φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Το βασικό μέλημα, η πυρηνική επιθυμία του Κυρίου (καπιταλιστή) είναι η αναπαραγωγή και ενίσχυση της (καπιταλιστικής) Κυριαρχίας. Το έσχατο μέσο της αναπαραγωγής αυτής είναι η προσφυγή στην άσκηση φυσικής βίας, η οποία εμφανίζεται με δυο μορφές επειδή δυο είναι οι επιδιωκόμενοι σκοποί του Κυρίου: η υποταγή και η εξόντωση των υποτελών Παραγωγών.
Είναι σαφές ότι ο Κύριος και να θέλει δεν μπορεί να εξοντώσει όλους τους υποτελείς Παραγωγούς. Εάν το έκανε, δεν θα ήταν Κύριος, θα κατέλυε ο ίδιος τη σχέση της Κυριαρχίας. Αυτό που ήθελε και συνεχίζει να θέλει ήταν η εξασφάλιση της υπακοής των υποτελών. Όταν είσαι υπάκουος, όταν εκτελείς τις διαταγές του Κυρίου, είσαι υποταγμένος. Γνωρίζουμε πως εξασφάλιζε και εξασφαλίζει ο Κύριος την υποταγή/υπακοής με δυο τρόπους: την άσκηση βίας και την επιλεκτική παραδειγματική εξόντωση. Η άσκηση βίας εμφανίζεται ιστορικά με τρεις μορφές. Η πρώτη είναι η πρωταρχική βία της εγκαθίδρυσης της σχέσης. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα: πως μπορεί ένας προστάτης(νταβατζής) να αναγκάσει μια γυναίκα να γίνει πόρνη; Τη κλείνει σε ένα δωμάτιο, τη δέρνει, τη βιάζει ομαδικά και κατ΄εξακολούθηση, την αφήνει να κοιμάται κοντά στα σκατά της και μια μέρα η γυναίκα λέει το Ο.Κ. Αυτή είναι η βία εγκαθίδρυσης της σχέσης.
Ως πόρνη όμως η γυναίκα έχει στο μυαλό της την ελευθερία, τη φυγή, κι αυτό ο προστάτης το γνωρίζει. Αφού εγκαθίδρυσε τη σχέση, τώρα πρέπει να την αναπαράγει, να την διαιωνίσει. Ασκεί λοιπόν μια προληπτική καταστολή με σκοπό να την κρατά διαρκώς φοβισμένη: απειλές και ξυλοδαρμοί. Αυτή είναι η δεύτερη μορφή άσκησης βίας, είναι η βία της αναπαραγωγής της σχέσης.
Εάν η πόρνη το σκάσει και ο προστάτης της την εντοπίσει, είναι βέβαιο ότι θα την τιμωρήσει. Τότε, η βία που ασκήσει θα είναι ένας συνδυασμός της βίας της εγκαθίδρυσης και της βίας της αναπαραγωγής.
Εάν ο προστάτης έχει πολλές πόρνες και αντιμετωπίζει πολλά κρούσματα ανυπακοής και δραπέτευσης, τότε θα καταφύγει στην επιλεκτική παραδειγματική εξόντωση κάποιας ανυπάκοης πόρνης. Η αναποτελεσματικότητα της εγκαθιδρυτικής/αναπαραγωγικής/σωφρονιστικής βίας τον εξαναγκάζει να καταφύγει στο έσχατο μέσο αναπαραγωγής της σχέσης: την επιλεκτική παραδειγματική εξόντωση.
Τις τρεις μορφές βίας που ασκεί ο προστάτης στην υποτελή του τις ασκεί και ο καπιταλιστής στους δικούς του υποτελείς, τους Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Δεν τον κλείνει βέβαια μέσα σε ένα δωμάτιο νηστικό, διψάτο, δαρμένο και βιασμένο αλλά κάνει κάτι άλλο. Τον αποκλείει από τα μέσα παραγωγής του κοινωνικού πλούτου. Αλλά αυτό που λέει ο προστάτης το λέει και ο καπιταλιστής: ή θα πεθάνεις (από τη πείνα) ή θα υποταχτείς. Αυτή είναι η πρωταρχική βία της εγκαθίδρυσης της καπιταλιστικής σχέσης, την οποία ονομάζουμε Κεφάλαιο (Kapital).
