σύντομη εισαγωγή στην Υποτακτική

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Ας υποθέσουμε ότι ένας έφηβος, κοντός και αδύνατος, συναντιέται στο πεζόδρόμιο της Σόλωνος, στο οποίο δε χωράνε δυο γάτες, με έναν ψηλό σωματώδη άνδρα, ένστολο ή μη. Δεν χωράνε και οι δυο. Ποιος θα παραμερίσει; Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα και ας θέσουμε το σχετικό ερώτημα: γιατί σηκωνόμαστε από το κάθισμά μας όταν μας πλησιάσει ένας ισχυρότερος από εμάς; Ας πάμε στο πρώτο ερώτημα, κι ας το διατυπώσουμε με άλλον τρόπο: γιατί ο ισχυρότερος άνδρας δεν θα παραμερίσει για να περάσει ο έφηβος; Το γνωρίζετε, είμαι βέβαιος: ο παραμερισμός θα εκληφθεί ως εκδήλωση υποταγής. Στο δεύτερο παράδειγμα, η υποταγή εκδηλώνεται, επιδεικνύεται με το να σηκωθούμε όρθιοι. Γιατί δεν πρέπει να καθόμαστε, εάν δεν μας το επιτρέψει ο Κύριος; (Θα το εξετάσουμε σε ένα προσεχές σημείωμα).

Διατάζοντας και απαγορεύοντας ο Κύριος επιβάλλει την κυριαρχική σχέση. Είναι πιο ισχυρός, διότι είναι κάτοχος των μέσων αρπαγής, καταστροφής και εξόντωσης, είναι κάτοχος των όπλων και του χρήματος (εμπορεύματος). Ο  Κύριος μεταχειρίζεται πολλούς τρόπους να επιβάλει τη θέλησή του – ένας από αυτούς είναι ο εκφοβισμός και η απειλή. Ένας από τους πολλούς τρόπους εκφοβισμού και απειλής είναι η επίδειξη της ισχύος του: οι παρελάσεις των όπλων και του στρατού είναι ένας από αυτούς. Ο Κύριος οφείλει να κάμψει τη θέληση του υποτελούς, οφείλει να τον τιθασεύσει. Όλα αυτά τα μελετάμε στην Κυριαρχική και την Εκφοβιστική. Ο Κύριος όμως δεν μένει σε αυτά. Κάνει και κάτι άλλο. Επιχειρεί να πείσει ότι η υποταγή μας συμφέρει, ότι η υποταγή σώζει ζωές, επιχειρεί να μας κάνει δουλοπρεπείς, να συμπεριφερόμαστε δουλοπρεπώς. Ο Κύριος ποθεί διακαώς και κάτι άλλο: ποθεί να μας βλέπει να εκδηλώνουμε την υποταγή μας, να την επιδεικνύουμε.

Η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών έχει στρέψει την προσοχή της, μεταξύ των άλλων, προς τον εντοπισμό και τη μελέτη των τρόπων  επίδειξης της υποταγής του Υποτελούς Παραγωγού. Οι τρόποι αυτοί είναι πάρα πολλοί, δεν έχουν εντοπιστεί και βέβαια δεν έχουν μελετηθεί. Θα τους εντοπίσουμε σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ύπαρξης: στην παραγωγή, στη μετακίνηση, στον έρωτα, στις σχέσεις άνδρα-γυναίκα, γονέων-παιδιών, δασκάλου-μαθητή, στην πολιτική, στον αθλητισμό, παντού όπου υπάρχει ανταγωνισμός, ο σκοπός του οποίου είναι η παραγωγή της νίκης και της ήττας, δηλαδή η εγκαθίδρυση της κυριαρχικής σχέσης (διαταγή-υπακοή). Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι Κύριοι και ποιοι οι Υποτελείς στο πεδίο της Πολιτικής, της επέμβασης στην Ιστορία, δηλαδή στο πεδίο της λήψης των αποφάσεων που σχετίζονται με την διευρυμένη αναπαραγωγή της Κυριαρχίας. Και σε αυτό το πεδίο, ο Κύριος δεν επιθυμεί μόνο να επιδεικνύει την ισχύ του αλλά επιθυμεί και οι υποτελείς  να επιδεικνύουν την υποταγή τους. (Η επίδειξη της υποταγής είναι κάτι που διδάσκεται – το καθήκον αυτό έχουν αναλάβει να το φέρουν σε πέρας οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι δημοσιογράφοι, οι καλλιτέχνες, οι αθλητές, οι παπάδες, οι γκόμενοι, οι γκόμενες . . .Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση επίδειξη της υποταγής βλέπω καθημερινά γύρω μου – κι όχι μόνο στην τηλεόραση). Πως επιδεικνύουμε, συνειδητά ή ασύνειδα, την υποταγή μας στον Κύριο στο πεδίο της Πολιτικής;Πως την επιδεικνύουμε σε όλα τα άλλα πεδία; Γιατί δεν έχουμε ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα;

Έχετε σκεφτεί μήπως οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις είναι τρόποι επίδειξης της υποταγής;