φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Θα ήθελα να σας ρωτήσω: εάν σας έδιναν τα λεφτά που βγάζετε τώρα από τη δουλείά σας χωρίς να δουλεύετε, θα πηγαίνατε στη δουλείά;
Εγώ δεν θα πήγαινα. Και τι θα έκανες όλη τη μέρα, θα έξυνες τ’ αρχίδια σου; Θα σας πω τι θα έκανα: από τη χαρά μου δεν θα προλάβαινα τι να πρωτοκάνω. Να καλλιεργήσω το λαχανόκηπο, το αμπέλι, να βγάλω κρασί και τσίπουρο, να μαζέψω χόρτα, βότανα και ξύλα από το βουνό, κρίταμα και μύδια από τη θάλασσα, να αλέσω σιτάρι, να ζυμώσω και να ψήσω το ψωμί, να φτιάξω γιαούρτι και ψωμί, να παίξω με τα παιδιά, να τους πω παραμύθια το βράδυ, να πάμε στο ποτάμι για μπάνιο, να περπατήσουμε, να μαγειρέψω για τους φίλους, να πλύνω πιάτα, να ταξιδέψω και να επισκεφτώ φίλους, να διαβάσω, να μελετήσω, να γράψω, να συζητήσω με τους φίλους,να ξεκουραστώ, να σεργιανίσω στο κέντρο της πόλης, να σουλατσάρω έτσι χαζεύοντας, χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό. . .
Μια Κυριακή, ένας γείτονάς μου, έπλυνε πρωί πρωί το αυτοκίνητο. Μετά από δυο ώρες, το ξανάπλυνε. Περνώντας να πάω να πάρω εφημερίδα, πιάσαμε κουβέντα. Το ξαναπλένω γιατί δεν έχω τι να κάνω, μου είπε. Αυτός και πολλοί άλλοι, θα πήγαιναν στην δουλείά γιατί η δουλείά τους έχει καταστρέψει, όπως καταστρέφει η πρέζα. Η δουλείά η δουλική εργασία, είναι εξαρτησιογόνος κατάσταση. Τώρα που η κοινωνία της εργασίας καταρρέει, θα δούμε πολλά δράματα. Θα θέλουνε να εργαστούνε και δεν θα υπάρχει δουλείά! Μη ανησυχείτε όμως! Η Παπαρήγα, ο Τσίπρας και ο Αλαβάνος θα δημιουργήσουν πολλές θέσεις εργασίας με τη σοσιαλιστική οικονομία. Πόσο αναχρονιστική, πόσο ανυπόφορη και βαρετή είναι αυτη η ιστορική Αριστερά! Πόσο άχρηστη και επικίνδυνη! Σαν τον Κύριο!
Θα ήθελα να να σας ρωτήσω και πολλά άλλα. Θα θέλατε να εργαζόσασταν είκοσι ώρες τη βδομάδα, δηλαδή ένα τριήμερο και τις υπόλοιπες μέρες να κάνατε αυτό που θα σας ευχαριστούσε; Εγώ πολύ θα το ήθελα – αρκεί η αμοιβή μου να ήταν επαρκής για να καλύψω τις παντελώς βασικές ανάγκες.Θα ήθελα να εργαζόμουνα ένα μήνα κι ένα μήνα να ήμουν ελεύθερος να κάνω αυτά που μου αρέσουν και δίνουν στη ζωή μου νόημα και χαρά. Ή ένα εξάμηνο και το άλλο εξάμηνο να ήμουν απαλλαγμένος εργασιακών υποχρεώσεων και καθηκόντων.
Θα ήθελα να σας ρωτήσω: τι θα προτιμούσατε, να κάνετε μια ζωή την ίδια δουλείά (επάγγελμα) ή να πηγαίνατε να εργαζόσασταν όπου εσείς θα θέλατε και όπου θα έπρεπε να πάτε; Σιχαίνομαι το επάγγελμα. Το θεωρώ κατάρα! Μεγάλη κατάρα. Δεν είναι ότι η δουλειά που κάνω είναι βαρειά και θα έθελα να κάνω κάτι άλλο. ΟΧΙ! Δεν θέλω να ασκώ κανένα επάγγελμα! Δεν θα ήθελα να ήμουν γιατρός ή δικηγόρος. Και το λέω αυτό όχι γιατί είμαι τεμπέλης αλλά επειδή μου αρέσει πάρα πολύ η εργασία. Πάρα πολύ, είμαι ερεωτευμένος με τα μάτια της, μα την Παναγία. Όταν πιάνω το σκαλιστήρι και σκάβω για να φυτέψω αρακά, χύνω! Αγριολούλουδα, καθαρός αέρας, φωνές παιδικές, ακούω το κύμα της θάλασσας, έχω κάνει κονέ με αηδόνια και έρχονται και κελαϊδούν, μυρίζω το χώμα, το μουνί της Γης, μυρίζω τη ζωή . . . Ποιο μεροκάματο, βρε παιδιά, ποιο επάγγελμα, ποιο εμπόρευμα, ποιο βρομερό χρήμα. . . Θα τα καταστρέψουμε όλα αυτά, όλα, δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Κι αν μου πούνε ότι την επόμενη βδομάσα πρέπει να συμμετέχεις, είναι η σειρά σου, στην αποκομιδή των σκουπιδιών, θα έτρεχα για να πάω. Και θα έτρεχα διότι δεν θέλω να υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους μαζεύοντας τα σκουπίδια των άλλων. ΟΧΙ, δεν μπορώ να το ανεχτώ αυτό.
