φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Εάν στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω, στο παρελθόν των ανθρώπινων (κρατικών και ταξικών) κοινωνιών, θα παρατηρήσουμε ότι όταν οι υποτελείς δεν μπορούσαν να επιλύσουν τα προβλήματα που προκαλούσε η αρπαγή και η καταστροφή του συλλογικά παραγόμενου πλούτου, τότε κατέστρεφαν τα διοικητικά και διαχειριστικά κρατικά κέντρα. Το μέσο καταστροφής ήταν η φωτιά – ένα μέσο καταστροφής τρομακτικό, ταχύτατο, ακαταμάχητο, άκρως αποτελεσματικό.
Όλα τα κείμενα της ποιμενικής γραμματείας (Βέδες, Αβέστα, Ιλιάδα, Παλαιά Διαθήκη, Μαχαμπαράτα, Κοράνιο) μας λένε ότι ο Κύριος, αυτός ο ένοπλος ζητιάνος, ο άρπαγας και ο καταστροφέας του κοινωνικού πλούτου, λατρεύει και φοβάται τη φωτιά. Τη λατρεύει γιατί θα ήθελε και ο ίδιος να ήταν ισχυρός, ταχύς, ακαταμάχητος όπως είναι η πυρκαγιά που κατακαίει το δάσος και κανένας μα κανένας δεν μπορεί να σταματήσει. Στην Ιλιάδα, πολύ συχνά ο ήρωας παρομοιάζεται με την πυρκαγιά. Καίει όλα τα χωριά που κατακτά, φοβάται όμως μήπως οι Τρώες κάψουν τα καράβια του, αυτά τα μέσα αρπαγής και μεταφοράς της λείας, και του αφαιρέσουν το νόστιμον ήμαρ, τη μέρα της επιστροφής.
Οι παραπάνω αυτές διαπιστώσεις μας αναγκάζουν να αναρωτηθούμε: θα μπορέσουν οι υποτελείς, συλλογικά και συνειδητά, να καταλύσουν την Κυριαρχία και να επιλύσουν τα προβλήματα που αυτή προκαλεί ή δεν θα μπορέσουν και θα στραφούν προς την καταστροφή του κόσμου τούτου; Ή μήπως η πρώτη επιλογή είναι ανέφικτη χωρίς την δεύτερη;
Πληθώρα ενδείξεων μας παροτρύνουν να υποστηρίξουμε ότι το μέλλον θα είναι εμπρηστικό. Εάν οι υποτελείς παρεμποδιστούν από το Κράτος του Κυρίου να επιλύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τότε θα τα κάνουν όλα στάχτη; Οι δυο πρόσφατες ενδείξεις που διαθέτουμε είναι ο εμπρησμός των αυτοκινήτων στα προάστεια του Παρισιού κι άλλων γαλλικών πόλεων και ο εμπρησμός χώρων και εργαλείων του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος στην Αθήνα και άλλες ελληνικές πόλεις. Αλλά αυτά που είδαμε και ζήσαμε δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα ζήσουμε και θα δούμε στο μέλλον.
Θα δούμε να καίγονται τράπεζες, εφορίες, αστυνομικά τμήματα, στρατόπεδα, φυλακές, ασφαλιστικές εταιρείες, σχολεία, εκκλησίες, γραφεία κομμάτων, κοινοβούλια, υπουργεία, αυτοκίνητα, πολυκαταστήματα, κατοικίες του Κυρίου, συνοικίες, πόλεις ολόκληρες.
Σήμερα, φίλες και φίλοι, θα καταπιαστούμε με μια πτυχή αυτού του φαινομένου, της καταστροφής και της πυρπόλισης του Κράτους, των χώρων και των μέσων αρπαγής και καταστροφής του Κυρίου. Πρόκειται για το φόβο του Κυρίου μήπως καταστρέψει, κάψει, ο ίδιος το Κράτος και τους μηχανισμούς του στην προσπάθειά του να καταστείλει την απόπειρα κατάλυσης της Κυριαρχίας από τους υποτελείς. Την ωραιότερη περιγραφή αυτού του φόβου την οφείλουμε στον Οβίδιο (Publius Ovidius Naso, 43 π.Χ.-18 μ.Χ.) και την διαβάζουμε στο πρώτο βιβλίο των ‘Μεταμορφώσεων’ (στ. 163-312).
Από το ανάκτορό του, πάνω ψηλά στον ουρανό, γύρω από το οποίο είναι κτισμένα και τα μέγαρα των άλλων θεών, ο ισχυρός Κεραυνοβόλος, ο Ζεύς, βλέπει τους υποτελείς να εξεγείρονται και ανησυχεί. ‘Ποτέ δεν ήμουν πιο ανήσυχος εκείνη την περίοδο όσον αφορά την κυριαρχία του κόσμου (Non ego pro mundi regno magis anxius illa/tempestate fui, 182-3), εξομολογείται στους άλλους θεούς και παίρνει την απόφαση: πρέπει να καταστρέψω το θνητό γένος (perdendum est mortale genus, 188). Ο Ζεύς φοβάται για τη ζωή του – μην έρθουν οι εξεγερμένοι θνητοί και τον καθαρίσουν την ώρα που κοιμάται (Nocte gravem somno necopina perdere morte/me parat, 224-5). Και παίρνει την απόφαση να κάψει τη γη όλη με τον κεραυνό του (Iamque erat in totas sparsurus fulmina terras, 253). Το ξανασκέφτεται όμως και αλλάζει γνώμη. Την τελευταία στιγμή, θυμάται ότι υπάρχει ένας χρησμός, μια απόφαση της μοίρας (in fatis) που λέει ότι θα έρθει μια μέρα που η θάλασα και η γη και τα ανάκτορα του ουρανού (regia caeli) θα καούν (ardeat) και ο βαρύς όγκος του κόσμου θα καταρρεύσει σε ερείπια (256-8).
Αυτόν τον χρησμό θυμήθηκε ο Ζεύς και αφήνει τον κεραυνό κατά μέρος. Φοβάται μήπως η χρήση του κεραυνού, φονικού και, κυρίως, εμπρηστικού όπλου, προκαλέσει τον εμπρησμό του ουρανού και του μακρού άξονα, των χώρων δηλαδή των θεών (254-5) κι έτσι εκπληρωθεί ο χρησμός της πυρπόλισης του κόσμου όλου. Και αποφασίζει να εξοντώσει τους υποτελείς με άλλον τρόπο: να τους πνίξει – αντί να τους κάψει.
Ο καπιταλισμός είναι εύφλεκτος – το γνωρίζουμε πολύ καλά. Είναι κατασκευασμένος από πολύ εύφλεκτα υλικά. Φοβάται σήμερα ο Κύριος μήπως η πυρπόλιση του κόσμου θα είναι μια παράπελυρη απώλεια της καταστολής της εξέγερσης/επανάστασης;
Το φοβάται και μάλιστα πολύ.
Πιο πολύ όμως φοβάται μήπως οι Υποτελείς κάψουν και κάνουν στάχτη αυτό το κόσμο – το κόσμο του τεράστιου κοινωνικού πλούτου αλλά και κόσμο της ανεργίας, της πείνας, της φτώχειας, της απόγνωσης, του άγχους, της κατάθλιψης, της καταστροφής και εξόντωσης της ζωής.
Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά ότι η καταστροφή μόνο με μια μεγαλύτερη καταστροφή σταματά.
Σχολιάστε ελεύθερα!