Όταν εγκαθιδρυθεί η σχέση, ο καπιταλιστής ασκεί την αναπαραγωγική βία, τη βία αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κοινωνικής σχέσης. Όσοι και όσες έχετε δουλέψει, θα καταλαβαίνετε τι εννοώ. Και ο προστάτης και ο καπιταλιστής περιμένουν απόλυτη υπακοή/υποταγή. Εάν οι υποτελείς Παραγωγοί είναι ανυπάκουοι, εάν δηλαδή δεν εκτελούς τις διαταγές, εάν απεργήσουν, εάν προβούν σε καταστροφές, εάν επιχειρήσουν να καταλύσουν την μισθωτή εργασία και την ίδια την Κυριαρχία, τότε θα ασκήσει την σωφρονιστική βία, που είναι επανάληψη της εγκαθιδρυτικής και αναπαραγωγικής βίας.
Εάν οι τρεις αυτές μορφές βίας δεν είναι αποτελεσματικές, ο Κύριος καπιταλιστής θα καταφύγει στο έσχατο μέσο που διαθέτει: την επιλεκτική παραδειγματική εξόντωση που ενδέχεται να πάρει μια ιδιαίτερη μορφή, την εκκαθαριστική εξόντωση. Η μόνη διαφορά μεταξύ αυτών των δύο μορφών εξόντωσης είναι μεν καθαρά ποσοτική, μετεξελίσσεται όμως σε καθαρά ποιοτική. Δεν εξοντώνονται κάποιοι, αλλά πολλοί. Το ότι εξοντώνονται πολλοί δημιουργεί μια νέα κατάσταση, στην οποία θα αναφερθώ παρακάτω. Περιορίζομαι να αναφέρω δυο ιστορικά παραδείγματα εκκαθαριστικής εξόντωσης: η εξόντωση 6.000 δούλων του Σπάρτακου (σταυρώθηκαν στο δρόμο που οδηγούσε στη Ρώμη – χρειάζεται μια βδομάδα για να πεθάνεις πάνω στο σταυρό) και η εξόντωση, η ανηλεής σφαγή των χωρικών της νότιας Γερμανίας μετά την ήττα της γνωστής Επανάσταση των Χωρικών. Κάθε ηττημένη εξέγερση/επανάσταση πνίγηκε στο αίμα των εξεγερμένων/επαναστατών. Έχω την εντύπωση ότι το γνωρίζετε.
Η βία της αναπαραγωγής διαιωνίζει τη βία της εγκαθίδρυσης της σχέσης, ενώ η ανεπανορθωτική, σωφρονιστική βία διαιωνίζει και επαναλαμβάνει και τις δυο προηγούμενες. Κατά συνέπεια, κάθε μορφή βίας που ασκεί ο Κύριος είναι βία εγκαθιδρυτική. Αλλά και ο δυο μορφές εξόντωσης που επισημάναμε, είναι μορφές εγκαθιδρυτικής βίας, σε τελική ανάλυση.
Κι ενώ ο Κύριος μέχρι τώρα χρειαζόταν πολλούς υποτελείς Παραγωγούς, από την κινητοποίηση (εργασία, πόλεμος, κατανάλωση) των οποίων εξασφάλιζε πλούτο, ισχύ και φήμη, τώρα, για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυριαρχίας, ο Κύριος αντιμετωπίζει μια κατάσταση πρωτοφανή γι αυτόν: υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια υποτελών Παραγωγών που είναι περιττοί και ως παραγωγοί και ως καταναλωτές. Λόγω της παραγωγικής αναδιάρθρωσης που πραγματοποιείται στις μέρες μας (νανομηχανική, βιοτεχνολογία, πληροφορική, και άλλα πολλά) αλλά και της αύξησης του χρόνου εργασίας οι εκτός παραγωγής υποτελείς θα γίνουν πολύ περισσότεροι.
