φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Αργεί να ξημερώσει, είμαι μόνος, έφτιαξα καφεδάκι, έξι Αυγούστου, του Σωτήρος, του Κυρίου, του Προστάτη, του Νταβατζή, θα κάνει πολλή ζέστη και σήμερα. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα σκέφτομαι τη ρίψη των ατομικών βομβών από τον Κύριο κατά των αμάχων και προσπαθώ να προσεγγίσω κάποιες πτυχές του ζητήματος που πέρασαν απαρατήτητες. Θεωρώ αυτές τις δυο μέρες τις πιο σημαντικές όχι μόνο του δυτικού πολιτισμού αλλά της παγκόσμιας ιστορίας και από αυτές τις δυο πιο σημαντική ακόμα είναι η δεύτερη μέρα, όχι η πρώτη, το Ναγκασάκι, όχι η Χιροσίμα. Η Χιροσίμα ήταν η εκπλήρωση μιας επιθυμίας, το Ναγκασάκι ήταν μια προειδοποίηση προς τον παγκόσμιο πληθυσμό του μέλλοντος και εννοώ τους υποτελείς Παραγωγούς του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου. Η Χιροσίμα έδειξε ότι ο Κύριος έγινε αυτό που ήθελε να ήταν – Πανίσχυρος, ενώ το Ναγκασάκι έδειξε ότι ο Κύριος είναι Αδίστακτος. Γνωρίζετε άραγε ότι η λέξη ‘κράτος’ σημαίνει σκληρότητα – παντελή έλλειψη δισταγμών, ενδοιασμών και επιφύλαξεων; Ο Κύριος είναι Παντοκράτωρ, δηλαδή παντελώς αδίστακτος. Ποιος είναι αδίστακτος; Ο παντελώς ενδεής, ο παντελώς ανήσυχος, ο παντελώς αγχωμένος. Αυτός είναι ο Κύριος: ένας πανίσχυρος ενδεής, ένας ένοπλος ζητιάνος.
Εάν, φίλες και φίλοι, συγκρίνουμε τα όπλα των θεών, των επουράνιων Κυρίων, με αυτά του επίγειου Κυρίου, θα διαπιστώσουμε ότι αυτά των πρώτων έχουν την ισχύ της κλανιάς σε σύγκριση με αυτά του δεύτερου. Ο ένας, ο Γιαχβέ, εξόντωσε τον παγκόσμιο πληθυσμό με το νερό, με την ίδια τη φύση, τους έπνιξε, ενώ ένας άλλος, ο Ζεύς, είχε τον κεραυνό για ισχυρότερο όπλο του! Δεν σας φαίνεται παράξενο που σήμερα ο Κύριος έχει ισχυρότερα όπλα από τους θεούς του; Δεν πρέπει να απαντήσουμε σε αυτό το κομβικής σημασίας ερώτημα; Πρέπει, οπωσδήποτε! Η άποψή μου είναι η εξής: ο θεός (όχι ο Θεός, θα δούμε παρακάτω τη διαφορά) δεν ήταν παρά αυτό που θα ήθελε να ήταν ο αρχαϊκός (αρχαίος έλληνας, ινδός, εβραίος, λατίνος, κλπ) Κύριος αλλά δε μπορούσε: να ήταν πιο ισχυρός από τη φύση και τους αντιπάλους του – ανταγωνιστές Κυρίους και, κυρίως, υποτελείς Παραγωγούς. Αυτή η επιθυμία είναι πανταχού παρούσα σε όλα τα κείμενα της ποιμενικής γραμματείας, αλλά η Παλαιά Διαθήκη, η Μαχαμπαράτα και η Ιλιάδα ξεχωρίζουν. Η τελευταία, έξοχη και συγκλονιστική, με το πιο κομψό αφηγηματικό ύφος στη δυτική λογοτεχνία, πέραν όλων των άλλων, είναι ένα corpus επιθυμιών του ήρωα, του ποιμένα πολεμιστή, του προγόνου του δυτικού Κυρίου (και ο καπιταλιστής σήμερα ήρωας είναι). Με τους πρώτους κανονιοβολισμούς, στις αρχές του 14ου αιώνα, ο δυτικός Κύριος άρχισε να εκπληρώνει τις επιθυμίες του και συνεχίζει να τις εκπληρώνει, αν και τις πιο σημαντικές τις εκπλήρωσε κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας: να κατακτήσει, να ζει και να μετακινείται στα ύψη, να ακούει, να βλέπει και να μιλάει από μακριά,κι από ψηλά, να μετακινείται με μεγάλη ταχύτητα, να έχει όπλα μεγάλης φονικότητας και καταστροφικότητας, να