φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Δεν χρειάζεται να γίνει τεστ DNA – οι ΑΓΑ.ΠΟ. (αγανακτισμένοι πολίτες) είναι γνήσιο παιδί της ιστορικής, νεκροζώντανης Αριστεράς. Όταν το πρωτοείδε, είπε ‘τι τέρας είναι αυτό;’ (Όλα τα νεογέννητα είναι τέρατα, μιας και το κεφάλι τους είναι το ένα τρίτο του σώματός τους – των ενηλίκων, το ένα έβδομο). Και το αντιμετώπισε με καχυποψία. Αναρωτήθηκε, δικό μου είναι αυτό το παιδί; Μετά από λίγες μέρες, βεβαιώθηκε. Όσο μεγάλωνε, τόσο πιο πολύ της έμοιαζε. Τώρα, δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία.
Οι ΑΓΑ.ΠΟ. είναι φαιδρή και θλιβερή απομίμηση της νεκροζώντανης Αριστεράς. Αυτήν την άποψη θα υποστηρίξουμε στο σημερινό σημείωμα.
Παιδί και γονείς, λατρεύουν την μαζικότητα. Είναι το βασικό τους όπλο. Η μαζικότητα είναι ένα μέσο πίεσης του Κυρίου – όσο πιο πολλοί είμαστε, τόσο πιο βέβαιο είναι ότι ο αντίπαλος θα υποχωρήσει. Αυτός είναι ο λόγος που κάνουν συνεχείς εκκλήσεις να κατέβει ο κόσμος στη πλατεία (στις πλατείες). Θεωρούν ότι ο Κύριος θα δει το τεράστιο πλήθος, θα φοβηθεί και θα υποχωρήσει. Θα φοβηθεί όχι το τι μπορεί να κάνει ένα μεγάλο πλήθος αλλά τον ίδιο τον αριθμό των διαφωνούντων δυσαρεστημένων.
Παιδί και γονείς, λατρεύουν τις ειρηνικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, έχουν εμμονή με την ειρηνική διαμαρτυρία, η οποία όμως είναι ένα μείγμα απειλών και ικεσιών. Και είναι βέβαιοι ότι όσο πιο πολλοί είναι και πιο ειρηνικοί, τόσο πιο αποτελεσματικά μπορούν να ελέγξουν τον χώρο. Ελέγχουν την πλατεία και περικυκλώνουν τη Βουλή. Ο έλεγχος όμως του χώρου είναι μια βίαιη πρακτική, είναι μια πολεμική πρακτική. Να και οι δυο πρώτες αντιφάσεις. Απειλούν και ικετεύουν, η πρώτη. Λατρεύουν την ειρηνική διαμαρτυρία και υιοθετούν μια βίαιη πρακτική. Από τις αντιφάσεις αυτές προκύπτουν και τα διλήμματα, τα οποία όμως δεν είναι δυνατόν να διαλυθούν, άρα είναι αδιέξοδα. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να είναι μόνο ειρηνικοί ή μόνο βίαιοι. Από την ίδια τη φύση της μαζικότητας δεν μπορούν να είναι ειρηνικοί. Με άλλα λόγια, ο όχλος από την ίδια του τη φύση δεν μπορεί να είναι ειρηνικός.
Αυτό σημαίνει ότι είτε θα επιτεθούν, είτε θα αμυνθούν, είτε θα φύγουν. Εάν φύγουν, δεν θα έχουν καταφέρει απολύτως τίποτα. Εάν πάρουν την πρωτοβουλία και επιτεθούν, θα ηττηθούν. Εάν πάρει ο Κύριος την πρωτοβουλία, θα αμυνθούν και θα ηττηθούν. Ή θα πάψουν να είναι όχλος (θα φύγουν αυτοβούλως), ή θα γίνουν θύτης, ή θα γίνουν θύμα.
