φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Η επιδίωξη (επιθυμία) του κοινωνικού πολεμιστή (του Παραγωγού του κοινωνικού πλούτου που όχι μόνο δεν θέλει να είναι υποτελής αλλά προσανατολίζεται προς την κατάλυση της υποτέλειας στον Κύριο) να γνωρίσει τον εαυτό του δεν μπορεί να ολοκληρωθεί εάν δεν γνωρίζει τον εχθρό του, εάν δεν τον παρατηρεί ασταμάτητα. Τι σημαίνει όμως γνωρίζω τον εχθρό μου; Σημαίνει ότι έχω εξακριβώσει τις επιθυμίες του και τους φόβους του. Όχι τις προσωπικές – δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα – αλλά τις πολιτικές, με την ευρεία σημασία της έννοιας. Πως μπορώ να γνωρίζω της επιθυμίες του και τους φόβους του;
Ας επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε τις επιθυμίες και τους φόβους [ανησυχίες] ενός Κυρίου που βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, δηλαδή στο κέντρο της λήψης των αποφάσεων. Πρόκειται για τον συντονιστή της κυβέρνησης, τον πρωθυπουργό, η οποία κυβέρνηση συντονίζει τη λειτουργία του Κράτους, δηλαδή υλοποιεί αποφάσεις, δηλαδή εκτελεί διαταγές του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος). Αυτό που γνωρίζουμε πρώτα απ’ όλα είναι ότι ο πρωθυπουργός είναι ένας υποτελής Κύριος, ένας υπηρέτης, ένα τσιράκι, ένας λακές, ένας ρουφιάνος του Κυρίου καπιταλιστή. Ο υποτελής Κύριος είναι μια έννοια που μας έχει απασχολήσει στο παρελθόν, θα καταπιαστούμε όμως με αυτήν διεξοδικά στο μέλλον. Ο υποτελής Κύριος είναι και Κύριος και υποτελής κι αυτός ο συνδυασμός παράγει κάποια αποτελέσματα, τα οποία δεν τα έχουμε προσέξει όσο θα έπρεπε. Ένα από αυτά είναι η αίσθηση της παντοδυναμίας που αποκτά όταν υλοποιεί με ευκολία τις αποφάσεις-διαταγές που έχει διαταχθεί να υλοποιήσει. Θα πρέπει να γνωρίζουμε επίσης ότι ο υποτελής Κύριος πάντα αμείβεται από τον Κύριο – ο υπουργός θα γίνει πρωθυπουργός ή προέδρος της Δημοκρατίας ή θα του δώσουν ένα αξίωμα εκτός συνόρων – όπως θα γίνει με τον σημερινό πρωθυπουργό. Οι επιθυμίες του υποτελούς Κυρίου, του πρωθυπουργού στη περίπτωσή μας, προσδιορίζονται από την στρατηγική του Κυρίου. Ποια είναι αυτή; Θα σας την περιγράψω απλά και με σαφήνεια. Έχει δυο σκέλη: το πρώτο: να μας επιβάλει να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, όλη μας τη ζωή, για ένα ξεροκόματο. Το δεύτερο: να κλείσει όλους τους μικρούς υποτελείς Κυρίους και να αφαιρέσει πλούτο από τους αυτοαπασχολούμενους. Αυτή είναι η στρατηγική του, η οποία ασφαλώς έχει κάποιο σκοπό. Ποιος είναι αυτός; Είναι η αντιμετώπιση της κρίσης του Κεφαλαίου και του Κράτους. Τι σημαίνει κρίση του Κεφαλαίου; Σημαίνει ότι δυσκολεύομαι να αυξήσω τα κέρδη μου, να αρπάξω δηλαδή περισσότερο κοινωνικό πλούτο, με μέσον το εμπόρευμα και το χρήμα, και προσανατολίζομαι προς την ωμή οικονομική βία. Αρπάζω τον πλούτο με διαταγές, προεδρικά διατάγματα, νομοσχέδια, υπουργικές αποφάσεις, κλπ. Τι σημαίνει κρίση του Κράτους; Σημαίνει ότι από τη στιγμή που δεν μπορεί να αρπάξει περισσότερο πλούτο, περιορίζονται τα έσοδα του Κράτους. Για να αυξηθούν θα πρέπει να αρπαχτεί κι άλλος κοινωνικός πλούτος, με ωμή οικονομική βία και εδώ.
