φίλες και φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, καλή σας μέρα
Όταν ο Κύριος αποφασίζει, διατάζει δηλαδή, βιάζει, με την αρχική σημασία της λέξης, ασκεί βία για να εκπληρώσει την επιθυμία του. Τα μέσα του είναι άλλοτε τα όπλα, άλλοτε το χρήμα, άλλοτε ο εκφοβισμός και η ισχύς του, η αυθεντία του. Δεν μπορεί να μην είναι βιαστής, πάλι με την αρχική σημασία της λέξης, που για πρώτη φορά απαντάται στον Ματθαίο (. . . η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν, 11,12) και σημαίνει τον άρπαγα, τον βίαιο. Κάθε απόφαση του Κυρίου είναι βιασμός, άσκηση βίας, δεν είναι όμως βιασμός κάθε απόφαση γενικά.
Η σημασιολογική εξέλιξη των λέξεων βιάζω, βιασμός και βιαστής παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Πρόκειται για σημασιολογιή συρρίκνωση: η γενική άσκηση βίας που δηλώνουν πρωταρχικά περιορίστηκε στην άσκηση βίας μέσω του πέους του, το οποίο εκλαμβάνεται από την ανδρική πατριαρχική κουλτούρα ως όργανο, εργαλείο, όπλο (παλούκι, καραμπίνα, περίστροφο, κλπ) και όχι ως σώμα. Η εξέλιξη αυτή δείχνει ότι η υπέρτατη ηδονή του Κυρίου είναι η επιβολή της θέλησής Του μέσω της κάμψης της βούλησης του Άλλου. Μπροστά σε αυτήν κάθε άλλη ηδονή ( ισχύς, χρήμα, φήμη) ωχριά: η Κυριαρχία δεν είναι μια αφηρημένη κοινωνική σχέση αλλά γίνεται προσωπική υπόθεση.
Εάν ο Κύριος δεν μπορεί να μην είναι βιαστής, ο βιαστής δεν μπορεί να μην είναι Κύριος. Εάν η Κυριαρχία δεν μπορεί να μην είναι βιασμός, ο βιασμός δεν μπορεί να μην είναι Κυριαρχία.
Όταν οι άνδρες ακούνε για βιασμό άλλοι πραγματικά ενοχλούνται και θλίβονται και άλλοι (θλίβονται) γιατί φθονούν τον βιαστή επειδή δεν βίασαν αυτοί. Τη διαπίστωση αυτή πρέπει να τη σχολιάσουμε.
Πάω στη δουλείά. Αύριο το πρωί.
Σχολιάστε ελεύθερα!