Η νέα αυτή κατάσταση μας παροτρύνει να διατυπώσουμε τα εξής ερωτήματα: Φοβάται ο Κύριος το τεράστιο αυτό πλήθος των περιττών παραγωγών/καταναλωτών; Τι φοβάται συγκεκριμένα; Ποιους κινδύνους βλέπει; Μπορεί να τους αντιμετωπίσει;
Οφείλουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα. Είναι βέβαιο ότι οι απαντήσεις θα εγείρουν νέα ερωτήματα, αυτή τη φορά από τη πλευρά των υποτελών Παραγωγών.
Υποστηρίζω ότι Κύριος καπιταλιστής όχι μόνο φοβάται αλλά τρέμει το πλήθος των υποτελών, περιττών και μή. Όταν μεταχειρίζομαι τον όρο ‘Κύριος’ θέλω να υποδείξω τον αιρθμητικό παράγοντα της κυριαρχικής σχέσης: οι Κύριοι και τα τσιράκια του είναι πάρα πολύ λίγοι. Ο Πλάτων στη ‘Πολιτεία’ του μας μετέδωσε αυτόν τον τρόμο του Κυρίου. Αναρωτιέται: εάν ένας δουλοκτήτης γαιοκτήμονας απομακρυνόταν από την πόλιν (φρούριο, οχυρό) με τους δούλους του, οι δούλοι του δεν θα τον έσφαζαν, αυτόν και τους οικείους του, δεν θα άρπαζαν τον πλούτο του; Και βέβαια θα το έκαναν, απαντά ο Πλάτων.
Με τη συντριπτική οπλική υπεροχή που έχει εξασφαλίσει ο Κύριος κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, χάριν της τεχνολογίας και της επιστήμης, ο Κύριος νιώθει πιο ασφαλής, σε καμιά όμως περίπτωση δεν έπαψε να φοβάται το πλήθος των υποτελών Παραγωγών. Φοβάται ότι δεν μπορεί, δεν θα μπορέσει να τους αντιμετωπίσει, να τους τιθασεύσει. Από την άλλη όμως, είναι τόσο αποφασισμένος και τόσο ανηλεής και αδίστακτος ώστε η βία και η εξόντωση που μετέρχεται και θα μετέλθει είναι/θα είναι τόσο απεριόριστη που τον καθησυχάζει. Αυτός είναι ο λόγος που υποστηρίζω ότι θα χρησιμοποιήσει και το έσχατο όπλο του, τα πυρηνικά για να ασκήσει τη βία και την εξόντωση που απαιτείται για την εγκαθίδρυση/αναπαραγωγή/επανόρθωση της καπιταλιστικής Κυριαρχίας.
Αλλά ο Κύριος δεν φοβάται μόνο για τη ζωή του, δεν αγωνιά και βλέπει εφιάλτες σχετικά με την αναπαραγωγή της κυριαρχικής σχέσης. Θα δούμε ότι αυτό μπορεί να το αντιμετωπίσει. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που τον φοβίζει ακόμα πιο πολύ: τρέμει τις καταστροφές που μπορούν να κάνουν οι περιττοί, κυρίως, υποτελείς παραγωγοί. Και οι καταστροφές αυτές δεν είναι άλλες από τους εμπρησμούς χώρων και εργαλείων. Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά ότι σε εποχές κοινωνικής κρίσης, παρακμής και κατάρρευσης, εξεγέρσεων και επαναστάσεων οι εμπρησμοί είναι η πιο χαρακτηριστική μορφή καταστροφής. Ο καπιταλισμός είναι τόσο εύφλεκτος που ο αναπτήρας είναι ένα πάρα πολύ ισχυρό, δηλαδή, μη αντιμετώπιμο μέσο καταστροφής.
Τα ερωτήματα λοιπόν που εγείρονται πλέον από τη δικιά μας σκοπιά είναι: μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, να αποκρούσουμε, να εξαλείψουμε την προερχόμενη από τον Κύριο βία και εξόντωση; Εάν δεν μπορούμε, είμαστε καταδικασμένοι σε αιώνια υποταγή/αφανισμό; Εάν μπορούμε, πως μπορούμε να το κάνουμε;Ο αναπτήρας έτσι κι αλλιώς θα δράσει. Αλλά η εξέγερση/επανάσταση δεν είναι μόνο καταστροφή, θάνατος. Είναι και δημιουργία/γένεση. Μπορεί η δημιουργία να είναι το έσχατο, το ισχυρότερο όπλο μας; Για ποια δημιουργία/γένεση πρόκειται;
Αυτά είναι τα ερωτήματα της εποχής μας. Σε αυτά όμως θα απαντήσουμε αύριο το πρωί – φεύγω για τη δουλείά.