Τι θα συμβεί εάν η ωμή οικονομική βία αποδειχτεί αναποτελεσματική;Είναι πολύ απλό: θα επαναληφθεί και ασφαλώς θα αυξηθούν και οι δόσεις της. Κι αν στασιάσουν οι υποτελείς Παραγωγοί; Τότε θα βγάλουν από τη τσέπη τους το ήδη απασφαλισμένο περίστροφο. Θα αναγκαστούν να περιέλθουν στην κατάσταση του ένοπλου ληστή. Πρώτα για να εκφοβίσουν και να τρομοκρατήσουν. Μετά για να καταστείλουν. Μετά να εκκαθαρίσουν. Ποιοι είναι λοιπόν οι φόβοι του πρωθυπουργού και των άλλων υποτελών Κυρίων (υπουργοί, σύμβουλοι, κλπ);
Φοβούνται μήπως δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη στάση των υποτελών Παραγωγών. Πως θα μπορέσουν να την αντιμετωπίσουν; Ποιο είναι το σχέδιο τους; Θα πρέπει να το παρουσιάσουμε απλά και με σαφήνεια. Βασίζονται σε ένα αξίωμα της διεξαγωγής του πολέμου: πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Οι Κύριοι θεωρούν ότι έχουν ήδη νικήσει και το μόνο που απομένει είναι να πολεμήσουν.
Γιατί θεωρούν ότι έχουν νικήσει; Θα σας πω: διότι έχουν επιβάλει στους υποτελείς Παραγωγούς τον τρόπο με τον οποίο θα πολεμήσουν: την εξέγερση, τις διαδηλώσεις, τις πορείες, τους εμπρησμούς, τις διαμαρτυρίες, τις διεκδικήσεις, τις ικεσίες, τις μολότωφ, τα γκαζάκια, τις στάσεις εργασίας, τις μονοήμερες γενικές απεργίες, τις καταλήψεις και άλλα πολλά.
Θα νικήσουν οι Κύριοι; Δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία! Μπορούμε να τους νικήσουμε; Ασφαλώς και μπορούμε, είμαστε πιο ισχυροί από αυτούς! Με ποιο τρόπο; Μόνο εάν δεν πολέμήσουμε όπως θέλουν οι Κύριοι να πολεμήσουμε! Εάν δεν εξεγερθούμε, εάν δεν αντισταθούμε, εάν δεν αντιδράσουμε. Και τι θα κάνουμε; Θα επαναστατήσουμε, δηλαδή να στασιάσουμε, δηλαδή να σταματήσουμε να είμαστε παρόντες – να αποσιάσουμε, να εξαφανιστούμε.
Να γίνουνε αόρατοι για τον εχθρό Κύριο.
Παντού ερημιά: στους δρόμους, στα εργοστάσια, στις κρατικές υπηρεσίες, στα σχολεία, στις καφετέριες, στα εμπορικά καταστήματα.
Και τι θα κάνουμε ; Θα γλεντήσουμε, θα φάμε,θα πιούμε, θα τραγουδήσουμε, θα χορέψουμε, θα χαρούμε τα κορμιά μας, θα παίξουμε με τα παιδιά μας, θα πάμε βόλτα με τα πόδια, θα διαβάσουμε, θα ζήσουμε . . .
Να μη ξεχάσουμε να κεράσουμε ένα μεζί κι ένα ποτήρι κρασί και τους αστυνομικούς που θα περιπολούν στους δρόμους.
Κάποιοι από αυτούς προτιμούν το χασίσι. Ας τους κεράσουμε ένα μονοφυλλάκι, δεν χάθηκε ο κόσμος. . .
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη
Φίλε Αθανάσιε σε χαιρετώ!
Σε ανακάλυψα πριν από λίγες μέρες και διάβασα ήδη πολλά σου άρθρα.΄Οταν τα διαβάζω νιώθω μία γλυκιά αναστάτωση,αισθάνομαι την αλήθεια σ΄αυτά που λες. Χαίρομαι που υπάρχεις και που μοιράζεσαι τις απόψεις σου με τόσο απολαυστικό τρόπο!