Παιδί και γονείς, λατρεύουν τον αγώνα. Αυτό που κάνουν δεν είναι πόλεμος, έτσι νομίζουν, αλλά αγώνας. Όπως και η νεκροζώντανη Αριστερά, αποφεύγoυν μετά βδελυγμίας τον όρο κοινωνικό πόλεμο αν και μεταχειρίζονται τη λέξη ‘μάχη’. Η λέξη ‘αγώνας’ (και τα παράγωγά του – αγωνίζομαι, αγωνιστικός, κλπ) συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο την αντίφαση ειρήνης και πολέμου, καταγράφει με έξοχο τρόπο το αδιέξοδο. Δεν πολεμούμε, αγωνιζόμαστε. Κι ενώ η ειρήνη είναι συνώνυμο της αποφυγής του πολέμου και της σύγκρουσης, ο αγώνας είναι σύγκρουση. Ο αγώνας είναι ένας ειρηνικός πόλεμος, ένας συμβολικός πόλεμος. Η πολιτική δεν είναι πόλεμος, είναι αγώνας, όπως ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Ο ηττημένος θα πικραθεί, θα ηττηθεί αλλά θα δεχτεί την ήττα του. Αυτό περιμένουν να κάνει και ο Κύριος: να υποχωρήσει μπροστά στο αγωνιστικό και μαχητικό πλήθος, να ηττηθεί (‘δεν θα φύγουμε αν δεν φύγουν’) και να δεχτεί με αξιοπρέπεια την ήττα του. Οποία αυταπάτη! Δεν νομίζω να υπάρχουν άλλα όρια πολιτικής αποβλάκωσης για να τα υπερβούν.
Αυτή είναι η τρίτη αντίφαση, το τρίτο αδιέξοδο: ενώ ο Κύριος δεν παύει ούτε μια στιγμή να διακηρύσσει ότι ‘είμαστε σε πόλεμο’, ότι ‘υπάρχει ταξική πάλη (κοινωνικός πόλεμος δηλαδή) και είμαστε πάντα εμείς νικητές’, παιδί και γονείς αγωνίζονται, δηλαδή (σύμφωνα με τις δυο πρώτες αντιφάσεις), και δεν πολεμούν (ειρηνική ικεσία) και πολεμούν (περικύκλωση της Βουλής από τον πλήθος). Αυτή την αντιφατική κατάσταση την αποκαλούν ‘αγώνα’.
Κατά συνέπεια,
παιδί και γονείς, δεν μπορεί, δεν μπορούν παρά να είναι ηττοπαθείς. Η ηττοπάθεια (και η πολιτική αποβλάκωση) καταγράφεται στο σύνθημα, ο μόνος αγώνας που (χάνεται) χάθηκε είναι αυτός που δεν (δίνεται) δόθηκε! Το ζητούμενο είναι να αγωνιστείς, όχι να νικήσεις. Να λάβεις μέρος στον αγώνα, να παίξεις μπάλα, να τρέξεις στον Μαραθώνιο. Κι ας ηττηθείς, ας τερματίσεις τελευταίος, no problem, πάνω απ’ όλα ο αγώνας. Κι αν αύριο φύγουν από την πλατεία, οι ΑΓΑ.ΠΟ. θα θεωρήσουν την αποτυχία τους νίκη! Διότι συμμετείχαν, φώναξαν, κραύγασαν, έβρισαν, απείλησαν, ικέτεψαν. Κατέβηκαν στο γήπεδο, στο στίβο, αγωνίστηκαν. Όχι σαν τους άλλους που δεν αγωνίστηκαν, που κάθονται στον καναπέ και βλέπουν τηλεόραση, όπως τα χαϊβάνια κάθονται στο στάβλο μπροστά στο παχνί τους.
Έτσι λοιπόν , από αγώνα σε αγώνα, από ήττα σε ήττα, δηλαδή από νίκη σε νίκη, η θέση μας συνεχώς επιδεινώνεται. Αυτό είναι το μεγαλείο της νεκροζώντανης Αριστεράς και των ΑΓΑ.ΠΟ.: η ήττα χτίζεται με αγώνες, δηλαδή με νίκες. Την ώρα που ο αδίστακτος και ανηλεής και ανοικτίρμων Κύριος τη λέξη ‘ήττα’ δεν θέλει ούτε να την ακούει, οι ΑΓΑ.ΠΟ. και οι γονείς τους είναι περήφανοι για τους αγώνες που έδωσαν, επομένως για τη νίκη τους, κι ας είναι μια ακολουθία, μια σειρά ηττών.
