πεοπλαστική: η ιδεολογία της μεγάλης ψωλής

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Αν δεν απατώμαι, και μάλλον δεν απατώμαι (εάν κάνω λάθος θα ήθελα να μου το υποδείξετε), οι μόνοι άνδρες που νοιάζονται για το μέγεθος, δηλαδή το μάκρος και το πάχος, της πούτσας τους είναι οι άνδρες του δυτικού πολιτισμού. Κι αναρωτιέμαι: γιατί ενώ οι άνδρες άλλων πολιτισμών δεν ασχολούνται με τη πούτσα τους, οι του δυτικού πολιτισμού περνάνε τη ζωή τους με το χάρακα στο χέρι, θαυμάζουν τους ψωλαράδες, περιφρονούν και χλευάζουν τους μικροψώληδες, τρέχουν στα χειρουργεία να μεγαλώσουν τον πούτσο τους; Γιατί ο πούτσος μας πρέπει να είναι μεγάλος και χονδρός; Τι σημαίνει μεγάλος και χονδρός; Ποιο είναι το κριτήριο αξιολόγησης; Πως διαμορφώνεται αυτό το κριτήριο;

Με αυτά τα ζητήματα θα ασχοληθούμε σήμερα αλλά πριν το κάνω θα ήθελα να αφηγηθώ ένα περιστατικό που συνέβη σε γνωστό μου. Πήγε σε μια κλινική να μεγαλώσει τη πούτσα του, τη μεγαλώσανε, δεν ξέρω πως γίνεται, και κει που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, λίγο μετά την επέμβαση, περνάει από μπροστά του μια νοσοκόμα με ψιλοδιαφανή ρόμπα, του σηκώνεται, κόβονται τα ράμματα και γίνεται ο πούτσος του πεδίο μάχης, της μάχης του Βατερλό, ας πούμε. . .

Κι ας  θυμηθούμε και το σύνθημα των οπαδών του Ολυμπιακού όταν η ομάδα τους βάζει γκολ, όταν δηλαδή επιτυγχάνεται η πολυπόθητη διείσδυση της πεόσφαιρας στην καλά φυλασσόμενη περιοχή του αντιπάλου, στη συμβολική του κωλοτρυπίδα:

τσούζει, πονάει, ο Πειραιάς γαμάει

Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει ο όρος πεοπλαστική.Τον έπλασα τώρα μόλις, έχοντας κατά νου τον όρο αιδοιοπλαστική, που όντως υπάρχει: πρόκειται για χειρουργικές επεμβάσεις που έχουν σκοπό να εκπληρώσουν τις επιθυμίες κάποιων γυναικών να έχουν στενό μουνί ή να ξαναγίνουν παρθένες (παρθενορραφή). Είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποια στενή σχέση ανάμεσα στην επιθυμία γυναικών να έχουν στενό μουνί και των ανδρών να έχουν υπερμεγέθη πούτσα, έτσι δεν είναι;

Το πιο γνωστά κείμενα της λατρείας της μεγάλης ψωλής είναι τα κείμενα του Μαρκησίου ντε Σαντ και ειδικά το έργο του Οι 120 μέρες των Σοδόμων.  Ο δούκας ντε Μπλανζέ είναι ποικισμένος με τερατώδες πέος, ενώ και ο πρόεδρος ντε Κυρβάλ είναι προικισμένος μ’ ενα πέος σχεδόν όσο και του δούκα χοντρό. Μεταξύ των πρωταγωνιστών υπάρχουν και δεκαέξι νεαροί, γαμιάδες, τους οποίους διάλεξαν με βάση το μέγεθος του πέους και ήταν απαραίτητη σχεδόν προϋπόθεση να έχει το υπέροχο αυτό όργανο τέτοια μεγαλοπρέπεια που να μην μπορεί ποτέ του να χωρέσει σε γυναίκα. Δεν υπάρχει λόγος να παραθέσω τις λεπτομερείς περιγραφές αυτών των πεών, αν δεν  έχετε διαβάσει το συγκεκριμένο έργο, σας συνιστώ να το διαβάσετε. Θα εξασφαλίσετε σαφείς απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που θέσαμε σχετικά με το μέγεθος της ψωλής.