Συμφωνώ με την άποψη ότι ο τρόπος να νικήσουμε τον Κύριο δεν είναι οι διαδηλώσεις,οι διαμαρτυρίες και ο πόλεμος εναντίον του.Αυτά τα έχει προβλέψει,έτσι περιμένει και θέλει να αντιδράσουμε.Το μόνο που θα καταφέρουμε αντιδρώντας έτσι, είναι να του δώσουμε αφορμές και δικαιολογίες για να προβεί σε περισσότερο έλεγχο,παρακολόυθηση,και βίαιη καταστολή.Τον βολεύει αφάνταστα! Θα πει ότι πρέπει να το κάνει για να επανέλθει η τάξη,να μην επικρατήσει το χάος.Και πολλοί είναι αυτοί (ακόμη και υποτελείς) που θα συμφωνήσουν μαζί του.Στήνει την παγίδα κι εμείς πέφτουμε μέσα…
Εδώ και αρκετά χρόνια ασχολούμε/μελετάω ενεργειακές θεραπείες και σαμανισμό.Τα 2 σημαντικότερα πράγματα που έμαθα μέσα από αυτά ξέρεις ποιά είναι;
1) Ότι η ενέργειά μας ακολουθεί την προσοχή/εστίασή μας.Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι δίνω την ενέργειά μου σε ότι τραβάει την προσοχή μου,σε ότι μου προκαλεί έντονο συναίσθημα,είτε αυτό είναι θετικό είτε αρνητικό..(διάσημοι..πολιτικοί,ηθοποιοί,μουσικοί,όλοι όσοι προβάλλονται στα ΜΜΕ).. όταν λοιπόν εμείσ ασχολόυμαστε με τον κάθε Κύριο,αυτό που κάνουμε είναι να τον τρέφουμε και να του δίνουμε την δύναμή μας! Λέμε:”Αυτός αποφασίζει για την τύχη μου,εγώ δεν έχω τη δύναμη να ορίσω τη ζωή μου”, “”Αυτός είναι τόσο όμορφος,πετυχημένος,έξυπνος ,κ.ο.κ.” .Και βέβαια συγκρίνουμε τον εαυτό μας μ’ αυτούς,προσπαθούμε να τους μιμηθούμε…και νιώθουμε μικροί και ανάξιοι…(δεν έχουμε δύναμη) Έτσι είναι,αν έτσι πιστεύουμε ότι είναι…
2) Από την άλλη,για να αλλάξεις κάτι πρέπει να το γνωρίσεις σε βάθος,και για να γνωρίσεις οτιδήποτε, προϋπόθεση είναι η αυτογνωσία.Για να γνωρίσεις λοιπόν τον εαυτό σου χρειάζεται να γνωρίσεις τον κόσμο γύρω σου,να μάθεις πως λειτουργεί.Και το αντίθετο: για να γνωρίσεις τον κόσμο και πως λειτουργεί πρέπει να γνωρίσεις τον εαυτό σου,γιατί όλα όσα υπάρχουν γύρω μας υπάρχουν και μέσα μας.Κι αυτά που υπάρχουν μέσα μας συνδημιουργούν τον κόσμο γύρω μας.Έχουμε ευθύνη! Υπάρχει μία πολύ καλή πνευματική άσκηση που λέγεται Ho oponopono ,(ιντερνετ,όποιος ενδιαφέρεται) για την ανάληψη προσωπικής ευθύνης.
Το συμπέρασμα που βγάζω από αυτά(κι εδώ συμφωνώ μαζί σου) είναι: Πρέπει να μελετήσουμε σε βάθος την φύση του συστήματος,του Κυρίου,του εαυτού μας.Να γνωρίσουμε τους φόβους,τις επιθυμίες Του και τους δικούσ/τις δικές μας,και να συνειδητοποιήσουμε την δική μας συμμετοχή στην κατάσταση που ζούμε.Να αναγνωρίσουμε ότι ο Κύριος τρέφεται από τα συναισθήματά μας απέναντί του.Εμείς του δίνουμε υπόσταση,εμείς του δίνουμε την ισχύ του.Αν πάψουμε να τον βλέπουμε ως άρχοντα του κόσμου,δεν θα είναι τίποτε άλλο από ένα ανίσχυρο,μίζερο και τρομοκρατημένο πλάσμα.Όπως λες κι εσύ,μας φοβάται,γι΄αυτό θέλει να μας εξουσιάζει.(Η ανάγκη για εξουσία πηγάζει από τον φόβο,την ανασφάλεια και την έλλειψη αυτοεκτίμισης).Χωρίς τη συμμετοχή μας είναι ένας απλός θνητός…!