Ορισμένες παρατηρήσεις:
Α) Νομίζω πως αντιμετωπίζεις ως ενότητα κράτος και καπιταλιστή. Ο καπιταλιστής, από το μέσα του 20ου αιώνα (τουλάχιστον στην Ευρώπη) δεν προβαίνει ο ίδιος στην άσκηση φυσικής βίας (για παράδειγμα δεν προβαίνει σε φυσική εξόντωση των απεργών όπως στην Ισπανία έως τη δεκαετία του 30 με μίσθωση μπράβων). Αντίθετα και με τη μεσολάβηση του κράτους προσπαθεί να υποτάξει τους παραγωγούς είτε απειλώντας πως θα τους απολύσει, είτε εντατικοποιώντας την εργασία, είτε δωροδοκώντας κάποιους από αυτούς (μη βίαιη δράση), είτε στην εσχάτη περίπτωση κάνοντας χρήση της αστυνομίας. Από την άλλη και για περίπου 25 χρόνια άντλησε νομιμοποίηση από την επιτυχή ανοικοδόμησης της Ευρώπης και τους υψηλούς ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης(παράδειγμα η Γερμανία από τη δεκαετία του 50 και μετά έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά απεργιών παγκοσμίως).
Β) Αν πούμε πως υπάρχει διαχωρισμός κράτους-καπιταλιστή προκύπτουν δυσεπίλυτα ερωτήματα/ζητήματα για τη σχέση παραγωγών – καπιταλιστών – κράτους (για παράδειγμα δες τη συζήτηση Πουλαντζά – Miliband, την άποψη σοσιαλδημοκρατών κυρίως από τη κεντρική και βόρεια Ευρώπη – δεν θέλω να σε κουράσω γράφοντας σεντόνι).
Γ) Το ποσοστό ανεργίας διαχρονικά εξαρτάται σε ένα βαθμό και από τον οικονομικό κύκλο (δηλαδή από την ζήτηση και την ανάπτυξη της τεχνολογίας κατά κύριο λόγο). Ο αυξανόμενος καταμερισμός εργασίας, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου οδηγούν από τι μία σε καταστροφή παραδοσιακών επαγγελμάτων, από την άλλη όμως δημιουργούν νέα. Η μεταπολεμική περίοδος πλήρους απασχόλησης (με την οποία κάνουν όλοι σχεδόν τη σύγκριση) είναι ειδική περίπτωση. Είχε ως βάση τη σχεδόν ολοσχερή καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων στο ΒΠΠ, την ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας σε περίοδο 6 ετών και την επένδυση μεγάλου όγκου κεφαλαίων από τις ΗΠΑ μεταπολεμικά.
Δ) Τέλος είναι αρκετά αμφισβητούμενο αυτό που μάλλον υπονοείς (αν και μάλλον συμφωνώ μαζί σου) πως ο όγκος της παραγωγής είναι επαρκής για τη συντήρηση του πληθυσμού που βαίνει διαρκώς αυξανόμενος. Από την άλλη για κάνε μια προσπάθεια να πείσεις το Βρετανό, το Γερμανό ή τον Έλληνα να μην αγοράζει τηλεόραση ή αυτοκίνητο κάθε δύο χρόνια.
Φιλικά
Περαστικέ,
σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου, τις παρατηρήσεις σου και την κριτική σου. Μου αρέσει πολύ η συζήτηση και η δημιουργική σύγκρουση (πρόκειται περί τέχνης) και χαίρομαι κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία. Η χαρά, η διαφωνία και η σύγκρουση δεν είναι ασύμβατα.
