φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
η λατρεία του φράκτη, δηλαδή η λατρεία του εγκλεισμού του υποτελούς Παραγωγού, είναι μια λατρεία του σχετίζεται άμεσα με τη λατρεία του φρουρίου, δηλαδή με τη λατρεία της απομάκρυνσης του Κυρίου από τους υποτελείς Παραγωγούς, κυρίως σε υψηλό σημείο ώστε να μπορεί να τους παρακολουθεί. Ώστε, από τοπολογικής άποψης, ο φράκτης παραπέμπει στο χαμηλό, στο επίπεδο, στην αιχμαλωσία, ενώ το φρούριο στο ύψος και την επιτήρηση. Είναι ολοφάνερο ότι η λατρεία του φράκτη είναι ποιμενικής προέλευσης – τις πρώτες της ενδείξεις τις εντοπίζουμε στην Ιλιάδα. Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα, μια ιλιαδική μεταφορά, πολύ γνωστή, διάσημη θα έλεγα: τον λογότυπο έρκος οδόντων (Δ 350, Ι 409, Ξ 83). Στη μεταφορά αυτή τα δόντια μας εκλαμβάνονται ως πάσαλοι που έχουν καρφωθεί μέσα στη γη, ο ένας δίπλα στον άλλον, και σχηματίζουν φράκτη (έρκος). Η λειτουργία του φράκτη αυτού είναι να περιορίζουν, να φυλακίζουν τα λόγια μέσα στη στοματική κοιλότητα. Ο Αγαμέμνων επιπλήττεται δυο φορές με την εξής ερωτηματική φράση: ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων;
Ο φράχτης είναι η περίφραξη του μαντριού, της στάνης. Έτσι, ο φράχτης δεν εγκλείει μόνο, δεν εμποδίζει τα ζώα να φύγουν αλλά αποτρέπει τα άγρια θηρία και τους κλέφτες. Ο φράκτης εγκλείει και προστατεύει τα εκτρεφόμενα ζώα. Μιας όμως και οι στάνες και τα ενδιαιτήματα των ανθρώπων βρίσκονται κοντά, αυτός είναι ο ομηρικός οίκος, ο φράχτης εγκλείει και προστατεύει και τους ανθρώπους. Ο οίκος είναι και φρούριο και στάνη. Ο οικονόμος είναι αυτός που επιτηρεί τους αιχμάλωτους δούλους (πρβλ. παιδονόμος) οπότε καταλαβαίνετε ότι η οικονομία δηλώνει καταρχήν την επιτήρηση των υποτελών Παραγωγών – με αυτό όμως το θέμα θα ασχοληθούμε ένα άλλο πρωινό. Ο φράκτης που περικλείει και προστατεύει μια ποιμενική κοινότητα λέγεται τείχος. Το τείχος αρχικά ήταν μια ξύλινη κατασκευή, όπως και ο τοίχος – οι νομάδες ποιμένες δεν έκτιζαν με πέτρα, λόγω των συνεχών μετακινήσεων.
Εάν ρίξετε μια ματιά τριγύρω σας, αλλά και στο παρελθόν, θα διαπιστώσετε ότι ο φράκτης και το φρούριο βρίσκονται παντού. Οι αυτοκινητόδρομοι έχουν φράκτη, το σχολείο, το εργοστάσιο, το νοσοκομείο, ο στρατώνας, τα σπίτια μας, τα χωράφια,ο τσομπάν-Αβραμόπουλος έβαλε φράκτη και στα πεζοδρόμια. Για να μας εγκλείσει και να μας προστατέψει. Και να μας στείλει το μήνυμα ότι είμαστε εκτρεφόμενα ζώα, λογικά πρόβατα που καλό θα ήταν να μην ξυνόμαστε στη γκλίτσα του τσοπάν – Καραμανλή. Μετά την πρώτη εκλογή του ως Προέδρου της Δημοκρατίας, ο τσομπάν-Παπούλιας είχε δηλώσει ότι εάν δεν εκλεγόταν, θα γίνονταν τσέλιγκας. Μα την Παναγία! Το διάβασα στο ΕΝΑ κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας εκείνης της εποχής.
Από τη στιγμή που ο φράκτης είναι ένα όριο, ένα σύνορο, κάθε σύνορο, κάθε όριο είναι κι ένας φράκτης. Τα σύνορα μεταξύ των κρατών είναι ένα πολύ γνωστό παράδειγμα. Βλέπετε στο χάρτη τα σύνορα με τις έντονες διακεκομμένες γραμμές, ακούτε να λένε ότι κάποιοι πέρασαν τα σύνορα, αλλά εάν πάτε κοντά θα δείτε ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Μεταξύ των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των απέναντι παραλίων δεν υπάρχει κανένας φράκτης. Φράκτης είναι οι διακεκομμένες γραμμές μέσα στο μυαλό μας, οι αντιλήψεις μας έχουν μετατραπεί σε φράκτες. Εάν πάτε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα θα δείτε ότι το μόνο σύνορο που υπάρχει είναι τα σύνορο των χωραφιών. Αυτό ανήκει σε Βούλγαρο, αυτό σε Έλληνα. Όταν τύχει να οργώνουν μαζί, λένε και καμιά καλημέρα. Και όχι μόνο καλημέρα. Υπάρχουν και ανταλλαγές.
