φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η Φήμη, αδερφή των Γιγάντων (μας λέει ο Βιργίλιος στην Αινειάδα), είναι η προσωποποίηση των διαδόσεων ενώ η Όσσα, των ψιθύρων – την πρωτοσυναντάμε στην Ιλιάδα (Β 93). Σήμερα, θα προσεγγίσουμε τη σχέση του Κυρίου με τις διαδόσεις και τους ψιθύρους των υποτελών Παραγωγών, δηλαδή με τα όρια της ικανότητας, της πείρας και της γνώσης του Κυρίου να προγιγνώσκει το ξέσπασμα μιας στάσης, ανταρσίας, ταραχής, εξέγερσης και επανάστασης. Ό, τι και να κάνει, τις διαδόσεις και τους ψιθύρους δεν θα τους ακούσει ποτέ. Ό,τι και να κάνει, όσο και να προσπαθήσει και να ζοριστεί, το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο, την έκπληξη δεν μπορεί να την εξοβελίσει από το φυσικό και κοινωνικό στερέωμα. Εμείς οι υποτελείς Παραγωγοί το έχουμε αποδεχτεί, όπως και τον θάνατο. (Εν τω μεταξύ, η εξέταση της σχέσης του στωικισμού με τον κομμουνισμό ας εκκρεμεί – δεν είναι άλλωστε η μόνη εκκρεμότητα).
Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο (nihil humani a me alienum puto) είχε γράψει ο Κ. Μαρξ όταν οι πιτσιρίκες κόρες του τού είχαν ζητήσει να γράψει στο λεύκωμά τους το γνωμικό που προτιμούσε. Ο Σπινόζα, στην εισαγωγή του τρίτου μέρους της Ηθικής του γράφει ‘να μην καταριόμαστε, να μην εμπαίζουμε τα πάθη και τις πράξεις των ανθρώπων αλλά να προσπαθούμε να τις κατανοήσουμε (hominum affectus et actiones detestari vel ridere malunt, quam intelligere). Αυτά δεν τα αναφέρω έχοντας κατά νου τον Κύριο αλλά τον υποτελή – ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος, εάν βέβαια μεταχειριστούμε τη λέξη ‘ανθρωπος’ με την πρωταρχική της σημασία (‘κατακτημένος γηγενής, υποτελής’, όπως θα υποστηρίξω σε προσεχές σημείωμα). Τα γράφω αυτά για τους αφελείς με αγνές προθέσεις, τους φιλόδοξους και ματαιόδοξους νέους, παιδιά υποτελών Παραγωγών, που τρέχουν να αποκτήσουν την εύνοια του Κυρίου, χαρίζοντας Τον ιδέες, γνώσεις, πληροφορίες. Και όταν ο Κύριος πάρει αυτά που χρειάζεται και τους πετάει σα στιμένη λεμονόκουπα, τότε θρηνούν και οδύρονται και αντιλαμβάνονται, αν και όχι όλοι, ότι η αφέλεια, η φιλοδοξία, η ματαιοδοξία και η μεγαλομανία οδηγούν στην εντιμότητα – κι όταν λέω εντιμότητα δεν εννοώ δουλοπρέπεια αλλά το να γράφεις τον Κύριο εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Τα παλιά τα παπούτσια πιάνουν μελάνι.