Πιασμένοι από το χέρι, γονείς και παιδί οδεύουν ολοταχώς προς το αδιέξοδο, την αποτυχία, την ήττα. Και κάνουν άλλο ένα μεγάλο βήμα, ένα από τα τελευταία βήματα, εξόδου και αποχώρησης από το πολιτικό προσκήνιο. Η νεκροζώντανη Αριστερά δεν θα μπορούσε παρά να γεννήσει ένα θνησιγενές μωρό.
Η Αριστερά που θα έρθει στο προσκήνιο θα είναι μια Αριστερά του κοινωνικού πολέμου. Θα εκλάβει την πολιτική ως (κοινωνικό) πόλεμο και θα ασχοληθεί με τη θεωρία και τη τέχνη του κοινωνικού πολέμου, δηλαδή με τη τέχνη και τη θεωρία της επανάστασης, δηλαδή με τον κομμουνισμό. Θα πολεμήσει, δεν θα αγωνιστεί, δεν θα εκλιπαρίσει.
Κι όπως είπε ένας άγνωστος και άσημος αλλά σοφός καλουπατζής, άμα παρακαλάς, το έχασες το παιχνίδι.
Το παιχνίδι του πολέμου.
Πως πρέπει να παίξουμε, να πολεμήσουμε για να νικήσουμε; Αυτό είναι το ζητούμενο.
Πάω στη δουλείά.
Καθάρια σκέψη, χωρίς συμβατικά και καθεστωτικά κολλήματα, θρίαμβος της λογικής. Συγχαρητήρια για το κείμενο. Μία επιφύλαξη μόνο, ίσως στις σημερινές συνθήκες να στέκουν όλα τα αναφερόμενα, πλην όμως υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα που, εν μέρη, τα διαψεύδουν.
Αντιφάτη, σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τα καλά, γενναιόδωρα και ενθαρρυντικά λόγια σου. Συνηθίζω να σχολιάζω τα σχόλια, για να υπάρξει συζήτηση, κι έτσι θα πράξω και και με το δικό σου και θα απαντήσω στην επιφύλαξή σου. Σε λίγες μέρες. . .
Συγχαρητήρια και από εμένα. Στα ίδια συμπεράσματα μπορείς να φτάσεις και από διαφορετικούς δρόμους. Ο δικός σου δρόμος είναι βαθιά πολιτικός με στοιχεία ψυχολογίας.
Να είσαι καλά και ελπίζω να τα πούμε ξανά από κοντά τον Αύγουστο.
Ευχαριστώ Τρύφωνα. ΟΙ δρόμοι είναι πολλοί, τα σταυροδρόμια λίγα. Θα χαρώ πολύ να τα πούμε από κοντά – και θα έχει ενδιαφέρον γιατί τα πράγματα δεν θα είναι όπως είναι σήμερα. Για παράδειγμα, θα πιούμε ένα κοκκινέλι κρητικό που δεν το ήπιαμε το χειμώνα. Οι ντομάτες στον κήπο αρχίζουν να κοκκινίζουν.
Πολύ ωραίες οι αναλύσεις σας κ.Αθανάσιε.Πολλά συγχαρητήρια και από εμένα, και ας διαφωνούμε “ιδεολογικά” (παρόλο που είμαστε αρκετά κοντά).
Ευχαριστώ πολύ Dyens για τα καλά σου λόγια. Εάν έχεις χρόνο και διάθεση ( χώρος υπάρχει άπλετος), θα ήταν πολύ κατατοπιστικό να διασαφήνιζες την διαφωνία, άρα και την εγγύτητα.