μεταδίδει μηνύματα με μεγάλη ταχύτητα, να επιτηρεί τους υποτελείς και άλλα πολλά. Την περίοδο αυτή του δυτικού πολιτισμού, τη περίοδο της εκπλήρωσης σχεδόν όλων των επιθυμιών του Κυρίου, την αποκαλώ εποχή της γένεσης του θεού. Ο Κύριος έγινε θεός αλλά δεν έγινε Θεός, δηλαδή αθάνατος. Κάποιοι πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει μέσω της τεχνοεπιστήμης – αν και θεωρώ ότι το έχει πάρει απόφαση ότι δεν πρόκειται να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία – εξ ου και η επιστροφή της λατρείας του Θεού.
Μια από τις κεντρικές επιθυμίες του Κυρίου ήταν η κατοχή ενός όπλου, ενός βλήματος, με μεγάλη φονικότητα και καταστρεπτικότητα. Το δόρυ δεν τον ικανοποιούσε: Συνήθως αστοχούσε, πολλές φορές δεν μπορούσε να διαπεράσει τον αμυντικό οπλισμό του αντιπάλου, το βεληνεκές του δεν ξεπερνούσε τα είκοσι μέτρα και σε περίπτωση που έβρισκε το στόχο του σκότωνε μόνο έναν, εάν τον σκότωνε. Η καταστροφικότητά του και η επαναληπτικότητά του ήταν μηδενικές. Τα πυροβόλα όπλα βελτίωσαν την κατάσταση αλλά τι να σου κάνει μια σιδερένια μπάλα; Με την επίτευξη της ατομικής βόμβας η επιθυμία του εκπληρώθηκε! Με ένα βλήμα μπορείς να καταστρέψεις μια ολόκληρη πόλη και να εξοντώσεις το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της. Καταπληκτικό επίτευγμα του δυτικού πολιτισμού,το καταπληκτικότερο! Μόνο η επίτευξη της σωματικής αθανασίας μπορεί να το ξεπεράσει! Δηλαδή, η εξάλειψη της ζωής, μιας κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να εξοβελιστεί ο Κύριος του Κυρίου, ο Θάνατος. Μόνο ο νεκρός είναι α-θάνατος.
Η ρίψη των βομβών μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε τον ορισμό του πολιτισμού. Όχι, λάθος. Όχι να τον αναθεωρήσουμε αλλά δίπλα στον υπάρχοντα, δίπλα σε αυτόν του Κυρίου, πρέπει να διατυπώσουμε άλλον έναν, αυτόν του υποτελούς Παραγωγού. Διότι πρέπει να υπάρχουν δυο ορισμοί για τον πολιτισμό και όχι ένας, αυτός του Κυρίου. Πως ορίζει ο Κύριος τον πολιτισμό; Όπως θα τον βρείτε διατυπωμένο σε κάποιο από τα λεξικά Του: είναι το σύνολο των υλικών, πνευματικών, τεχνικών επιτευγμάτων και επιδόσεων, που είναι αποτέλεσμα των δημιουργικών δυνάμεων και ικανοτήτων του ανθρώπου, κλπ. Η κατασκευή και η ρίψη της ατομικής βόμβας ήταν ένα τεχνικό επίτευγμα, ήταν μια επίδοση, ήταν ένα αποτέλεσμα των δημιουργικών δυνάμεων και ικανοτήτων του ανθρώπου; Ήταν, χωρίς αμφιβολία! Το να φτιάχνεις όπλα μεγάλης φονικότητας και καταστρεπτικότητας είναι κι αυτό πολιτισμός. Πως θα ορίζαμε εμείς οι υποτελείς Παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου τον πολιτισμό; Προτείνω τον εξής ορισμό: πολιτισμός είναι η ικανότητα μιας ομάδας, μιας κοινότητας, μιας κοινωνίας να εντοπίζει, να κατανοεί και να επιλύει τα προβλήματα που αναπόφευκτα προκύπτουν και πάντα θα προκύπτουν, επειδή δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις συνέπειες των πράξεών μας, με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα και ετοιμότητα, μιας και κάθε πρόβλημα που δεν επιλύεται γεννά άλλα, κοκ.
