Εκτός από τον πόλεμο, την επίγνωση του θανάτου και το γέλιο, που εξετάσαμε στα προηγούμενα σημειώματα, υπάρχει άλλο ένα χαρακτηριστικό που μας διαφοροποιεί από όλα τα άλλα ζώα: ο τρόπος του ζευγαρώματος. Ενώ η ερωτοτροπία παρουσιάζει, κατά κάποιο τρόπο, κοινά χαρακτηριστικά, είναι βέβαιο ότι κανένα ζώο δεν επιδίδεται στα προκαταρτκτικά που επιδίδονται οι άνθρωποι. Είναι πολύ γνωστό τι κάνουμε: χαϊδεύουμε το σώμα και μάλιστα είτε σε καίρια για τη ζωή μας σημεία (λαιμός, κοιλιά) είτε σε μέρη όπου υπάρχουν μεγάλες ποσότητες σάρκας (μηροί, κώλος), γλείφουμε τη σάρκα, προσπαθούμε να ρουφήξουμε αίμα, γεμίζοντας το κορμί του άλλου πιπιλιές, μπήγουμε τα νύχια μας στο σώμα του άλλου, δαγκώνουμε (μέχρι αιματοχυσίας. . .) και αν δεν αρκούν αυτά αυξάνουμε τη δοσολογία σε βαθμό σαδομαζοχιστικό. Κανένα ζώο δεν επιδίδεται σε αυτά τα προκαταρκτικά. Και βέβαια δεν επιδίδεται στον στοματικό έρωτα, στο βαθμό τουλάχιστον που το κάνουν οι άνθρωποι.
Με το στόμα γλείφουμε, ρουφάμε και δαγκώνουμε τη σάρκα του άλλου. Γιατί το κάνουμε εμείς και δεν το κάνουν τα ζώα; Πότε, γιατί αρχίσαμε να το κάνουμε; Τι κάνουμε όταν ρουφάμε αίμα, όταν ξεσκίζουμε με τα νύχια μας τις σάρκες του άλλου, όταν γλείφουμε τη σάρκα, όταν γεμίζουμε το στόμα μας με τη σάρκα του άλλου (αυτιά, μύτη,δάχτυλα, στήθος, πέος, αρχίδια, κλειτορίδα); Τι κάνουμε; Τον τρώμε, συμβολικά. Και το κάνουμε πολύ συχνά. Η διαπίστωση αυτή μας επιτρέπει να κάνουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με την απώλεια του οίστρου. Μόνο ο άνθρωπος θέλει να ζευγαρώνει τόσο συχνά, κανένα άλλο ζώο! Πως το ανθρώπινο θηλυκό έχασε τον οίστρο, το μοναδικό ετήσιο ζευγάρωμα;
Όταν είμαστε ερωτευμένοι ή όταν επιδιδόμαστε στο σεξ, είμαστε αγχωμένοι, ανήσυχοι ή όχι; Μετά το ζευγάρωμα, είμαστε το ίδιο αγχωμένοι ή λιγότερο; Είναι βέβαιο ότι ο έρωτας είναι αγχολυτικός, ταυτόχρονα όμως και αγχογόνος. Ικανοποιούμαστε, δηλαδή κάποιος φόβος καταλαγιάζει, κάποιο άγχος εκτονώνουμε με τον έρωτα. Ποιος είναι αυτός ο φόβος, ο κίνδυνος;
Τα ερωτικά προκαταρκτικά μας λένε ότι τρώμε συμβολικά τον άλλον κι αυτό μας ικανοποιεί. Ταυτόχρονα όμως ξυπνάνε μνήμες πραγματικών φόβων. Είμαστε τόσο ευάλωτοι που ανά πάσα στιγμή ενδέχεται να κυλήσουμε από το συμβολικό στο πραγματικό και να σκοτώσουμε τον άλλον και να τον φάμε! Ή φοβόμαστε ότι ο άλλος θα το κάνει. Βέβαια συγκρατιόμαστε αλλά δεν είναι και λίγοι αυτοί και αυτές που προχωρούν παραπάνω. Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα.
Όταν λέμε στον άλλον/την άλλην που είναι ερωτευμένος ότι δεν θέλουμε να τον ξαναδούμε, τι κάνουμε; Τον σκοτώνουμε, συμβολικά. Εάν τον σκοτώναμε πραγματικά, θα τον ξαναβλέπαμε; Όχι! Άρα, πρόκειται περί φόνου – που μας δίνει ευχαρίστηση αλλά μας προκαλεί και ενοχές, άγχος – και το οποίο ξεπερνιέται με . . . ερωτικά προκαταρκτικά! Πριν από χρόνια, ένας ιάπωνας φοιτητής έκανε κομμάτια την καλή του, την έβαλε στην κατάψυξη και την έτρωγε κομμάτι κομμάτι. Κανένα ζώο, θηλαστικό τουλάχιστον, και κατάψυξη να είχε, δεν θα έκανε κάτι τέτοιο.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν μήπως η απώλεια του οίστρου και τα ερωτικά προκαταρκτικά είναι υποκατάστατα της πραγματικής ανθρωποφαγίας. Η συμπεριφορά μας δείχνει ότι είναι. Αυτό σημαίνει ότι κάποτε σταματήσαμε την αλληλοεξόντωση και την αλληλοβορά, την αλληλοφαγία και αρχίσαμε να την ικανοποιούμε, ασύνειδα, με άλλους τρόπους. Και σταματήσαμε την αλληλοβορά διότι κοντέψαμε να εξαφανιστούμε. Εάν είναι έτσι, τότε και το γέλιο είναι ένας άλλος τρόπος υποκατάστασης της αλληλοβοράς: ο μορφασμός του εκφοβισμού μετεξελίχθηκε σε γέλιο, ο φόβος του φαγώματος σε ευχαρίστηση της ασφάλειας και της συμβίωσης. Πολλά στοιχεία της συμπεριφοράς μας μας λένε ότι κάποτε ήμασταν αλληλοφάγοι. Γιατί το κάναμε αυτό; Κανένα ζώο δεν το κάνει! Θα απαντήσουμε με ένα προσεχές σημείωμα. Μέχρι τότε,
γαμάτε γιατί χανόμαστε!
Σχολιάστε ελεύθερα!