Στην ταινία Μέρλιν, (ο μάγος) στο τέλος υπάρχει μία πολύ ωραία σκηνή που τα λέει όλα!
Είναι ο Μέρλιν,ο Λάνσελοτ,ο Αρθούρος και οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης,εξουθενωμένοι και ηττημένοι από την σκοτεινή μάγισσα,απογοητευμένοι που δε κατάφεραν να την σταματήσουν(τους ξελέλασε) . Ξαφνικά εμφανίζεται η κακιά μάγισσα,(που προσπαθεί επί αιώνες να κυριεύσει τον κόσμο και να τον βυθίσει στο σκοτάδι(φόβο,απελπησία, υποδούλωση),και τώρα επιτέλους απ΄ότι φαίνεται τα κατάφερε) και αρχίζει να λέει τα παρανοϊκά της(απειλεί και προσπαθεί να επιβάλλει την εξουσία της,ή μάλλον να τους πείσει ότι τους νίκησε).Λέει λοιπόν ο μάγος ο Μέρλιν:”Ξέρω πως θα σε νικήσουμε: απλα θα σε βγάλουμε απ΄το μυαλό μας,ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ!!!. Σηκώνονται λοιπόν όλοι όρθιοι,της γυρνάνε την πλάτη και βγαίνουν από το κάστρο. Η κακιά μάγισσα τα χάνει…αυτό δεν το περίμενε…κι όταν συνειδητοποιεί τι άκουσε, αρχίζει να τσιρίζει: ”Δε μπορείτε να το κάνετε αυτό(γιατί δηλ. δεν μπορούμε;),ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΤΕ!!! ΕΓΩΩΩΩΩ!!!!!!!! ΕΙΜΑΙ Η ΠΑΝΙΣΧΥΡΗ ΜΑΓΙΣΣΑ τάδε (δε θυμάμαι το όνομά της,κι εγώ την ξέχασα,χιχι)…οι άλλοι όμως ανένδοτοι,δεν της δίνουν καμία σημασία… Το πρόσωπό της παραμορφώνεται.. η έκφραση δύναμης και εξουσίας μετατρέπεται σε έκφραση ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ….και ξαφνικά… η μάγισσα αρχίζει να διλύεται( ενώ τσιρίζει και απειλεί)….και γίνεται σκόνη…..
Μήπως τελικά τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ ότι (μας κάνανε να ) πιστεύουμε;
Μήπως το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να πάψουμε να δίνουμε την δύναμή μας στους Κυρίους και στα σχέδιά τους και να εστιαστούμε στο τι θέλουμε εμείς;Να δώσουμε όλη μας την προσοχή και την ενέργεια στην δημιουργία της πραγματικότητας που θέλουμε για εμάς και τα παιδιά μας;Μήπως χρειάζεται να μάθουμε να σεβόμαστε ,να συνεργαζόμαστε,να ανταλλάσουμε πράγματα,ιδέες,γνώσεις που θα μας βοηθήσουν να διορθώσουμε αυτά που μας πληγώνουν και μας στερούν τη χαρά και την δημιουργικότητα;
Μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε να κατηγορούνε τους άλλους για την δυστυχία μας και να πάρουμε την δύναμη και τις τύχες μας επιτέλους στα χέρια μασ;
Πολλές φορές κάτω από το θυμό κρύβεται φόβος..αλλά τι έχουμε να φοβηθούμε; Τι έχουμε να χάσουμε; Πριν μας την πέσουνε με την κρίση όλοι μας είχαμε πολλά να χάσουμε(;;;) Τώρα; Μήπως πράγματι το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι οι αλυσίδες μας;;;
Μήπως οι Κύριοι τυφλωμένοι από την απληστία τους μας έδωσαν μία τεράστια ευκαιρία (το έξυπνο πουλί από τη μύτη δεν πιάνεται;) να ξυπνήσουμε,να αναρωτηθούμε ποιοί είμαστε,τι κάνουμε εδώ και τι πραγματικά θέλουμε;
Ο πόλεμος που ζούμε δεν είναι μόνο οικονομικός,είναι κυρίως πνευματικός!
