φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
μετά από 15 μήνες ανεργίας και αλληλεγγύης από φίλες και φίλους προς την τετραμελή μας οικογένεια, θα εργαστώ, εργάζομαι ήδη εδώ και λίγες μέρες, στα ΕΛΤΑ ως συμβασιούχος, οχταμηνίτης, ταχυδρόμος. Στις έξι πρέπει να είμαι εκεί, αν όχι νωρίτερα κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποχαιρετήσω το πρωινό γράψιμο και την πρωινή μελέτη. Δεν λυπούμαι, χαίρομαι που θα ξανασμίξω με τον κόσμο (της εργασίας ή μη). Ως εκ τούτου, θα σταματήσω να γράφω με αφορμή την επικαιρότητα, θα το κάνω μόνο όταν δεν θα πηγαίνω στη δουλειά (σαββατοκύριακα και αργίες), θα δημοσιεύω όμως κείμενα που έχω γράψει τα τελευταία 20 χρόνια.
Θα αρχίσω με την (αποσπασματική) δημοσίευση του βιβλίου citius, altius fortius.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του δυτικού πολιτισμού ήταν η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, στις 6 Αυγούστου του 1945: για πρώτη φορά, η πολεμική πράξη, η στρατιωτική άσκηση και το αθλητικό γεγονός ταυτίζονται πλήρως· ποιος αμφιβάλλει σήμερα ότι δεν επρόκειτο περί
στρατιωτικής άσκησης; Η κορυφαία επίδοση δεν μπορεί να καταρριφθεί (μιλάμε σαν να πρόκειται για αεροπλάνα . . .)· μπορεί όμως να επαναληφθεί. Κι επαναλήφθηκε, τρεις μέρες αργότερα. Εάν από σήμερα η κατάρριψη μιας παγκόσμιας επίδοσης θα ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν, μιας και προσεγγίσαμε τα όρια της αθλητικής προόδου, για το πυρηνικό αθλητικό κράτος είναι ζήτημα ρουτίνας. Εάν ο αθλητής, αρχαϊκός εξ ορισμού, είναι ανίσχυρος και αδύναμος, το (αθλητικό) κράτος έχει εμπεδώσει σε τέτοιο σημείο την ισχύ που είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να επαναλάβει κορυφαίες επιδόσεις.
Η ρίψη της ατομικής βόμβας είναι το σημείο εκβολής της αθλητικής παράδοσης του δυτικού πολιτισμού. Εκείνη τη μέρα, ο αθλητισμός μας τελείωσε, εκπλήρωσε το σκοπό του: αυτή είναι η πυρηνική θέση του δοκιμίου που κρατάτε στα χέρια σας. Με τον αθλητισμό, ο ήρωας, ο αρχαϊκός δυτικός Κύριος, επιζητούσε να νικήσει και να γίνει πιο ισχυρός πολεμιστής . Όλα τα αγωνίσματα του αρχαιοελληνικού κλασικού αθλητισμού ήταν ή αναπαράσταση πολέμου, λιγότερο ή περισσότερο βίαιη, ή στρατιωτικές ασκήσεις (χειρισμός όπλων ή βελτίωση πολεμικών δεξιοτήτων). Την εποχή ο καπιταλιστής Κύριος αρχίζει να γίνεται ισχυρός, με την τελειοποίηση των πυροβόλων όπλων κατά το τέλος του 19ου αιώνα, αναβιώνει τον αθλητισμό του ήρωα, του αρχαϊκού Κυρίου, μόνο και μόνο για να επιδείξει την πρόοδο που έχει επιτευχθεί: εκατό μέτρα ταχύτητας, άλμα εις ύψος και ακοντισμός κάτω από αεροπλάνα, ιπτάμενα φρούρια, που μεταφέρουν με απίστευτη ταχύτητα στρατιώτες και βόμβες! Citius, altius, fortius! Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά! Και τώρα που δεν μπορούμε να πάμε πιο γρήγορα, να πετάξουμε πιο ψηλά, να ρίξουμε το βλήμα (το ακόντιο) πιο δυνατά, το μόνο που μένει είναι η νίκη και η επίδειξη της ισχύος. Η εκπλήρωση όλων των επιθυμιών του αρχαϊκού Κυρίου, που επέφερε όχι μόνο την ολοσχερή κατάργηση των αθλητικών επιδόσεων αλλά και το τέλος του αθλητισμού (από το ακόντιο του ήρωα και τον κεραυνό του Δία περάσαμε στο κανόνι και από αυτό στον διηπειρωτικούς πυραύλους με τις πυρηνικές κεφαλές), σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας εποχής: της εποχής της ακμής της Δύσης. Από δω και πέρα ο δυτικός πολιτισμός, ο Κύριος, είναι καταδικασμένος να νικάει. Θα γίνουμε μάρτυρες της τελικής νίκης του καπιταλιστή Κυρίου όταν θα τον δούμε να εκπληρώνει τις επιθυμίες που παραμένουν ακόμα ανεκπλήρωτες. Ποιες είναι αυτές; Είναι η εξάλειψη του θανάτου μέσω της εξάλειψης της ζωής και η αντιστροφή της εξάρτησής του από τον Υποτελή Παραγωγό του κοινωνικού πλούτου. Ως προς την πρώτη, εάν η ζωή εξαλειφθεί, ο θάνατος θα κατασταλεί: και εφ’ όσον η ζωή εξαλείφεται (πόσα είδη της χλωρίδας και της πανίδας εξαφανίζονται καθημερινά!), ο θάνατος καταστέλλεται. Ο Κύριος έχει σαφέστατη επίγνωση του αδιεξόδου, αλλά είναι δυνατόν να μην είναι Κύριος, να μην επιθυμεί να νικήσει τον αήττητο Κύριό του, τον Θάνατο; Δεν είναι παραλογισμός ή ήττα; Επίσης, δεν είναι παραλογισμός η εξάρτησή του από τους Υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου; Ο Κύριος να είναι δούλος του δούλου του! Είναι παραλογισμός και έχει επισημανθεί ήδη εδώ και πολλές χιλιετίες: ποιήσωμεν άνθρωπον σημαίνει “θα ήθελα πολύ, εγώ ο Κύριος, να δημιουργώ τον Υποτελή.” Σήμερα, ο Κύριος επιδιώκει να εκπληρώσει την επιθυμία της εξάλειψης του αναπάντεχου, του μοναδικού, του ιδιαίτερου: ο έσχατος σκοπός της γενετικής μηχανικής είναι η παραγωγή στρατιών υπανθρώπων, ζωντανών σκλάβων που θα έχουν υποβιβασθεί στο επίπεδο των υποζυγίων όχι μέσω της εκπαίδευσης και της επιβολής συνθηκών ζωής στάνης αλλά μέσω της βιοτεχνολογίας. Το όνειρο του Πλάτωνα να γίνει η πολιτική μια ανθρωποβοσκητική τέχνη(ανθρωπονομική) γίνεται πραγματικότητα.
Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες του Κυρίου είναι επιθυμίες πρόκλησης μεγαλύτερων καταστροφών. Οι καταστροφές είναι ο αέρας που αναπνέει ο Κύριος. Χωρίς αυτές δεν μπορεί να υπάρξει: είναι καταδικασμένος να κινείται ολοταχώς προς τα μπρος, προς το μη κατεστραμμένο, αφήνοντας πίσω του ερείπια και ερήμωση. Ο Κύριος λατρεύει ό,τι μπορεί να προκαλέσει καταστροφή: μεταξύ αυτών και ο αθλητισμός. Πίσω από κάθε αθλητικό γεγονός (διεξαγωγή αγωνίσματος, κατασκευή σταδίων, παραγωγή αθλητικών ειδών, μεταφορές και μετακινήσεις, αναβολικά, κλπ) υπάρχει και μια μορφή αφανούς ή εμφανούς καταστροφής. Με λίγα λόγια, ο αθλητισμός είναι ένας από τους σημαντικότερους και αποτελεσματικότερους τρόπους καταστροφής του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Ο αθλητισμός επικρατεί σε ολόκληρο το πλανήτη τώρα ακριβώς που δεν έχει κανένα απολύτως λόγο ύπαρξης.
Το μέλλον του αθλητισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μέλλον του δυτικού πολιτισμού, δηλαδή, με το μέλλον του καπιταλισμού, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: του καπιταλιστικού τρόπου αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου. Αθλητισμός και καπιταλισμός: τώρα πια, δεν μπορεί να υπάρξει ο ένας χωρίς τον άλλον. Και εάν η καταστροφή της Φύσης και της Κοινωνίας τείνει να προσεγγίσει και να υπερβεί κρίσιμα όρια, η αποτροπή της υπέρβασής τους δεν μπορεί παρά να επιφέρει την κατάρρευση του καπιταλισμού και, συνεπώς, του αθλητισμού. Η επίλυση των παγκόσμιων κοινωνικών προβλημάτων (εξαντλητική εργασία, ανεργία, φτώχεια, πείνα, κλιματική αλλαγή, ασθένειες και άλλα πολλά) δεν μπορεί να συνυπάρξει με την καταστροφικότατη διεξαγωγή των παγκόσμιων, περιφερειακών και τοπικών αθλητικών εκδηλώσεων. Οι όροι του πλανητικού διλήμματος έχουν ήδη τεθεί: εάν επιχειρήσουμε να σταματήσουμε την ποικιλόμορφη καταστροφή και να επιλύσουμε τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα, θα αρχίσει η παρακμή και η αποδιοργάνωση του δυτικού πολιτισμού: ο αθλητισμός θα είναι από τους πρώτους θεσμούς που θα καταρρεύσουν. Αναπόφευκτα, κατά τις προσεχείς δεκαετίες, η παγκόσμια κοινότητα θα πολωθεί γύρω από αυτές τις δυο επιλογές: η επίλυση των παγκόσμιων κοινωνικών προβλημάτων είναι ασύμβατη με τον δυτικό πολιτισμό.
Το παρόν δοκίμιο είναι μια μικρή συμβολή στη κατανόηση τόσο της γένεσης του αθλητισμού, επομένως και του δυτικού πολιτισμού, όσο και του παρόντος και του μέλλοντός τους. Ο αθλητισμός εμφανίστηκε την εποχή της γένεσης του δυτικού πολιτισμού, την εποχή δηλαδή της διατύπωσης των επιθυμιών του ήρωα, του αρχαϊκού Κυρίου και αναβίωσε την εποχή της εκπλήρωσης των επιθυμιών για να υποδείξει την πρόοδο που είχε επιτευχθεί. Η εκπλήρωση των επιθυμιών σήμανε και το τέλος του αρχαϊκού αθλητισμού: δεν μπορεί να υπάρξει την εποχή της ταύτισης της πολεμικής πράξης και της στρατιωτικής άσκησης. Προερχόμενος όμως από τον πόλεμο, δηλαδή την οργανωμένη και συνειδητά επιδιωκόμενη καταστροφή, δεν μπορεί παρά να έχει ένα λαμπρό μέλλον. Εκτός εάν μια μέρα, για κάποιο-από τους πολλούς-λόγο, τα αεροπλάνα δεν θα μπορούν να μεταφέρουν τους αθλητές στο Πεκίνο, στο Λονδίνο ή κάπου αλλού. . .
Σχολιάστε ελεύθερα!