Αυτό είναι το ένα πλοκάμι που απλώνει ο Κύριος στη κοινωνία και πρέπει να το κόψουμε. Ένα άλλο πλοκάμι που απλώνει είναι το εξής: οι πληροφοριοδότες, οι ωτακοθουστές που ζουν ανάμεσά μας συλλέγοντας γνώση, ιδέες, απόψεις, θεωρίες, λύσεις, ευφάνταστες ρήσεις, προτάσεις κλπ. Αυτό το πλοκάμι δεν μπορούμε να το κόψουμε, θα ήταν σαν να κόβαμε το ίδιος μας το χέρι. Ο Κύριος, οι υπηρέτες Του δηλαδή, χώνει παντού τη μύτη του, διεισδύει στις παρέες, στα εργαστήρια, στις συνομιλίες, παντού – ακούει και βλέπει. Αυτή είναι η Πανταχού Παρουσία – δεν είναι μια ιδιότητα του Θεού αλλά μια επιθυμία του Κυρίου. Όπως και η Παντογνωσία Του και η Παντοδυναμία Tου. Ως επιθυμίες δεν μπορεί παρά να είναι έλλειψη, αδυναμία και φόβος. Μπορεί όμως να τα ακούει και να τα βλέπει όλα;
Μπορεί να γνωρίζει ακόμα και τι νούμερο παπούτσια φοράμε αλλά δεν μπορεί να τα ακούει και να τα βλέπει όλα. Ο Δεκέμβρης του 2008 στην Ελλάδα και τα πρόσφατα συμβάντα στην Αγγλεία επιβεβαιώνουν την εγγενή αδυναμία του Κυρίου να γνωρίζει πότε θα γίνει ταραχή, στάση, εξέγερση. Ο Κύριος θέλει να γνωρίζει πότε θα γίνει μια εξέγερση αλλά δεν μπορεί να το μάθει. Για να το μάθει όμως είναι υποχρεωμένος να στήσει αυτί και να ακούει τις διαδόσεις και τους ψιθύρους. Αλλά υπάρχουν διαδόσεις και ψίθυροι που δεν ακούγονται. Αυτό είναι είναι ένα πρόβλημα σοβαρό, πολύ σοβαρό, για τον Κύριο. Και μπορούμε να το κάνουμε ακόμα σοβαρότερο. Ένας τρόπος θα ήταν η διασπορά διαδόσεων και ψιθύρων.
Αλλά ποιων διαδόσεων, ποιων ψιθύρων;
Μία είναι η πρωταρχική διάδοση, ένας είναι ο κομβικός ψίθυρος: είναι η διάδοση και ο ψίθυρος που παράγεται κατά τη διαδικασία της ‘παραγωγής σε μαζική κλίμακα της κομμουνιστικής συνείδησης’. Τα λόγια είναι του Κ. Μαρξ. Και ποια είναι η κομμουνιστική συνείδηση; Την απάντηση μας την δίνει ο Μαρξ: ”η συνείδηση της αναγκαιότητας μιας θεμελιώδους επανάστασης.”
Ή θα αντιμετωπίσουμε και θα επιλύσουμε τα παγκόσμια, τοπικά, προσωπικά κοινωνικά προβλήματα ή θα αφανιστούμε – Κύριοι και υποτελείς, και μαζί με μας και η ίδια η ζωή!
Κομμουνισμός ή εξαφάνιση της κοινωνίας και της ζωής
Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα > Κομμουνισμός ή αφανισμός
Όποιος, όποια αποκτά αυτή τη συνείδηση, είναι κομμουνιστής, κομμουνίστρια. Διαδίδουμε, ψιθυρίζουμε: ζούμε παραμονές παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης.
Εν τω μεταξύ, την ζούμε. . . Ναι, την ζούμε! Ο Κύριος, ο ένοπλος ζητιάνος, φαιδρός πανύβλαξ, ας προετοιμάζεται κι ας περιμένει.
Αύριο, θα ασχοληθούμε για το τι έγραψε ο Κ. Μαρξ για τον εμμενή κομμουνισμό και την διεύρυνση του κομμουνισμού του παρόντος.
Μια άλλη φορά θα ασχοληθούμε με τον χαρακτηρισμό του Κεφαλαίου ως Κυρίου (Κεφάλαιο, Τρίτο Βιβλίο).
ΥΓ. Προχτές δεν πρόλαβα να σας δώσω τη συνταγή για τα αμυγδαλωτά. Θα το κάνω μόλις επιστρέψω από τη δουλείά. Τώρα, μιας κι έχω λίγο χρόνο στη διάθεσή μου, ας παραθ’εσω μερικά πραγματολογικά στοιχεία για τη Φήμη και την Όσσα.