τα ουσιαστικά κέρδη θα εμφανιστούν μόνο όταν θα έχουμε οικοδομήσει πολλαπλά υποδείγματα, κοινωνικής αποαναπτυγμένης οικονομίας,που να πείθουν ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού οτι σ αυτές της συνθήκες
παράγωγης ζει με αξιοπρέπεια αυτοδιάθεση και επάρκεια, οταν κάποιες από αυτές της κοινότητες θα πάψουν να στέλνουν τα παιδιά τους στα υπάρχοντα
σχολεία, τα διδάσκουν μόνες τους σε αγαστή συνεργασία με τα παιδιά, που θα επιλέγουν και θα καθορίζουν μαζί την διδακτέα ύλη, αυτός ο ανθρωπότυπος που θα οικοδομηθεί θα μπορέσει να διεξαγάγει νικηφόρα τον κοινωνικό πόλεμο.
Κώστα, έχω την εντύπωση ότι εν πολλοίς συντονιζόμαστε στην ίδια συχνότητα. Ναι, ταύτιση μέσου και σκοπού: (μερικός) έλεγχος της παραγωγής μέσω του (μερικού) ελέγχου της κατανάλωσης, συγκρότηση συμβιωτικών ομάδων, που θα ασκούν και θα επιβεβαιώνουν την επάρκεια, αξιοπρέπεια, αυτοδιάθεση, συνεργασία και την κοινοχρησία, πέρασμα στη πράξη στο σχολείο, δηλαδή κατάργηση της υποχρεωτικής/κρατικής εκπαίδευσης όπως την περιγράφεις. Νικηφόρα διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρξουν μορφές οργάνωσης μιας άλλης κοινωνίας. Μόνο έτσι, νικάμε χωρίς να πολεμάμε, μόνο έτσι, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Θα χαρώ πολύ να τα ξαναπούμε.
Το διακύβευμα για μένα τουλάχιστον που συμμετέχω σε πορείες, γενικές απεργίες χωρίς να ανήκω σε κανένα αριστερό πολιτικό χώρο (ούτε καν ως συμπαθών ή επιρροή) δεν είναι αν θα γίνει κοινωνική επανάσταση ή όχι. Το κίνημα των αγανακτισμένων (όπως και οποιοδήποτε κίνημα στην ελλάδα από το 1979-1980 και μετά) έχει ως βάση μικροαστικά στρώματα (θυμίζω ανάμεσα στα άλλα πως στην ελλάδα υπάρχει ένα περίπου 80% ιδιοκατοίκησης ενώ δεν επιτρέπεται η ίδρυση εργατικού σωματείου σε επιχειρήσεις με λιγότερο από 21 άτομα αν δεν κάνω λάθος). Η αριστερά αλλά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος δεν μπορεί παρά να εκφράζει αυτά τα κοινωνικά στρώματα και επομένως να προσαρμόζει ανάλογα την τακτική και τη στρατηγική της. Οι συνθήκες κατά την άποψη μου ομοιάζουν, τουλάχιστον στην Αθήνα, με το 1932 και όχι με το 1905. Επομένως στόχος δεν μπορεί παρά είναι πως, αν η ιστορία επαναληφθεί, να επαναληφθεί ως φάρσα και με τις μικρότερες δυνατές συνέπειες.
Οι αναλύσεις σου είναι πρωτότυπες (κυρίως επειδή λείπει το μεθοδολογικό πλαίσιο και βασίζονται στις εμπειρίες σου) και για αυτό ενδιαφέρουσες. Για ακριβώς αυτό το λόγο μη περιμένεις αναγνώριση, αναδημοσίευση κτλ. Επίσης το donation πάνω αριστερά χτυπά πολύ στο μάτι.
Καλή συνέχεια.
Όπως πολύ σωστά είχατε θέσει σε παλιότερο ποστ σας (δεν θυμάμαι ποιο), η κυριαρχία μεταξύ “Κυρίου” και “υποτακτικού” διατηρείται όσο κανένας από τους 2 δεν αρνείται την θέση του.Εγώ,υποστηρίζοντας το πρόταγμα της αυτονομίας, δίνω περισσότερη βάση στο γεγονός ότι “εμείς” δεν θέλουμε να αρνηθούμε την θέση μας.Και ας μην ξεχνάμε πως το σύστημα, ο πραγματικός κυρίαρχος δηλαδή, είναι το ίδιο ξενωτικό τόσο για τους υποτακτικούς,όσο και για τους καπιταλιστές.Η μόνη διαφορά είναι στο θέμα της άσκησης της εξουσίας.
