φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η όξυνση του κοινωνικού πολέμου φέρνει στο προσκήνιο τα ζητήματα της βίας, της οργάνωσης, του κομμουνισμού και των συνθημάτων. Σήμερα θα ασχοληθούμε με το τελευταίο από αυτά – με τα άλλα θα καταπιαστούμε τις επόμενες μέρες.
Το κεντρικό σύνθημα είναι μια πτυχή της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Τι είναι ένα σύνθημα; Είναι μια συμπύκνωση, μια συνόψιση επιθυμιών, αναγκών, ιδεολογίας, στρατηγικής, δυνατοτήτων της εποχής. Δεν υπήρξε εξέγερση και επανάσταση που να μην διατύπωσε κάποια συνθήματα, ούτε θα υπάρξει. Τους τελευταίους μήνες, αγανακτισμένοι, διαδηλωτές, απεργοί έχουν διατυπώσει πολλά συνθήματα ή ζωντανεύουν άλλης εποχής: ψωμί, παιδεία, ελευθερία: ένα ξυράφι να κόψω τις φλέβες μου!
Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των συνθημάτων είναι δύο: είναι αμυντικού χαρακτήρα και ιδεολογικού περιεχομένου. Το ψωμί, παιδεία, ελευθερία είναι ένα σύνθημα που διατυπώνει ανάγκες και επιθυμίες αλλά είναι παρωχημένο, παντελώς αναχρονιστικό, αυτός είναι ο λόγος που εξαγριώνομαι και διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου όταν το ακούω. Θα έλεγα μάλιστα ότι και τελείως αποπροσανατολιστικό. Γιατί;
Υποστήριξα ότι το σύνθημα είναι μια συνόψιση επιθυμιών, αναγκών, ιδεολογίας, στρατηγικής και δυνατοτήτων της εποχής. Αναρωτιέμαι: Ποιο από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να υπερισχύει; Είναι δυνατόν να υπάρξει σύνθημα που να τα περιέχει, να τα περιλαμβάνει όλα;
Η απάντηση σε αυτά τα δύο ερωτήματα είναι κοινή: μπορεί να υπάρξει ένα σύνθημα που να καλύπτει όλα τα δυνατά περιεχόμενά του μόνο εάν ρίξει βάρος στο πιο σημαντικό από αυτά. Ποιο είναι αυτό; Είναι οι δυνατότητες της εποχής μας. Οι δυνατότητες της εποχής μας φέρνουν στο προσκήνιο, άμεσα ή έμμενα, κυριολεκτικά ή υπαινικτικά, και τις ανάγκες μας, και τις επιθυμίες μας, και την ιδεολογία μας και τη στρατηγική μας.
Ποιες όμως είναι οι δυνατότητες της εποχής μας; Τις γνωρίζουμε; Εάν όχι, γιατί δεν τις γνωρίζουμε; Μπορούμε να τις συνειδητοποιήσουμε; Ο Κύριος τις γνωρίζει;
Ο Κύριος τις γνωρίζει πολύ καλά. Όταν τα τσιράκια Του γράφουν κάτι βιβλία που τιτλοφορούνται το τέλος της εργασίας και το τέλος της Ιστορίας δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διακηρύσσουν ότι γνωρίζουν τις δυνατότητες της εποχής μας. Ο Κύριος όμως δεν αρκείται σε αυτό. Πριν δούμε τι κάνει, ας δούμε ποιες είναι οι δυνατότητες της εποχής μας.
Είναι η παραγωγή τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου ολοένα και πιο γρήγορα, ολοένα και από λιγότερους παραγωγούς.
Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι μόνο οι μισοί ενεργοί υποτελείς εργάζονται, ότι δηλαδή το ποσοστό απασχόλησης δεν ξεπερνά το 5ο%, ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι, ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγής πρέπει να καταργηθεί διότι είναι σκουπίδια, σπατάλη και επικίνδυνο, ότι μπορούμε να αυξήσουμε το χρόνο ζωής πολλών προϊόντων, τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι εάν εργαζόμασταν
ένα μήνα το χρόνο
θα παράγαμε τον κοινωνικό πλούτο που χρειαζόμαστε για να ζούμε όλοι και όλες αξιοπρεπέστατα. Ο χρόνος αυτός είναι τόσο λίγος που μας επιτρέπει να καταργήσουμε και το ρολόι και το χρήμα και το εμπόρευμα και την ιδεολογία της παραγωγικότητας και την ηθική της εργασίας και πολλά άλλα σκουπίδια (υποχρεωτική εκπαίδευση, περίθαλψη του μηχανοποιημένου κοπαδιού των Παραγωγών, συγκοινωνίες, πόλη, επάγγελμα).
Αυτές είναι, φίλες και φίλοι οι δυνατότητες της εποχής μας. Είπαμε ο Κύριος τις γνωρίζει. Τον ενοχλούν; Όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Τον ενοχλούν ενώ είναι δημιούργημα του καπιταλισμού και της τεχνοεπιστήμης! Πως εξηγείται αυτό; Ο Κύριος γνωρίζει ότι δεν είναι δημιούργημα της Κυριαρχίας αλλά αυτού που διαχειρίζεται: της συλλογικής εργασίας, δηλαδή, του εμμενούς κομμουνισμού. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημά του, αυτό Τον ταράζει και δεν Τον αφήνει να κοιμηθεί.
Η Κυριαρχία είναι μια μορφή διαχείρισης του εμμενούς κομμουνισμού. Κατά συνέπεια, είναι μια μορφή διαχείρισης των δυνατοτήτων της εποχής μας. Η στρατηγική του Κυρίου εστιάζεται σε δύο κομβικής σημαντικότητας σημεία. Πρώτον, θα πρέπει με κάθε τρόπο να παρεμποδιστούν οι υποτελείς Παραγωγοί να αποκτήσουν συνείδηση των δυνατοτήτων της εποχής μας. Κι αν αποτύχει και την αποκτήσουν; Τότε θα καταφύγει σε μια πιο ριζοσπαστική λύση: στην καταστροφή αυτών των δυνατοτήτων. Αυτό σημαίνει καταστροφή του εμμενούς κομμουνισμού; Όχι, ο εμμενής κομμουνισμός ως βάση της κοινωνίας δεν μπορεί να καταστραφεί, μόνο να συρρικνωθεί ή να μετατραπεί σε κομμουνισμό της στάνης (δικτατορία). Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Όταν η συρρίκνωση του κομμουνισμού αγγίξει ένα οριακό σημείο, τότε αρχίζει η διαδικασία του αφανισμού και της ζωής και της Κυριαρχίας. Από την Κόλαση περνάμε στην Αποκάλυψη.
Ξεφύγαμε, ας επανέλθουμε στο παρόν. O Κύριος υπόσχεται ένα λαμπρό μέλλον στους Υποτελείς: ανάκαμψη, ανάπτυξη, οι άνεργοι θα βρουν δουλείά, θα επιτευχθεί η πλήρη απασχόληση. Αλλά το τέλος της πλήρους απασχόλησης δεν είναι μόνο αναπόφευκτο, είναι και μη αντιστρέψιμο. Εκτός κι αν καταστρέψουμε ό,τι έχουνε δημιουργήσει! Αλλά, λόγω των δυνατοτήτων της εποχής μας, λόγω της υπάρχουσας τεχνοεπιστήμης και των υπαρχουσών παραγωγικών δυνάμεων θα μπορέσουμε να ξανακτίσουμε ό,τι καταστρέψαμε πάρα πολύ γρηγορα! Οπότε, θα πρέπει να τα ξαναγκρεμίσουμε και πάει λέγοντας! Αυτό είναι το αδιέξοδο της Κυριαρχίας και ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσει ο Κύριος είναι ο αυταρχισμός και η άσκηση βίας – εξ ου και η συρρίκνωση και ισχυροποίηση του Κράτους.
