παιχνίδι και ελευθερία στα παιδιά!

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

καταστρέφουμε τα παιδιά μας, εμείς οι γονείς και οι δάσκαλοι, τους στερούμε το παιχνίδι και την ελευθερία που τα έχουν ανάγκη όσο τον αέρα που αναπνέουν, το φαγητό που τρώνε, τον ύπνο, την αγκαλιά, τη στοργή.

εμείς οι γονείς και οι δάσκαλοι συναινούμε στην καταστροφή τους και στη φυλάκισή τους γιατί το Κράτος, ο Κύριος και τα τσιράκια τους μας έχουν πείσει ότι η στέρηση του παιχνιδιού και της ελευθερίας είναι για το καλό τους, για το καλό μας , για το καλό της κοινωνίας. Εμείς, γονείς και δάσκαλοι, εγκληματούμε κατά των παιδιών μας, δεν τα αφήνουμε να ζήσουνε και να αναπτυχθούνε ελεύθερα.

οφείλουμε να επιστρέψουμε το συντομότερο δυνατό το παιχνίδι και την ελευθερία που τους στερήσαμε. Να μειωθούν οι ώρες του σχολείου, να επιλέγουν οι ίδιοι οι μαθητές τα μαθήματα, να περιοριστεί η διδασκαλία στο σχολείο και να καταργηθούν οι εργασίες στο σπίτι, όλα τα μαθήματα που γίνονται εκτός σχολείου και τα πληρώνουμε (μουσική, γλώσσες, τέχνη, αθλητισμός, κλπ) να γίνουν μαθήματα του σχολείου, να καταργηθούν βαθμοί και εξατάσεις, να καταργηθούν οι εξετάσεις στα Πανεπιστήμια (κι απο κει και πέρα ας αποφασίζουν οι Σχολές).

Πολλοί γονείς και δάσκαλοι, ίσως οι περισσότεροι, θα διαφωνήσετε αλλά δε με νοιάζει. Αλλά να ξέρετε ότι όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, όλα μα όλα, τα παιδιά μας και εμείς, προέρχονται από την υποχρεωτική εκπαίδευση που έχει επιβάλλει το Κράτος. Το οποίο θέλει υπάκουα και χρήσιμα πλάσματα: όταν όμως είσαι υπάκουος και χρήσιμος, η ζωή έχει τελειώσει. Και έχω την εντύπωση ότι τώρα, με την ανεργία και την φτώχεια, πρέπει να είσαι μεγάλος βλάκας να νομίζεις ότι εάν είσαι υπάκουος και χρήσιμος θα προκόψεις. Δε θα προκόψεις, θα σκάψεις το λάκο της ανίας, της ψευδαίσθησης, της θλίψης, της μοναξιάς και της αποτυχίας και θα πέσεις μέσα σε αυτόν.

Μπορούμε να δώσουμε πίσω στα παιδιά το παιχνίδι και την ελευθερία, δηλαδή την ελεύθερη μάθηση; Μπορούμε, ασφαλώς και μπορούμε. Να οργανώσουμε διαφορετικά το σχολείο, να το κάνουμε χώρο παιχνιδιού, έκφρασης και ελεύθερης γνώσης. Κι αν το Κράτος αντισταθεί, να μην πάνε τα παιδιά μας σχολείο.

Μπορούμε να αχρηστεύσουμε έναν από τους πιο κομβικούς και αποτελεσματικούς μηχανισμούς του κράτους, τον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Μπορούμε να τον αχρηστεύσουμε πάρα πολύ εύκολα, χαρούμενα,  χωρίς την παραμικρή βία, όλοι και όλες μαζί, παιδιά, γονείς και διδάσκοντες.

Να κάνουμε το κρατικό υποχρεωτικό σχολείο, ελεύθερο δημόσιο σχολείο

παιχνίδι και ελευθερία στα παιδιά

γενική απεργία διαρκείας

εικοσάωρο και μισθός για όλους

Ζω (κι όχι ‘έχω’) με δυο παιδιά, την Αποστολία  και τον Παύλο. Η Αποστολία πάει μεγαλά νήπια, ο Παύλος στη Δευτέρα. (Οι ζωγραφιές, λεζάντες των κειμένων, είναι δικές τους). Της Αποστολίας της αρέσει που πάει στο  νηπιαγωγεία αλλά του Παύλου του πέφτει πολύ βαρύ  το παρόν, με συγχωρείτε, το σχολείο ήθελα να πω. Και είμαι μάλλον βέβαιος ότι του χρόνου και η Αποστολία θα έχει το ίδιο πρόβλημα. Τις δυο πρώτες μέρες της βδομάδας, εντάξει, βλέπει τους φίλους του, τρώγεται η κατάσταση. Αλλά τις άλλες τρεις μέρες τον βλέπω και τον λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Τι να του πω, μη πας σχολείο; Όσο και να βασανίζεται, θα προτιμήσει το σχολείο, τους φίλους του, το παιχνίδι στο διάλειμμα, κάτι μαθαίνει και του αρέσει πολύ να μαθαίνει.

