φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Θα μπορέσει μια μέρα ο Κύριος, μέσω της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, να αναστήσει τους νεκρούς Του; Να αναστήσει τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Μέγα Ναπολέοντα, τον Μέγα Χίτλερ, τον Μέγα Στάλιν; Όχι, κατηγορηματικά, δεν θα μπορέσει. Θα ήθελε όμως να το κατορθώσει; Ασφαλώς και θα ήθελε, διότι ο σημερινός ζωντανός Κύριος θα είναι ο αυριανός νεκρός Κύριος. Για τον εαυτό του νοιάζεται, τους άλλους νεκρούς Κυρίους τους γράφει στ΄αρχίδια του.
Ο χριστιανός Κύριος του παρελθόντος θα ήθελε να αναστηθεί αλλά κατά τη Δευτέρα Παρουσία, κατά την Ημέρα της Κρίσης, μετά από πολλά πολλά χρόνια. Ποια είναι όμως η Δευτέρα Παρουσία, ποια είναι η Πρώτη, ποια είναι η Ημέρα της Κρίσης; Γιατί αυτή η αναβολή;
Εάν η Πρώτη Παρουσία είναι η διατύπωση των επιθυμιών του Κυρίου, όπως τις διαβάζουμε στα κείμενα της ποιμενικής Γραμματείας (Ιλιάδα, Παλαιά Διαθήκη, Αβέστα, Βέδες, Μαχαμπαράτα, Νέα Διαθήκη, Κοράνιο ) να γίνει πιο ισχυρός από τη φύση και τους Υποτελείς του, δηλαδή σωματικά αθάνατος, η Δευτέρα Παρουσία του Θεού είναι η εκπλήρωση αυτών των επιθυμιών. Προφανώς, δεν έχει νόημα μια γενικευμένη σωματική αθανασία: σε μια τέτοια κατάσταση δεν θα υπάρχουν Κύριοι και Υποτελείς. Ο Κύριος θέλει τη σωματική αθανασία μόνο για τον εαυτό του, όχι για όλους. Και τη θέλει όχι μόνο για να μην πεθαίνει αλλά τη θέλει και ως μέσον επιβολής της Κυριαρχίας του. Το ποιοι θα είναι αθάνατοι θα κριθεί μια μέρα στο μέλλον και αυτή η Ημέρα θα είναι η Ημέρα της Κρίσεως. Ένας αθάνατος Κύριος, ο Θεός, θα κρίνει ποιοι θα γίνουν αθάνατοι και ποιοι θα πεθάνουν. Αυτό σήμερα δεν μπορεί να το κάνει. Έχει εκπληρώσει πολλές επιθυμίες Του, μέσω της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, αλλά την επιθυμία της σωματικής αθανασίας όχι. Κατά συνέπεια, είναι ένας θεός, όχι Θεός, δηλαδή ένας ψιλικατζής θεός.
Αυτός ο Αθάνατος Κύριος του Μέλλοντος θα είναι ο Θεός. Ο Θεός δεν υπάρχει, ο Κύριος απλά θέλει να υπάρξει και να είναι αυτός ο Θεός. Ο Θεός ανήκει στην κατηγορία των όντων που και υπάρχουν και δεν υπάρχουν, όπως ο Κένταυρος και η Χίμαιρα, τα όντα δηλαδή της φαντασίας μας και των φαντασιώσεών μας. Ο επουράνιος Θεός είναι αυτό που θα ήθελε να ήταν, να είναι ο επίγειος Κύριος: αθάνατος, άρα ακατάβλητος, αήττητος, ανυπέρβλητος. Ο Θεός δεν έχει πεθάνει, απλά δεν έχει γενεθεί, δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα. Κάποιοι από τους Κυρίους και τα τσιράκια του θεωρεί ότι είναι θέμα χρόνου, εξ ου και αναβολή της Δευτέρας Παρουσίας και της Ημέρας της Κρίσεως. ‘Θα κατέβει στη γη ο Θεός’ σημαίνει ‘ο Κύριος θα εκπληρώσει την επιθυμία της αθανασίας, την επιθυμία της αιώνιας ζωής. Αυτό άλλωστε είναι και το περιεχόμενο της Προόδου: η εξέλιξη της εκπλήρωσης των επιθυμιών του Κυρίου (Διαφωτισμός).
