Δεκέμβρης 2008: μας σκοτώνετε; θα καταστρέψουμε και θα κάψουμε τον πολιτισμό σας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Σήμερα θα υποστηρίξω,  βασιζόμενος στην Αρχαιολογία και την Ιστορία,  ότι η μία πλευρά των κοινωνικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων, η καταστροφή (η άλλη είναι η δημιουργία) εμφανίζεται κατά κύριο λόγο ως εμπρησμός, μιας και η φωτιά είναι ένα όπλο που μπορεί να το έχει ο καθένας,  είναι πολύ απλό ως προς τη χρήση του, είναι πολύ αποτελεσματικό, ειδικά σε πολιτισμούς που χρησιμοποιούν εύφλεκτα υλικά (ξύλο, πλαστικό, κλπ) και, το σημαντικότερο, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τις κρατικές υπηρεσίες, όσο καλά οργανωμένες κι αν είναι.

Στο ερώτημα εάν θα υπάρξουν κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις που θα κυριαρχεί η πλευρά της καταστροφής, δηλαδή οι εμπρησμοί, η δική μου η απάντηση είναι η εξής: θα υπάρξουν και το υποστηρίζω με την μεγαλύτερη βεβαιότητα που μπορώ να εξασφαλίσω από τη μελέτη της Αρχαιολογίας και της Ιστορίας. Οι εμπρησμοί των αυτοκινήτων στη Γαλλία και οι εμπρησμοί του Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα δούμε κατά τις επόμενες δεκαετίες. Τι θα δούμε δηλαδή; Θα δούμε να καίγονται οι χώροι του Κυρίου, οργανωμένοι ως φρούρια, τα εργαλεία του, τα σύμβολα του (εκείνο το χριστουγεννιάτικο δένδρο τι ωραία που καιγόταν!): τράπεζες, εφορίες, αστυνομικά τμήματα, στρατώνες, δικατήρια, φυλακές, αναμορφωτήρια, σχολεία, εκκλησίες, πολυκαταστήματα, κοινοβούλια, καταστήματα ειδών πολυτελείας,  αυτοκίνητα και άλλα πολλά που εγώ δεν τα βλέπω αλλά άλλοι τα βλέπουν ή θα τα δουν. Θα δούμε τετράγωνα να γίνονται παρανάλωμα της φωτιάς,  συνοικίες, ακόμα και ολόκληρες πόλεις, μιας και είναι χτισμένες με πολύ εύφλεκτα υλικά.

Εμπρησμούς είδαμε, εμπρησμούς θα δούμε και πάλι. Η διαπίστωση αυτή μας παροτρύνει να θέσουμε κάποια κομβικής σημασίας ερωτήματα. Ποιες  θα είναι οι αιτίες που θα ξεσπάσουν καταστροφικές, εμπρηστικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις; Πως θα τις αντιμετωπίσει, πως θα τις διαχειριστεί ο Κύριος και τα τσιράκια του; Ποια (θα) είναι η σχέση μεταξύ της καταστροφικής και της δημιουργικής πλευράς της εξέγερσης και της επανάστασης;

Ο Δεκέμβρης του 2οο8 ήταν ένα επεισόδιο του κοινωνικού πολέμου, επίδικο αντικείμενο του οποίου είναι η αναπαραγωγή/κατάλυση της Κυριαρχίας, δηλαδή η συρρίκνωση/ διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού. (Από την έκβαση αυτού του πολέμου θα εξαρτηθεί η επίλυση των παγκόσμιων, τοπικών και προσωπικών προβλημάτων). Είναι ένας πόλεμος μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος (και των υπηρετών του – πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, επιστήμονες, αθλητές, παρακρατικοί και άλλοι) και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Ο πόλεμος αυτός διεξάγεται καθημερινά, με πολλούς τρόπους, σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ύπαρξης – άλλοτε  υπνώττει κι άλλοτε φουντώνει, μαίνεται.

Κάθε κοινωνική επανάσταση έχει δυο πτυχές: την καταστροφή και την δημιουργία. Οι πτυχές αυτές δεν είναι ίσα κατανεμημένες, δεν υπάρχει μια λογική συνάφεια μεταξύ τους. Μια κοινωνική επανάσταση δεν καταστρέφει και μετά δημιουργεί. Πολύ συχνά κυριαρχεί μόνο η καταστροφή, άλλοτε μια επανάσταση αρχίζει από μικρές δημιουργίες που κλιμακώνονται και δημιουργούν νέες αντιλήψεις, αξίες, συμπεριφορές και πρακτικές που συγκρούονται με αυτές του παρελθόντος. Πολλοί  πολιτισμοί και κοινωνίες καταστράφηκαν ολοσχερώς από εξεγέρσεις χωρίς να υπάρξει καμιά απολύτως δημιουργία, απλά υπήρξε φυγή και εγκατάλειψη.

