φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Μου διαφεύγει το όνομα του αμερικάνου δισεκατομμυριούχου και υπουργού που δήλωσε ότι υπάρχει ταξική πάλη και είμαστε εμείς που πάντα νικάμε. Η φράση αυτή μας αναγκάζει να δεχτούμε ότι η κοινωνική (και όχι μόνο) πραγματικότητα καταγράφει ένα συσχετισμό Ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών, ότι όλα τα κοινωνικά (άρα και προσωπικά) προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι αποτέλεσμα της ήττας. (Σε ένα μελλοντικό σημείωμα θα δούμε ότι η λέξη ‘πραγματικότητα’ σημαίνει ‘αρπακτικότητα’, μιας και η αρχική σημασία του ρήματος πράττω ήταν ‘αρπάζω κατόπιν εισβολής, επιδρομής’).
Η παραπάνω διαπίστωση του Κυρίου μας παροτρύνει να κάνουμε και άλλες σκέψεις. Μας προτρέπει να αναρωτηθούμε, πως τα καταφέρνει και νικάει πάντα ο Κύριος; Εάν νικάει πάντα, θα νικάει και για πάντα; Νικάει επειδή είναι πανίσχυρος; Εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε κάθε εξέγερση και επανάσταση είναι μάταιη. Γιατί όμως οι υποτελείς εξεγείρονται και επαναστατούν; Διότι έχουν αυταπάτες;
Υποστηρίζουμε ότι οι υποτελείς Παραγωγοί είναι οντολογικά και θεωρητικά πιο ισχυροί από τον Κύριο, διότι αυτός είναι εξαρτημένος από τους Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου: ο Κύριος είναι ένας ένοπλος ζητιάνος. Την εξάρτηση αυτή, την αδυναμία αυτή, την ξεπερνάει με τη βία, με τα ισχυρότερα όπλα που διαθέτει. Ο Κύριος είναι ένας πανίσχυρος αδύναμος, οι Παραγωγοί είναι αδύναμοι πανίσχυροι.
Ο Κύριος νικάει επειδή αναδεικνύεται νικητής στον κοινωνικό πόλεμο. Ο Κύριος αναγνωρίζει ότι αυτός ο πόλεμος υπάρχει – το δήλωσε και ο Παπανδρέου: είμαστε σε πόλεμο. Νικάει μόνο επειδή έχει εξασφαλίσει οπλική υπεροχή; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Νικάει επειδή μπορεί και εκφοβίζει τους υποτελείς, τους απομονώνει, τους εξαπατά (τους πείθει, τους αποβλακώνει). Δηλαδή, ο Κύριος γνωρίζει πως να πολεμάει. Για να ηττώνται οι υποτελείς Παραγωγοί σημαίνει ότι δεν γνωρίζουν να πολεμούν. Ο εκφοβισμός του αντιπάλου είναι προϋπόθεση της νίκης σε έναν πόλεμο. Μια άλλη προϋπόθεση είναι και η εξαπάτηση. Μια άλλη προϋπόθεση είναι η διάλυση του στρατού του αντιπάλου. Βέβαια, οι Παραγωγοί δεν έχουν στρατό για να τους τον διαλύσει. Αλλά και δεν μπορούν να συμπήξουν στρατό διότι ο Κύριος έχει προνοήσει να μην μπορούν: ενισχύει τον ανταγωνισμό μεταξύ των υποτελών, τον κτητικό ατομικισμό, τον εγωισμό.