Το μεγάλο του πρόβλημα είναι η ώρα, ο καθορισμός του χρόνου. Δεν μπορεί να συνηθίσει το ωράριο, πνίγεται. Όταν του λέμε ότι είναι η ώρα να κοιμηθεί, τον πιάνει κατάθλιψη. Βέβαια, έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου προσπαθούμε να λάβουμε όσο γίνεται λιγότερο υπόψη μας το ρολόι στην οργάνωση τςη ζωής μας. Και το σχολείο είναι το ακριβώς αντίθετο. Από την Τετάρτη μας ρωτάει πότε θα έρθει η Παρασκευή – και να λήξει η ρύθμιση του χρόνου. Να ζήσει δυο μέρες χωρίς ρολόι! Αυτό τον ευχαριστεί όσο τίποτα άλλο. Και βέβαια, μαθαίνει ασταμάτητα, είναι φιλομαθής, ζει μέσα στα βιβλία, ακούει συζητήσεις, συμμετέχει κι όταν έρχονται φίλοι ή τους επισκεφτόμαστε εμείς (στη Θεσσαλονίκη) είναι κοντά, μαζί μας να ρωτήσει, να μάθει, τον βλέπω να σκέφτεται, φεύγει πάει να παίξει αλλά τα αφτιά του και το μυαλό του είναι στους μεγάλους.

Αλλά το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι αυτές οι εργασίες που πρέπει να κάνει – για όνομα της Ζωής, τι δράμα!  Πρέπει να διαβάσει δέκα φορές το κείμενο. Το διαβάζουμε δυο, το πολλές τρεις και τέλος. Κάθεται να γράψει και φυσάει, ξεφυσάει, βογκάει, αναστενάζει, γράφει μια λέξη και πάει στα παιχνίδια του, ξεχνιέται, τον επαναφέρουμε, επιστρέφει στο τραπέζι έντονα δυσφορώντας, γράφει κάνα δυο λέξεις, στα παιχνίδια πάλι. Κι αφου τελειώσει, πρέπει να ετοιμάσει την τσάντα του. Το πρωί όταν τον βλέπω να τη φορτώνεται μου θυμίζει εμένα όταν φόρτωνα και ξεφόρτωνα στα λιμάνια, στις μάνδρες και στις λαχαναγορές σακιά πενήντα κιλών με λίπασμα ή τσιμέντο και τελάρα με μήλα κσι πατάτες, είκοσι πέντε και τριάντα κιλά. Ο γιος μου χαμάλης! Από τα οχτώ του. Κι όταν τον βλέπω να επιστρέφει με τα πόδια από το σχολείο, με ένα φίλο του μαζί, τον βλέπω να σκυμμένο, σαν γέρο, από το βάρος, καμπούρη από τα ασήκωτα βάρη του κρατικού σχολικού μηχανισμού.

Δυο φορές τη βδομάδα, απόγευμα, πηγαίνει στο πιγκ πογκ, στο σχολείο του, του αρέσει πολύ, πληρώνουμε 15 εβρά το μήνα. Του αρέσει το πιγκ πογκ, κάθε μέρα γίνεται όλο και καλύτερος. Κάθε Σάββατο πρωί, συμμετέχει σε μια θεατρική ομάδα, στο σχολείο του και αυτό, άλλα δέκα εβρά το μήνα. Και το θέατρο του αρέσει πολύ. Θα ανεβάσουν τη Χιονάτη και τους εφτά Νάνους, του έδωσε η δασκάλα το ρόλο του πρίγκηπα.

Μια μέρα, δεν ήταν και στις καλές του, του λέω: Παύλο, θα ήθελες να μην είχες εργασία στο σπίτι; Θα το ήθελε πολύ. Θα ηθελες το πιγκ πογκ και το θέατρο να ήταν μαθήματα; Ναι, θα το ήθελε. Θα ήθελες να ηταν τα μαθήματα προαιρετικά, να διάλεγες εσύ όσα και όποια ήθελες; Θα το ήθελε πολύ.

Γιατί γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια τις ανάγκες τους και τις επιθυμίες τους; Γιατί είμαστε μαλάκες, γι αυτό. Το θεωρούμε απαραίτητη θυσία για να μπορέσουν να κάνουν κάτι στη ζωή τους, να σπουδάσουν, να γίνουν δικηγόροι, γιατροί, καθηγητές, στρατιωτικοί. . . .

Να τα ξεχάσετε αυτά. Αυτο το μοντελάκι της κοινωνικής ανόδου μέσω της εκπαίδευσης να το ξεχάσετε. Ήδη, αρχίζετε να το παίρνετε χαμπάρι!

Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τη πονηριά και την κακία του Κράτους, όπως αντανακλώνται στα μάτια της βγαλμένης από τα ναζιστικά επίκαιρα υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου, της προσωποποίησης της χαιρεκακίας και του φθόνου.

Μέχρις ότου επιστρέψουμε το παιχνίδι και την ελευθερία στα παιδιά, να μην πάνε τα παιδιά μας στο σχολείο. Κι όταν πάμε, να οργανώσουμε το σχολείο με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιών. Αυτά ξέρουν πιο καλά από εμάς.

Μόνοι και μόνες μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Όλοι και όλες μαζί, μπορούμε.

Να κάνουμε το κρατικό υποχρεωτικό σχολείο, ελεύθερο δημόσιο σχολείο

παιχνίδι και ελευθερία στα παιδιά

γενική απεργία διαρκείας

εικοσάωρο και μισθός για όλους