Οι εξεγέρσεις και οι επαναστασεις της  καταστροφής  γίνονται όταν τίθεται σε κίνδυνο η ζωή των υποτελών Παραγωγών, όταν ο Κύριος εξοντώνει επιλεκτικά για να επιβάλλει την υποταγή του. Γίνονται όταν δεν υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο αλλά μόνον μετά. Γίνονται όταν οι υποτελείς πνίγονται, αργοσβήνουν, αργολιώνουν, αργοπεθαίνουν  από την ένδεια και τη στέρηση, από την ανισότητα και την ανελευθερία. Σήμερα, αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί και αύριο θα είναι πολύ χειρότερα, μιας και το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι η αναπαραγωγή και ενίσχυση της Κυριαρχίας μέσω της εξάντλησης του Υποτελούς Παραγωγού (εξαντλητική εργασία, ανεργία, ανέχεια, ασθένεια, ένδεια, ανασφάλεια, άγχος, καταπίεση, ανελευθερία, εκφοβισμός, αποπροσανατολισμός, αποβλάκωση, κλπ) Οι σπίθες που θα προκληθούν από την κρούση ή την τριβή μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς Παραγωγού θα είναι πολλές και θα πέσουν πάνω σε λιβάδι με πολύ ξερά χορτάρια (τα εύφλεκτα οικοδομικά υλικά).

Το μέσο της καταστροφής ήταν, είναι και θα είναι η φωτιά. Καταστροφή σημαίνει κυρίως εμπρησμός. Αυτό μας λέει η Αρχαιολογία, αυτό μας λέει και η Ιστορία.  Η φωτιά είναι ένα τρομακτικής ισχύος  όπλο, είναι άμεσα διαθέσιμο, πολύ εύκολο στη χρήση του και ανεξέλγκτο, λόγω της ταχυτητας του. Παρα πολύ εύκολα χάνεις τον έλεγχο της. Πας να κάψεις λίγα αγριόχορτα, χάνεις τον έλεγχο μέσα σε ελάχιστα δευτερόπλετα, χιλιάδες στρέμματα δάσους γίνονται κάρβουνο και στάχτη σε λίγες ώρες!. Είναι ένα μέσον καταστροφής που αντιμετωπίζεται πάρα πολύ δύσκολα, ακόμα κι από τις καλύτερα οργανωμένες πυροσβεστικές κρατικές υπηρεσίες.  Υπήρξαν εμπρησμοί που το Κράτος περιορίστηκε στο ρόλο του απαθούς θεατή.

Είναι δυνατόν οι εμπρησμοί να μπλοκάρουν τη λειτουργία των επιμέρους μηχανισμών του Κράτους;  Μα ναι, ασφαλώς! Οι εμπρησμοί έχουν εξαφανίσει πόλεις, διοικητικά κέντρα, έχουν εξαφανίσει πολιτισμούς και κοινωνίες! Ο Κύριος φοβάται τη φωτιά και τους εμπρησμούς όσο τίποτα άλλο!  Μα την Παναγία! Οι εφιάλτες που βλέπει στον ύπνο του δεν είναι τίποτα άλλο παρά φωτιές και πυρκαγιές και εμπρησμοί! Γιατί στα τέλη του Μεσαίωνα έκαιγαν ζωντανούς όσους αντιδρούσαν στην καπιταλιστική αρπαγή της γης και της γνώσης, στη διάλυση της φεουδαρχικής κοινότητας, στην επιβολή της καπιταλιστικής πειθαρχίας στο χώρο της εργασίας, και μάλιστα τις γυναίκες (μάγισσες) που πρωτοστατούσαν; Η απάντηση είναι απλή: εξόρκιζαν τους εφιάλτες τους, το φόβο τους μην καούν οι ίδιοι ζωντανοί, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Πως μπορεί το Κράτος να αντιμετωπίσει τους εμπρησμούς, την καταστροφική πλευρά των εξεγέρσεων; Το ερώτημα αυτό πρέπει να το διατυπώσουμε πιο απλά, μιας και είμαστε ερωτευμένοι με την απλότητα, την αμεσότητα, τη σαφήνεια και την ευκινησία: Εάν ο πυρήνας του Κράτους είναι ο Στρατός – ναι, μπορεί να υπάρξει Κράτος μόνο με στρατό – αυτό που μπορεί να κάνει είναι ή η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης (ο λεγόμενος στρατιωτικός νόμος) ή η ανηλεής εξόντωση των εξεγερμένων, η σφαγή τους.  Είμαστε βέβαιοι ότι ο Κύριος σκέφτηκε στα σοβαρά να επιβάλλει τον στρατιωτικό νόμο στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 08. Εάν το μέλλον θα φωτιστεί από τους εμπρησμούς και τις καταστροφές, θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι η κατάλυση, μικρής ή μεγάλης χρονικής διάρκειας,  της καπιταλιστικής δημοκρατίας θα είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο. Κι εάν η αναστολή και η κατάργηση πολλών συνταγμάτων δικαιωμάτων δεν επιφέρει αποτελέσματα, ο Κύριος θα καταφύγει με πολύ μεγάλη ευκολία και άνεση, χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη και δισταγμό, στο έσχατο όπλο του: την επιλεκτική ή ολοκληρωτική εξόντωση.

Οι εμπρησμοί θα είναι μια μορφή κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου. Στους εμπρησμούς το Κράτος θα απαντήσει με κατάλυση της  δημοκρατίας και με εξόντωση. Πως θα απαντήσουν στην κατάλυση και την εξόντωση οι Υποτελείς Παραγωγοί; Μπορούν; Έχουν ένα όπλο που να είναι πιο αποτελεσματικό από τη φωτιά, η χρήση του οποίου να μπορεί να κλιμακωθεί και να συντονιστεί;

Φτάνουμε λοιπόν στο ζήτημα της σχέσης μεταξύ της καταστροφικής και της δημιουργικής πλευράς της επανάστασης.

Με το ζήτημα αυτό θα καταπιαστώ μια άλλη μέρα. Τώρα θα πάω για ύπνο, νυστάζω.

φίλες και φίλοι, καλή σας νύχτα, καλό αύριο.