Το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι η καταστροφή κάθε συλλογικότητας, κάθε ομαδικότητας. Μπορεί και νικάει επειδή οι υποτελείς είναι ένα άθροισμα απομονωμένων ατόμων.Τι είναι το άτομο; Είναι αυτό που δεν τέμνεται περαιτέρω. Κατά συνέπεια είναι το αποτέλεσμα αλλεπάλληλων τομών, διαιρέσεων – δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Πλάτων θεωρούσε πως μπορεί να βρει την αλήθεια μέσω πολλαπλών διαιρέσεων (Σοφιστής, Πολιτικός)! Το άτομο είναι το αποτέλεσμα της διάλυσης της συλλογικότητας, της ομαδικότητας – είναι το ορατό αποτέλεσμα της συρρίκνωσης του κομμουνισμού. Ο Κύριος δεν γνωρίζει μόνο να πολεμά, γνωρίζει και ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική. (Κι άλλα πολλά γνωρίζει ο Κύριος που δεν γνωρίζουν οι υποτελείς. . .). Η Κυριαρχία είναι μια σύνθετη μορφή διαχείρισης του εμμενούς κομμουνισμού: όταν δεν μπορεί να τον συρρικνώσει, διότι υπάρχουν όρια στη συρρίκνωση, τον μετατρέπει σε κομμουνισμό της στάνης, όπως υπέδειξε ο Πλάτων στην ‘Πολιτεία’ του (και στους ‘Νόμους’) – στον ‘Πολιτικό’ ορίζει την Πολιτική ως Ανθρωποβοσκητική.
Εάν φτάσουμε στο σημείο να είμαστε όλοι εργένηδες, τότε ο Κύριος θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Αλλά δεν μπορεί να κοιμάται, κι ούτε θα μπορέσει ποτέ. Εάν ο εργένης μπορεί να είναι εργένης οφείλεται στο ότι δεν είναι, δεν μπορεί να είναι: η ύπαρξή του προϋποθέτει την κοινωνία.
Και φτάνουμε στο ερώτημα: τι είναι μια κοινωνία; Μπορούμε να διατυπώσουμε την εξής απάντηση: είναι το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης αφενός και μεταξύ των ανθρώπων αφετέρου. Ο ορισμός όμως αυτός είναι πολύ προβληματικός διότι είναι ασαφής. Δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει σχέση του ανθρώπου γενικά και αόριστα με τη φύση ή με τον άλλον άνθρωπο διότι δεν μπορεί να υπάρξει ‘άνθρωπος’. Μόνο ο εργένης ή ο ασκητής ή ο έγκλειστος σε κελί απομόνωσης είναι άνθρωπος.
Ο χιμπατζής δεν μπορεί να είναι χιμπατζής εκτός της συμβιωτικής ομάδας που ανήκει. Εκτός ομάδας δεν είναι χιμπατζής, είναι ένας νεκροζώντανος, ένας μελλοθάνατος ‘χιμπατζής’. Θα μπου πείτε, συγκρίνεις τον χιμπατζή με τον άνθρωπο; Γιατί να μην τον συγκρίνω, δεν το καταλαβαίνω; Εάν το ανθρώπινο γένος υπάρχει εδώ και 100.000 χρόνια, τα 90.000 και βάλε, τα ζήσαμε όπως οι χιμπατζήδες: σε μικρές ομάδες των 15-30 μελών. Εκτός τροφοσυλλεκτικής ομάδας, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος; Κατά κανένα τρόπο; Είναι τυχαίο ότι η εξορία ήταν η σκληρότερη μετά την θανατική καταδίκη ποινή στην αρχαία Ελλάδα;
Πως να εξηγήσουμε την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε μια παρέα, σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα; Για 90.000 χρόνια, η έννοια της κοινωνίας ταυτιζόταν με την έννοια της ομάδας: η ομάδα ήταν η κοινωνία. Με αυτή την έννοια, ο ορισμός που διατυπώσαμε για την κοινωνία, ισχύει μόνο στην περίπτωση που η κοινωνία ταυτίζεται με την ομάδα. Από τη στιγμή όμως που οι τροφοσυλλεκτικές ομάδες σχετίζονταν μεταξύ τους, διαλύονταν και επανασυγκροτούνταν αενάως, τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η κοινωνία είναι το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των ομάδων με τη φύση αφενός και μεταξύ των ομάδων αφετέρου. Διαθέτουμε λοιπόν δυο ορισμούς για την κοινωνία: έναν για την κοινωνία ως ομάδα κι έναν για την κοινωνία ως πλέγμα, δίκτυο ομάδων.
