το έκτρωμα, το ΟΑΚΑ. . .