Αγαπητέ Περαστικέ,
σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την ενθαρρυντική σου ευχή. Δεν κατάλαβα την επισήμανσή σου για το donation. Είναι οχληρό ή θετικό; Θα ήθελα τη γνώμη σου. Όσο για την αναγνώριση, κάτι που όλοι και όλες το έχουμε ανάγκη, μου αρκεί ότι κάποιοι και κάποιες διαβάζουν τα κείμενά μου, όπως κι εγώ διαβάζω των άλλων – με τη δέουσα προσοχή. Μου αρκεί επίσης το ότι κατα καιρούς συναντιέμαι με φίλους και φίλες και συζητάμε μεταξύ των άλλων και τις απόψεις μου. Η αγάπη μου για τα βιβλία, τη γη, τα παιδιά και άλλα πολλά, που μου δίνουν χαρά κι έχουν νόημα για μένα, δεν μου επιτρέπουν να απομακρυνθώ από την απλή και λιτή ζωή.
Αφήνω ως πρώτο θέμα το κείμενο για τους ΑΓΑ.ΠΟ. μέχρις ότου φύγουν από την πλατεία. Στη συνέχεια, κι αφού σχολιάσω την όποια εξέλιξη, θα στρέψω, μεταξύ των άλλων, την προσοχή μου σε ζητήματα θεωρίας του κομμουνισμού και της επανάστασης. Και θα υποστηρίξω ότι, όπως και η αλήθεια, ο κομμουνισμός είναι διαδικασία, επομένως δεν μπορεί να υπάρξει ένας ορισμός για τον κομμουνισμό. Ο ορισμός είναι ένα προϊόν της λογικής της δυτικής Κυριαρχίας, ένα προϊόν της λατρείας της αμεταβλησίας. Ο ορισμός ορίζει, βάζει όρια, περιορίζει. Ο δυτικός Κύριος λατρεύει την αμεταβλητότητα επειδή επιθυμεί την μη κατάλυση της Κυριαρχίας, επειδή θεωρεί την Κυριαρχία αιώνια, μη καταλύσιμη, αθάνατη. Ταυτόχρονα όμως, η Κυριαρχία (άρα και ο καπιταλισμός) λατρεύει και την κίνηση, οπότε είναι μια μορφή κινητικής ακινησίας. Αυτή η ακινητική ακινησία εγγράφεται στην έννοια του ορισμού, ο ίδιος ο ορισμός είναι κινητική ακινησία. Και αναρωτιέμαι: μπορεί να υπάρξει ένας ορισμός για την αλήθεια, για τον κομμουνισμό, μπορεί να υπάρξει ένας καθορισμός του περιεχομένου τους; Και απαντώ: ΟΧΙ, κατά κανένα τρόπο. Ταυτόχρονα όμως, κι αυτό είναι το παράδοξο, όταν λέω ότι ο κομμουνισμός είναι διαδικασία, μια εξελικτική πορεία, τότε διατυπώνω έναν ορισμό!
Κι αυτό είναι το βασικό μου μέλημα: πως μπορούμε να απομακρυνθούμε από τη δυτική ταυτιστική λογική, μεταφυσική, οντολογία, θεωρία της γνώσης, επιστημολογία, μεθοδολογία;
Προσπαθώ να δω τα πράγματα διαφορετικά επειδή ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε δεν μπορεί να εξηγήσει και να προσεγγίσει πλέον πολλά ζητήματα. Επιχειρούμε νέες προσεγγίσεις αλλά πολύ συχνά δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε από το παρελθόν, να απαλλαγούμε από τα (διανοητικά, συναισθηματικά, ψυχικά) δεινά του παρελθόντος. Η αναζήτηση, η επινόηση μιας νέας μεθοδολογίας είναι το μέγα ζήτημα της εποχής μας, μόνο που πολλές φορές αυτή η αναζήτηση φαντάζει ως απουσία μεθοδολογίας.