Ο χριστιανός Κύριος επιθύμησε να είναι αθάνατος αλλά επειδή είδε ότι δεν πρόκειται να εκπληρωθεί η επιθυμία της αθανασίας όσο ζούσε, μετέθεσε την αθανασία στο μέλλον με τη μορφή της (επιλεκτικής, ασφαλώς) Ανάστασης των Νεκρών. Και χρησιμοποίησε αυτή την πυρηνική επιθυμία Του ως μέσον απόσπασης της αφοσίωσης και της υπακοής των Υποτελών του. Από την άλλη, οι Υποτελείς δεν έπαψαν ποτέ να γράφουν κι αυτοί με τη σειρά τους στ΄αρχίδια τους το παραμύθι της Ανάστασης των Νεκρών, γιορτάζοντας την αναγέννηση της ανοιξιάτικης φύσης (Πάσχα), όπως έκαναν και για χιλιάδες χρόνια πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.
Ο Χριστός είναι λογοτεχνικός ήρωας ενός κειμένου με πολλά στοιχεία επιστημονικής φαντασίας. Δεν είμαι βέβαιος εάν έζησε ή όχι, αλλά και να έζησε, η ζωή του και τα πεπραγμένα του ελάχιστη σχέση έχουν με αυτά που γράφουν τα Ευαγγέλια, τα αποδεκτά και τα μή αποδεκτά. Το πρώτο και αξεπέραστο κείμενο επιστημονικής φαντασίας είναι βέβαια η Ιλιάδα, η οποία είναι και το πρώτο πορνογράφημα, με την έννοια ότι οι τεχνικές αφήγησης της πορνογραφίας, όπως και της τηλεοπτικής μετάδοσης ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, βασίζονται στις τεχνικές αφήγησης των αλλεπάλληλων διεισδύσεων του βλήματος στα σώματα των αντιπάλων. Ο Θεός, ο Χριστός και η Ανάστασή Του είναι η προσωποποίηση των επιθυμιών του δουλοκτήτη γαιοκτήμονα των πρώτων χριστιανικών αιώνων, όπως ήταν ο Ζεύς των αρχαίων δουλοκτητών γαιοκτημόνων. Ο Ζεύς δεν υπήρξε ποτέ, μάλλον, όπως είπαμε ήδη, και υπήρξε και δεν υπήρξε. Το ίδιο ισχύει και για τον Θεό των Εβραίων ποιμένων και για την Ανάσταση του Χριστού: και δεν υπήρξαν και υπήρξαν, ως επινόηση, ως φαντασία, ως μυθιστόρημα (fiction).
Αυτή ήταν και είναι η ισχύς της επινόησης της πραγματικότητας και εδώ συναντιώνται οι επιθυμίες του Κυρίου και η Ποίησή Του και η Λογοτεχνία Του και η Τέχνη του και η Θρησκεία Του. Η Λογοτεχνία Του και η Θρησκεία Του (δεν έχουμε προσέξει τη συνάφειά τους) καταγράφουν τις επιθυμίες Του, η Τέχνη Του τις εκπληρώνει αναπαριστάνοντάς τες, η Επιστήμη και η Τεχνολογία Του επιχειρεί να τις κάνει πραγματικότητα. Η επινόηση της πραγματικότητας, το corpus των επιθυμιών Του, αποικίζει το φαντασιακό, άρα το μέλλον, και ορίζει την κανονικότητα της κοινωνικής ζωής. Να όμως που τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά! Ο Κύριος και οι Υπηρέτες του Επιστήμονες και Τεχνολόγοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η επίτευξη της σωματικής αθανασίας είναι ανέφιτκη, (πόσο μάλλον της ανάστασης των νεκρών! ) και ότι θα έρθει μια μέρα που θα πεθάνει, δηλαδή θα κερδίσει ένα λάκκο 2Χ1Χ1 και ότι θα τον φαν τα σκλήκια. Έχω ανοίξει 14 λάκκους κι έχω θάψει 14 συγχωριανούς μου (Πετράδες) και σας διαβεβαιώνω ότι είναι πολύ στενόχωρα εκεί πέρα. Έχετε προσέξει ότι στους τάφους γράφεται το όνομα του θανόντος ή της θανούσης; Γιατί το γράφουμε; Η Αποστολία Δρατζίδου που γράφει πάνω στο σταυρό είναι η νεκρή μητέρα μου; Το όνομα αυτό είναι το όνομα της νεκρής; Πως είναι δυνατόν να έχουν ονόματα οι νεκροί;
Όχι, βέβαια, δεν είναι δυνατόν. Οι αρχαίοι Έλληνες έγραφαν το όνομα του νεκρού για λόγους αθανασίας. Δηλαδή αιώνιας μνήμης – Αιωνία η Μνήμη, ψάλλει ο παπάς στις κηδείες και στα μνημόσυνα! Τον τάφο τον λέμε και μνήμα, έτσι δεν είναι; Στη ραψωδία Η (στ. 87 κε.), ο Έκτορας λέει ότι οι άνθρωποι θα βλέπουν τον τάφον κάποιου αντιπάλου του και θα λένε ότι ‘τον σκότωσε ο Έκτορας’ και τό δ΄εμόν κλέος ούποτ’ ολείται, η δόξα μου, η ισχύς μου δεν θα χαθεί ποτέ. Εξ ου και η επιθυμία και η λατρεία της αφθαρσίας, της μη μεταβλητότητας (Παρμενίδης). Αλλά η αιώνια μνήμη δεν είναι παρά μια παρηγοριά, μια παραμυθία, ένα παραμύθι, μιας και η πολυπόθητη σωματική αθανασία είναι ανέφικτη. Ο Πλάτων βρήκε καταφύγιο στην αθανασία της ψυχής. Η εγγραφή του ονόματος του νεκρού στον τάφο εμάς αφορά, όχι τους νεκρούς. Δικιά μας επιθυμία κωδικοποιεί το όνομα του νεκρού. Οι νεκροί είναι α-θάνατοι, είναι οι μόνοι αθάνατοι και οι αθάνατοι δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο να έχουν ονόματα πάνω στους τάφους. Επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ: πάνω στους τάφους.