Ας έρθουμε τώρα στο ζήτημα γιατί ο Κύριος έριξε την ατομική βόμβα. Για να λήξει ο πόλεμος μια ώρα νωρίτερα; Όχι! Η έκβαση του πολέμου είχε κριθεί – ήταν ζήτημα χρόνου η ήττα και η παράδοση του ιαπωνικού στρατού. Τότε γιατί την έριξε; Μα για να εκπληρώσει την προαιώνια επιθυμία Του. Το ότι δεν την έριξε για να τελειώσει ο πόλεμος καθίσταται σαφές από τη ρίψη της δεύτερης! Γιατί την έριξε τη δεύτερη; Δεν τρομοκρατήθηκαν οι ιάπωνες Κύριοι με την πρώτη; Δεν γνώριζαν ότι οι αντίπαλοι έχουν κι άλλη κι ότι μπορούν να τη ρίξουν; Ασφαλώς και το γνώριζαν! Ύποστηρίζω ότι η ρίψη της δεύτερης δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον πόλεμο. Υποστηρίζω ότι την έριξαν για να επιτύχουν την βασική τους επιδίωξη: τον έλεγχο, την κατάκτηση, την αποίκιση του μέλλοντος. Ο έλεγχος του μέλλοντος είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους με τους οποίους ο Κύριος εξασφαλίζει τις προϋπόθέσεις της αναπαραγωγής και ενίσχυσης της Κυριαρχίας, της αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου. Τι σημαίνει έλεγχος του μέλλοντος; Σημαίνει την αποτροπή ανεπιθύμητων συμβάντων, σημαίνει τον εξοβελισμό του απροσδόκητου, του μη αναμενόμενου, της έκπληξης, της κατάλυσης της Κυριαρχίας, της κοινωνικής επανάστασης δηλαδή. Ένας τρόπος εξοβελισμού του αναπάντεχου είναι η τάξη και η πειθαρχία – ένας άλλος είναι το χρήμα: το δάνειο είναι ένας τρόπος ελέγχου του μέλλοντος του δανειζόμενου!
Στην περίπτωση του Ναγκασάκι, ο έλεγχος του μέλλοντος επιτεύχθηκε μέσω του εκφοβισμού του παγκόσμιου πληθυσμού της εποχής αλλά και των επόμενων γενεών. Τα κείμενα της ποιμενικής γραμματείας μας λένε ότι ο Κύριος θεωρεί πως δεν μπορεί να νικήσει (να εξοντώσει ή να υποτάξει), αν πρώτα δεν εκφοβίσει τον αντίπαλο. Η ρίψη της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι ήταν μια εκφοβιστική, μια φοβερή, μια τρομερή, μια τρομοκρατική πράξη, μια πράξη πρόκλησης τρόμου και φόβου που όμοιά της δεν μπορεί να υπάρξει ξανά. Ήταν η πραγματοποίηση μιας μη διατυπωθείσας απειλής, μια πραγματοποίηση που λειτούργησε, λειτουργεί και θα λειτουργεί ως απειλή. Κάθε πραγματοποίηση απειλής είναι μια απειλή – το διδάσκουμε στην Απειλητική, τον κλάδο της Εκφοβιστικής. Για ποια απειλή πρόκειται; Θα σας εξηγήσω, αφού πρώτα θέσω το εξής ερώτημα: την ατομική βόμβα την έφτιαξε ο Κύριος για να πολεμήσει τους ανταγωνιστές Κυρίους ή για να πολεμήσει τους υποτελείς Παραγωγούς;
