ο συμβασιούχος Χάρος (των ΕΛΤΑ)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ήρθε πάλι ο Χάρος, μου είπε τις προάλλες ένας κάτοικος της περιοχής  όπου μοιράζω ‘γράμματα’ ως συμβασιούχος οχταμηνίτης ταχυδρόμος των ΕΛΤΑ, καθώς έπαιρνε από τα χέρια μου ένα συστημένο από τράπεζα, άλλο ένα απλό από τράπεζα, ένα διαφημιστικό έντυπο κι ένα λογαριασμό κινητού. Εννοούσε εμένα, σε μένα απευθυνόταν, εγώ είμαι ο Χάρος, συμβασιούχος Χάρος.  Να λοιπόν, φίλες και φίλοι, που σας παρουσιάζεται η ευκαιρία να δείτε τον Χάρο, έστω και φωτογραφία του. Τα λόγια του ανέδιδαν  αστεϊσμό και αγανάκτηση. Αστεϊσμό διότι ‘ταχυδρόμος είσαι, φίλε, δεν είναι δικό σου το κρίμα’, όπως γράφει ο Ραμπελέ,  μεταφέροντας μια αρχαία λαϊκή ρήση.

Ποιό είναι το κρίμα μου; Είναι το κρίμα που προκαλεί την αγανάκτηση: εδώ και κάνα δυο δεκαετίες, οι ταχυδρόμοι δεν είναι πια οι ταχυδρόμοι που γνωρίζαμε.

Δεν είναι οι άνθρωποι που έφερναν κάποτε τη χαρά: γράμματα από τη ξενιτειά, χρήματα από τον μετανάστη άνδρα, γράμματα από τον και για τον φαντάρο,  γράμματα από τον νιόπαντρο ξενιτεμένο, γράμματα από  τον πατέρα και τη μάνα. Θυμάμαι την εκτίμηση και τον θαυμασμό που απόλαυαν οι ταχυδρόμοι όταν ήμουνα παιδί. Τον περιμέναμε στη πλατεία του χωριού με τη λαχτάρα ότι θα έφερνε κάτι για μας. Με έστελνε η μάνα μου να πάω κι όταν φώναζε το όνομά της, σήκωνα τα χέρια, όπως έκαναν και οι άλλοι και οι άλλες, παιδιά, αγόρια και κορίτσια, κοπέλες, γυναίκες, μάνες, παντρεμένες, αραβωνιασμένες, γριές – σήκωνα τα χέρια και φώναζα, ‘εδώ, εδώ’ και πηδούσα να πιάσω το γράμμα από τον πατέρα μου, γράμμα που είχε γράψει κάποιος άλλος την ώρα που έπιναν ένα ποτήρι ρετσίνα μετά τη δουλείά στα λατομεία της Πεντέλης, όπου κάθε χρόνο έχαναν τη ζωή τους 2-3 νταμαρτζήδες. . .

Δεν φανταζόμουν ποτέ  ότι θα με αποκαλέσουν Χάρο.  Εάν δεν το γνωρίζετε, θα σας το πω: από τα εκατό αντικείμενα που μας δίνουν να μοιράσουμε, ζήτημα είναι αν οι επιστολές είναι μία, δύο. Όλα τα άλλα είναι λογαριασμοί των ΔΕΚΟ, έγγραφα του Κράτους (φορολογικές δηλώσεις, έγγραφα του στρατού, δικαστικές κλητεύσεις, ενημερωτικά του ΙΚΑ και άλλων ασφαλιστικών ταμείων), λογαριασμοί της κινητής τηλεφωνίας, κλήσεις τραπεζών για αποπληρωμές δανείων και διαφημιστικά έντυπα, πολλά, πάρα πολλά  διαφημιστικά έντυπα, με όνομα και διεύθυνση, χωρίς όνομα και διεύθυνση.  Εάν από το 1950 μέχρι σχεδόν το 2000   οι ταχυδρόμοι και τα ΕΛληνικά ΤΑχυδρομεία διεκπεραίωναν την επικοινωνία μεταξύ των υπηκόων του ελληνικού Κράτους, τώρα πια αυτό ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν. Με τή γενίκευση της χρήσης του τηλεφώνου από το 1970, του κινητού από το 1995 και του διαδικτύου από το 2000,  σταδιακά τα ΕΛΤΑ και οι ταχυδρόμοι δεν επιτελούν πια μια κοινωνική λειτουργία αλλά έχουν γίνει χαμάληδες πολυτελείας: κλητήρες των ασφαλιστικών εταιρειών, εισπράκτορες των τραπεζών, υπηρέτες και φοροεισπράκτορες του Κράτους, χαμάληδες των διαφημιστικών, τσιράκια της κινητής τηλεφωνίας.

Δε φταις εσύ, έσπευσε να με παρηγορήσει ο άνδρας και να μου χτυπήσει φιλικά τη πλάτη, μόλις αντιλήφθηκε τον ψυχικό πόνο στο πρόσωπό μου, τη ντροπή μου. Του χαμογέλασα. Και του είπα:

– Ξέρεις τι μου είπε κάποτε μια γριά, κομμουνίστρια,  σε ένα χωριό της Μυτιλήνης;

-Τι σου είπε;

– Καλύτερα να δεις τον Χάρο, παρά την τράπεζα.

Αθανάσιος Δρατζίδης, Αλεξανδρούπολη, 9/9/2011.