Το ίδιο ισχύει και για την μετά θάνατον ζωή και την επιθυμία της ανάστασης των νεκρών. Τον Κύριο, όπως και τον κάθε άνθρωπο τα σκλήκια θα τον φαν ή θα γίνει μια χούφτα στάχτη, η οποία είναι πολύ καλό λίπασμα, μιας και είναι πολύ πλούσια σε ανόργανα στοιχεία. Είτε μας φαν τα σκλήκια είτε λίπασμα γίνουμε, το θέμα είναι ότι επιστρέφουμε στη φύση τα στοιχεία, αλλά και τα πράγματα και το χώρο, που έχουμε κατακρατήσει. Η ζωή επινόησε τον θάνατο για να μπορέσει να αναπαραχθεί. Ο θάνατος είναι ένας τρόπος άρσης της μονιμότητας κατοχής των υλικών της ζωής. Εάν η άρση αρθεί, εάν δηλαδή εξοβελίσουμε τον θάνατο, η ζωή αυτόματα θα εξαφανιστεί. Είναι ζήτημα κοινής λογικής – αλλά η Επιστήμη και η Τεχνολογία του δυτικού Κυρίου δεν έχει καμιά σχέση με την κοινή λογική, συνιστά μάλιστα την απόλυτη άρνησή της.
Μας το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο η σημερινή κατάσταση: αντιμετωπίζουμε το φάσμα της εξάλειψης της ζωής. Ποιος την εξαλείφει; Ο Κύριος και η Κυριαρχία. Ο οποίος υποστηρίζει ότι εάν η ζωή εξοβελιστεί, ο θάνατος θα ηττηθεί, θα χαθεί. Βέβαια, ο Κύριος γνωρίζει ότι σε αυτή την περίπτωση θα χαθεί και αυτός αλλά είναι τόση και τέτοια η πολιτισμική και οικονομική αδράνεια που, εάν σταματήσει να καταστρέφει τη ζωή και τη κοινωνία, είναι βέβαιο ότι θα αρχίσει μια διαδικασία εξαφάνισης του ίδιου άρα και της Κυριαρχίας.
Κι αυτό δεν το θέλει κατά κανένα τροπο. Ο Κύριος αρχίζει να αποδέχεται την θνητότητά του, τη φθαρτότητά του, αντιλαμβάνεται ότι δεν θα γίνει ποτέ αθάνατος, ούτε θα αναστηθεί κι έτσι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η αθανασία της Κυριαρχίας.
Η αθανασία όμως της Κυριαρχίας θα επιφέρει την εξάλειψη της ζωής. Το βλέπουμε και το ζούμε καθημερινά. Βρισκόμαστε στην αρχή της διαδικασίας εξάλειψης της ζωής, επομένως βρισκόμαστε και στην αρχή της διαδικασίας αποσύνθεσης και διάλυσης της Κυριαρχίας.
Ή Κυριαρχία ή Ζωή
Ένας εφοπλιστής από τη Χίο ζήτησε να θαφτεί στη γενέτειρά του αλλά κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την κηδεία του πέρασε κόσμος και κοσμάκης κι έχεσε πάνω στον τάφο Του – συγγενείς και φίλοι των θυμάτων που είχε πνίξει ο Κύριος για να εισπράξει την ασφάλεια των πλοίων.
Αιωνία του η Μνήμη! Ζήτω τα Σκατά!
Σχολιάστε ελεύθερα!