Θα ήθελα να σας ρωτήσω: θα θέλατε να ζείτε και στη πόλη και στην ύπαιθρο; Εγώ πολύ θα ήθελα και το κάνω, όχι όσο θα ήθελα. Φαντάζεστε τι ωραία που θα ήταν, φαντάζεστε τις συνέπειές αυτής της δυνατότητας. Θα παραγάγαμε εμείς οι ίδιοι ένα πολύ μεγάλο μέρος της τροφής μας, θα μειωνόταν δραστικότατα ο αριθμός των κατοίκων των πόλεων. Έτσι, η πόλη θα ήταν περισσότερο τόπος προσωρινής διαμονής, τόπος συνάντησης, τόπος εκδήλωσης και έκφρασης των ικανοτήτων μας και των αποτελεσμάτων των ενδιαφερόντων μας – καλλιτεχνικών, πνευματικών, ερευντηικών, φιλοσοφικών, κλπ.
Θα θέλατε να είχατε την δυνατότητα να εργαζόσασταν σε οποιδήποτε σημείο του πλανήτη, θα πηγαίνατε να εργαστείτε; Εγώ θα ήθελα να εργαζόμουνα μια φορά στον Υπερσιβηρικό σιδηδόδρομο, μια άλλη στο Δουβλίνο, να έβαζα τρόφιμα στα ράφια, στην Κωνσταντινούπολη, σκουπιδιάρης, στη Μαδαγασκάρη να εργαζόμουνα στο κτίσιμο σπιτιών . . . Εσείς; Θα θέλατε αυτή η δυνατότητα να μην ήταν ένα προνόμιο αλλά δικαίωμα κάθε ανθρώπου πάνω στη Γη;
Θα θέλατε να παίρνατε μισθό και τους μήνες που δεν θα εργαζόσασταν; Εγώ θα το ήθελα γιατί και να ήθελα να εργάζομαι καθημερινά οχτάωρο όλο το χρόνο είναι βέβαιο ότι δεν μπορώ. Η καθολική πολύωρη καταναγκαστική εργασία τελείωσε, πάπαλα. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, θα ζει με τους βρικόλακες του παρελθόντος. Πόσα θα ήθελες να παίρνεις; 500 εβρά μου φτάνουν, εάν έπαιρνε άλλα τόσα και η γυναίκα μου. Χίλια εβρά το μήνα μας φτάνουν και μας περισσεύουν. Κι εάν κάποιος άλλος θα ήθελε 1000 εβρά για τη πάρτη του; Ας τα πάρει, δεν έχω πρόβλημα. Εννοείται ότι θα υπάρχει ένα όριο, και προς τα πάνω και προς στα κάτω.
Θα ήθελα πολλά νας σας ρωτήσω ακόμα αλλά φοβάμαι μη σας κουράσω. Το μόνο που θα πω, και θα σταματήσω για σήμερα, είναι κάτι που ίσως δεν το έχετε σκεφτεί. Η μείωσητου χρόνου εργασίας έχει ως αποτέλεσμα μια ακόμα μεγαλύτερη μείωση. Το εικοσάωρο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο δεκάωρο και αυτό στο πεντάωρο. Αυτό σημαίνει ότι θα παράγουμε ολοένα και λιγότερα εμπορεύματα, άρα θα χρειαζόμαστε ολοένα και λιγότερα χρήματα. Η κατάληξη θα είναι να εργαζόμαστε χωρίς να μετράμε το χρόνο άρα να ζούμε χωρίς χρήματα.Αυτή είναι η κομμουνιστική κοινωνία.
Αυτό που με προβληματίζει τα τελευταία χρόνια είναι το εξής: εάν φτάσουμε, πως θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο: σταδιακά, όπως το έχω περιγράψει ή αιφνίδια θα περάσουμε στην κατάργηση του ρολογιού και του χρήματος.