Ως προς την πρώτη παρατήρηση, έχεις δίκιο.Το πρόβλημα είναι καταρχάς μεθοδολογικό. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η μελέτη, σε επίπεδο καθαρά αφαιρετικό (θεωρητικό), της κυριαρχικής σχέσης, της σχέσης μεταξύ του Κυρίου (καπιταλιστή, σήμερα) και του Υποτελούς (Παραγωγού του κοινωνικού πλούτου), η πρόσεγγιση της Κυριαρχίας διαχρονικά και συγχρονικά. Απομονώνω, αναγκαστικά, τη σχέση για να την εξετάσω, με αποτέλεσμα να παραβλέπω άλλες πτυχές του ζητήματος.Και στους δύο πόλους της σχέσης (Κύριος-Υποτελής) συμφύρονται πρόσωπα, θεσμοί, αξίες, συμπεριφορές και είναι αναμενόμενο να εμφανίζεται το κράτος και ο καπιταλιστής ως ενότητα – και δεν είναι το μόνο που μπορεί να μου επισημάνει, να μου προσάψει κάποιος. Έχω επίγνωση του προβλήματος, από την άλλη όμως αυτή η καθαρά αφαιρετική προσέγγιση με βοηθάει να μελετάω και να εξετάζω την Κυριαρχία για να μπορώ να επισημαίνω, να εντοπίζω, να διακρίνω τις τωρινές αλλά κυρίως τις μελλοντικές κινήσεις του αντιπάλου. Αυτό είναι το βασικό μου μέλημα.
Θεωρώ ότι το Κράτος όντως καταγράφει, κωδικοποιεί τον συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων, ότι ενσωματώνει την ταξική πάλη, ότι έχει μια σχετική και περιορισμένη αυτονομία (Πουλαντζάς), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παύει να είναι ένας μεγαμηχανισμός (apparatus), ένα εργαλείο του καπιταλιστή που το χρησιμοποιεί για την εγκαθίδρυση, αναπαραγωγή, επανόρθωση της κυριαρχικής (καπιταλιστικής) σχέσης. Η άποψή μου είναι ότι στο μέλλον, αν κρίνω από τη σημερινή τάση, το Κράτος θα πάψει να καταγράφει τον συσχετισμό δυνάμεων, θα χαθεί η σχετική αυτονομία του και θα επιστρέψει στις ρίζες του, θα μείνει δηλαδή μόνο ένας κατασταλτικός, αναπαραγωγικός, εξοντωτικός μηχανισμός. Δεν αποκλείω δηλαδή το ενδεχόμενο η Γερμανία (το γερμανικό Κράτος), ή όποιο άλλο κράτος του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, να γίνει Συρία. Δεν υπάρχει δίλημμα ‘δημοκρατία ‘η φασισμός’ αλλά η εναλλαγή ‘ (και) δημοκρατία (και) φασισμός’.
Συμφωνώ ότι το ποσοστό της ανεργίας τους τελευατίους δυο αιώνες καθορίζονταν από τους παράγοντες που αναφέρεις (τον οικονομικό κύκλο, την τεχνολογία, κλπ). Είμαι όμως της γνώμης ότι από δω και πέρα η (οχτάωρη) πλήρης απασχόληση είναι ανέφικτη, εκτός εάν γίνει κάνας πόλεμος και όλα ισοπεδωθούν. Το ποσοστό της ανεργίας, σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο, θα βαίνει αυξανόμενο και λόγω της κρίσης και λόγω της εν εξελίξει προωθούμενης παραγωγικής αναδιάρθρωσης (νανομηχανική, βιοτεχνολογίες, πληροφορική, κλπ). Εάν κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο (αλληλο)εξοντώθηκαν δεκάδες εκ. ανέργων και δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για πλήρη οχτάωρη απασχόληση, αναρωτιέμαι εάν θα εφαρμοστεί το ίδιο μοντελάκι. Εάν γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να θεωρούμε βέβαιο τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εάν επιλεχτεί άλλη λύση, ποια θα είναι; Η ήπια εξόντωση (πείνα, φτώχεια, ιοί, καταστροφή περιβάλλοντος, ‘φυσικές καταστροφές’);
Η τέταρτη παρατήρησή σου θίγει το ζήτημα που κατ’ εξοχήν με απασχολεί τα τελευταία δυο τρία χρόνια, το ζήτημα της ανάγκης-συνείδησης. Η ανάγκη είναι οι ταχύτητες (το σασμάν) της κοινωνικής αλλαγής ή η συνείδηση; Και η μεν και η δε έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Διαπιστώνω ότι σήμερα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες υπάρχουν και τα δύο. Όπως όμως κι αν έχουν τα πράγματα, συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λες για τους ευρωπαίους (και όχι μόνο) καταναλωτές. Έχω ζήσει στη Γερμανία και όταν πρώτη φορά είδα να παίρνουν το πρωινό τους, χειμώνας, φρουτοσαλάτες με φρούτα από όλο τον πλανήτη, φρίκαρα. Παραμονές Χριστουγέννων: σταφύλι από Χιλή, καρπούζι από Μαλαισία, βερύκοκα από Ν. Αφρική, πεπόνι από Ισραήλ και άλλα πολλά. Και προτιμούν βέβαια τα βιολογικής καλλιέργειας!!!, μεταφερμένα όμως με τα αεροπλάνα . . .