Είναι αλήθεια ότι το μέγεθος της ψωλής του 80%  των ανδρών είναι το ίδιο – με ένα 10% να την έχει μικρότερη και ένα 10% μεγαλύτερη. Υπάρχει κι ένας άνδρας στους δέκα ή εκατό χιλιάδες (οι εκτιμήσεις αυτές είναι δικές μου ευλογοφανείς εικασίες) που την έχει γαϊδουρινή. Και σκέφτομαι:  αφού η πούτσα του 80% των ανδρών είναι του ίδιου μεγέθους, το πρότυπο, το μέτρο αξιολόγησης θα είναι αυτή η πούτσα. Και όμως! Αυτοί οι οποίο ανησυχούν για το μέγεθος της δεν είναι μόνο οι ‘μικροψώληδες’ αλλά αυτοί που έχουν τη πούτσα που δε μπορούσαν παρά να έχουν! Δηλαδή ένα πέος κανονικού μεγέθους. Εδώ όμως το κριτήριο αξιολόγησης αμφισβητείται και ανατρέπεται: το μέτρο σύγκρισης, το tertio comparationis, είναι η εξαίρεση. Κάτι τρέχει. . .

Στηνπραγματικότητα όμως δεν μπορεί να υπάρξει μέτρο αξιολόγησης, αφού όλα τα πέη είναι διαφορετικά. Το μέτρο αξιολόγησης δεν είναι ένα ιδανικό μέγεθος αλλά η ικανότητα του πέους να παράγει πόνο κατά την διείσδυση. Εάν παράγει πόνο, είναι μεγάλο. Εάν δεν παράγει, δεν είναι μεγάλο.  Και εάν ένα πέος δεν μπορεί να προκαλέσει πόνο, τότε ο πόνος πρέπει να προκληθεί από τη στενότητα του μουνιού! Κατά συνέπεια, το ιδανικό είναι: στενό μουνί – μεγάλη ψωλή. Αυτές οι προϋποθέσεις παράγουν τον πιο οξύ και τον πιο διαρκή πόνο.

Γιατί όμως ο άνδρας επιθυμεί να προκαλέσει πόνο με το πέος του; Αυτό επιδιώκουν όλοι οι άνδρες  οι άνδρες όλων των κοινωνιών απανταχού της Γης; Δεν νομίζω. Το επιδιώκουν μόνο οι άνδρες των δυτικών κοινωνι΄ψν, ίσως και άλλων που προέρχονται από ποιμενικές πατριαρχικές κοινωνίες.

Σύμφωνα με την ανδρική πατριαρχική δυτική κουλτούρα ο πόνος είναι μια ένδειξη της  υποταγής. Ο πόνος καταγράφει το περιεχόμενο μιας σχέσης. Ο κυρίαρχος επιθυμεί να εξασφαλίσει ενδείξεις της νίκης του, της κυριαρχίας του και μια ασφαλής ένδειξη είναι ο πόνος αυτού/αυτής που υφίσταται τη διείσδυση του πέους. Αυτός είναι ο λόγος που η γυναίκα έπρεπε να ήταν παρθένα τη πρώτη νύχτα του γάμου, αυτός ήταν ο λόγος που το αίμα στο σεντόνι έπρεπε να εκτεθεί σε κοινή θέα.  Αυτός είναι ο λόγος που οι ευρωπαίοι πάνε στη Ταϊλάνδη να βρουν παρθένες, αυτός είναι ο λόγος που χρυσοπληρώνουν για να σπάσουν τη παρθενιά.

Εάν δεν υπάρχει πραγματική πρόκληση πόνου, ο άνδρας εκτιμά τη γυναίκα που υποκρίνεται, που ομολογεί ότι πονάει ή βογγάει ενώ δεν πονάει.

Ας θυμηθούμε και το σύνθημα των οπαδών του Ολυμπιακού όταν η ομάδα τους βάζει γκολ, όταν δηλαδή επιτυγχάνεται η πολυπόθητη διείσδυσης της πεόσφαιρας στην καλά φυλασσόμενη περιοχή τουυ αντιπάλου, στη συμβολική του κωλοτρυπίδα:

τσούζει, πονάει, ο Πειραιάς γαμάει