ταχύτητα και κομμουνισμός: το αυτοκίνητο ως μέσον συρρίκνωσης του εμμενούς κομμουνισμού

Φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Ο τρόπος με τον οποίο κινούμαστε στο δρόμο είναι το αποτύπωμα στο χώρο της έκβασης ένος πολέμου που έληξε με τη νίκη και την επικράτηση του αυτοκινήτου. Ο οδηγός διακατέχεται με το αίσθημα της υπεροχής, της νίκης, του θριάμβου – οι πεζοί και οι ποδηλάτες με το αίσθημα της ήττας και του χλευασμού/εξευτελισμού. Οι πεζοί εξορίστηκαν από το δρόμο – τα πεζοδρόμια είναι τόποι εξορίας, το ίδιο και οι ποδηλάτες, το ίδιο και τα ζώα.

Κάποτε οι δρόμοι δεν είχαν πεζοδρόμια/ποδηλατοδρόμια. Ήταν ένας χώρος συμβίωσης, συνεργασίας, αλληλεγγύης, κοινοχρησίας και κοινοκτησίας, ισότητας και ελευθερίας  ζώων, ανθρώπων και ζωήλατων οχημάτων. Ήταν ένας κομμουνιστικός χώρος – και παραμένει, όπως θα δούμε, αν και άκρως συρρικνωμένος. Ήταν ένας χώρος μετακίνησης, εργασίας, διδασκαλίας, μάθησης, επικοινωνίας, ερωτοτροπίας, ανταλλαγών, φαγητού, ύπνου, σύγκρουσης, διεξαγωγήςτου κοινωνικού πολέμου, απονομής δικαιοσύνης και άλλων πολλών δραστηριοτητων και πρακτικών. Στην αρχή τα αυτοκίνητα συνυπήρχαν με τους άλλους χρήστες του κοινόχρηστου και κοινόκτητου δρόμου, κινούνταν με την ίδια ταχύτητα – για να αποφευχθούν μάλιστα τα ατυχήματα προπορεύονταν το αυτοκινήτου ένας πεζός για να ανοίγει το δρόμο!

Εκείνη την εποχή, τέλη του 19ου και αρχές του 20ού αιώνα, τα αυτοκίνητα ήταν λίγα, αργά και χαλούσαν συχνά. Πολύ σύντομα, μέχρι το 1930, τα αυτοκίνητα έγιναν πολλά, γρήγορα και δεν χαλούσαν. Είναι η εποχή της εισβολής του αυτοκινήτου στο δρόμο. Για να κινηθούν όλα και με ταχύτητα, έπρεπε να απομακρυνθούν όλοι οι άλλοι χρήστες του δρόμου. Στην αρχή αυτοκίνητα κατείχαν και χρησιμοποιούσαν μόνον οι Κύριοι καπιταλιστές, πολύ σύντομα όμως απόκτησαν και τα τσιράκια τους και οι μεσαίες τάξεις. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και οι εργάτες.

Το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο ένα σύμβολο ισχύος αλλά είναι και ένα εργαλείο συρρίκνωσης του εμμενούς κομμουνισμού του δρόμου. Πως μπόρεσε το αυτοκίνητο να διώξει, να εξορίσει όλους τους άλλους χρήστες; Τι είναι το αυτοκίνητο;

Το αυτοκίνητο είναι ένα ταχέως κινούμενο φρούριο.Mein Auto ist mein Burg, λένε οι Γερμανοί, το αυτοκίνητο μου είναι το φρούριό μου.

Το ότι είναι φρούριο δεν χωρεί αμφιβολία. Τα τεθωρακισμένα οχήματα των Κυρίων και τα τανκς είναι φρούρια επειδή είναι αυτοκίνητα. Είναι όμως κινούμενα φρούρια. Ως κινούμενα φρούρια, ως χώροι άμυνας αλλά και επίθεσης, τα αυτοκίνητα είναι αποτελεσματικά μόνο εάν είναι γρήγορα. Ο σκοπός τους είναι να καταργήσουν μέσω της ταχύτητας και προσωρινά την απόσταση χωρίς να την εξαλείψουν. Αυτή είναι η ταχύτητα: ένα μέσο προσωρινής άρσης της απόστασης. Για να κινηθούν όμως με ταχύτητα, απαιτείται ελεύθερος χώρος. Για να κινηθούν όλα μαζί και με ταχύτητα, απαιτείται ελεύθερος χώρος και τάξη. Πως εξασφαλίζεται όμως ο ελέυθερος χώρος και η τάξη;