Γιατί την πρώτη δεν την έριξε πάνω στα κεφάλια των ιαπώνων Κυρίων, πολιτικών και στρατιωτικών; Γιατί ο ύπουλος Κύριος εξολόθρευσε εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους, δηλαδή υποτελείς Παραγωγούς; Απαντώ με απλότητα και σαφήνεια: διότι την έφτιαξε για να αντιμετωπίσει τους υποτελείς Παραγωγούς. Το Ναγκασάκι ήταν μια πράξη προληπτικής καταστολής της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης, θεωρούμενη ως εμμενής επιθυμία των υποτελών παραγωγών να ζουν χωρίς άγχος και προβλήματα επιβίωσης, από τη στιγμή που αυτό σήμερα είναι κάτι παραπάνω από εφικτό. Να ποιο ήταν το απειλητικό μήνυμα του Ναγκασάκι: κοιτάξτε, δεν έχουμε κανένα απολύτως δισταγμό, καμιά απολύτως επιφύλαξη να σας εξαϋλώσουμε στην περίπτωση που επιχειρήσετε να καταλύσετε την Κυριαρχία. Και εγείρεται το ερώτημα των ερωτημάτων: θα καταφύγει ο Κύριος (καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος) στη χρήση της ατομικής βόμβας σε περίπτωση παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης για να την καταστείλει;
Στο ερώτημα αυτό, φίλες και φίλοι, οφείλουμε όλοι μας και όλες μας να απαντήσουμε. Και ιδίως μας χρωστάει μια απάντηση το τμήμα εκείνο της ιστορικής Αριστεράς (λενινιστές, τροτσκιστές, αναρχικοί της βίας, και άλλοι) που δεν αποκηρύσσει την ένοπλη επαναστατική βία, που θεωρεί ότι η μελλοντική κοινωνική επανάσταση θα γίνει, όποτε γίνει, με όπλα, με μολότωφ, με γκαζάκια, με Καλασνίκωφ, με τανκς, με πολεμικά αεροσκάφη, με ατομικές βόμβες, κλπ. Η ύπαρξη της ατομικής βόμβας, η κατοχή της από τον Κύριο, μας αναγκάζει να εστιάσουμε την προσοχή μας στην κλιμάκωση και τον συντονισμό της βίας. Σε κάθε όπλο που θα χρησιμοποιεί το προλεταριάτο, ο Κύριος κατέχει ένα ισχυρότερο. Κάποτε, ο Κύριος και οι επαναστάτες χρησιμοποιούσαν τα ίδια όπλα – και τις περισσότερες φορές νικητής αναδεικνύοταν ο Κύριος. Τόξα και σπαθιά ο ένας, τόξα και σπαθιά ο άλλος. Ντουφέκια ο ένας, ντουφέκια ο άλλος. Σήμερα, μολότωφ και περίστροφα ο ένας, ατομική βόμβα ο άλλος. Κάποτε, υπήρχε οπλική ισορροπία. Τώρα, η οπλική υπεροχή του Κυρίου είναι αναμφίσβητη. Δεν το γνωρίζουν αυτό οι υποστηρικτές της ένοπλης βίας; Το γνωρίζουν και υποστηρίζουν ότι και το προλεταριάτο μπορεί να χρησιμοποιήσει τα όπλα που έχει στην κατοχή του ο Κύριος και ότι ο Κύριος δεν θα καταφύγει στην χρήση της ατομικής βόμβας για να καταστείλει την επανάσταση. Όπως οι αβράκωτοι στη γαλλική επανάσταση έκαναν εφόδους στα οπλοστάσια και εξοπλίστηκαν, όπως οι αντάρτες των πόλεων κάνουν ντου σε αστυνομικά τμήματα για να προμηθευτούν όπλα, έτσι και το σύγχρονο προλεταριάτο θα κάνει ντου στα πολεμικά αεροδρόμια και θα απαλλοτριώσει πολεμικά αεροσκάφη. Φαντάζομαι τον Αντώνη Νταβανέλο και τον Σάββα Μιχαήλ να πιλοτάρουν πολεμικό αεροσκάφος ή να χειρίζονται να πολυβόλα του, εκτός κι αν θα είναι αυτοί που θα καταρτίζουν τα επαναστατικά σχέδια, όπως έκανε ο ιδιοφυής στρατιωτικός Λέον Τρότσκι. Ας υποθέσουμε ότι τα πράγματα θα γίνουν έτσι και η κλιμάκωση της βίας φέρει τον Κύριο αντιμέτωπο με το δίλημμα να καταφύγει ή όχι στη χρήση της ατομικής βόμβας. Θα επιχειρήσει και το προλεταριάτο να προμηθευτεί ατομικές βόμβες; Ή θα παραιτηθεί από αυτήν την επιθυμία; Εάν παραιτηθεί, θα ηττηθεί. Εάν δεν παραιτηθεί, θα μπορέσει να βρεί ατομικές βόμβες; Εάν μπορέσει, θα τις χρησιμοποιήσει;