Η φήμη είναι ένα nomen actionis, ένα αφηρημένο ουσιαστικό που δηλώνει το αποτέλεσμα μιας πράξης. Το αποτέλεσμα δηλώνεται με το μόρφημα *μη (<*μα), ενώ η πράξη με το μόρφημα *φη (<*φα), το οποίο εντοπίζουμε στο ρήμα φημί (<φαμί), που σημαίνει ‘ισχυρίζομαι, διαδίδω’. Η Φήμη, θεά, θυγατέρα της Διαβολής, της Συκοφαντίας, είναι η προσωποποίηση της φήμης και απαντά πρώτη φορά σε ένα λόγο του Αισχίνη (4ος π. Χ. αιώνας). Οι αρχαιότερες μαρτυρίες της λέξης ‘φήμη’ ανάγονται στην Οδύσσεια (β 35 υ 100, 105), όπου απαντά και η φήμις, με την ίδια σημασία ( ζ 273 ξ 239 ο 468 π 75 = τ 527 ω 201). Η φήμις απαντά και στην Ιλιάδα (Κ 207), το γεγονός όμως ότι απαντά μια φορά και μάλιστα στην Κ δείχνει ότι η λέξη είναι οδυσσειακή. Η Κ είναι μια μεθομηρική σύνθεση – συντάσσομαι ανεπιφύλακτα με τους ομηριστές που υποστηρίζουν αυτή την άποψη, οι οποίοι είναι περισσότεροι και εμβριθείς μελετητές της Κ. Δεν χρειάζεται να είστε ομηριστές για να το κατανοήσετε. Διαβάστε την αριστουργηματική Π και διαβάστε μετά και την Κ, όχι το αρχαίο κείμενο αλλά κάποια μετάφραση – θα πρότεινα αυτή των Κακριδή-Καζαντζάκη, και θα αντιληφθείτε ότι δεν μπορεί ο συνθέτης της Π να συνέθεσε και την Κ – μου φαίνεται αδιανόητο η τέχνη ενός ποιητή να φτάνει στον ουρανό και μετά να πέφτει τόσο χαμηλά, όσο επιδέξιος και να είναι ο συνθέτης της Κ.
Η Όσσα είναι μια λέξη που παράγεται από τη ρίζα Fεπ-/Fοπ (έπος, είπον, είπα). Όσσα κυριολεκτικά σημαίνει ‘φωνή’ (όσσα <Fοπ-jα) αλλά και ‘φήμη’. Ως προσωποποίηση της διάδοσης, των ψιθύρων είναι η αγγελιοφόρος του Δία, προσωποποίησης της Ισχύος και της Κυριαρχίας. Στις αρχές της Β, οι κήρυκες καλούν τους στρατιώτες σε συνέλευση και αυτή η κλήση από στόμα σε στόμα διαδίδεται και φουντώνει, επεκτείνεται σα φωτιά (δεδήει [δάδα]):
μετά δέ σφίσιν Όσσα δεδήει / οτρύνουσα ιέναι, Διός άγγελος, οι δ’ αγέροντο (Β 93-4):
κι η Φήμη εφούντωνε στη μέση εκεί, του Δία / η αποκρισάρα και τους έβιαζε -κι εκείνοι εμαζευόνταν (Κακριδής-Καζαντζάκης)
– ανάμεσά τους φουντωμένη η Φήμη / του Δία εξάγγελος, τους έσπρωχνε, κι εκείνοι συναθροίζονταν.(Δ. Ν. Μαρωνίτης)
κι όπως φουντώνει κι απλώνεται η φωτιά, έτσι από στόμα σε στόμα απλώθηκε κι η Φήμη, η υπηρέτρια του Δία, και τους παρότρυνε να σηκωθούν να πάνε – και πήγαν και μαζεύτηκαν. (δική μου μετάφραση).
Σχολιάστε ελεύθερα!