Τι λέει όμως ο Κύριος! Θα φτάσουμε σε αυτό το λαμπρό μέλλον με
θυσίες και πόνο
Δεν σας φαίνεται παράξενη αυτή η αντίφαση; Πως να την εξηγήσουμε; Ποια θα είναι η διάρκεια των θυσιών και του πόνου, της ταλαιπωρίας και της ένδειας; Θα είναι προσωρινή ή θα παραταθεί και πόσο; Μήπως θα είναι διαρκής;
Ναι, φίλες και φίλοι, θα είναι διαρκής η περίοδος των θυσιών, των πόνων, της ταλαιπωρίας και της σπάνης. Δεν είναι παρένθεση, είναι μια μόνιμη κατάσταση. Και ο λόγος που επιβάλλεται είναι η εμπέδωση μιας κατάστασης, το κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η
μείωση των προσδοκιών των υποτελών Παραγωγών
Και εδώ παρατηρούμε μια αντιφατική κατάσταση, μια κατάσταση που συμπυκνώνει το πνεύμα και το δράμα της εποχής μας. Ενώ από τη μια οι υποτελείς Παραγωγοί επιθυμούν να εργάζονται λιγότερο, επιθυμούν να εργάζονται διαφορετικά, γνωρίζουν ενστικτωδώς και διαισθητικά τις δυνατότητες της εποχής μας, από την άλλη δεν τις έχουν συνειδητοποιήσει σε όλο τους το μεγαλείο. Εάν πεις σε κάποιον υπάλληλο ή εργάτη ότι μπορούμε να εργαζόμαστε όχι ένα μήνα το χρόνο αλλά τρεις μέρες τη βδομάδα θα σε περάσει για τρελό. Περιμένει την ανάκαμψη για να βρει δουλείά ο γιος του ή η κόρη του ή η γυναίκα του. Ή προσπαθεί να τη βγάλει όπως μπορεί: φεύγοντας από την πόλη για το χωριό, ορθολογικοποιώντας την ένδεια, ζώντας με τους γονείς, κλπ., κλπ.
Θα συνειδητοποιήσουν οι υποτελείς Παραγωγοί τις δυνατότητες της εποχής μας; Ναι, θα τις συνειδητοποιήσουν. Θα είναι όμως μια μακροχρόνια διαδικασία. Όταν θα εμφανιστεί κάποιο σύνθημα που θα καταγράφει τις δυνατότητες της εποχής μας, τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτό θα είναι μια ένδειξη ότι η συνειδητοποίηση έχει αρχίσει. Κι αν αρχίσει, τίποτα δεν τη σταματάει.
Θεωρώ ότι το ζήτημα του συνθήματος που θα συμπυκνώνει τις δυνατότητες της εποχής μας είναι ένα ζήτημα της Αριστεράς. Όχι της ιστορικής αλλά της αναρχοκομμουνιστικής. Εφόσον ο κοινωνικόςπόλεμος θα οξυνθεί, θα τεθεί το ζήτημα της οργάνωσης. Αλλά το ζήτημα αυτό δεν μπορεί να τεθεί χωρίς να συσχετιστεί με αυτό του συνθήματος.
Οργάνωση και σύνθημα, η συνόψιση των δυνατοτήτων της εποχής, πάνε μαζί, είναι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος: πρόκειται για την ταύτιση μέσου και σκοπού: η οργάνωση θα αποτελεί πτυχή της υλοποίησης του συνθήματος, το σύνθημα θα καταγράφει τις επιθυμίες, της ανάγκες, την ιδεολογία και τη στρατηγική των οργανωμένων υποτελών. Η οποία θα είναι μια κοινότητα, διαρκώς διευρυνόμενη, αυτόνομων και συνεργαζόμενων συμβιωτικών ομάδων.
Σχολιάστε ελεύθερα!