Δεν μπορώ να φανταστώ μια κοινωνική επανάσταση κατά την οποίαν οι αντίπαλοι καταφεύγουν στη χρήση πυρηνικών όπλων! Οι υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου δεν θα το κάνουν ποτέ! Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Κύριος για να σώσει την Κυριαρχία, δηλαδή το τομάρι του, θα καταφύγει στη χρησιμοποίηση πυρηνικών όπλων; Δεν υπάρχει καμιά απολύτως, διότι το έχει κάνει ήδη (Ναγκασάκι). Συνεπώς, με βάση τις προηγούμενες σκέψεις, ο Κύριος υπερέχει οπλικά, άρα η προσφυγή στα όπλα αγνοεί τα δυο βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του (κοινωνικού) πολέμου: νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε.
Φίλες και φίλοι, η ένοπλη επαναστατική πάλη τελείωσε. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε καταδικασμένοι; ΟΧΙ! Κατά κανένα τρόπο, αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν μπορούμε να το θίξουμε αυτή τη στιγμή – μπείτε στην κατηγορία Πανταχού Απουσία και διαβάστε τις απόψεις που υποστηρίζω! Ναι, αλλά υπήρξε ένοπλη επαναστατική πάλη μετά το Ναγκάσάκι, θα αντιτείνουν κάποιοι. Ασφαλώς και υπήρξε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Η ατομική βόμβα είναι το ισχυρότερο άρα το ΕΣΧΑΤΟ όπλο του Κυρίου. Είναι αυτό που θα χρησιμοποιήσει τελευταίο, όταν θα διακυβεύεται το μέλλον της Κυριαρχίας. Μέχρι τότε, ο Κύριος και θα ηττάται, και θα υποχωρεί, και θα συμβιβάζεται, και θα ανέχεται τη βία μόνο και μόνο για τακτικούς λόγους. Για ποιο λόγο να ρίξει ατομική βόμβα για να εξολοθρεύσει τους Ζαπατίστας; Ή την Κούβα; Στο Βιετνάμ μπήκαν σε πειρασμό, αλλά προτίμησαν να παραταθεί ο πόλεμος χάριν της οικονομίας!
Ξημερώνει, φίλες και φίλοι, θα φτιάξω ένα καφέ ακόμα και θα πάω στο λαχανόκηπο να ποτίσω.
Υγεία και χαρά,
και μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση δημιουργία.
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη
Εξοχος όπως πάντα..Καλημέρα..
Τελικά τί δεν έχει αυτός ο “κυριος” το οποίο έχουμε εμείς ΄ώστε να μπορουμε να τον αντιμετωπίσουμε (!) μια μέρα;
Και αν μου πείς την εργατική μας δύναμη και την αντίστασή μας για πράγματα όπως είναι η “στάση πληρωμών” και αγορών θα έλεγα.. έχουμε το δικαίωμα να βάλουμε με το ζόρι να πάρουν μέρος σ’αυτόν τον “πόλεμο” δικοί μας άνθρωποι, τα παιδιά μας π.χ. των οποίων η διαπαιδαγώγηση δεν ανηκει σε μας ;
Είναι μια ερώτηση που ήθελα να σου κάνω και σε προηγούμενη ανάρτηση σου σχετική με την επωνυμία στα μπλόγκς..