Κυνηγάνε την ψυχή μας,την θέλησή μας για ζωή,τα όνειρά μας,την αγάπη,τη χαρά, γιατί αυτά είναι τα όπλα μας και είναι πραγματικά πανίσχυρα!
Μήπως ο μόνος τρόπος να τους νικήσουμε είναι να μην τους πολεμίσουμε,αλλά να τους γράψουμε στα τέτοια μας και να ζήσουμε επιτέλους τη ζωή μας;
Απλά θα τους γυρίσουμε τη πλάτη,θα τους βγάλουμε από την πραγματικότητά μας…
Αθανάσιε, όλα σου τα άρθρα (όσα διάβασα έως τώρα) τα βρήκα εξαιρετικά και σ’ ευχαριστώ γι΄αυτό που κάνεις!
Αυτό το συγκεκριμένο όμως εχει για μένα ιδιαίτερη σημασία γιατί προτείνεις την μόνη ,κατά την άποψή μου,εφικτή λύση.Εύχομαι να είσαι καλά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και να συνεχίζεις να φωτίζεις τον κόσμο μας,γιατί η γνώση είναι φως! Θα προωθώ άρθρα σου.
Οι καιροί που ζούμε είναι άκρως επικύνδυνοι,αλλά και άκρως ενδιαφέροντες γι΄αυτούς που θέλουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους…
Συμμερίζομαι κι εγώ τα συναισθήματα της Γεωργίας. Πέρα, όμως, απ’ την γλυκιά αναστάτωση, την αίσθηση της αλήθειας και μιας νέας αισιόδοξης ματιάς έχω να προσθέσω κάποια ακόμα: το εφήμερο όλων των προηγούμενων συναισθημάτων, την αντιφατικότητα, την αίσθηση της ματαιότητας που πηγάζει απ’ τις έντονες αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα της πρότασης “απουσία”, την μεγαλύτερη αβεβαιότητα και (ίσως) σύγχυση και το φόβο του πιθανού -όχι εσκεμμένου φυσικά- αποπροσανατολισμού ή της αυταπάτης.
“Μπορούμε απλώς να τους βγάλουμε απ’ την πραγματικότητά μας” χωρίς να μας πολεμήσουν και να τους πολεμήσουμε; Όχι. Κι όταν λέω πολεμήσουμε το εννοώ κυριολεκτικά. Λαμβάνοντας υπόψιν τα σχόλια της Γεωργίας, το θέτω συγκεκριμένα: μήπως κάποια κείμενά σου υποδαυλίζουν ακούσια πασιφιστικές αυταπάτες;
Γεωργία και Γιωργάκη, σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου – ενσυναισθάνεστε, νιώθετε ότι τα συναισθήματά μου είναι αληθινά. Το τι σημαίνει ‘αληθινά’ θα ήθελα να το διευκρινίσω και θα το κάνω μόλις λήξει αυτή η ιστορία με τον σχηματισμό της κυβέρνησης (ή, προκήρυξης νέων εκλογών, που δεν το βλέπω). Θα ήθελα να αφιερώσω ένα σημείωμα στη Γεωργία με αντικείμενο τις ψυχοθεραπευτικές πλευρές της επανάστασης κι ένα σημείωμα για τον Γιωργάκη με αντικείμενο τον ακούσιο υποδαυλισμό πασιφιστικών αυταπατών. Θα αντιλαμβάνεστε ότι υπάρχει μια συνάφεια μεταξύ αυτών των δύο ζητημάτων – σπεύδω μόνο να διεκρινίσω ότι η απόλυτη οπλική υπεροχή του Κυρίου έχει δώσει ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος στην ένοπλη επανασταστική βία. Μία από τις βασικές μου απόψεις είναι και η διαπίστωση ότι ο Κύριος είναι πολεμιστής και ότι οφείλουμε και εμείς να πολεμήσουμε. Αλλά, εάν δεν μπορούμε να πιάσουμε όπλα στα χέρια μας, διότι θα ηττηθούμε μετά βεβαιότητας,τότε πως θα πολεμήσουμε; Η απάντησή που δίνω είναι Πανταχού Απουσία, Πέρασμα στη πράξη.
καλή σας μέρα