Θα είναι μια συνειδητή συλλογική απόπειρα των υποτελών Παραγωγών ή θα προκύψει αιφνίδια κατόπιν επαναστάσεων, πολέμων, φυσικών καταστροιφών;
Δεν μπορώ να πω ότι έχω καταλήξει κάπου. Και η μια και η άλλη επιλογή έχει τα υπέρ της και τα κατά της.
Εάν έπρεπε να επιλέξω βασιζόμενος στη διαίσθησή μου θα επέλεγα ανεπιφύλακτα τη συνείδηση – η ανάγκη είναι πρόξενος μεγάλων καλών αλλά και μεγάλων κακών.
Εάν δεν γίνεται διαφορετικά, θα υποστούμε την ανάγκη – τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Σκέφτομαι ότι και το ίδιο το χρήμα είναι ένα “κοινό αγαθό”, μια κομουνιστικότητα αν προτιμάς. Δηλαδή την αξία του την δίνουμε όλοι όσοι το χρησιμοποιούμε και όχι αυτός που το τυπώνει. Αν δεν το χρησιμοποιούσαμε δεν θα είχε καμία αξία. Αυτή την αξία, που την παράγουμε εμείς, και είναι δικιά μας, μας την κλέβουν και την καρπόνονται οι τυπογράφοι του χρήματος, οι οποίοι τυπώνουν χρήμα και μετά το ξοδεύουν, διοχετεύοντάς το στην αγορα καθιστώντας μας αυτομάτως σκλάβους τους.
Αυτό το μονωπόλιο πρέπει να χτυπήσουμε πρώτο, φτιάχνοντας εναλλακτικά πιστωτικά συστήματα, ή ανταλλάσοντας κατευθείαν προϊόντα με προϊόντα, ή παράγοντας ένα μέρος από αυτά που καταναλώνουμε.
Χρησιμοποιόντας όσο το δυνατόν λιγότερο, αν είναι δυνατόν και καθόλου το κρατικό χρήμα, θα σταματήσουμε να θρέφουμε τον καρκίνο της κυριαρχίας με το ίδιο μας το αίμα και αυτός θα πεθάνει από ασιτία.
filip5, εντός των ημερών θα αφιερώσω ένα εκτενές σημείωμα στο σχόλιό σου. Θα ήθελα να σε γνωρίσω.
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη
Σε προλαβαν filiiiip5!
Ατζεντα21 και απαγορευση λαχανοκηπων, και απαγορευση, και απαγορευση, και απαγορευση, και απαγορευση, και απαγορευση, και απαγορευση,………….
Συμμαθητές και συνδιδάσκαλοι, ρίξτε μια ματιά σ’ αυτό εδώ: http://www.techiechan.com/?p=2051
Αντί για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ Μνημονίων επίπεδα (εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζω), το παλικάρι προτείνει άμεση μείωση του εργάσιμου χρόνου κατά 25% (6ωρο αντί για 8ωρο), χωρίς μείωση των αποδοχών και με προοπτική περαιτέρω μείωσης του ωραρίου.
Φιλίστωρ, το έχω διαβάσει το κείμενο που υποδεικνύεις και ανακατεύτηκα τα μάλα. Όταν κάνουμε μια πρόταση, κάποιος προτείνει σε κάποιον. Και επιπλέον, προτείνει κι έναν τρόπο πραγματοποίησης της πρότασης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ποιός προτείνει και σε ποιόν; Ένας εργαζόμενος, υποθέτω, στους καπιταλιστές; Οι οποίοι θα πειστούν με καρότο (διαγραφή χρεών, κτλ.) και μαστίγιο (κλείσιμο επιχειρήσεων, κτλ.); Τέτοια σύγχυση, τόσες αυταπάτες;
Εγώ, ένας άνεργος και σακατεμένος οικοδόμος που πήρε τα βουνά για να επιβιώσει με την οικογένειά του το προτείνω γιατί με καίει και το προτείνω προς την Αριστερά, του παρόντος και του μέλλοντος. Προτείνω αντί του ονόματος ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή όπως αλλιώς, το ‘εικοσάωρο και μισθός για όλους’ – αλλά επειδή αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ προτείνω αυτό το σύνθημα, που καταγράφει επιθυμία και ανάγκη, να είναι το όνομα της Αριστεράς του μέλλοντος. Και προτείνω ως τρόπο πραγματοποίησης το πέρασμα στην πράξη, δηλαδή την μονομερή εφαρμογή του από τους Υποτελείς.
