φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Θα γνωρίζετε ότι όταν μεταχειρίζομαι τον όρο Κύριος δεν εννοώ έναν Κύριο αλλά ένα πλήθος Κυρίων. Αυτό το πλήθος όχι μόνο δεν είναι ομοιογενές αλλά μεταξύ των κατηγοριών των Κυρίων υπάρχει μια ιεραρχία. Η πρώτη, η ισχυρότερη, είναι αυτή των καπιταλιστών της παραγωγής και του χρήματος, η οποία είναι κι αυτή ένα σύνολο ομάδων αλλά με αυτό το ζήτημα δεν θα ασχοληθούμε τώρα. Η κατηγορία αυτή διατάζει όλους τους άλλους αλλά δεν διατάζεται από καμμιά άλλη, από αυτές που βρίσκονται πιο κάτω στην ιεραρχία.
Η δεύτερη κατηγορία Κυρίων είναι οι σύμβουλοι των καπιταλιστών.
Οι καπιταλιστές νοιάζονται για την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου και καθόλου για το ζήτημα της διαχείρισης των σχέσεων με τους υποτελείς Παραγωγούς, δηλαδή με την πολιτική και με τη θεωρία του πολέμου, που ισχύει και για τον κοινωνικό πόλεμο. Έτσι, οι σύμβουλοι υποδεικνύουν στον Κύριο λύσεις και μαζί αποφασίζουν (συν- βουλοι). Βούλομαι σημαίνει θέλω, αποφασίζω, σχεδιάζω: εξ αυτής της σημασίας προήλθε και ο ρήμα βουλεύομαι (>βουλευτής) το οποίο σημαίνει ‘συσκέπτομαι, αποφασίζω, σκέφτομαι’. Βουλή σημαίνει επιθυμία, σχέδιο, σκέψη. Σήμερα, τον τόπο λήψης των αποφάσεων από τα τσιράκια των τσιρακιών του Κυρίου: τους πολιτικούς.
Οι σύμβουλοι είναι οι υποτελείς Κύριοι που διατάζονται από τον Κύριο και διατάζουν τους υποτελείς Κυρίους που βρίσκονται από κάτω τους. Όπου υπάρχει Κυριαρχία, εκεί υπάρχει και ιεραρχία. Ο Λένιν μίλησε για ιμπεριαλιστική αλυσίδα, στην οποία όσο πιο ισχυρός είσαι, τόσο πιο ψηλά είσαι. Ο ανταγωνισμός μεταξύ του Έλληνα Κυρίου και του Τούρκου Κυρίου είναι ένας ανταγωνισμός στον οποίο διακυβεύεται η θέση σε αυτήν την αλυσίδα, η κατανομή δηλαδή της ισχύος. Υποτελείς Κύριοι των συμβούλων είναι οι πολιτικοί, το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί θα κάνουν αυτά που τους λένε οι σύμβουλοι: οι πολιτικοί είναι τσιράκια των τσιρακιών του Κυρίου. Και ενώ γνωρίζουμε τα ονόματα των καπιταλιστών και των πολιτικών, αγνοούμε αυτά των συμβούλων. Γιατί; Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι επιστήμονες, θεωρητικοί, καθηγητές πανεπιστημίων, μέλη των δεξαμενών σκέψης, συγγραφείς, ηγετικά στελέχη κομμάτων και κάποιοι άλλοι.
Πιο κάτω από τους πολιτικούς υπάρχει μια ακόμα κατηγορία υποτελών Κυρίων. Αυτοί είναι τα τσιράκια των τσιρακιών των τσιρακιών του Κυρίου. Είναι αυτοί που μεταβιβάζουν τις διαταγές στους υποτελείς Παραγωγούς, είναι αυτοί που έρχονται σε άμεση επαφή μαζί μας αλλά πολλές φορές κρύβονται τόσο καλά που δεν τους καταλαβαίνουμε. Μόλις τους πάρουμε χαμπάρι, αρχίζουν να τσινάνε, ενοχλούνται, απειλούν, γαβγίζουν αλλά δεν δαγκώνουν. Μόλις δουν ότι δεν τους παίρνει, βάζουν την ουρά στα σκέλη και δρόμο. Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει όλους αυτούς που επανδρώνουν τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς τους Κράτους: πολιτικοί β΄κατηγορίας, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, αθλητές, συνδικαλιστές, νομικοί, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, καθηγητές, συγγραφείς, ποιητές, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, δικαστικοί, τηλεστάρ και άλλοι. Θα ονομάσουμε αυτή την κατηγορία Υπηρέτες, για να συννενοούμαστε.
Αυτό που μας απασχολεί είναι: υπάρχουν σύμβουλοι, πολιτικοί και Υπηρέτες που προέρχονται από την Αριστερά; Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Οι Κύριοι δεν τους χρησιμοποιούν όμως με την ίδια ένταση. Υπάρχουν περίοδοι που οι υπηρεσίες τους είναι πολύτιμες, στρατολογούνται, πληρώνονται καλά, ενώ ταυτόχρονα πουλάνε μούρη στους μοναχικούς, φοβισμένους και αποβλακωμένους υποτελείς Παραγωγούς.
Μια τέτοια περίοδος ήταν και η εποχή του Κοσκωτά. Τότε έρρευσε πολύ χρήμα. Συντονιστής της στρατολόγησης αριστερών τσιρακιών και της ροής του χρήματος ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ως γενικός γραμματέας της Νεάς Γενιάς. Πολλά από αυτά τα τσιράκια συνέχισαν και συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους Κυρίους και συνεχίζουν να πουλάνε μούρη.
Θα γνωρίζετε, φίλες και φίλοι, ότι δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα αλλά οι ιδέες και οι απόψεις τους, οι θεωρίες τους. Οι ιδέες όμως δεν έρχονται μόνες τους στον δημόσιο χώρο, άνθρωποι τις φέρνουν. Όταν λοιπόν ασχολούμαστε με τις ιδέες, τις αντιλήψεις και τις πρακτικές των Υπηρετών της συμφοράς, ερχόμαστε αναπόφευκτα αντιμέτωποι με ανθρώπους. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αυτοί είναι οι αντίπαλοί μας στον πόλεμο των ιδεών.
Ο πόλεμος αυτός δεν σταματά ποτέ αλλά υπάρχουν κάποιες φάσεις που οξύνετααι, συντονίζεται και κλιμακώνεται. Σε μια τέτοια φάση εισερχόμαστε τώρα με την ολομέτωπη και αδίστακτη επίθεση του Κυρίου και των τσιρακιών του κατά των υποτελών Παραγωγων του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
Δεν ξεχνάμε: νικάμε χωρίς να πολεμάμε. Εάν πρέπει να πολεμήσουμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε.
Σχολιάστε ελεύθερα!