Αλλά μήπως το Ε-coli (ανάγκη) τους βοηθήσει να σκεφτούν (συνείδηση);
φιλίά
Μιας και δε γίνομαι κουραστικός, ορισμένοι ακόμα προβληματισμοί:
Α) Αναφέρεσαι στον κυρίαρχο και ως κάτι ενιαίο. Τις τελευταίες 3 -4 δεκαετίες είναι κυρίαρχη η άποψη πως η κατοχή κεφαλαίου δε συμπίπτει με τον έλεγχο μιας επιχείρησης (κάτι που φάνηκε και στη πρόσφατη κρίση). Αν υπάρχει διαφορά συμφερόντων και στόχων μεταξύ μετόχων και διευθυντικών στελεχών δεν αλλάζουν και τα περιθώρια ελιγμών-κινήσεων από την πλευρά των παραγωγών και άρα η σχέση κυριαρχίας?
Β) Ένα δεύτερο σημαντικό ζήτημα προκύπτει από τη θέση σου πως το ποσοστό ανεργίας θα βαίνει αυξανόμενο. Η λουμπενοποίηση ενός μεγάλου μέρους των παραγωγών (μεγάλη περίοδος ανεργίας και απώλεια δεξιοτήτων, περιθωριοποίηση και εργασία σε ημι-νόμιμες δραστηριότητες, αύξηση της μετανάστευσης και περιοδική απασχόληση) σύμφωνα με τη κλασική μαρξική ανάλυση (που δε συμμερίζομαι στο σημείο αυτό όπως και σε αρκετά άλλα) είναι πιθανό να αποτελέσει τροχοπέδη για οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Και ακόμα περισσότερό ποιόν θεωρείς ως παραγωγό: τον αγρότη, εργάτη, μικρομεσαίο ιδιοκτήτη, λούμπεν?
Γ) Τέλος, η συνειδητή άμεση ή έμμεση εξόντωση ενός μέρους του πληθυσμού για τη διαιώνιση των κυριαρχικών σχέσεων, είναι τραβηγμένη εκτός και αν θεωρήσουμε πως οι οικονομικές και κρατικές ελίτ λειτουργούν ως ενιαίο σώμα με κοινή βούληση.
Περαστικέ,
Κουραστικός; Με βοηθάς πάρα πολύ να ξαναδώ και να ελέγξω ορισμένα πολύ σημαντικά ζητήματα – και δεν το ξεχνώ. Φεύγουμε για ένα τετραήμερο στη Σαμοθράκη, το έχουμε υποσχεθεί στα παιδιά, τη Τρίτη το πρωί θα απαντήσω και θα διατυπώσω τις θέσεις μου.