Υπάρχει όμως και μια πτυχή που περνάει απαρατήρητη. Η μερική απασχόληση έχει φτάσει στην Ολλανδία, την αρχαιότερη αστική χώρα, κι έχει σημασία αυτό, στο 49,8%. Σε όλες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες έχει ξεπεράσει το 25%. Από τις 848.000 θέσεις εργασίας που έχουν δημιουργηθεί στις ΗΠΑ το 2013, οι 813.000 (96%) είναι μερικής απασχόλησης.(http://thenextrecession.wordpress.com/2013/09/07/autumn-pick-up/?/ )
Ο καπιταλισμός είναι πιο μπροστά από εμάς. Αλλά: η συνεχής επέκταση της μερικής απασχόλησης στις ανεπτυγμένες χώρες δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ταυτόχρονη και παράλληλη αύξηση του χρόνου εργασίας τόσο στις ανεπτυγμένες χώρες όσο και πολύ περισσότερο στις αναπτυσσόμενες και καθυστερημένες. Ο παράδεισος της μερικής απασχόλησης δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο χάριν της εμφάνισης μορφών εργασίας που ομοιάζει με τη δουλεία, την οποία ονομάζω μετακαπιταλιστική νεοδουλεία. Εδώ, στη Βόρεια Ελλάδα, σε όλες τις κτηνοτροφικές μονάδες εργάζονται μετανανάστες με 15 εβρά τη μέρα, όλη τη μέρα σταμπάι, όλη τη βδομάδα, όλο το μήνα. Στον καθαρισμό κτιρίων στη Γερμανία, κάθε μἐρα δουλειά, 10ωρο και δωδεκάωρο, και το σαββατοκύριακο, 1100 εβρά, κάθεσαι ένα μήνα και μετά άλλος και άλλος και άλλος. . . Να μη πούμε τι γίνεται στη Μανωλάδα, την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία, τελειωμό δεν έχει η καπιταλιστική κόλαση, προϋπόθεση και συνθήκη των θυλἀκων του καπιταλιστικού παραδείσου.
Ας δούμε και κάτι άλλο. Μπορούμε να φανταστούμε ένα ποσοστό 70% μερικής απασχόλησης στις ανεπτυγμένες χώρες; Ποιές θα είναι οι συνέπειες; Η ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του χρόνου εργασίας σε όλες τις άλλες κοινωνίες; Υπάρχει όμως κάποιο όριο. Και με τόση μερική απασχόληση, ποιός θα αγοράζει τα εμπορεύματα. Θεωρώ ότι η μακροπρόθεσμη συνέπεια της επέκτασης της μερικής απασχόλησης είναι το ξέσπασμα μιας ύφεσης τέτοιας που ο καπιταλισμός δεν έχει αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα ούτε στους χειρότερους εφιαλτες Του.
To αρχικό ερώτημά σου είναι δικαιολογημένο (και “επιστημολογικά έγκυρο” θα συμπλήρωνα, αν ήθελα να ακουστώ πομπώδης). Ποιος προτείνει τι και σε ποιον; Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
Το “ποιος” είναι εύκολο να απαντηθεί. Ένας άνθρωπος σαν εσένα κι εμένα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη πρόσβαση σε κέντρα εξουσίας ή wannabe εξουσίας.
Το “τι” δεν είναι τόσο αυτονόητο. Νομίζω μάλιστα ότι συνδέεται άμεσα με το “σε ποιον”. Η δική μου ερμηνεία είναι ότι ο τυπάκος προτείνει ένα νοητικό πείραμα. Σε ποιον το προτείνει; Σε ανθρώπους που επίσης δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη πρόσβαση σε κέντρα εξουσίας. Το πείραμα-ερώτημα χοντρικά είναι: “Προτιμάτε 25% μεγαλύτερο μισθό, ή 25% λιγότερο χρόνο εργασίας;”. Και, αν κρίνω από τις απαντήσεις, νομίζω ότι γίνονται όλο και πιο πολλοί αυτοί που προτιμούν το δεύτερο. Καλό σημάδι δεν είναι;
Στα υπόλοιπα συμφωνούμε απολύτως. Είναι πλέον προφανές ότι βαδίζουμε σε μια τέτοιας έντασης και έκτασης ύφεση, ώστε η Μεγάλη Κρίση της δεκαετίας του 1930 θα μοιάζει παιδική χαρά μπροστά σε αυτό που έρχεται.
Ναι, Φιλίστωρ, είναι πολύ καλό σημάδι η προτίμηση της μείωσης του χρόνου εργασίας. Η υποχώρηση της ηθικής της εργασίας στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες είναι αναμφίλεκτη, είναι μια σαφής πτυχή της εν εξελίξει κοινωνικής και πνευματικής επανάστασης. Θεωρώ ότι (και)πάνω σε αυτήν οφείλει να θεμελιωθεί η Αριστερά του μέλλοντος και να φέρει στο προσκήνιο τις δυνατότητες της εποχής μας, τις οποίες ο Κύριος (νεοφιλελευθερισμός) επιχειρεί να καταστρέψει και να επιβάλει τη σπάνη και την ανέχεια.