Ας υποθέσουμε ότι κινούμαστε με εκατόν είκοσι χιλιόμετρα την ώρα. Πόσα μέτρα χρειαζόμαστε για να ακινητοποιήσουμε το αυτοκίνητο; Ας πούμε ότι είναι 100 μέτρα. Λοιπόν, για να κινηθεί ένα αυτοκίνητο με 120 km/h πρέπει να έχει μπροστά του 100 μέτρα κενό χώρο. (Με τις καραμπόλες θα ασχοληθούμε σε άλλο σημείωμα). Αυτός ο κοινόχρηστος χώρος ανήκει τώρα αποκλειστικά στο οδηγό του αυτοκινήτου. Είναι όλος δικός του. Τον αρπάζει, τον χρησιμοποιεί και τον εγκαταλείπει, για να τον αρπάξει κάποιος άλλος. Τι θα συμβεί εάν κάποιος πεζός ή αυτοκίνητο επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει αυτό το χώρο; Το τι θα πάθει, θα εξαρτηθεί από το ποιο μέρος αυτού του χώρου θα χρησιμοποιήσει: Εάν βρεθεί κοντά στο αυτοκίνητο, θα γίνει κομμάτια. Εάν βρεθεί κοντά στο σημείο ακινητοποίησης, θα τραυματιστεί σοβαρά ή ελαφρά. Εάν βρεθεί κάπου στη μέση, θα μείνει ανάπηρος για όλη του τη ζωή. 500.000 νεκροί κάθε χρόνο, 2 εκ ακρωτηριασμένοι, 5 εκ, σοβαρά ή ελαφρά τραυματισμένοι: αυτός είναι ο απολογισμός του οδικού εμφύλιου πολέμου.

Θα μπορούσε κάθε οδηγός να έχει το δικό του δρόμο; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν από κοινού τους δρόμους. Θέλουν, δε θέλουν, είναι κομμουνιστές του δρόμου. Ο προ του αυτοκινήτου δρόμος ήταν μια διευρυμένη κομμουνιστικότητα – τώρα είναι άκρως συρρικνωμένη. Πως συρρικνώθηκε; Με την αρπαγή, την ταχύτητα και τον συνδυασμό τους (ταχύτητα της αρπαγής). Όσο πιο γρήγορα αρπάζουμε, τόσο πιο δραστικά και αποτελεσματικά συρρικνώνουμε τον εμμενή κομμουνισμό. Για να διαιωνίζεται η συρρίκνωση του κομμουνισμού, δηλαδή για να διαιωνίζεται, να αναπαράγεται και να ενισχύεται η Κυριαρχία, πρέπει να διαιωνίζεται η αρπαγή, η ταχύτητα και η ταχύτητα της αρπαγής.

Κατά συνέπεια, η διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τους εξής δυο τρόπους: αφενός τον εξοβελισμό, την απόκρουση  της αρπαγής και της ταχύτητας και αφετέρου την εγκαθίδρυση της συμβίωσης και της βραδύτητας. Κι αυτό σημαίνει: η διεύρυνση του κομμουνισμού στο δρόμο μπορεί να γίνει είτε με την εκδίωξη του αυτοκινήτου από τον δρόμο είτε με τον περιορισμό της ταχύτητας στα 4-6 χιλιόμετρα την ώρα. Είναι η ταχύτητα του πεζού.

Τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ της πρώτης λύσης. Το αυτοκίνητο δεν συρρικνώνει μόνο τον κομμουνισμό, κάνει και κάτι άλλο. Καταστρέφει τη φύση, εγκαθιδρύει τον ατομικισμό, υπονομεύει την κοινόχρηστη μετακίνηση και για να παραχθεί σπαταλάται ενέργεια, εργασία και πρώτες ύλες. Ακόμα κι όταν είναι ακίνητο δεν παύει να αρπάζει κοινόχρηστο χώρο. Δυο σειρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων αρπάζουν τα 2/3 του δρόμου! Που θα παίξουν τα παιδιά;

Ποιος όμως θα διώξει τα αυτοκίνητα από τους δρόμους και τις πόλεις; Οι υποτελείς παραγωγοί; Μα έχουν όλοι αυτοκίνητο! Το λατρεύουν, το επιθυμούν, το θέλουν, τους καυλώνει! Το αυτοκίνητο θα απομακρυνθεί από τους δρόμους και τις πόλεις μόνον όταν οι υποτελείς παραγωγοί πάψουν να το λατρεύουν, να το επιθυμούν, να το θέλουν, όταν πάψει να τους καυλώνει.

Θα γίνει κάποτε αυτό;

Γιατί το λατρεύουν, το επιθυμούν, το θέλουν; Γιατί τους καυλώνει;

Θα διατυπώσουμε τις απαντήσεις μας αύριο.