Σου εύχομαι καλή και δροσερή 🙂 μέρα..
Αγαπητή Ελίτσα, όταν ο γιος μου, θα πάει στη ”δεύτερη” ”τάξη” (και οι δυο αυτές λέξεις με αναγουλιάζουν – θα τις σχολιάσω διεξοδικά στο άμεσο μέλλον, κρύβουν πολλές εκπλήξεις), επιστρέφει από το σχολείο και μου λέει, μπαμπά, δε μ΄αρέσει το σχολείο, συμμετέχει ήδη στον κοινωνικό πόλεμο. Όταν μια έγκυος δεν τρέφεται σωστά, μάνα και έμβρυο συμμετέχου ήδη στον κοινωνικό πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός είναι ακήρυκτος,Ελίτσα, είναι διάχυτος, μοριακός, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. . .Πρέπει να σταματήσω επειγόντως, θα συνεχίσω εντός ολίγου. . .
Επανέρχομαι, Ελίτσα, και συνεχίζω. Ο κοινωνικός πόλεμος υπάρχει και θα υπάρχει, συμμετέχουμε, όλοι και όλες, ζωντανοί και νεκροί, παιδιά και γέροι, θέλοντας και μη, συνειδητά ή ασύνειδα. Θα διατυπώσω με απλότητα και σαφήνεια την άποψη μου: μιας και υπάρχουν στιγμές κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου, το θέμα είναι αν θέλουμε να πεθάνουμε με τα όπλα στο χέρι, μόνοι, στερημένοι, με το παράπονο στη καρδιά, με ένα πόνο που δεν υπάρχουν λόγια να τον εκφράσουν ή με το ποτήρι του κρασιού στο χέρι, κρατώντας στην αγκαλιά μας τα παιδιά μας, μαζί με τους άνδρες μας, τις γυναίκες μας, τους φίλους μας. Εάν τα πυρηνικά είναι το έσχατο, δηλαδή το ισχυρότερο όπλο του Κυρίου, το δικό μας είναι το γλέντι. Το γλέντι κατα τη διάρκεια μιας απεργίας, μιας αποχής από την εργασία χωρίς αιτήματα. Ποιο από αυτά τα δύο είναι ισχυρότερο; Εγώ υποστηρίζω πως είναι το γλέντι. Αυτό δεν το είχε ο Κύριος, δεν το έχει, δεν θα το έχει ποτέ. Ότα θα αρχίσουμε να μην φοβόμαστε τον Κύριο, αλλά να τον λυπόμαστε, τότε θα αρχίσει μια πνευματική επανάσταση, που θα είναι ο προάγγελλος της κοινωνικής. θεωρώ ότι έχουμε αρχίσει να τον λυπόμαστε, θεωρώ ότι η παγκόσμια πνευματική επανάσταση έχει αρχίσει. Είναι πράγματι αξιολύπητος ο Κύριος.
Το ζήτημα της επωνυμίας σχετίζεται, κατά τη γνώμη μου, με το θέμα της επιλογής του τρόπου θανάτου: θα πεθάνω ως ήρωας-πολεμιστής (με τα όπλα στα χέρια) ή ως παραγωγός του πλούτου-χορευτής; Πόλεμος ή Χορός; Αυτό το μείζον ζήτημα θα μας απασχολήσει τις προσεχείς δεκαετίες. Γνωρίζεις πολύ καλά τι επιλέγω, αλλά ας το επαναλάβω, μιας και θα το διαβάσουν κι άλλοι το σχόλιο: προτιμώ να πεθάνω χορεύοντας παρά πολεμώντας. Μήπως όπως θα πολεμάω όταν θα πεθάνω χορεύοντας;
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη