Κύριος Κεφάλαιο: η απεξάρτηση από τον υποτελή Παραγωγό είναι εφικτή τώρα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας της πραγματοποίησης μιας εκ των δύο πυρηνικών επιθυμιών του Κυρίου ημών – της επιθυμίας της απεξάρτησής Του από τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. (Η άλλη επιθυμία, αυτή της σωματικής αθανασίας, δεν θα εκπληρωθεί ποτέ – ο Κύριος δεν θα γίνει ποτέ αθάνατος). Αυτό είναι το πνεύμα της εποχής μας (Zeitgeist). O Κύριος είναι ‘δούλος του δούλου του’ (Hegel)  κι αυτή η εξάρτηση πάντα τον ενοχλούσε και πάντα επιθυμούσε να την καταργήσει, να την εξαλείψει. Και τα κατάφερε. Οι συνέπειες είναι κοσμογονικές και με αυτές θα ασχοληθούμε σήμερα.

Η εξέλιξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εκπλήρωσε  την επιθυμία της απεξάρτησης από τους υποτελείς Παραγωγούς. Με οδηγό την επιθυμία, με εργαλείο την τεχνολογία και την επιστήμη, ο ανταγωνισμός μεταξύ των Κυρίων Κεφαλαίων αλλά και ο κοινωνικός πόλεμος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών (με νικητή τον πρώτο) επιτυγχάνει τη μαζική εκδίωξη των Παραγωγών του τεράστιου κοινωνικού πλούτου από την παραγωγική διαδικασία. Μια γιγαντιαία κινέζική επιχείρηση κατασκευής ηλεκτρονικών συσκευών, η Foxconn, συμπυκνώνει, συνοψίζει το πνεύμα της εποχής μας: απασχολεί 1.000.000 εργαζομένους και σχεδιάζει μέχρι τα τέλη του 2012 να χρησιμοποιήσει 300.000 ρομπότ και 1 εκ. μέχρι τα τέλη του 2013. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι η πλειονότητα των εργαζομένων θα απολυθεί – οι περισσότεροι νέοι μέχρι τριάντα ετών. Αυτό είναι το μέλλον όλων των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, της παραγωγής και του χρήματος, αυτό είναι το μέλλον του καπιταλισμού. Σε πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια, οι άνεργοι θα είναι περισσότεροι από τους εργαζομένους.

Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση είναι συνέπεια της παραγωγικής αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού που άρχισε μόλις πριν από είκοσι χρόνια. Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα: η εντατική προώθηση και αναβάθμιση  της αυτοματοποίησης και της πληροφορικοποίησης σε όλους τους παραγωγικούς τομείς απλώς έχει αρχίσει ([νανο]βιοτεχνολογίες, νανοτεχνολογίες, νανοηλεκτρονική, νανοφωτονική, νέες πηγές ενέργειας [υδρογόνο], νέες εργαλειομηχανές, κλπ. κλπ.).

Πως θα είναι ο κόσμος μετά απο τρία, πέντε, δέκα, είκοσι  χρόνια;

Όσοι και όσες περιμένετε ανάκαμψη και ανάπτυξη για να δημιουργηθούν θέσεις εργασία και να βρείτε δουλείά, όπως υπόσχεται ο Κύριος και τα τσιράκια Του, ξεχάστε τες. Η ύφεση και η κρίση είναι θα είναι μόνιμη και διαρκής, με μικρής διάρκειας περιοδικά διαστήματα ανάκαμψης.  Εάν μπορούσαμε, φίλες και φίλοι, να συμπυκνώσουμε το Κεφάλαιο του Κ. Μαρξ σε μια φράση, η φράση αυτή, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν η εξής: η επιτυχία φέρνει την αποτυχία.Αυτό που θα δούμε τα επόμενα χρόνια θα είναι η σταδιακή και, κατά περιόδους έντασης της ύφεσης και της κρίσης, απότομη αύξηση του αριθμού των ανέργων. Τα Κεφάλαια που θα ενσωματώνουν τις νέες τεχνολογίες θα επικρατούν μεν επί των ανταγωνιστών τους (επιτυχία)  αλλά ταυτόχρονα θα σκάβουν τον λάκκο τους (αποτυχία): ποιος θα καταναλώνει τον παραγόμενο πλούτο, ποιος θα τον αγοράζει, πως θα αναπαράγεται το Κεφάλαιο αν δεν μπορεί να πουλήσει αυτά που παράγει;  Η παραγωγή θα μειώνεται, θα αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων και αυτή η μειονική σπείρα, το καθοδικό σπιράλ, θα καταλήγει στην πλήρη ακινησία του Κεφαλαίου.

Αγγίζουμε λοιπόν από μια άλλη σκοπιά τη βασική αντίφαση της πυρηνικής επιθυμίας του Κυρίου να απεξαρτηθεί από τους υποτελείς Παραγωγούς: ο Κύριος είναι Κύριος μόνο στη σχέση Κυρίου-Υποτελούς. Εάν απεξαρτηθεί (εκδιώξει, παραμερίσει, εξοντώσει) από τον Υποτελή, παύει να είναι Κύριος! Εάν το Κεφάλαιο, το οποίο είναι σχέση (Κυρίου-Υποτελούς), μείνει χωρίς εργαζομένους, διαλύεται, αποσυντίθεται, (αυτο)καταστρέφεται. Το ερώτημα είναι επιτακτικό και οφείλουμε να το διατυπώσουμε: τι θα κάνει 0 Κύριος Κεφάλαιο;

Οι υποτελείς εκδιώκονται από την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου, η Κυριαρχία κλονίζεται, η παραγωγή σταματά και επικρατεί ένδεια ενώ θα μπορούσε να επικρατεί πλήρης ικανοποίηση όλων των απλών και βασικών αναγκών όλων των κατοίκων του πλανήτη. Ας δούμε τώρα και μια άλλη συνέπεια, την οποία έχουμε ήδη διατυπώσει: όλα τα Κράτη χρεοκοπούν και το Κράτος αναγκάζεται να αποσυρθεί από την κοινωνία και να ισχυροποιηθεί περιοριζόμενο σε δυο υπουργεία, της Αρπαγής του κοινωνικού πλούτου και της Καταστολής, Εκφοβισμού και Εξόντωσης των ανέργων. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο Κύριος είναι να προστατέψει το τομάρι του και τη λεία του, και ο μόνος τρόπος να το πετύχει είναι η ισχυροποίηση του Κράτους.

Και μετά από όλα αυτά, είναι νομίζω σαφές ότι το Κράτος πρόνοιας ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Κράτος ευημερίας δεν θα δούμε, τον Θεό μπάρμπα να έχουμε.  Είναι επίσης σαφές, ότι η καθολική οχτάωρη απασχόληση ανήκει κι αυτή ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Το ίδιο ισχύει και για τις πολιτικές του κεϊνσιανισμού (τις κρατικές επενδύσεις που αποσκοπούν στο ξεπέρασμα της κρίσης μέσω της τόνωσης της απασχόλησης). Κατά συνέπεια, ας ξεχάσουμε και τα πάσης φύσεως αιτήματα, διεκδικήσεις, διαμαρτυρίες, ικεσίες, φραστικές απειλές, αμυντικοί αγώνες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια: κι αυτά όλα  ανήκουν στο παρελθόν.

Εάν διατυπώσω την άποψη ότι βρισκόμαστε προς την πλήρη απαξίωση και την αμετάκληση παρακμή του κοινοβουλευτισμού, των εκλογών, της αστικής δημοκρατίας και των πολιτικών κομμάτων, θα μου πείτε ότι υπερβάλλω, όπως πάντα. Κι εγώ θα σας ρωτήσω: είναι συμβατό το Κράτος-Τέρας που δημιουργείται με την κοινοβουλευτική δημοκρατία; Κατά κανένα τρόπο, θα απαντούσα εγώ, είναι παντελώς ασύμβατο. Ήδη το κοινοβούλιο έχει διεκπεραιωτικό και διακοσμητικό χαρακτήρα. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ασύμβατη με ένα ποσοστό ανεργίας πάνω από 40%, πόσο μάλλον με πάνω από 50%!