Υπάρχει άνθρωπος που να μην ανήκει σε μια ή περισσότερες ομάδες; Δεν υπάρχει. Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, θα δούμε παντού ομάδες. Οικογένεια, παρέα, σχολείο, εργασία, τέχνη, υγεία, θεραπεία, μαγείρεμα, κατανάλωση τροφής, αθλητισμός, κλπ., κλπ. Ο φίλος μας ο εργένης δεν μπορεί να μην ανήκει σε κάποια ομάδα, τουλάχιστον σε μία. Εάν δεν ανήκει, αργά ή γρήγορα θα αυτοκτονήσει. Θα πάθει κρίση πανικού: η παρόρμηση της ζωής και η παρόρμηση του θανάτου θα έρθουν αντιμέτωπες κι όποιον πάρει ο Χάρος. Η ολοσχερής απουσία κοινωνικών δεσμών τονώνει, φέρνει στο προσκήνιο την παρόρμηση του θανάτου. Δεν είναι, ασφαλώς, η μοναδική αιτία των αυτοκτονιών. . . Από την άλλη, γνωρίζουμε, ή τουλάχιστον δεχόμαστε, ότι η ανθρώπινη ευτυχία είναι η ανάπτυξη των ικανοτήτων της ψυχής και του εγκεφάλου μέσω της ενεργητικής και καθημερινής αλληλεπίδρασης μεταξύ των ανθρώπων (σε μια ομάδα). Εάν σκεφτόμαστε, το οφείλουμε όχι το ότι έχουμε εγκέφαλο αλλά το ότι γεννιόμαστε σε μια ομάδα, σε μια κοινωνία. Και η ψυχή, ως άθροισμα των κοινωνικών, συναισθηματικών, διανοητικών ικανοτήτων, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα αυτών των αλληλεπιδράσεων. Εγώ είμαι οι άλλοι.
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Μια παρέα είκοσι ανθρώπων, ανδρών και γυναικών (πλούσιων ή φτωχών, δεξιών ή αριστερών, αναρχικών ή σταλινικών, δημοκρατών ή φασιστών) απομονώνεται για κάποιο λόγο σε ένα χώρο, σε μια περιοχή. Στην περίπτωση αυτή η ομάδα ταυτίζεται με την κοινωνία. Θέλουν δε θέλουν, θα δημιουργηθούν σχέσεις μεταξύ τους. Γιατί; Διότι για να επιβιώσει η ομάδα θα πρέπει να αναλάβουν κάποιες δραστηριότητες. Οι σχέσεις δεν συμπήγονται στο κενό αλλά κατά τη διάρκεια κάποιας πρακτικής, κάποιας δραστηριότητας. Θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις, να μεγειρέψουν, να πλύνουν τα πιάτα, κλπ. Πως θα παίρνονται οι αποφάσεις, ποιος θα μαγειρέψει, ποιος θα πλένει τα πιάτα;
Το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων που συνάπτονται κατά διάρκεια διαφορότροπων δραστηριοτήτων είναι η οργάνωση. Η οργάνωση είναι διαδικασία, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ομάδα, άρα και κοινωνία. Και είναι τόσο θεμελιώδης αυτή η διαδικασία που έχουμε φτάσει στο σημείο να ταυτίζουμε την οργάνωση με την ομάδα. Όταν λέμε φιλανθρωπική ή πολιτική ή τρομοκρατική εννοούμε μια ομάδα που έχει ένα σκοπό.
Δεν μπορεί να υπάρξει ομάδα, κατά συνέπεια και κοινωνία χωρίς την διαδικασία της οργάνωσης. Μια παρέα είναι μια οργάνωση διότι είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας οργάνωσης. Ποια διαδικασία οργάνωσης σας έρχεται στο μυαλό όταν λέμε τη λέξη παρέα; Μπορώ να πάρω τηλέφωνο πέντε φίλους και να τους πω ‘το Σάββατο, στις 12, στο ουζερί στο λιμάνι;’ Όχι, θα νομίσουν ότι κάτι έχω πάθει, ότι δεν είμαι στα καλά μου!Τ ο να βρεθούμε για τσίπουρο στο λιμάνι δεν είναι το αποτέλεσμα της δικής μου διαταγής, βούλησης, αλλά θα είναι το αποτέλεσμα μιας συννενόησης, μιας διαβούλευσης. Θα αποφασίσουμε από κοινού, ποια μέρα, ποια ώρα και που θα βρεθούμε. Η απόφαση και η εκτέλεσής της, είτε με τη μορφή της διαταγής, είτε με τη μορφή της διαβούλευσης, είναι οργάνωση και σύμπηξη ομάδας, κοινωνίας.
Επιλέγουμε μεταξύ της οργάνωσης της συνεργασίας και μεταξύ της οργάνωσης της διαταγής. Κανένας και καμιά δεν θέλει να υφίσταται το οργανωτικό μοντελάκι της διαταγής. Από την άλλη, ζούμε σε ομάδες που κυριαρχεί αυτό το μοντελάκι. Και προσπαθούμε όσο μπορούμε να αποφύγουμε την οργάνωση της διαταγής και να επιλέγουμε την οργάνωση της διαβούλευσης. Αυτή η διαδικασία της απέχθειας προς την οργάνωση της διαταγής, της απαξίωσης, της απομάκρυνσης είναι μια πτυχή της πνευματικής, κοινωνικής επανάστασης.
Δεν νοείται παρέα, ομάδα, κοινωνία, παραγωγή του κοινωνικού πλούτου, αναπαραγωγή της ζωής, κομμουνισμός, επανάσταση χωρίς οργάνωση, τόσο με τη σημασία της διαδικασίας όσο και της ομάδας. Για μένα, το δίλημμα ‘οργάνωση ή μη’ δεν υπάρχει διότι δεν μπορεί να υπάρξει. Για όσους και όσες υπάρχει, ας υπάρχει.
Θεωρώ ότι η απομάκρυνση από την οργάνωση της διαταγής, του ετεροκαθορισμού, ότι η διαδικασία αποσύνθεσης της προστακτικής οργάνωσης θα ενταθεί στο χρόνο και στον χώρο. Η διάλυση της διατακτικής οργάνωσης θα έχει δυο αποτελέσματα: το πρώτο θα είναι η δραστική αύξηση του αριθμού ομάδων συνεργασιακής, διαβουλευματικής οργάνωσης, ευκαιριακής ή σκόπιμης, προσωρινής ή μεγαλύτερης διάρκειας. Το δεύτερο θα είναι η δημιουργία ενός πλέγματος, ενός δικτύου μεταξύ όλων αυτών των ομάδων σε διάφορα επίπεδα.
Που ερείδεται αυτή η βεβαιότητα; Στη διαπίστωση ότι εάν δεν δημιουργηθεί, εάν οι ομάδες δεν συνεργαστούν, θα εξαφανιστούν. Γιατί;
Διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την Κόλαση και την Αποκάλυψη, δηλαδή την Κυριαρχία και την παρακμή της, την κατάρρευσή της. Κατά κάποιοι τρόπο, η κατάλυση της Κυριαρχίας επαναφέρει συνθήκες ανθρωπογένεσης/κοινωνιογένεσης. Επιστρέφουμε στο παρελθόν, στο 100.000 π.Χ.
Εάν δεν επιβιώσουμε, θα εξαφανιστούμε. Οι τελευταίοι προάνθρωποι/πρώτοι άνθρωποι επιβίωσαν.
Κομμουνισμός ή αφανισμός
,
Σχολιάστε ελεύθερα!