Πολλές φορές, το ρόλο του φράκτη τον αναθέτουν στην ίδια τη φύση. Η φύση χρησιμοποιείται ως φράκτης. Μια οροσειρά, ένας ποταμός, μια λίμνη, μια θάλασσα, με λίγα λόγια μια περιοχή που δεν μπορεί να περαστεί με ευκολία γίνεται φράκτης, γίνονται σύνορα. Τα σύνορα είναι ένας αφιλόξενος, ένας επικίνδυνος χώρος, ένας χώρος που πρέπει να τον αποφεύγουμε.
Τα σύνορα ως τόπος εγκλεσιμού/προστασίας είναι ένα μέσον αποτροπής των ανταλλαγών και των επαφών, είναι λοιπόν ένας απαγορευμένος χώρος. Μιας όμως και οι ανταλλαγές και οι επαφές δεν είναι δυνατόν να απαγορευτούν, γίνονται άλλοτε πεδία πολέμου κι άλλοτε χώροι λαθρεμπορίου και ελεγχόμενης διέλευσης ανθρώπων. Αναπόφευκτα, αυτοί οι οποίοι έχουν αναλάβει τη φύλαξη των συνόρων είναι αυτοί οι οποίοι ελέγχουν το λαθρεμπόριο και την διακίνηση των ανθρώπων ή συνεργάζονται με ντόπιους λαθρέμπορους και των δύο εθνικοτήτων: οι αξιωματικοί του στρατού, ελληνικού και τούρκικου. Αυτό φυσικά ισχύει και στον Έβρο.
Φίλες και φίλοι, τα επόμενα δέκα χρόνια, οι Κύριοι τςη Ευρώπης θα χρειαστούν 2 εκατομμύρια μετανάστες, λόγω υπογεννητικότητας, λόγω αποφυγής κάποιων εργασιών και λόγω αύξησης του χρόνου εργασίας. Όμως, οι Κύριοι επιθυμούν να τους εντάξουν όχι ως εργαζόμενους με δικαιώματα αλλά ως δούλους. Θα πρέπει λοιπόν να φτάσουν στην Ευρώπη ως δούλοι. Θα πρέπει να ξεδιαλεχτούν. Και αυτή τη δουλειά κάνει ο ελληνικός και ο τούρκικος στρατός, οι τοπικές αστυνομίες, οι λαθρέμποροι. Αυτή τη δουλειά ήρθε να κάνει και η FRONTEX. Γιατί νομίζετε ότι ήρθε; Να αφήσει να περάσουν τόσους και αυτούς που χρειάζονται. Πως να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι οι σιδηροδρομικού σταθμοί του Έβρου, από την Ορεστιάδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, είναι κάθε μέρα γεμάτοι με μετανάστες; Οι οποίο κατευθύνονται προς την Αθήνα κι απο εκεί φεύγουν για Ευρώπη, κυρίως Γερμανία. Πριν από λίγα τους μετέφεραν με ταλίκες. Ένας δουλέμπορος μου είχε πεί ότι σταμάτησε να βάλει πετρέλαιο σε ένα βενζινάδικο στη Λάρισα και κάποια στιημή του λέει ο υπάλληλος, κάτι τρέχει από την καρότσα. Κουβαλάω καρπούζια, θα σπάσανε, απάντησε. Να μην κατουρήσεις;
Περνάω σχεδόν καθημερινά από τον σταθμό της Αλεξανδρούπολης, ταξιδεύουμε συχνά με το τρένο και βλέπουμε τι γίνεται. Κοσμοσυρροή από μετανάστες. Γιατί άλλοτε υπάρχει έλεγχος από την αστυνομία κι άλλοτε όχι; Και την ώρα που οι μετανάστες φεύγουν για ΑΘήνα, γιατί η Γερμανία χρειάζεται δούλους, ένας συγχωριανός μου με δυο παιδιά έφυγε για Γερμανία, δουλεύει δέκα ώρες τη μέρα για ένα πιάτο φαΐ γι αυτόν και την οικογένειά του, την ίδια ώρα αυτός ο ελειενός απατεώνας, ο Παπουτσής, αυτός ο ένοπλος ζήτουλας, αυτός ο αισχρός υπηρέτης και ρουφιάνος του Κυρίου, θα κτίσει φράχτη για να σταματήσει η λαθρομετανάστευση! Και ο κόσμος τον πιστεύει, αυτόν και τα κανάλια.! Μα, φίλες και φίλοι, για έξι μήνες το χρόνο, μπορεί ο οποιοσδήποτε να περάσει τον Έβρο με τα πόδια, το νερό σε πάρα πολλά σημεία δεν φτάνει ούτε μέχρι το γόνατο. Είναι πλατύς αλλά ρηχός. Εκεί μεγαλώσαμε, εκεί ποτίζαμε τα γελάδια, εκεί πλέναμε τα ρούχα μας, το ξέρουμε το ποτάμι. Κι όταν δεν μπορείς να περάσεις με τα πόδια, περνάς με τις βάρκες. Ένα τσιγάρο δρόμος είναι, ούτε πέντε λεπτά! Γιατί να σηκώσεις τον φράκτη;
Μόνο για ένα λόγο: για να μας πείσουν οι ανθρωποβοσκοί μας ότι νοιάζονται για μας, για την ασφάλειά μας, ότι μας προστατεύουν από τους επικίνδυνους μετανάστες. Προχτές είδα με τα ίδια μου τα μάτια έξω από σούπερ μάρκερ μια γριά να δίνει από ένα πεντάεβρο σε έξι μετανάστες. Αύριο το πρωί θα σας διηγηθώ μια προσωπική εμπειρία.
Αθανάσιος Δρατζίδης – ανταπόκριση από τα σύνορα-φράκτη του Έβρου.
Σχολιάστε ελεύθερα!