Καταρχάς για το donation. Λειτουργεί αποτρεπτικά για κάποιον που είναι περαστικός στο site και δεν θέλει να ασχοληθεί με το σύνολο των αναρτήσεών προκειμένου να καταλάβει τη λογική που υπάρχει πίσω από την προσπάθειά σου.
Για τους ΑΓΑ.ΠΟ., την αριστερά, τη βία τον ρόλο του παραγωγού/εργάτη σήμερα περιμένω τις ανάρτησεις σου. Ίσως από μακριά να μπορείς να δεις τα πράγματα πιο αντικειμενικά. Μετά από τη 48ωρη και ζώντας τα πράγματα στο δρόμο ίσως έχεις δίκαιο πως οποιαδήποτε προσπάθεια για αλλαγή περνάει πάνω από το πτώμα και της αριστεράς. Από την άλλη από φθινόπωρο θα βρίσκομαι στη κεντρική ευρώπη οπότε η άποψή μου έχει μάλλον περιορισμένη σημασία.
Τέλος όσον αφορά τη μεθοδολογία και θέλοντας να συνεισφέρω (και να παρακολουθήσω την εξέλιξη της σκέψης σου), θα ήθελα πολύ να σου προτείνω το Against Method του Feyerabend (με λίγη προσπάθεια μπορεί να βρεθεί στο scribd). Καλή συνέχεια.
Περαστικέ,
η γνώμη σου για το donation επιβεβαιώνει τις επιφυλάξεις μου – ήμουν σε δίλημμα, οπότε εντός των ημερών θα το αφαιρέσω. Ως προς τα άλλα ζητήματα: επιχειρώ μια μή συμβατική προσέγγιση, μια αλλαγή παραδείγματος (Thomas Kuhn, η δομή των επιστημονικών επαναστάσεων), της Αριστεράς, της επανάστασης, της εξέγερσης, της αλήθειας, του κομμουνισμού, της ανθρωπογένεσης και της κοινωνιογένεσης. Θεωρώ ότι αυτό που λέμε ‘αλήθεια’ δεν είναι παρά το προϊόν μιας διαδικασίας,ότι η αλήθεια είναι διαδικασία. Κι από τη στιγμή που είναι διαδικασία, η σκέψη πρέπει να είναι απολύτως ελεύθερη, ότι χωρίς την ελευθερία πνεύματος (διατυπώνω τις απόψεις μου αλλά ακούω χωρίς δογματισμό και πάθος όλες τις άλλες) δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε και να επινοήσουμε απολύτως τίποτα. Ότι χρειαζόμαστε ακόμα και τη φαντασία (για την οποία ο Einstein έλεγε ότι είναι πιο χρήσιμη από τη γνώση) και τη διαίσθηση. Ότι ο δάσκαλος είναι μαθητής και ότι ο μαθητής είναι δάσκαλος. Θα αντιλαμβάνεσαι ότι είμαι βαθύτατα επηρεασμένος από τον επιστημολογικό αναρχισμό του Paul Feyerabend: μου άνοιξε το μυαλό, διεύρυνε τους διανοητικούς μου ορίζοντες. Αποφεύγω να αναφέρομαι σε συγγραφείς και να παραπέμπω σε βιβλιογραφία γιατί αυτό που με ενδιαφέρει πιο πολύ είναι η δημιουργική αφομοίωση και χρήση θεωρίων και ρευμάτων σκέψης, όπως είναι ο μαρξισμός, ο αναρχισμός, η θεωρία του πολέμου (άρα και της επανάστασης), η θεωρία του κομμουνισμού, η ψυχανάλυση, η ανθρωπολογία αλλά και η λογοτεχνία.
Σου εύχομαι υγεία και χαρά, όπου κι αν είσαι.
C’est bizarrе je pensais justement écrire un post pareil à celui ci
Je comptais justement rédiger un article identique au tiens