Περαστικέ,
ασφαλώς και υπάρχει διαφορά συμφερόντων όχι μόνο μεταξύ μετόχων και διευθυντικών στελεχών αλλά και μεταξύ κεφαλαίων και μεταξύ εθνικών κεφαλαίων και μεταξύ συνασπισμών εθνικών κεφαλαίων, ο ανταγωνισμός κλιμακώνεται και συντονίζεται (πόλεμος) οπότε υπάρχουν περιθώρια ελιγμών ( ο λενινισμός θα είναι εσαεί επίκαιρος – αλλά και αναχρονιστικός, ανεπίκαιρος λόγω συντριπτικής οπλικής/στρατιωτικής υπεροχής του Κυρίου), θα πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας ότι οι διαφορές αίρονται κάθε φορά που οι Παραγωγοί είναι σε θέση να κάνουν αυτούς τους ελιγμούς και να επιφέρουν κάποια πλήγματα στην (καπιταλιστική ) Κυριαρχία. Το έργο της άρσης των διαφορών το αναλαμβάνει κυρίως το Κράτος (διευρυμένη αναπαραγωγή), το οποίο μπορεί να στραφεί και κατά ιδιαίτερων συμφερόντων με σκοπό να αναπαραχθεί και να ενισχυθεί η παραπαίουσα Κυριαρχία. Σε αυτή την περίπτωση, το Κράτος μετατρέπεται σε έναν καθαρά κατασταλτικό/εξοντωτικό μηχανισμό.
Η αύξηση του αριθμού των ανέργων αποτελεί τροχοπέδη για οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή, συμφωνώ. Η αύξηση αυτή είναι μια σαφής τάση, η πλειονότητα όμως των Παραγωγών δεν είναι άνεργοι, όσο όμως αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων τόσο πιο πολύ φοβούνται και συντηρητικοποιούνται. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουν σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, σε περιόδους δυσκολίας αναπαραγωγής της ζωής τους. Θεωρώ ότι έχουμε εισέλθει σε μια τέτοια περίοδο. Θα ξεπεράσουν το φόβο και την απροθυμία; Η δική μου η γνώμη είναι ότι θα το κάνουν. Εκείνο που με απασχολεί (και με ανησυχεί) είναι το πως θα το κάνουν. Εάν το κάνουν όπως οι ΑΓΑ.ΠΟ., ζήτω που καήκαμε.
Ως υποτελείς Παραγωγούς εννοώ και τους εν ενεργεία μισθωτούς της εκτέλεσης, τους άμεσους Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου (όχι όμως και τους μισθωτούς της διεύθυνσης), ένα μεγάλο μέρος των κρατικών/δημόσιων υπαλλήλων και των εμπορικών επιχειρήσεων αλλά και όλους τους άλλους που κινούνται πέριξ αυτών: τα παιδιά τους, τους συνταξιούχους γονείς τους, τους ανέργους, τους ασθενείς, τους περιθωριακούς εργατικής καταγωγής. Συμπεριλαμβάνω και ένα μεγάλο μέρος των αυταπασχολούμενων και μικροιδιοκτητών. Ένας καπιταλιστής αγρότης δεν είναι Παραγωγός αλλά οι 10 εργάτες του που καλιιεργούν τα 6.000 στρέμματά του είναι υποτελείς Παραγωγοί.
Η εξόντωση του υποτελούς Παραγωγού είναι μια από τις δυο πυρηνικές επιθυμίες του Κυρίου – η άλλη είναι η επίτευξη της σωματικής αθανασίας. Και οι δυο είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος, της επινόησης της πραγματικότητας, της επιθυμίας η πραγματικότητα να είναι η υλοποίηση των επιθυμιών Του. Αυτό που έκαναν οι Ναζί δεν ήταν παρά η αρχή – μόνο που η εξόντωση των ημερών μας γίνεται και θα γίνεται με άλλους τρόπους. Σε ιδιαίτερα επικίνδυνες για την Κυριαρχία μέρες ‘οι οικονομικές και κρατικές ελίτ λειτουργούν ως ενιαίο σώμα με κοινή βούληση’. Εστιάζω την προσοχή μου σε αυτές τις επικίνδυνες μέρες διότι τότε αποκαλύπτεται με πλήρη διαύγεια η κυριαρχική σχέση και δοκιμάζονται οι σε καθαρά αφαιρετικό επίπεδο αναλύσεις και θεωρίες.