Όλες αυτές οι αυταπάτες του παρόντος μια μέρα θα εξανεμιστούν: από τη στιγμή που η ανάκαμψη είναι ανέφικτη, η  καθολική οχτάωρη απασχόληση  αδύνατη και το Κράτος Δικαίου μετεξελίσσεται σε Κράτος Ισχύος, σε ετοιμοπόλεμη μηχανή, εφοδιασμένη με όλα τα όπλα της σύγχρονης Τεχνοεπιστήμης, το Κράτος Πρόνοιας, τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις, η κοινοβουλευτική δημοκρατία θα μετεξελίσσονται σε φενάκες πρώτου βαθμού και σε πλήρη αδιέξοδα.

Μοιραία και αναπόφευχτα, την ίδια τύχη θα έχει και η ιστορική Αριστερά, της οποίας η στρατηγική είναι η κατάκτηση του Κράτους (με εκλογές ή με τα όπλα)  και η ανάκαμψη της οικονομίας με μοχλό  την κοινωνική δικαιοσύνη. Η ιστορική Αριστερά σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσωποποίηση των αυταπατών και των φενακισμών.

Γιατί όλα αυτά είναι αυταπάτες; Είναι αυταπάτες διότι είναι αρχαϊσμοί, είναι αναχρονισμοί. Μπορούμε να δούμε την  εξέλιξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από δυο σκοπιές: τη σκοπιά του Κυρίου, της Κυριαρχίας, και από τη σκοπιά του υποτελούς Παραγωγού, του εμμενούς κομμουνισμού.

Αυτό που επιθυμεί και σχεδιάζει (και εφαρμόζει) ο Κύριος είναι η προστασία του, η αναπαραγωγή και η ενίσχυση της Κυριαρχίας του. Και θα το κάνει χωρίς κανένα όριο, χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς κανένα ενδοιασμό, χωρίς κανένα κράτημα, χωρίς καμιά επιφύλαξη: είναι ικανός να εξαλείψει και τη ζωή την ίδια πάνω στον πλανήτη, εάν χάσει την ψυχραιμία του (που πολύ συχνά την χάνει). Κι αν δεν καταστρέψει τη ζωή, θα βυθίσει όλον τον πλανήτη στη σπάνη, την ένδεια, τη φτώχεια, την ανεργία, τον τρόμο, τις ασθένειες, την καταστολή, την εξόντωση, τις οικολογικές καταστροφές. Κι αν χρειαστεί να συμβιβαστεί, θα το κάνει μόνο και μόνο ως τακτική υποχώρηση, μόνο και μόνο για να επιστρέψει δριμύτερος.

Εάν δούμε τα πράγματα από την σκοπιά του εμμενούς κομμουνισμού, θα διαπιστώσουμε ότι  με την υπάρχουσα (καπιταλιστική) τεχνολογία είναι δυνατόν να εργαζόμαστε όλοι και όλες ένα, δύο μήνες τον χρόνο και να παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο που χρειαζόμαστε για να καλύψουμε τις απλές και βασικές ανάγκες μας. Αλλά ένας, δύο μήνες εργασία τον χρόνο είναι μια αναγκαία συνθήκη για την κατάργηση του Κράτους και της κοινοβουλετικής Δημοκρατίας.

Το θέμα είναι λοιπόν πως να μειώσουμε το χρόνο εργασίας.

Με την μονομερή μείωση του χρόνου εργασίας και τον ταυτόχρονο έλεγχο των χώρων παραγωγής ίσως;

Κομμουνισμός ή Αφανισμός